Οι επιχειρήσεις με πρόφαση την εξασφάλιση ρευστότητας λαμβάνουν αποστάσεις από την Ελλάδα, που στην κρίση που προκάλεσε ο κρατισμός και οι σοβιετικές δομές και νοοτροπίες απαντά με περισσότερο κράτος και υπερφορολόγηση της παραγωγικής διαδικασίας με δεκάδες ειδικούς φόρους.
Η Ελλάδα από τη μεταπολίτευση και μετά δεν είναι φιλικός χώρος για το επιχειρείν, με τον τρόπο που δεν ήταν τα σοβιετικά καθεστώτα, αλλά τέτοια υπανάπτυκτων περιοχών του πλανήτη.
Η φυγή των γνωστών ονομάτων απ’ ό,τι έχει απομείνει από την ελληνική βιομηχανία είναι η κορυφή του παγόβουνου. Η μείωση της βιομηχανικής παραγωγής κατά 5,2% τον Οκτώβριο αποτελεί μια περισσότερο σαφή εικόνα του τι συμβαίνει στη χώρα.
Εκτός της βιομηχανικής δραστηριότητας μείωση σημείωσαν και οι εξαγωγές τον Σεπτέμβριο του 2013.
Σύμφωνα με την ανάλυση του Πανελληνίου Συνδέσμου Εξαγωγέων (ΠΣΕ) και του Κέντρου Εξαγωγικών Ερευνών και Μελετών (ΚΕΕΜ), επί των εκτιμήσεων της μηνός της ΕΛΣΤΑΤ, τον περασμένο Σεπτέμβριο η συνολική αξία των εξαγωγών μειώθηκε κατά 12,2% (στα 2,25 δισ. ευρώ, έναντι 2,57 δισ. ευρώ του Οκτωβρίου του 2012).
Αντίστοιχα, εξαιρουμένων των πετρελαιοειδών, προκύπτει μείωση της τάξης του 4,3% (στο 1,49 δισ. ευρώ, από 1,56 δισ. τον Οκτώβριο του 2012).
Παρά τη μείωση των μισθών και τα fast track η ελληνική οικονομία συνεχίζει να βυθίζεται κατ΄ανάλογο τρόπο που βυθίζονταν οι σοβιετικές οικονομίες όταν σταματήσαν τα δανεικά από τη Δύση και έπεσε η τιμή του πετρελαίου.
Η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση μοιάζουν παγιδευμένες μιας πελατειακής και συντεχνιακής μειοψηφίας που νομίζουν πως μπορούν να διατηρήσουν τα προνόμια της εποχής της ευημερίας με δανεικά και επιδοτήσεις. Η διαφορά μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης είναι μεταξύ ήπιου και σκληρού «κρατικοδιαιτισμού».
Οι κρατικοποιήσεις ξεκίνησαν επί Κωνσταντίνου Καραμανλή ο οποίος με τον τρόπο αυτό προσπάθησε να ανακόψει τη δυναμική άνοδο του Ανδρέα Παπανδρέου. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο η σημερινή κυβέρνηση προσπαθεί να αντιπαρατεθεί πολιτικά στην άνοδο της «νεομπολσεβίκων», με φορολογικές επιδρομές επί παντός του επιστητού και την προσπάθεια να δείξει πως φορολογεί το κεφάλαιο.
Οι επενδύσεις που γίνονται στην Ελλάδα όπως της Cosco και του Αστέρα είναι επιλεκτικές, σε κατηγορίες που δεν αντιμετωπίζουν ανταγωνισμό ή απλά εκμεταλλεύονται τη γεωγραφική θέση της χώρας.
Η Ελλάδα προκειμένου να επιβραδύνει και να αναστρέψει την μείωση του βιοτικού επιπέδου, η οποία σε διάφορες κατηγορίες αδυνάμων λαμβάνει ήδη διαστάσεις ανθρωπιστικής κρίσης χρειάζεται μια επενδυτική επανάσταση.
Για την επανάσταση αυτή θα χρειαστούν πόροι τόσο από την εσωτερική αποταμίευση όσο και κυρίως από ξένες επενδύσεις. Αντ’ αυτού φορολογούμε για να κρατήσουμε 12 μήνες ανοιχτή την ΕΑΣ και δεκάδες χιλιάδες πλεονάζοντος προσωπικού.
Προς το παρόν δεν υπάρχει τρόπος να ανακόψουμε τη φυγή των ελάχιστων επιχειρήσεων που έχουν απομείνει. Αυτό είναι που χαρακτηρίζει την κατάσταση στη χώρα, όχι το πρωτογενές.
Το χρηματιστήριο που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σαν εναλλακτική πηγή άντλησης κεφαλαίων υποφέρει επίσης από ανάλογες φορολογικές επιδρομές. Επιδρομές οι οποίες όχι μόνο επιπλέον έσοδα δεν θα φέρουν αλλά θα πλήττουν και ό,τι έχει μείνει όρθιο, θυσία στο βωμό του λαϊκισμού...
Κάποιος θα πρέπει να εξηγήσει σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση σε σχέση με τους φόρους πως το 50% του μηδενός είναι μηδέν. Ενώ το 20% του 100 είναι 20...
Στη δεύτερη περίπτωση το κράτος εκτός από το να αναδιανείμει κάτι ως κοινωνική υπηρεσία, θα έχει και ανθρώπους που εργάζονται και έχουν εισόδημα και δεν περιμένουν από τα συσσίτια της εκκλησίας και των δήμων, όπως συνέβαινε στη Ρουμανία και την Πολωνία επί σοβιετίας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου