Ο Σταύρος Θεοδωράκης κατά τη διάρκεια της πρόσφατης συνέντευξης Τύπου παρουσίασε τα τριάντα πρόσωπα που στηρίζουν Το Ποτάμι, επαναλαμβάνοντας ότι κεντρική θέση του αναδεικνύεται η «πολιτική χωρίς κομματικό παρελθόν». Ποια όμως είναι η αλήθεια;
Μεταξύ των τριάντα υπάρχουν πρόσωπα λιγότερο αναγνωρίσιμα, ωστόσο με μια προσεκτική ματιά ξεχωρίζει κανείς μερικούς γνωστούς από τα ...παλιά. Οπως για παράδειγμα την καθηγήτρια Φιλοσοφίας στο τμήμα Μεθοδολογίας Ιστορίας και Θεωρίας της Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών Βάσω Κιντή, η οποία έχει υπάρξει μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της ΔΗΜ.ΑΡ. Μάλιστα παρέδωσε την κομματική της ταυτότητα το 2011, όταν η Κεντρική Επιτροπή προέκρινε το «όχι» στην κυβέρνηση Λ. Παπαδήμου, εν αντιθέσει με την ίδια που επιθυμούσε να δοθεί ψήφος ανοχής στη μνημονιακή κυβέρνηση συνεργασίας. «Παραιτούμαι από μέλος της Κ.Ε. και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς διότι την κρίσιμη αυτή περίοδο για τη χώρα δεν μπορώ να συμπράττω και να υποστηρίζω μία πολιτική ακροβατικών ισορροπιών όπου ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός συνυπάρχει με την υπονόμευσή του και η μεταρρυθμιστική ρητορική με την άρνηση κάθε μεταρρυθμιστικής προσπάθειας» έγραφε η ίδια τον Νοέμβριο του 2011, αφήνοντας σαφείς αιχμές κατά του Φώτη Κουβέλη.
Ακόμη μία περίπτωση είναι του συγγραφέα Νίκου Δήμου, ο οποίος μόνο ακομμάτιστος δεν είναι. Πρόκειται για ένα από τα ιδρυτικά μέλη της ακραία μνημονιακής και νεοφιλελεύθερης Δράσης, ενώ το 2009 ήταν υποψήφιος ευρωβουλευτής με το κόμμα του Στέφανου Μάνου. Ο 78χρονος, πλέον μέλος του Ποταμιού, έχει παλαιότερα συμφωνήσει και με τη γνωστή και μη εξαιρετέα Μαρία Ρεπούση, όταν η βουλευτής της ΔΗΜ.ΑΡ. είχε υποστηρίξει ότι ο χορός του Ζαλόγγου είναι εθνικός μύθος. «Ως παλαιός “ανθέλλην” την καλωσορίζω στην τάξη των ανθελλήνων, που για μένα είναι οι πιο σωστοί και χρήσιμοι Ελληνες. Είναι οι μόνοι που πραγματικά αγαπούν την πατρίδα τους και της λένε αλήθειες - έστω και δυσάρεστες. Μόνο πάνω σε αλήθειες μπορεί να χτιστεί μία υγιής και ρωμαλέα εθνική ταυτότητα» τόνιζε χαρακτηριστικά σε άρθρο του! Ενώ προσέθετε: «Και βέβαια ο χορός του Ζαλόγγου ήταν μύθος. Το τραγούδι που (δήθεν) τραγούδαγαν οι Σουλιώτισσες γράφτηκε 106 χρόνια μετά. Και θα ήταν δύσκολο να το τραγουδάνε, αφού ήταν αλβανόφωνες».
Τρίτη χαρακτηριστική περίπτωση είναι του καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου Σταύρου Τσακυράκη, ο οποίος στήριζε με ιδιαίτερο πάθος την αθωότητα του Γιώργου Παπακωνσταντίνου στην υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ. Ελεγε τότε χαρακτηριστικά: «Δεν είμαι πολιτικός, ούτε σκοπεύω να γίνω. (Αλλωστε δεν με αφήνει ο φοιτητής Δημήτρης Τ.) Δεν θα ψήφιζα λοιπόν την παραπομπή Παπακωνσταντίνου. Αλλο πράγμα η πολιτική ευθύνη για τον χειρισμό της λίστας και άλλο οι αστήρικτες κατηγορίες. Βρήκα πειστικά τα όσα είπε και φυσικά ο λόγος του είχε ποιότητα». Επίσης, στο προσωπικό του blog εκείνη την περίοδο συνέχιζε το «αγαστό» έργο της αθώωσης του πρώην τσάρου της Οικονομίας, λέγοντας ότι «και άλλοι πλην του Παπακωνσταντίνου μπορεί να είχαν κάποιο κίνητρο για να αλλοιώσουν τη λίστα. Δεν εννοώ τον Βενιζέλο. Το υποτιθέμενο κίνητρο μιας τεράστιας ανοησίας, δηλαδή κάποια παγίδα στον Παπακωνσταντίνου, είναι πιο χονδροειδές και από το κίνητρο του τελευταίου να προστατεύσει τους συγγενείς του».
Στο Ποτάμι συμμετέχει και ο δημοσιογράφος με φιλομνημονιακές περγαμηνές Τάσος Τέλλογλου, ο οποίος έχει κάνει αρκετά αμφιλεγόμενα ρεπορτάζ ακόμη και για το θέμα των Σκουριών, φθάνοντας στο σημείο να υποστηρίξει ότι «οι αντιδράσεις για τα ορυχεία χρυσού στη Χαλκιδική οφείλονται στην προσδοκία των κατοίκων ότι θα πέσει η αξία των ακινήτων τους»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου