Ενα από τα κλασικά παραδείγματα της θεωρίας παιγνίων είναι το Chicken Game. Οι «επαναστάτες χωρίς αιτία» της δεκαετίας του '50 το γνωρίζουν από την ταινία με τον Τζέιμς Ντιν. Δύο οδηγοί κατευθύνονται με μεγάλη ταχύτητα προς έναν γκρεμό. Αυτός που θα αλλάξει πρώτος την πορεία του είναι το «κοτόπουλο» και χάνει. Αν κανένας δεν αλλάξει πορεία, τότε οι οδηγοί θα κόψουν ρόδα μυρωμένα.
Κάθε παίκτης έχει δύο στρατηγικές επιλογές: είτε να αποκλίνει από την πορεία του, είτε να συνεχίσει να οδηγεί. Αν και οι δύο στρίψουν, παραμένουν στη ζωή. Το πώς θα παίξουν εξαρτάται από το τι πιστεύει ο ένας πως θα πράξει ο άλλος. Αν ο Α πιστεύει πως ο Β είναι πιο γενναίος από αυτόν, τότε θα προτιμήσει να αλλάξει πορεία. Σε περίπτωση, όμως, που κάποιος από τους δύο κρίνει λάθος τον αντίπαλό του, θα αποχαιρετήσουν τα εγκόσμια και οι δύο.
Υπάρχουν, βέβαια, κάποια μικροπροβλήματα (αν στρίψουν και οι δύο προς την ίδια κατεύθυνση, θα τους κλαιν κι οι κότες), αλλά στην ισορροπία Nash («Ενας υπέροχος άνθρωπος») το καλύτερο που έχει να κάνει ο κάθε παίκτης είναι το αντίθετο του αντιπάλου του.
Δεν έχουν, όμως, μόνο οι κότες προβλήματα, όταν μάχονται για το ίδιο οδόστρωμα, αλλά και το γεράκι με το περιστέρι (Hawk-Dove), που μάχονται για την ίδια τροφή. Το βασίλειο των πτηνών εικονογραφεί πολύ ωραία την αντιπαράθεση της Ε.Ε. με τους τρεις οίκους πιστοληπτικής αξιολόγησης.
Από το Νοέμβριο 2008, το Κολέγιο των Επιτρόπων είχε υιοθετήσει πρόταση για τους οίκους, αλλά έκανε στην άκρη. Τώρα, που η Ε.Ε. εξετάζει να τους καταστήσει νομικά υπεύθυνους για λανθασμένες κρίσεις τους, απειλούν με διακοπή της κάλυψης των υπερχρεωμένων. «Φάγαμε» τέτοια ταλαιπωρία και τόσο χρόνο, για κάτι που ήδη ξέραμε; Οτι, δηλαδή, όποιος φοβάται, φοβερίζει;
Θα φανεί επιτέλους ποιος είναι κότα και ποιος θα επιμείνει στη γερακίσια στρατηγική, όταν ξέρει πως ο αντίπαλος θα γρούζει σαν περιστέρι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου