Δημόσιο: Κούλα, μου έβαλες υπερωρίες χθες;

Παρά τις οριζόντιες μειώσεις το έλλειμμα συνεχίζει να βρίσκεται εκτός ελέγχου. Οι στόχοι της κυβέρνησης διαψεύδονται. Η αύξηση των φόρων επί των μόνιμων «υποζυγίων» όχι μόνο δεν φέρνει αύξηση των εσόδων αλλά οδηγεί πάνω από 20.000 εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα το μήνα στην ανεργία…

Οι οριζόντιες μειώσεις των μισθών στον διαλυμένο και πελατοκρατούμενο ελληνικό δημόσιο τομέα δεν έχει αποτέλεσμα…

Γιατί συμβαίνει αυτό; Υπάρχουν πολλές εξηγήσεις.


Μια από αυτές αφορά την εικόνα που αντιμετώπισα πριν μια εβδομάδα στον ΟΑΕΕ. Την ώρα που μάζευα τις υπογραφές από γραφείο σε γραφείο, όπως κάνω μια φορά το χρόνο, χρόνια τώρα ακούω τον εξής διάλογο μεταξύ της μιας κυρίας στη μια άκρη της αίθουσας και της άλλη στην άλλη…

«Κούλα, μου έβαλες υπερωρίες χθες;»

«Βέβαια…»

«Να τις σβήσεις, γιατί είχα δηλώσει ασθένεια…»

Μετά ο κύριος υπουργός των οικονομικών περιμένει να μειωθούν οι δαπάνες. Είναι σαν να κλείσεις σε ένα δωμάτιο ένα ασκέρι πεινασμένες γάτες και μια κασέλα με ψάρια και να περιμένεις να σεβαστούν το διαιτολόγιο που τους έχεις επιβάλει.

Κατεδάφιση…

Το πρόβλημα ξεκινά από την δόμηση του δημοσίου όπου πολιτική ηγεσία, διευθυντές, προϊστάμενοι, απλοί υπάλληλοι και κλητήρες συνυπάρχουν, καθήκοντα και υποχρεώσεις και κυρίως χωρίς αξιοκρατία, σε ένα σύστημα διαπλοκής και συναλλαγών.

Παντεπόπτουσα αρχή σε όλο τον παραπάνω κυκλώνα η γάγγραινα του δημοσιοϋπαλληλικού συνδικαλισμού. Απατάσθε αν πιστεύετε πως είναι οι υπουργοί, οι γενικοί γραμματείς και οι διευθυντές αυτού που διοικούν τον δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα. Τα συνδικάτα είναι…

Το ελληνικό δημόσιο έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό σήψης πλέον που φαίνεται απίθανο να εξυγιανθεί. Το ελληνικό δημόσιο θα έχει την τύχη της σοβιετίας. Η πρώτη προσπάθεια μεταρρύθμισης και προσαρμογής λόγω της χρεοκοπίας θα το οδηγήσει σε ολική κατάρρευση.

Η ήπια μεταρρύθμιση της παρούσας κυβέρνησης να προσλαμβάνει έναν νέο δημόσιο υπάλληλο για κάθε πέντε που αποχωρούν για συνταξιοδότηση, μπορεί να μειώσει τον αριθμό, αλλά δύσκολα θα κάνει τις υπηρεσίες περισσότερο παραγωγικές.

Το να στέλνεις ένα νέο με προσόντα και διάθεση για δουλειά σε μια υπηρεσία όπου παρεπιδημεί μια ομήγυρη που δεν έχει λόγο ύπαρξης, ή αν έχει, τον έχει ξεχάσει, οι περισσότεροι από τους οποίους πήγαν στο δημόσιο ακριβώς γιατί δεν ήθελαν να εργαστούν, είναι σαν να στέλνεις ένα νήπιο σε γηροκομείο…

Πρέπει να έχει πολύ ισχυρό χαρακτήρα για να μην “συνταξιοδοτηθεί” πριν την ώρα του…

Εκ βάθρων…

Ένα μεταβατικό σχέδιο θα ήταν οι νέοι που προσλαμβάνονται να πηγαίνουν σε νέες υπηρεσίες που λειτουργούν με διαφορετικούς κανόνες και κριτήρια ιδιωτικού τομέα. Χωρίς μονιμότητα και πολιτικούς πάτρωνες…

Δημιουργία νέων υπηρεσιών με νέους υπαλλήλους, με γνώμονα τον έλεγχο για την εξυπηρέτηση του κοινού με λιγότερο κόστος. Όταν αρχίσουν να λειτουργούν επαρκώς, να αντικαθιστούν παλιές υπηρεσίες οι οποίες θα καταργούνται και ως εκ τούτου οι θέσεις εργασίας θα καταργούνται.

Οι νέες υπηρεσίες θα μπορούν να αξιολογούν και να κρατούν μεμονωμένους υπαλλήλους των παλιών, τους οποίους θα σκορπούν μέσα στη δομή της νέας υπηρεσίας.

Αυτό που χρειάζεται το δημόσιο είναι μια ταξιαρχία από Έκτορες Μποτρίνι που θα κάνει ό,τι και ο σεφ στην εκπομπή «Πανικός στην Κουζίνα». Θα εμφανίζεται εκεί δυο-τρεις εβδομάδες, θα παρακολουθεί την ουσία της ύπαρξης και τη διαδικασία λειτουργίας, θα εκπονεί ένα σχέδιο σε συνεργασία με κάποιο κεντρικό επιτελείο στο ίδιο υπουργείο. Θα σχεδιάζει τις νέες υπηρεσίες και τις εργασίες που πρέπει να κάνουν αυτές, θα τις βάζει σε λειτουργία και θα φεύγει για την επόμενη αποστολή…

Το είχε προτείνει παλιότερα κάποιος φίλος της στήλης στο Διάλογο…

Αν σας φαίνονται σενάρια επιστημονικής φαντασίας αυτά, μπορεί να εκπλαγείτε. Το καράβι η «Ελλάς» πηγαίνει στα βράχια…

Είτε μετά την πρόσκρουση και κατάρρευση, είτε λίγο πριν από αυτή, η αναδόμηση του ελληνικού δημοσίου εκ του μηδενός είναι υποχρεωτική. Όσοι δεν το βλέπουν εθελοτυφλούν στην πραγματικότητα…

2) Οι δυο στρατηγικές…

Δυο είναι οι βασικές στρατηγικές που φέρνουν κάποιον πιο κοντά στα χρηματιστηριακά κέρδη. Η μια στηρίζεται στην επιλογή να αγοράζει κάποιος φθηνά και να περιμένει να πουλήσει ακριβά. Όταν αγοράζει κάποιος φθηνά, που σημαίνει μετοχές κάτω από την αξία τους κατά 90%, έχει κλειδώσει τα κέρδη. Ο επενδυτής αυτός κινδυνεύει μόνο αν κουραστεί να περιμένει ή αν δεν αντέξει σε κάποιον από τους πανικούς που είναι συχνοί σε αυτή τη ζώνη.

Η άλλη είναι να αγοράζει κάποιος ακριβά και να περιμένει να πουλήσει ακριβότερα. Όταν αγοράζει κάποιος μια ακριβή μετοχή για να την πουλήσει ακριβότερα, συνήθως δεν χρειάζεται να περιμένει πολύ. Στη φάση αυτή κινδυνεύει από τον ενθουσιασμό και την απληστία και όχι από τον πανικό. Κάθε μια από τις παραπάνω στρατηγικές ταιριάζει σε διαφορετικές χρηματιστηριακές περιόδους ή φάσεις του χρηματιστηριακού κύκλου και χρειάζεται διαφορετική χρονική στόχευση.

Η αντίδραση…

Η χθεσινή ανοδική αντίδραση είναι καλοδεχούμενη αλλά θα χρειαστεί συνέχεια για να συμπεράνουμε αν αντιπροσωπεύει κάτι μονιμότερο στην παρούσα συγκυρία.