Από το 1990 έως το 2004 –με εξαίρεση μία μόλις χρονιά– η Λάρκο ήταν ζημιογόνος, γεγονός που την κατέταξε αυτοδίκαια στην κατηγορία των προβληματικών. Ακολούθησε μια περίοδος κατά την οποία η ιστορική βιομηχανία φαινομενικά πέρασε σε κερδοφορία, στην πραγματικότητα όμως έχασε το τρένο της ανάκαμψης των τιμών της αγοράς μετάλλων, έχοντας προχωρήσει σε κινήσεις αντιστάθμισης, που εκ των υστέρων έχουν χαρακτηριστεί ως παράδειγμα προς αποφυγή. Και ενώ τα διαφυγόντα κέρδη εξαιτίας του hedging υπολογίστηκαν σε δεκάδες εκατομμύρια ευρώ, ο καθοδικός κύκλος των τιμών που ξεκίνησε το φθινόπωρο του 2008, βρήκε την εταιρεία απροστάτευτη και οι σωρρευτικές ζημιές στη διετία 2008 – 2009 έφτασαν τα 221,8 εκατ. ευρώ ενώ οι υποχρεώσεις προσέγγιζαν τα 270 εκατ. ευρώ.
Υπό τις συνθήκες αυτές, το εγχείρημα της κυβέρνησης να προχωρήσει στην πώληση της βιομηχανίας φαντάζει το λιγότερο δύσκολο. Είναι όμως έτσι; Με βάση τα αποτελέσματα του 2010 η εταιρεία πέτυχε μια θεαματική αναστροφή και από τις ζημιές πέρασε σε έστω και οριακή κερδοφορία 6,4 εκατ. ευρώ εκμεταλλευόμενη φυσικά και το ευνοϊκό περιβάλλον των διεθνών τιμών νικελίου. Η κερδοφορία συνοδεύτηκε από αύξηση τζίρου κατά 142%, αύξηση παραγωγής κατά 68,8% και μείωση κόστους παραγωγής ανά τόνο νικελίου κατά 27,5%.
Ακόμη και έτσι πάντως ο νέος ιδιοκτήτης θα κληθεί να υλοποιήσει σημαντικές επενδύσεις της τάξης των δεκάδων εκατομμυρίων και φυσικά να αντιμετωπιστούν οι τεράστιες υποχρεώσεις από το παρελθόν. Σημειώνεται ότι η Λάρκο θα πρέπει για να καταστεί κερδοφόρα, ανεξαρτήτως της περιοδικής κυκλικότητας των τιμών του εμπορεύματος, να προχωρήσει σε επενδύσεις που θα περιορίσουν το κόστος παραγωγής από 15 χιλιάδες δολάρια τον τόνο στα 11 χιλιάδες δολάρια.
Εκτός από τις επενδύσεις για τη μείωση του λειτουργικού κόστους, ζητούμενο για τη βιομηχανία παραμένει η μείωση του κόστους ενέργειας και η αποπληρωμή των χρεών προς τη ΔΕΗ.
Οι «μνηστήρες»
Παρά τα προβλήματα, η ελληνική βιομηχανία συγκαταλέγεται μεταξύ των πέντε μεγαλύτερων παραγωγών σιδηρονικελίου στον κόσμο. Η Λάρκο είναι η μοναδική εταιρεία στην Ευρώπη που χρησιμοποιεί ίδια μεταλλεύματα για την παραγωγή νικελίου και εξάγει το σύνολο της παραγωγής της σε μεγάλες βιομηχανίες όπως η Thyssen-Krupp, Outokumpu, Acerinox, British Steel κ.ά. απασχολώντας περί τους 1.200 μόνιμους εργαζόμενους άμεσα και πάνω από 4.000 έμμεσα.
Η τελευταία απόπειρα αποκρατικοποίησης ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2009 από την τότε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας που είχε πραγματοποιήσει πρόσκληση ενδιαφέροντος στην οποία ανταποκρίθηκαν εννέα επενδυτές. Τότε είχαν ανταποκριθεί από ελληνικές εταιρείες ο όμιλος Μυτιληναίου, ο Άκτωρας και η Χαλυβουργία Ελλάδος, συμφερόντων οικογένειας Μάνεση. Διεθνείς επενδυτές που είχαν παραλάβει φακέλους από την προηγούμενη κυβέρνηση ήταν η καζαχική πολυεθνική με έδρα το Άμστερνταμ Cunico, ο μεταλλευτικός κολοσσός με έδρα το Baar της Ελβετίας Glencore, η ρωσική Solway Industries, μέλος του Solwaygroup που δραστηριοποιείται στο νικέλιο το χάλυβα και τα πολύτιμα μέταλλα καθώς και δύο άλλοι επενδυτές που ζήτησαν να μη δημοσιοποιηθεί το όνομά τους.
Με βάση τους σχεδιασμούς της κυβέρνησης η αποκρατικοποίηση της Λάρκο σχεδιάζεται για το τέταρτο τρίμηνο του 2011 και θα διατεθεί το σύνολο της συμμετοχής του δημοσίου (55,2%) μαζί με το management. Από το υπόλοιπο 43,8%, 33,4% ανήκει στην Εθνική Τράπεζα και 11,4% στη ΔΕΗ).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου