Πρόκειται για σκληρή αλλά πεντακάθαρη πραγματικότητα που δεν επιδέχεται καμία αμφισβήτηση.
Γιατί η εισήγηση-κόλαφος για την οικονομία, των σκληροπυρηνικών της σοβιετικής ΔΕΗ, "δεν μας ενδιαφέρει η βιομηχανία... το κόστος παραγωγής είναι πρόβλημα των βιομηχάνων... και αν κλείσει η βιομηχανία η ΔΕΗ θα έχει κέρδη...” επεβλήθη σε ΔΕΗ αλλά και στην κυβέρνηση και αποτελεί την βάση της τιμολογιακής της πολιτικής.
Αυτός όμως ο εκτός ορίων σοβιετικός κρατισμός έχει θύματα μόνο τους εργαζόμενους και τους ανέργους του ιδιωτικού τομέα με κεντρικό πυρήνα του προβλήματος τους εργαζόμενους στην βαριά και μεσαία βιομηχανία.
Τι άλλη εξήγηση μπορεί να δώσει κανείς όταν τόσο η κυβέρνηση όσο και η Διοίκηση της ΔΕΗ έχουν ήδη στα χέρια τους εκθέσεις που καταδεικνύουν και τις δύο όψεις του προβλήματος στο ενεργειακό κόστος στην βιομηχανία και αδιαφορούν.
Γνωρίζουν δηλαδή τι μπορούν να κάνουν βάσει οδηγιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να αποφευχθεί η διάλυση της βιομηχανίας.
Και βλέπουν από στοιχεία και εκθέσεις τι θα συμβεί αν υποταχθούν τελικά στην συγκεκριμένη ομάδα των “μαχητών” του “κολχόζ” ηλεκτρικού ρεύματος που επιμένουν στην πολιτική “...κλείστε τις βιομηχανίες για να σωθεί το μονοπώλιο της ΔΕΗ”.
Αυτή η πολιτική που έχει ήδη μεταφραστεί σε υπέρογκες αυξήσεις και μαζί με τους ειδικούς φόρους στο ρεύμα και τους ειδικούς φόρους στο αέριο έχουν επιβαρύνει το τελικό κόστος παραγωγής σε μη ανταγωνιστικό επίπεδο την τελευταία τριετία.
Θα παρουσιάσω τα SOS των εκθέσεων γιατί τα γνωρίζω και θεωρώ υποχρέωσή μου να ενημερώσω τους αναγνώστες ώστε όταν αρχίσουν τα λουκέτα να μην έχουν την κλασσική ελληνική αντίδραση “...Έπεσα από τα σύννεφα”.
Η ελληνική βιομηχανία νικελίου της ΛΑΡΚΟ η οποία καλώς ή κακώς (για εμένα κακώς) είναι ακόμη στα χέρια του κράτους καταστρέφεται από την σοβιετική συμπεριφορά των αντιδραστικών της ΔΕΗ γιατί από την μια μεριά ως ενεργοβόρος βιομηχανία δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα και από την άλλη δεν πρόκειται κανείς να προσφερθεί να την αγοράσει, ως μεταλλευτικό συγκρότημα, με τέτοιο άθλιο ενεργειακό κόστος. Η τύχη της ΛΑΡΚΟ είναι να αγοραστεί ως παλιοσίδερα και να “αξιοποιηθεί” ως έκταση για οικόπεδα. Και να σκεφτεί κανείς ότι πρόκειται για την μοναδική βιώσιμη (κατά τα άλλα) μονάδα νικελίου στην Ευρώπη με καθαρή εξωστρέφεια.
Η ελληνική βιομηχανία αλουμινίου κρατιέται όχι μόνο με το ζόρι αλλά κάτι περισσότερο κάτω από τις συνθήκες ενεργειακού κόστους που της επιβάλλει η ΔΕΗ για να έχει ως μονοπώλιο.
Η γνωστή προπαγάνδα ότι έχουμε το φθηνότερο ρεύμα της Ευρώπης έχει καταρρεύσει προ πολλού. Γιατί και αν έχουμε (σε συγκεκριμένες μόνο περιπτώσεις) φθηνό ρεύμα στα νοικοκυριά το πληρώνουμε με τις αυξήσεις των τιμών των προϊόντων αφού το κόστος μεταφέρεται στην τελική τιμή.
Η τσιμεντοβιομηχανία μετά την πτώση της παραγωγής μέχρι και 80% θα ήταν προ πολλού παρελθόν για την Ελλάδα αν δεν στηριζόταν στην εξαγωγική της δράση και ιδίως στις επενδύσεις της εκτός Ελλάδος μέχρι την Αμερική.
Όμως και η βιομηχανική φιλοπατρία έχει όρια όταν το κράτος είναι απέναντι στην βιομηχανία.
Στην ίδια κατάσταση με την τσιμεντοβιομηχανία είναι και η υαλουργία ως συνδεδεμένη αποκλειστικά με το φυσικό αέριο καθώς υφίσταται την τεράστια πίεση από την επιβολή των ειδικών φόρων στις ήδη υψηλές τιμές του καυσίμου που, προ φόρων, είναι οι υψηλότερες της Ευρώπης. Πρόκειται επί της ουσίας για το μοναδικό υαλουργικό συγκρότημα που λειτουργεί στην Ελλάδα επειδή υπάρχει ιστορία και μεράκι στην οικογένεια των ιδιοκτητών. Το συγκρότημα αυτό όμως συντηρείται από την κερδοφορία παρόμοιων βιομηχανικών μονάδων στην Ουκρανία και την Βουλγαρία που διαθέτει η ίδια βιομηχανική οικογένεια.
Η χαρτοβιομηχανία που έχει έντονη εξωστρέφεια και αποτελεί παράδοση για την χώρα με μονάδες από το 1970 και μετά είναι σε αμηχανία και εξετάζει ήδη το ενδεχόμενο του λουκέτου. Εμείς θα βολευόμαστε με χαρτί και χαρτόνι από την Τουρκία...
Η χαλυβουργία που είναι μόνο με το ένα πόδι στην Ελλάδα λόγω της τεράστιας πτώσης των παραγγελιών μιλάει για συρρίκνωση και λουκέτα γιατί η σημερινή υποχρεωτική χαμηλή δυναμικότητα δεν είναι δυνατόν να καλύψει τους λόγους ύπαρξής της στην εγχώρια αγορά.
Η ελληνική κλωστοϋφαντουργία που εκτιμά ότι με πολιτική εξισορρόπησης της χαμηλής σημερινής ανταγωνιστικότητας θα μπορούσε να επανέλθει δυναμικά στις εξαγωγές και να αξιοποιήσει αποτελεσματικά την παραγωγή ελληνικού βαμβακιού επαναφέροντας στην ενεργό δράση πολλές μονάδες με θέσεις εργασίας μέχρι και 500.000 βρίσκεται σήμερα καθηλωμένη λόγω του υψηλού ενεργειακού κόστους. Την ίδια στιγμή παραγωγή και διακίνηση κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων με τεράστια κέρδη γίνεται από χώρες που δεν έχουν βαμβάκι. Οι κλωστοϋφαντουργοί λένε στην πολιτεία : Βοηθείστε μας και θα το ανταποδώσουμε με θέσεις εργασίας. Ποιος τους ακούει όμως;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου