Συμφωνία σε δόσεις από Δευτέρα σε Δευτέρα

Κάπου στην μέση του δρόμου που χωρίζει την «κόκκινη γραμμή» του ΔΝΤ από εκείνη της Γερμανίας, επιχειρείται σήμερα το μεσημέρι στο... πολλοστό έκτατο Eurogroup,  να διαμορφωθεί το πολιτικό πλαίσιο της συμφωνίας, που θα επιτρέψει την «κάθοδο» του αιτήματος έγκρισης της απόδοσης της δόσης των 31,3 δισ. ευρώ στα ευρωπαϊκά κοινοβούλια μέχρι και την Παρασκευή. 

Έτσι ώστε την Δευτέρα 3/12 το τακτικό Eurogroup να δώσει το πράσινο φως για την αποστολή της πρώτης «επιταγής» στην Αθήνα.

Οι προσπάθειες που γίνονταν μέχρι και χθες το βράδυ από όλες τις πλευρές και κυρίως από τον κεντρικό διαμεσολαβητή της διαπραγμάτευσης, τον Ζ.Κ. Γιουνκέρ, φαίνεται να έχουν καταλήξει  σε μία μικρή μετατόπιση των «κόκκινων γραμμών» από την πλευρά του ΔΝΤ (έχει αποδεχθεί ανεπίσημα ότι θα συζητήσει το ενδεχόμενο αποδοχής του ορίου του χρέους λίγο πάνω από το 120% το 2020) με την προϋπόθεση ότι η ευρωζώνη θα βάλει το χέρι στην τσέπη για να καλύψει το μεγαλύτερο μέρος του δημοσιονομικού κενού που υπολογίζεται μεταξύ 8,7 και 10,2 δισ. .ευρώ. Και αυτό με την προϋπόθεση ότι οι ιδιωτικοποιήσεις δεν θα παίξουν ουσιαστικό ρόλο στην προσδοκία και τον σχεδιασμό κάλυψης του ποσού αυτού.

Ο κ. Γιουνκέρ αν και φέρεται να είναι περισσότερο αισιόδοξος αυτή την φορά εντούτοις παραμένει επιφυλακτικός καθώς μετά το φιάσκο της περασμένης εβδομάδας με την απροειδοποίητη αναδίπλωση της Μέρκελ, έχει αρχίσει να θεωρεί περισσότερο αξιόπιστη την κα Λαγκάρντ από ότι τους κεντρο-ευρωπαίους συναδέλφους του.

Παρ’ όλα αυτά διπλωματικές πηγές σχολίαζαν χθες στο Capital.gr ότι η επίλυση του γόρδιου δεσμού της κρίσης χρέους της Ελλάδας είναι περισσότερο σύνθετη από όσο αρχικά φαίνεται και ότι οι δυσκολίες δεν προέρχονται μόνο από τις προεκλογικές πιέσεις στην Γερμανία. 

Η υιοθέτηση μίας λύσης που θα περιλαμβάνει την επέκταση του κουρέματος και στον επίσημο τομέα (διακρατικά δάνεια) και η επιστροφή κεφαλαίων από το χαρτοφυλάκιο ελληνικών ομολόγων της ΕΚΤ ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στην μετάλλαξη του ρόλου των ευρωπαϊκών θεσμών. Κανείς πλέον και περισσότερο από όλους οι αγορές κεφαλαίου δεν πρόκειται να πειστούν ότι όσα γίνονται στην Ελλάδα αποτελούν μεμονωμένη περίπτωση... Ήδη τα όσα έχουν μεσολαβήσει στην Ισπανία, αλλά και το γεγονός ότι το χρέος της Ιταλίας το 2013 θα ξεπεράσει το 130% του ΑΕΠ, δημιουργούν προϋποθέσεις για δραματικές αλλαγές στον ρόλο των ευρωπαϊκών θεσμών σε συνθήκες όπου η ευρωζώνη βρίσκεται πλέον με το ένα πόδι στην δεύτερη υφεσιακή «βουτιά» μετά το 2007 – 2008.

Μία δέσμευση κατά συνέπεια η οποία θα πιστοποιεί ότι το κούρεμα που άρχισε το 2012 στον ιδιωτικό τομέα θα ολοκληρωθεί με το κούρεμα του επίσημου τομέα –έστω και πολύ αργότερα  π.χ. το 2015 – 2016– επισημοποιεί την «δυνατότητα» αφερεγγυότητας του κρατικού χρέους στην ευρωζώνη σε όλα τα επίπεδα, χωρίς να υπάρχουν θεσμικά κατοχυρωμένοι θεσμοί που θα το καλύπτουν. 

Και αυτό θα προκαλέσει καθοριστικές μεταβολές συμπεριφοράς απέναντι στο ευρώ αλλά και τους θεσμούς που το εγγυώνται. Αυτό από ορισμένους εκλαμβάνεται σαν έμμεσος εκβιασμός και πίεση από τις ΗΠΑ και την Ασία στην Ευρωζώνη...

Η συζήτηση αυτή προς το παρόν μένει πίσω από τις κλειστές πόρτες, αλλά επηρεάζει εμφανώς –πέραν των προεκλογικών πιέσεων– την γερμανική καγκελαρία και την στάση της απέναντι στην σύνθεση του «κοκτέιλ» λύσεων που προωθούνται σήμερα στο τραπέζι για το ελληνικό χρέος. 

Σε κάθε περίπτωση πάντως φαίνεται ότι η ολοκληρωμένη αποδοχή των όρων του μνημονίου από την Κυβέρνηση στην Ελλάδα έχει «δεσμεύσει» τους κοινοτικούς εταίρους σε μία θετική πολιτική κατεύθυνση, η οποία όμως πρέπει να διαβεί τον οικονομικό Ρουβίκωνα των αριθμών, όσο αφορά το ύψος της μείωσης των επιτοκίων των διμερών δανείων, την επαναγορά χρέους, την επιστροφή «κερδών» από την ΕΚΤ και το «πάγωμα» για μία δεκαετία των πληρωμών προς τους «επίσημους» δανειστές...