Με την παραίτηση στο χέρι, λέει το χθεσινό ρεπορτάζ, πως βρίσκονται χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι καθώς φαίνονται διατεθειμένοι να επιλέξουν την πρόωρη συνταξιοδότηση μπροστά στο φόβο που προκαλούν οι ανησυχίες πως με το νέο μισθολόγιο ενδέχεται να μη λάβουν εφάπαξ αποζημίωση, επικουρική σύνταξη...
Οι άνθρωποι σε γενικές γραμμές είμαστε επιρρεπείς σε παράλογες συμπεριφορές, ιδίως όταν βρισκόμαστε υπό καθεστώς φόβου.
Αλήθεια, τι εξασφαλίζει κάποιον που είναι συνταξιούχος να μη χάσει εκείνο που κινδυνεύει να το χάσει σαν εργαζόμενος; Ίσα-ίσα που η κατάσταση του συνταξιούχου μοιάζει με κατάσταση αιχμαλώτου...
Π.χ. από πού είναι πιο εύκολο να κόψει μια κυβέρνηση μπροστά στον κίνδυνο χρεοκοπίας και στάσης πληρωμών, από αυτούς που ευελπιστεί με κάποια αναδιάρθρωση να τους καταστήσει παραγωγικότερους ή από αυτούς που δεν της χρησιμεύουν τίποτα;...
Για να μην πολυλογούμε, η έφοδος για να αναζητήσει κάποιος καταφύγιο σε ένα χρεοκοπημένο κράτος, είναι παράλογη κίνηση... Είναι σαν να βομβαρδίζεται η Αθήνα με επίκεντρο τις στρατιωτικές εγκαταστάσεις και εμείς να τρέχουμε να κρυφτούμε στον πάνω όροφο της αίθουσας επιχειρήσεων του Πενταγώνου...
Τι επιλογές έχει κάποιος...
Η άποψη της στήλης είναι πως αν κάτι πρόκειται να συμβεί ούτως ή άλλως, είναι καλύτερα να επιδιώκουμε να γίνει μια ώρα νωρίτερα με όρους πάνω στους οποίους θα έχουμε μεγαλύτερο έλεγχο.
Στον ιδιωτικό τομέα π.χ. διαπραγματεύεται καλύτερα όποιος συζητά για μια δουλειά ενώ διαθέτει ήδη μια θέση εργασίας από κάποιον που δεν διαθέτει. Άρα και για τους υπαλλήλους του δημοσίου είναι καλύτερα η «τελική κρίση» να τους βρει με έχοντας κάτι στα χέρια να προσφέρουν σαν αντάλλαγμα της αμοιβής παρά με άδεια χέρια.
Τα δεδομένα δείχνουν πως είναι θέμα χρόνου το δημόσιο να μειωθεί δραστικά, όχι με αύξηση του αριθμού των αποχωρούντων για συνταξιοδότηση, αλλά με απολύσεις.
Το κόστος για το κράτος, είτε σαν υπάλληλο πληρώνει κάποιον είτε σαν συνταξιούχο, δεν διαφοροποιείται πολύ. Πιθανό θεωρώ επίσης εκτός από το να μειωθούν οι συντάξεις να ανασταλούν όλες όσες αφορούν άτομα κάτω του τρέχοντος ορίου συνταξιοδότησης...
Αν είχαμε μια αποφασιστική κυβέρνηση και μια κοινωνία λιγότερο επιρρεπή σε παράλογες προσδοκίες, θα μπορούσαμε από πέρυσι να έχουμε κινηθεί βάσει σχεδίου. Ήτοι, μείωση των δημοσίων υπαλλήλων με υποχρέωση του κράτους να τους καλύπτει ασφαλιστικά και να τους καταβάλει μέρος του βασικού μισθού για 2-3 χρόνια χωρίς να τους απαγορεύει να απασχοληθούν στον ιδιωτικό τομέα...
Μαζί με αποκρατικοποιήσεις, άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων, μεταρρυθμίσεις ριζικής αναδόμησης του κράτους, το παραπάνω θα ήταν ικανό να επαναφέρει τη χώρα στις αγορές εντός ορατού χρονικού ορίζοντα και να δρομολογήσει οικονομική ανάκαμψη και δημιουργία θέσεων εργασίας πολύ πριν εκπνεύσει ο χρόνος της επιδότησης των απολυμένων υπαλλήλων του δημοσίου...
Όσο περνά ο καιρός, τα περιθώρια παρόμοιων ελιγμών στενεύουν και μοιραία αντί για οργανωμένη αναδιάρθρωση και έξοδο από την κρίση, πλησιάζουμε σε σενάρια κατάρρευσης...
Το μεν πλήθος, λόγω αντανακλαστικών αντιδράσεων που χαρακτηρίζουν τις κινήσεις του, θα μπορούσαμε να πούμε πως δικαιολογείται, η κυβέρνηση όμως και η υπόλοιπη πολιτική ηγεσία οφείλουν να αποτρέψουν το μοιραίο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου