Η συμφωνία αυτή δεν αποτελεί παρά μια επαναβεβαίωση της συμφωνίας της 20 Φεβρουαρίου στο Eurogroup την οποία στη συνέχεια λόγω των ενδοκυβερνητικών και εσωκομματικών αντιδράσεων η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα δεν υλοποίησε.
Δεν υπάρχει καμιά ένδειξη πως μπορεί να την υλοποιήσει τώρα. Ενδεικτικό της επιβολής του πρωθυπουργού, ο οποίος έχει ακόμη ευρεία απήχηση στην κοινωνία, στην κοινοβουλευτική ομάδα είναι η πειθαρχία που επέδειξαν οι βουλευτές στην εντολή του σχετικά με τη χρήση των βουλευτικών αυτοκινήτων.
Εν τω μεταξύ χειρισμοί θεμάτων όπως η χειρονομία του κ. Βαρουφάκη και ο με προμήθεια 12% αντιμνημονιακός αγώνας του κ. Κατρούγκαλου πλήττουν το ηθικό πλεονέκτημα μιας κυβέρνησης που δεν έχει πληγεί από τη φθορά της διακυβέρνησης.
Ο κ. Τσίπρας είναι δύσκολο έως αδύνατο να περάσει στην κοινοβουλευτική ομάδα της πλειοψηφίας οποιοδήποτε μέτρο το οποίο θα μπορούσε να ξεμπλοκάρει τη χρηματοδότηση από τους «Θεσμούς» ή από την ΕΚΤ μέσω τραπεζών.
Η κοινωνία ψήφισε σκληρότερη διαπραγμάτευση με παραμονή πάση θυσία εντός του Ευρώ. Το κόμμα είναι μοιρασμένο, με την ομάδα των δραχμολάγνων να είναι καλύτερα οργανωμένη στις κομματικές δομές.
Οι εναγώνιες δηλώσεις στελεχών όπως ο κ. Παπαδημούλης για λύση εντός του Ευρώ καταδεικνύουν την αγωνία για το ενδεχόμενο ο κ. Τσίπρας ωθούμενος από τους εσωκομματικούς συσχετισμούς να επιλέξει τη ρήξη και το χάος.
Η κατάσταση όμως είναι δύσκολη και οι ενδείξεις παραμένουν στο να επιβεβαιώνουν πως ο κ. Τσίπρας θα είναι ο «τυχερός» που θα κληθεί να διαχειριστεί την κατάρρευση του μοντέλου της μεταπολίτευσης.
Ας μην κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας, οι προηγούμενες κυβερνήσεις του κ. Σαμαρά και του κ. Παπανδρέου αυτό που έπραξαν ήταν να διαχειριστούν την παράταση μιας προαναγγελθείσας κατάρρευσης.
Η έλευση του κ. Τσίπρα απλώς επιταχύνει το χρόνο της κατάρρευσης και εμφανίζει ένα βολικό αποδιοπομπαίο τράγο για την ανάληψη των ευθυνών στη συνέχεια. Η ελληνική χρεοκοπία ωριμάζει για δεκαετίες και το βασικό μερίδιο βαρύνει τις κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών.
Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ με τη διαχείριση που άσκησαν είναι οι βασικοί υπεύθυνοι μακροπρόθεσμα. Η διακυβέρνηση Καραμανλή 2004-2009 είναι αυτή που ολοκλήρωσε το μοτίβο της χρεοκοπίας. Η κυβέρνηση Σημίτη που προηγήθηκε ευθύνεται γιατί με την επιτυχία της εισόδου στην Ευρωζώνη δεν φρόντισε να υλοποιήσει τις μεταρρυθμίσεις που θα κρατούσαν τη χώρα στο Ευρώ.
Πολλοί τρέφουν τις ελπίδες πως και την ύστατη ώρα η κατάρρευση μπορεί να αποφευχθεί και η χώρα σταδιακά να επιστρέψει σε κάποια μορφή ανάπτυξης. Με τη δομή του ελληνικού κράτους, της κρατικοδίαιτης οικονομίας και το πολιτικό προσωπικό εντός εκτός κοινοβουλίου αυτό μοιάζει αδύνατον.
Η αποφυγή της συντριβής και η επάνοδος σε κάποιο είδος οικονομικής ανάπτυξης προϋποθέτει την επάνοδο κάποιου είδους στοιχειώδους εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, το πολιτικό προσωπικό και την κοινωνία στο σύνολό της.
Ένας απλός, ίσως ο απλούστερος, τρόπος να διαγνώσουμε την επάνοδο αυτής της εμπιστοσύνης είναι η ροή των καταθέσεων στις τράπεζες.
Το τελευταίο τρίμηνο έχουν φύγει από τις τράπεζες πάνω από 30 δισ. Ευρώ.
Πριν τη χρεοκοπία οι καταθέσεις ήταν κοντά στα 240 δισ. όσο περίπου ήταν και οι χορηγήσεις (δάνεια) που είχαν δώσει οι τράπεζες. Σήμερα υπολογίζονται μεταξύ 135-140 δισ. Ευρώ με τις χορηγήσεις να είναι πάνω από 200 δισ. Ευρώ. Τη διαφορά την καλύπτει η ΕΚΤ με τις καταθέσεις των Ευρωπαίων, καθώς η Ελλάδα και κατά συνέπεια οι ελληνικές τράπεζες είναι εκτός αγορών όπου κυκλοφορούν πλέον αρνητικά επιτόκια για χώρες που μόλις βγήκαν από τα μνημόνια.
Το 2012 πριν τις εκλογές οι καταθέσεις είχαν πέσει κοντά στα 155 δισ. Ευρώ και αμέσως μετά τις εκλογές και τη νίκη του κ. Σαμαρά άρχισαν να επιστρέφουν στις τράπεζες για να προσεγγίσουν κάποια στιγμή περί τα 165 δισ. Ευρώ.
Μετά τις εκλογές της 25 Ιανουαρίου και τη νίκη του κ. Τσίπρα οι καταθέσεις όχι μόνο δεν επιστρέφουν, αλλά συνεχίζουν να φεύγουν.
Το θέμα της ελληνικής χρεοκοπίας θα τελειώσει οριστικά όταν σε επίπεδο πολιτικής σκηνής και κοινωνικών και οικονομικών μεταρρυθμίσεων δημιουργηθούν οι συνθήκες εμπιστοσύνης που θα επαναφέρουν τις καταθέσεις στις τράπεζες σε επίπεδα κοντά στα 200 δισ. Ευρώ.
Για να επιστρέψουν οι καταθέσεις χρειάζεται το ανάλογο κλίμα εμπιστοσύνης το οποίο ούτε επί κυβέρνησης Σαμαρά είχε επιτευχθεί, αν και αντιστράφηκε η αρνητική πορεία. Χρειάζεται ο μέσος καταθέτης να πειστεί πως για τα επόμενα 10-15 χρόνια δεν θα κινδυνέψει από τις πιθανές κυβερνήσεις που θα εναλλαχθούν στη εξουσία. Θα συμβεί όχι από πατριωτισμό αλλά από την πεποίθηση πως μπορούν να επωφεληθούν από την οικονομική ανάπτυξη που θα προέλθει από τις μεταρρυθμίσεις που θα βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητα.
Όλα αυτά απέχουν πολύ ακόμη από τον ελληνικό ορίζοντα. Το σενάριο πως η χώρα θα μπορούσε να μεταρρυθμιστεί χωρίς κατάρρευση διαψεύστηκε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου