Η ζωή γεννιέται από το χάος...

Τίποτα δεν αναστέλλει την ορμή του ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία! Ούτε καν η διγλωσσία του! Ούτε καν στελέχη επιπέδου Στρατούλη, Μπαλάφα, Λαφαζάνη, Μηλιού! Ούτε καν η προφανής αδυναμία του να εξηγήσει πόθεν τα λεφτά για να επιστρέψει η ζωή στο 2009 κι όλα να είναι μέλι-γάλα! Ο ελληνικός λαός δεν μπορεί ακόμη να χωνέψει ότι η χώρα πτώχευσε κι ότι αυτό συνεπάγεται μεγάλες θυσίες, μεγαλύτερες απ' όσες έχει ήδη κάνει! Ότι ακόμη και αν ο ποινικός λογαριασμός των επιλογών που μας έριξαν στο καναβάτσο πληρωθεί βαριά, βαρύτατα από τους πρωταίτιους και τους λοιπούς υπαίτιους, ο οικονομικός λογαριασμός θα πληρωθεί απ' όλους τους άλλους, δίκαιους και άδικους, είτε άμεσα είτε έμμεσα. Είτε δεν φτάνει το μυαλουδάκι του - αυτό που του άρεσε να το χαϊδεύουν οι σειρήνες του ψεύτικου ευδαιμονισμού των δανεικών και των επιδοτήσεων - ως εκεί είτε - το πιθανότερο - δεν θέλει να φτάσει. Το φαινόμενο λέγεται άρνηση της πραγματικότητας.

Αφού ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο βασικός πολιτικός εκφραστής της άρνησης της πραγματικότητας, η πλειοψηφία των Ελλήνων - η οποία επίσης αρνείται την πραγματικότητα - εύλογο είναι εκεί να στραφεί: σε κείνον που εκφράζει τη φάση και την αφασία της. Υπό άλλες περιστάσεις, εάν το παιχνιδάκι που θα παιχθεί τώρα μπορούσε να είχε παιχθεί κατευθείαν το 2009, θα μπορούσαν να το παρατείνουν λιγάκι, ακόμα και να το απολαύσουν ως ψευδαίσθηση διάρκειας. Μερικοί μουσάτοι θα πρόφταιναν να ξουριστούν. Μερικά ζιβάγκο και δασύτριχα στήθη θα πρόφταιναν να φορέσουν γραβάτα. Η Ευρώπη δεν ήταν ακόμα έτοιμη τότε να κόψει τον ομφάλιο λώρο. Κινδύνευε η ίδια. 

Τώρα το παιχνίδι είναι άμεσο. Στιγμιαίο. Ούτε σκέψη δεν θα προλάβουν να κάνουν για ξουρίσματα και γραβάτες. Κόβονται οι πιστώσεις από την ΕΚΤ και ο ασθενής γίνεται ανάμνηση, να ζήσουμε να τον θυμόμαστε. Η Ευρώπη πλέον δεν φοβάται. Τα ομόλογά μας δεν βρίσκονται στις τράπεζές τους. Η ανικανότητα ή/και η απροθυμία μας να ενσωματώσουμε στην έννομη(;) τάξη μας το κοινοτικό κεκτημένο έχει επαρκώς δοκιμασθεί και επιβεβαιωθεί. Οι ελληνικές μεταρρυθμίσεις είναι ένα οξύμωρο σχήμα λόγου, κάτι σαν τις ελληνικές καλένδες. 

Ένα καρκίνωμα, εφόσον έχεις βεβαιωθεί ότι δεν θα αφήσει πίσω του μεταστάσεις, το κόβεις και το πετάς. Πόσω μάλλον όταν με την επιθετική του στάση δεν σου αφήνει κανένα περιθώριο για ηπιότερη αντιμετώπιση. 

Καλώς να έλθουν λοιπόν οι λεβέντες! Δεν θα ανακόψει τίποτα την άνοδό τους! Την ανακοπή θα την πάθουν στην κάθοδο! Στην οπισθοχώρηση. Όταν πίσω τους δεν θα βρουν τις "αγορές", αλλά τους ψηφοφόρους τους! Αυτούς που θα έχουν εντωμεταξύ πιστέψει ότι το παραμυθάκι θα είχε happy end και τώρα θα κληθούν να αντέξουν τη διάψευση των προσδοκιών τους. Αυτούς που ανάμεσα στις πολλές κρεμάλες που θα 'χουν στήσει και στις πολλές φουστανέλες των γερμανοτσολιάδων που θα 'χουν σκίσει θα πρέπει τώρα να διαλέξουν κρεμάλα για την πάρτη τους και κουρέλια για το χάλι τους! Καλώς ήλθες ΣΥΡΙΖΑ! Καλώς ήλθες χάος! Η ζωή γεννιέται από το χάος...