Η απάντηση του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου προς τον Μωάμεθ Β' λίγο πριν από την πτώση της Βασιλεύουσας

Αψηφώντας τις στρατιές των Οθωμανών έξω από τα τείχη της Βασιλεύουσας, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος αποφασίζει πως προτιμά να πεθάνει μαζί με τους στρατιώτες του, παρά υποταχθεί και να παραδώσει γη και ύδωρ. Το κείμενο είναι του Γεώργιου Φραντζή.

Πρωτότυπο κείμενο:Ἀπαρτίσας οὖν τὰ πάντα, ὡς αὐτῷ ἐδόκει καλῶς, ἔπεμψεν ἔνδον λέγων τῷ βασιλεῖ «Γίνωσκε τὰ τοῦ πολέμου ἤδη ἀπήρτησθαι• καὶ καιρός ἐστιν ἀπό τοῦ νῦν πρᾶξαι τὸ ἐνθυμηθὲν πρὸ πολλοῦ παρ' ἡμῖν νῦν• τὴν δὲ ἔκβασιν τοῦ σκοποῦ τῷ Θεῷ ἐφίεμεν. Τί λέγεις; Βούλει καταλιπεῖν τὴν πόλιν καὶ ἀπελθεῖν, ἔνθα καὶ βούλει, μετὰ τῶν σῶν ἀρχόντων καὶ τῶν ὑπαρχόντων αὐτοῖς, καταλιπὼν τὸν δῆμον ἀζήμιον εἶναι καὶ παρ' ἡμῶν καὶ παρά σοῦ; ἤἀντιστῆναι καὶ σὺν τῇ ζωῇ καὶ τὰ ὑπάρχοντα ἀπολέσεις σύ τε καὶ οἱ μετὰ σέ, ὁ δὲ δῆμος αἰχμαλωτιστθεὶς παρὰ τῶν Τούρκων διασπαρῶσιν ἐν πάσῃ τῇ γῇ;»

Ὁ βασιλεὺς δ' ἀπεκρίνατο σὺν τῇ συγκλήτῳ• «Εἰ μἐν βούλει, καθὼς καὶ οἱ πατέρες σου ἔζησαν, εἰρηνικῶς σὺν ἡμῖν συζῆσαι καὶ σύ, τῷ Θεῷ χάρις. Ἐκεῖνοι γὰρ τοὺς ἐμοὺς γονεῖς ὡς πατέρας ἐλόγιζον καὶ οὕτως ἐτίμων, τὴν δὲ πόλιν ταύτην ὡς πατρίδα• καὶ γὰρ ἐν καιρῷ περιστάσεως ἅπαντες ἐντὸς ταύτης εἰσιόντες ἐσώθησαν καὶ οὐδεὶς ὁ ἀντισταίνων ἐμακροβίω. Ἔχε δὲ καὶ τὰ παρ' ἡμῖν ἁρπαχθέντα ἀδίκως κάστρα καὶ γῆν ὡς δίκαια καὶ ἀπόκοψον καὶ τοὺς φόρους τόσους, ὅσους κατὰ τὴν ἡμετέραν δύναμιν, κατ' ἔτος τοῦ δοῦναι σοι καὶ ἄπελθε ἐν εἰρήνῃ. Τί γὰρ οἶδας, εἰ θαῤῥῶν κερδᾶναι εὐρεθῇς κερδανθείς; Τὸ δὲ τὴν πόλιν σοι δοῦναι, οὔτ' ἐμόν ἐστιν οὔτ' ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ• κοινῇ γὰρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν».

Απόδοση:
(Ο Μεχεμέτ), αφού ετοίμασε τα πάντα όπως καλύτερα νόμιζε, έστειλε μήνυμα λέγοντας στο βασιλιά: «Μάθε ότι έχουν τελειώσει οι πολεμικές προετοιμασίες. Ήρθε πια η ώρα να κάνουμε πράξη αυτό που θέλουμε εδώ και πολύ καιρό. Την έκβασή του την αφήνουμε στο Θεό. Τι λες; Θέλεις να εγκαταλείψεις την Πόλη και να φύγεις, όπου θέλεις, μαζί με τους άρχοντές σου και τα υπάρχοντά τους, αφήνοντας αζήμιο το λαό και από μένα και από σένα; Ή θέλεις να αντισταθείς και να χάσεις τη ζωή σου και τα υπάρχοντά σου και συ και οι μετά σου, κι ο λαός αφού αιχμαλωτιστεί από τους Τούρκους, να διασκορπιστεί σ' όλη τη γη;»

Κι ο βασιλιάς με τη σύγκλητο αποκρίθηκε: «Αν θέλεις να ζήσεις μαζί μας ειρηνικά, όπως και οι πρόγονοί σου, ας έχεις την ευλογία του Θεού. Γιατί εκείνοι θεωρούσαν τους γονείς μου ως πατέρες τους και τους τιμούσαν ανάλογα, κι αυτή την πόλη τη θεωρούσαν ως πατρίδα τους. Σε καιρό ανάγκης όλοι τους έτρεχαν μέσα να σωθούν και κανένας αντίπαλός της δεν έζησε πολλά χρόνια. Κράτα τα κάστρα και τη γη που μας άρπαξες άδικα, όρισε και ετήσιους φόρους ανάλογα με τη δύναμή μας κα φύγε ειρηνικά. Σκέφτηκες ότι ενώ νομίζεις πως θα κερδίσεις μπορεί να βρεθείς χαμένος; Το να σου παραδώσω την Πόλη ούτε δικό μου δικαίωμα είναι ούτε κανενός άλλου από τους κατοίκους της• γιατί όλοι με μια ψυχή προτιμούμε να πεθάνουμε με τη θέλησή μας και δε λυπόμαστε για τη ζωή μας».

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ »

Φραντζής, ο χρονικογράφος της Άλωσης

Πίσω από τα μεγάλα γεγονότα βρίσκονται πάντα οι άνθρωποι που τα καταγράφουν. Πριν από μερικές ημέρες τιμήσαμε την μαύρη επέτειο για την Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τα ασκέρια των Οθωμανών του Πορθητή και την ηρωϊκή στάση του Μεγίστου των Ελλήνων, τον Κωνσταντίνο ΙΑ’ Παλαιολόγο. Κανείς δεν αναφέρθηκε στον «ρεπόρτερ» που κατέγραψε τα γεγονότα, τα οποία αποτελούν σήμερα Ιστορία.

Στα μέσα του 15ου αιώνα δεν υπήρχαν ΜΜΕ, ούτε οι σημερινές τεχνολογικές πρόνοιες για να καλυφθούν τα γεγονότα. Η ιστορία έμεινε ζωντανή είτε μέσα από τις αφηγήσεις που εξελίχθηκαν στους θρύλους και τη λαϊκή παράδοση, είτε στις πηγές, δηλαδή στα πρόσωπα που είχαν το δημοσιογραφικό κριτήριο και αισθητήριο να περιγράψουν τα σημαντικά γεγονότα.

Στην περίπτωση της Άλωσης υπάρχουν τέσσερις πηγές που μας εξιστορούν όσα συνέβησαν. Το ψυχομαχητό της Ανατολικής Αυτοκρατορίας μετέφεραν στις γενιές μας οι Δούκας, Λαόνικος Χαλκοκονδύλης και Μιχαήλ Κριτόβουλος, αν και στηρίζονται σε μαρτυρίες ή διηγήσεις τρίτων.

Εκείνο το έργο που ξεχωρίζει όμως είναι το «Χρονικό» που έγραψε ο Γεώργιος Φραντζής ή Σφρατζής, ο οποίος ήταν ο μοναδικός βυζαντινός ιστορικός, αυτόπτης μάρτυρας της κοσμοϊστορικής κατάληψης της Πόλης. Στο κείμενό του ακολούθησε τον κλασσικό κανόνα του ρεπορτάζ που διέπεται από τις αρχές «είδα» - «άκουσα» - «κατάλαβα» - «γράφω». Τη ζωή αυτού του ανθρώπου θα σκιαγραφήσουμε σήμερα αφού είναι ο αφανής ήρωας, ο «πολεμικός ανταποκριτής» ή μάλλον καλύτερα ο «ρεπόρτερ» της Άλωσης…

Στο πλευρό του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου

Ο Γεώργιος Φραντζής ή Σφραντζής γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1401. Ανήκε σε αριστοκρατική βυζαντινή οικογένεια. Το 1417 πέθαναν οι γονείς του από την πανώλη που θέριζε τότε και ο αυτοκράτορας τον πήρε υπό την προστασία του. Το 1424, όταν η Κωνσταντινούπολη είχε περιέλθει σε δεινότατη θέση, στάλθηκε ως αντιπρόσωπος για διαπραγματεύσεις με τους Οθωμανούς του Μουράτ Β’.

Αργότερα, ο Σφραντζής ορίστηκε εκτελεστής της διαθήκης του Μανουήλ Β και ανέπτυξε στενή συνεργασία με τον μελλοντικό αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Παλαιολόγο. Τον ακολουθούσε μάλιστα στις διάφορες αποστολές του στην Πελοπόννησο. Σε μια περίπτωση μάλιστα τού έσωσε τη ζωή και τον απάλλαξε από αιχμαλωσία, με αποτέλεσμα ο ίδιος να τραυματιστεί και να συλληφθεί από τους Φράγκους της Πάτρας.

Όταν αργότερα απελευθερώθηκε και η Πάτρα καταλήφθηκε από τους Βυζαντινούς, διορίστηκε διοικητής της. Τον επόμενο χρόνο έπεσε στα χέρια Καταλανών πειρατών, αλλά και πάλι απελευθερώθηκε με καταβολή λύτρων. Παράλληλα, με τα άλλα καθήκοντά του, συνέχιζε να προσφέρει τις υπηρεσίες του ως μυστικοσύμβουλος. Για να προωθήσει την πολιτική του δεσπότη του Μορέως βρέθηκε αρκετές φορές στην Αθήνα.

Τον πάντρεψε ο αυτοκράτορας Το 1438 συγγένευσε με την οικογένεια των Παλαιολόγων, αφού παντρεύτηκε την Ελένη, κόρη του Αλέξιου Παλαιολόγου. Παράνυμφος ήταν ο κατοπινός Κύρης Κωνσταντίνος, ο οποίος αργότερα βάφτισε και τα παιδιά του ζευγαριού.

Το 1449 ο Κωνσταντίνος διαδέχθηκε στον θρόνο τον αδελφό του και ο Σφραντζής τον ακολούθησε από το Μυστρά στην Κωνσταντινούπολη. Ύστερα από μια διπλωματική αποστολή στην Ιβηρία, τη σημερινή Γεωργία και αφού είχε συναντήσει τον βασιλέα της Τραπεζούντας Ιωάννη Κομνηνό, ο Σφραντζής ανέλαβε καθήκοντα μεγάλου λογοθέτου, δηλαδή πρωθυπουργού της αυτοκρατορίας.
Στην ίδια συγκυρία, ανακοινώθηκε ο θάνατος του σουλτάνου Μουράτ Β’ και η ανάρρηση του Μωάμεθ Β’ στο θρόνο. Ο Κωνσταντίνος θεώρησε ότι ήταν χαρμόσυνο το γεγονός διότι είχε διαβεβαιώσεις περί διατήρησης της ειρήνης που υπήρχε. Ως βαθύς γνώστης όμως ο Σφραντζής είπε: «Δέσποτα μου, τούτο ου χαρίεν μαντάτον, αλλά και οδυνόν λίαν».

Στο «ψυχορράγημα της βασιλεύουσας» επιβεβαιώθηκε η ρήση του μεγάλου λογοθέτη. Ο ίδιος περιέγραψε λιτά:

25 - 26 Μαΐου 1453: Η φαντασία θέλει να εμφανίζονται διάφορες θεοσημίες. Συμβαίνουν δυσοίωνα. Πέφτει χαλάζι, γίνεται έκλειψη και άλλα περίεργα. Ο Μωάμεθ προετοιμάζεται και αποφασίζει την τελική τουρκική επίθεση. Αυτή ορίζεται για τις 29 Μαΐου.
27 Μαΐου 1453: Ο Μωάμεθ «έδωσε διαταγή όλη εκείνη τη νύχτα και την επομένη μέρα να ανάψουν λαμπάδες, να μείνουν νηστικοί όλη τη μέρα και να λουστούν επτά φορές, για να παρακαλέσουν τον θεό, νηστικοί και καθαροί, να τους δώσει τη νίκη...».
28 Μαΐου 1453: Μωάμεθ και Κωνσταντίνος μιλούν στους στρατιώτες τους. «Σε τρεις μέρες η Πόλη θα είναι δική σας», υπόσχεται ο πρώτος. Ο αυτοκράτορας εμψυχώνει διαβεβαιώνοντας ότι «θα κάνουμε τον εχθρό να φύγει ντροπιασμένος».
29 Μαΐου 1453: «Ήταν φοβερό το θέαμα... Ποιος θα διηγηθεί όλη αυτήν τη φρίκη; Κανένα σημείο δεν έμεινε ανεξερεύνητο και αμόλυντo. Ω βασιλεύ Χριστέ μου, ελευθέρωσε από τέτοια θλίψη κάθε πόλη και χώρα όπου κατοικούν Χριστιανοί...».

Αιχμαλωσία και διαφυγή Μετά την Άλωση συνελήφθη μαζί με τα παιδιά και τη γυναίκα του.Κατάφερε να εξαγοράσει την ελευθερία του και βρέθηκε στην υπηρεσία του τελευταίου δεσπότη Πελοποννήσου Θωμά Παλαιολόγου. Από εκεί ξεκίνησε τις προσπάθειες για την απελευθέρωση της οικογένειάς του. Τελικά, κατάφερε να ελευθερώσει τη γυναίκα του αλλά δεν είχαν την ίδια τύχη τα παιδιά του. Ο ένας γιος του κατηγορήθηκε ότι επιβουλεύτηκε τη ζωή του Μωάμεθ Β’, ο οποίος και τον σκότωσε με τα ίδια του τα χέρια. Η κόρη του είχε πεθάνει νωρίτερα στο χαρέμι του σουλτάνου.

Μετά την κατάληψη της Πελοποννήσου από τους Οθωμανούς ο Σφραντζής κατέφυγε στην Κέρκυρα, όπου κι έγινε μοναχός το 1468. Δεκέπεντε χρόνια μετά την Άλωση άρχισε να γράφει ή να υπαγορεύει (από μνήμης είτε από σημειώσεις του) το «Χρονικόν της Αλώσεως» αφού είχε αποσυρθεί στη Μονή Ταρχανιτών. Απελπισμένος από τις εξελίξεις, άρρωστος, φτωχός -ίσως και κουφός- φαίνεται ότι προχώρησε στη σύνταξη του χρονικού του κατά παρακίνηση Κερκυραίων στους οποίους διηγούνταν, προφανώς, τα γεγονότα που έζησε και κατέγραψε. Πέθανε το 1477 ή 1478 συντάσσοντας εμπλουτίζοντας ακόμα το «Χρονικόν.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ »

Δήλωση πρεσβευτή των ΗΠΑ στη Λευκωσία, Τζον Κόνιγκ. Θεωρεί ότι το κυπριακό δεν είναι θέμα εισβολής και κατοχής

Αρνητική εντύπωση προκάλεσε η δήλωση του πρεσβευτή των ΗΠΑ στη Λευκωσία, Τζον Κόνιγκ ότι προσωπικά δεν θεωρεί πως το Κυπριακό είναι κατά κύριο λόγο πρόβλημα εισβολής και κατοχής

Ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στη Λευκωσία, Τζον Κόνιγκ, του οποίου η θητεία στην Λευκωσία λήγει τον Αύγουστο, μιλώντας στο Πανεπιστήμιο Κύπρου διατύπωσε την άποψη ότι «η ουσία του Κυπριακού δεν είναι η παρουσία (στην Κύπρο) σαράντα χιλιάδων Τούρκων στρατιωτών». Απαντώντας σε ερωτήσεις, είπε ότι αν δεν σας αρέσει, δεν μπορώ να κάνω και αλλιώς. Ωστόσο, πρόσθεσε ότι το Κυπριακό αποτελεί τεράστιο πρόβλημα και ότι ο μηχανισμός που υπάρχει για διευθέτηση είναι οι διαπραγματεύσεις υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών.

Μέσω αυτής της διαδικασίας, ανέφερε, θα αντιμετωπιστούν όλα τα ζητήματα που αφορούν, όπως είπε, «στην κυπριακή διένεξη».

Στην ομιλία του, με θέμα "Η Κύπρος σε σταυροδρόμι - Ένας διπλωμάτης και τρεις δεκαετίες εμπειριών στην Ανατολική Μεσόγειο", ο πρεσβευτής είπε ότι «η κυπριακή διένεξη άρχισε πριν από 51 χρόνια και το 1974 πήρε μια τεράστια και τραγική τροπή». Σημείωσε ότι με κανένα τρόπο δεν δικαιολογεί αυτό που έγινε, αλλά, είπε, δεν μπορεί να αναχθεί (το Κυπριακό) σε ένα πρόβλημα εισβολής και κατοχής. «Αυτό στην πραγματικότητα σημαίνει να αγνοήσετε τη δική σας ιστορία» υποστήριξε.

Καταλήγοντας ο κ. Κόνιγκ τόνισε ότι είναι στο χέρι των Κυπρίων να διεκδικήσουν ξανά το «Κυπριακό όνειρο».

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ »

Τεράστιες διαφορές στις τιμές 7 γενόσημων σε Ελλάδα και Σουηδία. Βρε τον μπουμπούκο, πως τα κατάφερε?

Τα γενόσημα σε όλες τις χώρες της Ευρώπης θεωρούνται -και είναι- πολύτιμο εργαλείο για την περιστολή των δαπανών στην Υγεία, καθώς οι χαμηλές τιμές τους επιτρέπουν την καλύτερη δυνατή διαχείριση των κρατικών προϋπολογισμών για τον συγκεκριμένο τομέα.

Στην Ελλάδα ωστόσο, όπου το παράδοξο αποτελεί τον κανόνα, οι τιμές των γενόσημων φαρμάκων, τα οποία αποτελούν το δυνατό προϊόν της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας, παραμένουν υψηλές ακυρώνοντας ουσιαστικά όλα τα κυβερνητικά μέτρα για εξοικονόμηση χρημάτων και καλύτερη διαχείριση της φαρμακευτικής δαπάνης. Η Ελλάδα κατέχει μία από τις πρώτες θέσεις στη Γηραιά Ηπειρο όσον αφορά στα ακριβά γενόσημα, με τις τιμές τους να παρουσιάζουν τεράστιες αποκλίσεις σε σχέση με την τιμή αντίστοιχων φαρμάκων που κυκλοφορούν στο εξωτερικό.

Τα στοιχεία είναι αποκαλυπτικά: γενόσημα της ίδιας δραστικής ουσίας πωλούνται στην Ελλάδα κατά 1.127% ακριβότερα απ' ό,τι στη Σουηδία, μια χώρα που δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις για την οικονομία και τις παροχές προς τους πολίτες της.

Τεράστια η ψαλίδα

Σύμφωνα με τη σύγκριση τιμών σε επτά γενόσημα φάρμακα ευρείας κυκλοφορίας και -συνεπώς- κατανάλωσης που διενήργησε τον περασμένο Ιούνιο ο γενικός οικογενειακός γιατρός, πτυχιούχος του Πανεπιστημίου Λουντ Σουηδίας και εργαζόμενος ως γιατρός στη σκανδιναβική χώρα, Αργύρης Αργυρίου, οι διαφορές στις τιμές των γενοσήμων μεταξύ Ελλάδας και Σουηδίας είναι από σημαντικές έως ιλιγγιώδεις.

Ο επιστήμονας έλαβε τις τιμές για τα σουηδικά φάρμακα από την επίσημη ιστοσελίδα της χώρας www.fass.se και για τα ελληνικά φάρμακα από την ιδιωτική βάση δεδομένων φαρμάκων και τιμών www.galinos.gr. Οι τιμές συγκεντρώθηκαν την 29η Ιουνίου 2014 και ο ειδικός έκανε τη μετατροπή των κορονών σε ευρώ.

Ανάλογη σύγκριση είχε κάνει και τον Ιούνιο του 2013. «Τα ελληνικά γενόσημα είναι κατά τι φθηνότερα από το ένα έτος στο άλλο, ωστόσο παραμένουν πάρα πολύ ακριβά σε σχέση με τα σουηδικά», διαπιστώνει ο ειδικός, παραθέτοντας το αποτέλεσμα της έρευνάς του. Σημειώνει, επίσης, ότι οι συσκευασίες που αφορούν σε φάρμακα χρονίων παθήσεων στην Ελλάδα περιέχουν 28 ή 30 χάπια ενώ στη Σουηδία οι αντίστοιχες 98 ή 100, στοιχείο που σε συνδυασμό με την απόκλιση των τιμών των φαρμάκων στις δύο χώρες προκαλεί ακόμη μεγαλύτερη αίσθηση.

Ειδικότερα, από τη σύγκριση δύο δημοφιλών γενοσήμων με τη δραστική ουσία ομεπραζόλη, η οποία χορηγείται για τη γαστροπροστασία, προκύπτει ότι το γενόσημο ομεπραζόλης κοστίζει 610% πιο ακριβά στην Ελλάδα σε σχέση με γενόσημο της ίδιας δραστικής ουσίας στη Σουηδία. Η συσκευασία των 98 δισκίων στη Σουηδία κοστίζει 6,4 ευρώ, ενώ στην Ελλάδα το ευπώλητο γενόσημο ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας κοστίζει 13 ευρώ.

Ενα άλλο γενόσημο με ατορβαστατίνη (χορηγείται για καρδιαγγειακά νοσήματα) κοστίζει στη Σουηδία 6,31 ευρώ στη συσκευασία των 100 χαπιών, ενώ το «ομόλογό» του στην Ελλάδα, με το 1/3 των χαπιών στη συσκευασία, κοστίζει 14,90 ευρώ.

Αποκαλυπτική είναι η σύγκριση των γενοσήμων με τη δραστική ουσία φιναστερίδη (χορηγείται για προβλήματα του ουροποιητικού συστήματος).

Γενόσημο μεγάλης ισραηλινής πολυεθνικής με 100 χάπια κοστίζει 10 ευρώ στη Σουηδία, ενώ το αντίστοιχο μεγάλης ελληνικής φαρμακευτικής με 30 χάπια κοστίζει 12 ευρώ στη χώρα μας - το ελληνικό κοστίζει δηλαδή 300% ακριβότερα σε σχέση με το γενόσημο προϊόν που κυκλοφορεί στη Σουηδία.

Η ψαλίδα ανοίγει δραματικά σε ό,τι αφορά τα γενόσημα με τη δραστική ουσία ολανζαπίνη (χορηγείται για παθήσεις του νευρικού συστήματος). Συσκευασία πολυεθνικής με 56 χάπια γενόσημου ολανζαπίνης που κυκλοφορεί στη Σουηδία κοστίζει 6,69 ευρώ. Γενόσημο ολανζαπίνης με τα μισά χάπια στην Ελλάδα κοστολογείται στα 41 ευρώ, δηλαδή κοστίζει 1.127 % περισσότερο σε σχέση με τη Σουηδία.

Αξίζει να σημειωθεί ότι στον χρόνο που μεσολάβησε από την έρευνα του κ. Αργυρίου οι τιμές των επίμαχων φαρμάκων στην Ελλάδα σημείωσαν μείωση, η οποία ωστόσο είναι μικρή, δεδομένου ότι αφορά μόλις λίγα λεπτά του ευρώ και μόνο σε μία περίπτωση η τιμή ψαλιδίστηκε κατά 3 ευρώ.

Η τιμολόγηση των γενοσήμων συσχετίζεται με την τιμή του πρωτότυπου φαρμάκου - παγκοσμίως η τιμή τους καθορίζεται από 30% έως και 80% φθηνότερα σε σχέση με την τιμή του πρωτότυπου. Η διαφορά τιμής είναι εύλογη καθώς οι εταιρείες παραγωγής γενοσήμων δεν έχουν τα ίδια κόστη με εκείνες των πρωτοτύπων. Προ μνημονίου, στην Ελλάδα τα γενόσημα είχαν τιμή σχεδόν ίση με εκείνη που είχαν τα πρωτότυπα, καθώς ο μηχανισμός τιμολόγησης καθόριζε την τιμή του γενόσημου φαρμάκου στο 80% της τιμής του πρωτοτύπου. Στόχος ήταν η προστασία της εγχώριας φαρμακοβιομηχανίας. Σήμερα η ανώτατη τιμή παραγωγού ή εισαγωγέα των γενόσημων φαρμάκων ορίζεται στο 65% της τιμής των αντιστοίχων off-patent σκευασμάτων. Βεβαίως, η εγχώρια φαρμακοβιομηχανία υποστηρίζει ότι εάν συνυπολογιστούν οι θεσμοθετημένες επιστροφές, οι υποχρεωτικές εκπτώσεις, τα rebates και clawbacks, η τελική τιμή του γενοσήμου διαμορφώνεται στο 25%-27% του πρωτοτύπου, μια τιμή που θεωρούν καταστροφική για τους τζίρους και τον κλάδο τους.

Η απάντηση της ΠΕΦ

Την αξία και την ποιότητα του ελληνικού γενόσημου φαρμάκου επισημαίνει με επιστολή της προς το «ΘΕΜΑ» η Πανελλήνια Ενωση Φαρμακοβιομηχανίας (ΠΕΦ). «Τα ελληνικά φάρμακα είναι ποιοτικά, ασφαλή και εξάγονται σε 80 χώρες, αναδεικνύοντας τη φαρμακοβιομηχανία δεύτερο εξαγωγικό κλάδο της χώρας» αναφέρει η ΠΕΦ, τονίζοντας, όμως, ότι σε αντίθεση με την απογείωση των γενοσήμων στην αλλοδαπή οι συνθήκες στην ελληνική αγορά φαρμάκου «έχουν καθηλώσει τα ποιοτικά και προσιτά ελληνικά φάρμακα, κυρίως γενόσημα, στο 20% της αγοράς».

Σύμφωνα με τους εκπροσώπους της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας, η πολιτική του υπουργείου Υγείας και ιδίως η ρύθμιση που επιτρέπει στους γιατρούς, εκτός από τη συνταγογράφηση με δραστική ουσία, να συνταγογραφούν και επώνυμο φάρμακο εάν είναι γενόσημο ή όταν πρόκειται για χρόνια θεραπεία (αυτό ήταν και το αντικείμενο του ρεπορτάζ του «ΘΕΜΑτος» που έδωσε το έναυσμα στην ΠΕΦ να στείλει επιστολή), εναρμονίζεται με όσα ισχύουν στην Ευρώπη.

«Η ανάγκη ελέγχου της φαρμακευτικής δαπάνης σε όλες τις χώρες της Ε.Ε. έχει οδηγήσει τις κυβερνήσεις στην υιοθέτηση πολιτικών φαρμάκου που καθιστούν τα γενόσημα κύρια φαρμακευτική επιλογή», αναφέρει η ΠΕΦ χαιρετίζοντας τη στάση της κυβέρνησης.

Ελλείψεις φαρμάκων

Τουλάχιστον 200 κωδικοί φαρμάκων βρίσκονται στο «κόκκινο», με τους φαρμακοποιούς να αναζητούν ματαίως τα σκευάσματα για τους ασθενείς πελάτες τους από τις φαρμακαποθήκες και τις φαρμακευτικές εταιρείες. Οι ελλείψεις φαρμάκων εντείνονται συνεχώς στη χώρα μας, με τα στελέχη της φαρμακευτικής αγοράς να βλέπουν άρνηση κυρίως των ξένων φαρμακευτικών εταιρειών να εκτεθούν στην «τοξική» εγχώρια αγορά. Ομηροι της κατάστασης οι ασθενείς που αναζητούν πάση θυσία το σκεύασμά τους. Σύμφωνα με τους φαρμακοποιούς, οι μεγαλύτερες ελλείψεις καταγράφονται σε φάρμακα καρδιολογικά, αναπνευστικά, νευρολογικά. Ενδεικτικά αναφέρουν το αντιεπιληπτικό σκεύασμα Tegretol, το αντιυπερτασικό Micardis, το αντιψυχωσικό Abilify, το Symbicort για τις χρόνιες αναπνευστικές παθήσεις, το Inspra για τις παθήσεις του κυκλοφορικού συστήματος και το Musco-Ril για αρθροπάθειες και μυοσκελετικές παθήσεις.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ »

Ανάκαμψη που θα διαιωνίσει την παρακμή;

Σαράντα ολόκληρα χρόνια (το λιγότερο) η ελλαδική κοινωνία δεν έχει να πιστέψει σε τίποτε άλλο πέρα από την αύξηση της καταναλωτικής ευχέρειας.

Κοινωνικούς στόχους δεν πρόβαλε (και δεν είχε) ποτέ καμία κυβέρνηση και κανένα κόμμα. Την «ανάπτυξη» την καταλαβαίνουν όλοι με όρους αποκλειστικά οικονομικούς – ωσάν να είναι άσχετη η δημιουργική πρωτοβουλία και παραγωγικότητα με την κατά κεφαλήν καλλιέργεια, άσχετη η δημιουργία υποδομών με την κοινωνική ευσυνειδησία κρατικών στελεχών και εργοληπτών του Δημοσίου.

«Πολιτισμός» σήμαινε πάντοτε: επιδοτήσεις «φίλα προσκείμενων» μετριοτήτων και ελισσόμενων στη δημοσιότητα τυχοδιωκτών. Και τα ρέστα, με το σταγονόμετρο, για συντήρηση μνημείων. Η «παιδεία», κοινότοπο και συνεχώς πανομοιότυπο ρητορικό φληνάφημα επαγγελιών, που εξαντλούνται σε ψηφοθηρικές «μεταρρυθμίσεις» του συστήματος εισαγωγής στα πανεπιστήμια, και αυξομειώσεις της προπαγάνδας στα σχολεία για την εμπέδωση του χρησιμοθηρικού αμοραλισμού των σπουδών και για τα «προοδευτικά» πλεονεκτήματα της αρνησιπατρίας.

Ποιο ήταν (και ποιο είναι) το κοινωνικό όραμα και πρόγραμμα της «Δεξιάς» για την Ελλάδα, τι περισσότερο ή τι διαφορετικό από το κυνηγητό της υλικής ευμάρειας: μια πολιτική ασφυκτικά καθηλωμένη στον πρωτογονισμό του Ιστορικού Υλισμού; Ποιους κοινωνιοκεντρικούς στόχους είχε ο ανδρεϊκός «σοσιαλισμός»; Βάφτισε «αναδιανομή εισοδήματος» την πιο αδιάντροπη αναξιοκρατία: να χρυσοπληρώνεται ο συνδικαλισμένος εκβιαστής κηφήνας και να λιμώττει ο εργατικός και ταλαντούχος. Κατάργησε την αναγνώριση και αξιολόγηση της αριστείας, τις θεσμικές προϋποθέσεις της άμιλλας, ισοπέδωσε τις αξιοκρατικές ιεραρχήσεις στη στελέχωση του κράτους. Προχώρησε στο έγκλημα να αποκόψει τη γλώσσα των Ελλήνων από την ιστορική της γραφή και συνέχεια, συκοφάντησε τη συνείδηση καταγωγής σαν (περίπου φασιστικό) εθνικισμό.

Στον αδίστακτο αμοραλισμό συνοψίστηκε η «κοινωνική» πρόταση και σκοποθεσία κάθε κόμματος στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης. Παραλλαγές σε αυτόν τον μονόδρομο της καταναλωτικής αποχαύνωσης και παραλυσίας δεν εμφανίστηκαν, όποιος κι αν κυβερνούσε, όποιος κι αν αντιπολιτευόταν, διαφορά δεν υπήρχε, ούτε καν για πρόσχημα. Σαράντα ολόκληρα χρόνια η ελλαδική κοινωνία ζει την ολοκληρωτική επιβολή του μηδενισμού, αυτονόητη την ιστορικο-υλιστική μονοτροπία: Εχει μηδενιστεί κάθε κριτήριο και αποτίμηση ποιότητας, αξιοσύνης, γλωσσικής ευαισθησίας, κάθε αίσθηση κοινωνικής υποχρέωσης, κάθε χαρά κοινωνικής συλλειτουργίας, κάθε εκτίμηση αισθητικών διαβαθμίσεων.

Εκπροσωπώντας ποιες κοινωνικές ανάγκες να απαιτήσει η κυβέρνηση από τους Ευρωπαίους εταίρους της ρευστότητα για τις ελληνικές Τράπεζες, εξεύρεση λύσης για το χρηματοδοτικό πρόβλημα της χώρας; Μιλάμε με νούμερα για το ποσοστό των ανέργων, για το πλήθος των συμπατριωτών μας που σιτίζονται στα συσσίτια της Εκκλησίας. Αλλά νούμερα αντιπαραθέτουν και οι δανειστές μας, για τις χιλιάδες των Αλβανών που τους φέρνουμε να μαζέψουν κάθε χρόνο το ροδάκινο ή τις ελιές, ενώ εμείς ξελημεριάζουμε αραχτοί στις καφετέριες με τα αγροτικά μας προϊόντα επιδοτούμενα και αφορολόγητα.

Ξέρουν με αριθμούς οι δανειστές μας ότι στο ακριβό μεροκάματο, που έχει μόχθο (υλοτομία λ.χ.), δουλεύουν μόνο Πολωνοί και Ρουμάνοι, οι Ελληνες ξεμάθαμε, μάς κακοφαίνεται η κούραση. Σαράντα χρόνια τώρα, για τον «προοδευτικό» Ελληνα, «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», και «δίκιο του εργάτη» είναι η «αυτοαξιολόγηση» (!) – να δηλώνει ανεξέλεγκτα πόση σοδειά του να επιδοτηθεί. Μιμείται τις αναρίθμητες στρατιές των διορισμένων με κομματικό σημείωμα στο Δημόσιο, που πληρώνονται για να κάθονται αντιπροσφέροντας την ψήφο τους και τον φανατισμό τους στο κόμμα που τους εξαγόρασε. Τέτοια συμπτώματα έσχατης κοινωνικής παρακμής και σήψης ονοματίζονται, σαράντα χρόνια τώρα, «κοινωνικές κατακτήσεις» και ιερά «δικαιώματα».

Εχουν μάτια και αυτιά οι δανειστές, ξέρουν ότι η «Αριστερά» στην Ελλάδα υπερασπίζει, με νύχια και με δόντια, το πελατειακό κράτος του πράσινου και γαλάζιου αμοραλισμού. Ξέρουν ποια πλημμύρα υπερπολυτελών Ι.Χ. αυτοκινήτων κυκλοφορεί στους ελλαδικούς δρόμους, ποιος πλούτος συντηρεί τις εξωφρενικές «μπουτίκ» με «σινιέ» προϊόντα στις ελλαδικές πόλεις και κωμοπόλεις, ποιο χρήμα ξοδεύεται κάθε βράδυ στα κατάμεστα χλιδάτα εστιατόρια, νυχτερινά κέντρα και «γραφικά» ταβερνάκια, και γιατί λιμνάζει ολημερίς και ολονυχτίς στις καφετέριες ο δημιουργικός ανθός της ελλαδικής νεολαίας.

Οι φυσικοί αυτουργοί της εξαθλιωτικής αυτής παρακμής, της πανδημικής ιδιοπάθειας και αποσύνθεσης, είναι οι γνωστοί σπιθαμιαίοι πρωθυπουργοί και κομματάρχες των τελευταίων σαράντα χρόνων. Για να τιμωρήσουν αυτούς τους αμοραλιστές σπιθαμιαίους, μισό εκατομμύριο Ελληνες ψήφισαν και εγκατέστησαν (ανεπανόρθωτα) στη Βουλή τον υπόκοσμο των νεοναζιστών τραμπούκων. Και άλλα δύο εκατομμύρια διακόσιες σαράντα έξι χιλιάδες Ελληνες, από απελπισμό ή για εκδίκηση, ψήφισαν τους αγραβάτωτους ιδεοληπτικούς – την παιδαριώδη επιπολαιότητα ότι θα νικήσουμε τον καρκίνο καταργώντας την άσπρη μπλούζα των γιατρών.

Πάντως, είτε για φιγούρα «προοδευτικής» ξιπασιάς είτε συνειδητοποιημένα και υπεύθυνα, κάποιοι στη σημερινή κυβέρνηση οφείλουν να αντιληφθούν και να σεβαστούν το βιωματικό περιεχόμενο των λέξεων. Δεν μπορείς να είσαι «αριστερός» (κοινωνιοκεντρικός) και να ξεκινάς με το παζάρι για τα χρωστούμενα. Μια αριστερή πολιτική πρακτική ξεκινάει ελευθερώνοντας όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης από τη χρηστική, ωφελιμιστική εκδοχή της γνώσης, από τους λαϊκίστικους νάρθηκες της ισοπέδωσης και της ευκολίας – ανασταίνει την καλλιέργεια ως αυτοσκοπό. Ξεκινάει αμέσως την αποκατάσταση κράτους Δικαίου: έντιμη ερευνητική διαδικασία για τη δήμευση των περιουσιών όσων καταλήστευσαν το κοινωνικό χρήμα ή βύθισαν την κοινωνία στον εφιάλτη του υπερδανεισμού. Ξεκινάει μια αριστερή (κοινωνιοκεντρική) πολιτική με την αποκατάσταση άτεγκτης αξιοκρατίας, κοινωνικού ελέγχου της ποιότητας, καταξίωσης της αριστείας, έμπρακτης επιβράβευσης της δημιουργικότητας.

Ναι, υπάρχει προγραμματική απανθρωπία στον τοκογλυφικό οίστρο των δανειστών μας. Δυστυχώς τη δικαιώνει ορθολογικά ο δικός μας ηδονικός βυθισμός στον παρακμιακό πρωτογονισμό. Για πρώτη φορά, ύστερα από κάποιες χιλιάδες χρόνια, η λέξη «ελληνικός» προσάπτει ντροπή.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ »

Απαγορεύει διά νόμου στα σουπερμάρκετ να πετούν φαγητό, η Γαλλία

Το κοινοβούλιο της Γαλλίας ψήφισε ομόφωνα ένα νέο νομοσχέδιο που ορίζει ότι απαγορεύεται στις μεγάλες αλυσίδες σούπερ μάρκετ να πετάνε στα σκουπίδια τρόφιμα που δεν έχουν πωληθεί και τα υποχρεώνει να δωρίζουν το περίσσευμα σε φιλανθρωπικές οργανώσεις ή να το στέλνουν σε παραγωγούς ζωοτροφών.

«Είναι σκανδαλώδες να βλέπει κανείς να ρίχνουν χλωρίνη σε κάδους των σουπερμάρκετ με πεταμένο φαγητό» σχολίασε ο Σοσιαλιστής βουλευτής Γκιγιόμ Γκαρό, εισηγητής της νέας νομοθεσίας.

Συγκεκριμένα, η νέα νομοθεσία που ψηφίστηκε χθες απαγορεύει την καταστροφή τροφίμων στα σούπερ μάρκετ με επιφάνεια άνω των 400 τετραγωνικών μέτρων. Μέχρι τον Ιούλιο του 2015, τα σούπερ μάρκετ αυτά πρέπει να έχουν υπογράψει συμβόλαια για τη διάθεση του περισσεύματος σε φιλανθρωπικές οργανώσεις ή σε παραγωγούς ζωοτροφών. Σε περίπτωση μη συμμόρφωσης, οι υπεύθυνοι θα τιμωρούνται με πρόστιμα έως 75.000 ευρώ ή ποινή φυλάκισης ς μέχρι δύο ετών.

Επίσης, τον περασμένο Φεβρουάριο, η Γαλλία κατάργησε τις ημερομηνίες «κατά προτίμηση έως» σε φρέσκα τρόφιμα, καθώς πολλοί καταναλωτές συγχέουν τη σήμανση αυτή με τις ημερομηνίες λήξεις.

Τον περασμένο μήνα, αναφέρει το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων, βουλευτές πρότειναν ακόμα 39 μέτρα κατά της σπατάλης τροφίμων, ανάμεσά τους η προώθηση της σακούλας για τους σκύλους ("le doggy bag") για τα περισσεύματα στα εστιατόρια.

Ταυτόχρονα έχει αποφασιστεί να αρχίσουν στα σχολεία εκπαιδευτικά προγράμματα προκειμένου τα παιδιά να μάθουν να μην κάνουν σπατάλες σε ό,τι αφορά το φαγητό.

Το νέο μέτρο εντάσσεται στο πλαίσιο της ευρύτερης προσπάθειας για μείωση τη σπατάλης τροφίμων στη Γαλλία κατά το ήμισυ έως το 2025.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ »

Έκοψε το ρεύμα σε 14 εύπορους μπαταξήδες με βίλες

Στο στόχαστρο του διοικητή της ΔΕΗ Μανώλη Παναγιωτάκη έχουν μπεi δεκατέσσερις εύποροι μπαταξήδες οι οποίοι μέχρι πρότινος επικαλούνταν αδυναμία πληρωμής και «μπανόβγαιναν» σε διακανονισμούς χωρίς να τους εφαρμόζουν.

Σύμφωνα με «Τα Νέα» πρόσφατα η ΔΕΗ τους έκοψε το ρεύμα αλλά αμέσως μετά έσπευσαν όλοι να διακανονίσουν την οφειλή.

Συγκεκριμένα, δεκατέσσερις πλούσιοι μπαταξίδες με βίλες, από τη Βούλα μέχρι την Εκάλη, χρωστούσαν έως και τρία χρόνια στη ΔΕΗ κοντά 500.000 ευρώ. Διά της πλαγίας οδού, ένας από αυτούς, με σπίτι 300 τ.μ. στον Βαρνάβα και ενώ είχε να πληρώσει τέσσερις μήνες κατάφερε να μπει στο Κοιωνικό Τιμολόγιο (ΚΟΤ)! Επίσης, χαρακτηριστική είναι η περίπτωση επιχειρηματία με πέντε από τα πιο γνωστά μπαρ και καφετέριες στην παραλία Θεσσαλονίκης, που χρωστούσε στη ΔΕΗ επί τέσσερα χρόνια κάνοντας τον έναν διακανονισμό μετά τον άλλον, τους οποίους ποτέ δεν τήρησε.

Όλοι τους έχοντες, «μπαινόβγαιναν» τα τελευταία χρόνια σε διακανονισμούς χωρίς να τους εφαρμόζουν μέχρι που έπεφτε κάποιο τηλεφώνημα από πολιτικό «φίλο», το ρεύμα επανερχόταν και οι οφειλές συνέχιζαν να συσσωρεύονται.

Μόνο το τελευταίο δεκαπενθήμερο, η ΔΕΗ έχει κόψει το ρεύμα σε 14 βίλες στην Αττική και σε πάνω από 200 καφετέριες, ξενοδοχεία και μεγάλες επιχειρήσεις πανελλαδικά. Η συνολική οφειλή του, κοντά στο εκατ. ευρώ, σταγόνα στα εκατοντάδες εκατομμύρια που υπολογίζει η επιχείρηση να εισπράξει από όσους «μπορούν να πληρώσουν, αλλά δεν το κάνουν».

Ηλεκτρονικό δίχτυ σε όσους δεν πληρώνουν

Από το καλοκαίρι και μετά η ΔΕΗ ξεκινά να κατανέμει τους κακοπληρωτές σε δύο κατηγορίες: με βάση το διάστημα της οφειλής (έως 60 ημέρες, 61-12, 121-180, 181-360 ημέρες και άνω του έτους) και με βάση το ύψος τους. Τα δύο αυτά κριτήρια θα λειτουργούν συνδυαστικά. Ειδικά για τους επαγγελματίες καθιερώνονται κλιμακωτά πέντε κατηγορίες οφειλής, έως 3.000 ευρώ η πρώτη και από 100.000 ευρώ και πάνω η τελευταία.

Ενδιαφέρον έχει ότι αλλάζει και το καθεστώς των διακανονισμών. Μέχρι σήμερα πλήρωνε κάποιος της προκαταβολή, εντασσόταν στο διακανονισμό έπειτα από μία-δύο δόσεις έπαυε να πληρώνει οπότε έχανε την ρύθμιση αλλά υπέβαλλε εκ νέου αίτημα, έμπαινε σε νέα ρύθμιση κ.ο.κ. Αυτό που από εδώ και πέρα αλλάζει είναι ότι για να ενταχθεί κάποιος σε ρύθμιση θα πρέπει πρώτα να ξεχρεώνει τις οφειλές που έχει από την προηγούμενη. Αλλιώς δεν μπορεί να κάνει νέα.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ »

Οι τεράστιες ουρές στο ΙΚΑ τελειώνουν!

Η απογραφή των προστατευόμενων μελών θα γίνεται πλέον ηλεκτρονικά

Τέθηκε σε λειτουργία από το ΙΚΑ η ηλεκτρονική εφαρμογή, σύμφωνα με την οποία θα μπορούν στο εξής να απογράφονται τα προστατευόμενα μέλη ενός ασφαλισμένου (σύζυγος, τέκνα) και να προβαίνουν στην ηλεκτρονική θεώρηση των βιβλιαρίων υγείας τους, ανανεώνοντας την ασφαλιστική ικανότητά τους.

Πρόκειται για μια ηλεκτρονική εφαρμογή, η απουσία της οποίας προκάλεσε τεράστιες ουρές στα περισσότερα υποκαταστήματα του ιδρύματος προ διμήνου, όταν έσπευσαν οι ασφαλισμένοι κατά εκατοντάδες να λάβουν την απαραίτητη ασφαλιστική ικανότητα για τα προστατευόμενα μέλη τους. Τώρα, στο έγγραφο της διοίκησης του ιδρύματος τονίζεται ότι η διαδικασία αυτή είναι διαθέσιμη ηλεκτρονικά στον διαδικτυακό τόπο του ΙΚΑ.

Ασφαλιστική ικανότητα

Σημειώνεται ότι η αποδιδόμενη ασφαλιστική ικανότητα θα μπορεί να αναγγέλλεται σε πραγματικό χρόνο στο Εθνικό Μητρώο Δικαιούχων Περίθαλψης ώστε να μπορούν οι πάροχοι υγείας (συμβεβλημένα νοσοκομεία, κλινικές, διαγνωστικά κέντρα) να έχουν τις απαραίτητες πληροφορίες άμεσα διαθέσιμες.

Τη νέα ηλεκτρονική υπηρεσία μπορούν να χρησιμοποιούν οι εξής ασφαλισμένοι:
* Οσοι διαθέτουν ασφαλιστική ικανότητα για την περίοδο από την 1η Μαρτίου 2015 έως και τις 29 Φεβρουαρίου 2016.
* Οσοι διαθέτουν οικογενειακό βιβλιάριο υγείας στο οποίο είναι ήδη καταχωρισμένοι ο/η σύζυγος και τα τέκνα τους (ηλικίας έως 24 ετών), τα οποία επιθυμούν να απογράψουν για να τους αποδοθεί η ασφαλιστική ικανότητα.
* Οσοι είναι πιστοποιημένοι ή θέλουν να πιστοποιηθούν στις ηλεκτρονικές υπηρεσίες του ιδρύματος.

Για περιπτώσεις προστατευόμενων μελών, όπως είναι οι γονείς ή τα τέκνα άνω των 24 ετών, οι ενδιαφερόμενοι πρέπει να απευθύνονται στα υποκαταστήματα του ιδρύματος. Το ίδιο ισχύει και για απογραφή και απόδοση ασφαλιστικής ικανότητας σε σύζυγο και τέκνα που δεν έχουν καταχωριστεί στο οικογενειακό βιβλιάριο υγείας, που πρέπει να ενημερωθεί.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ »

Αριστοτέλης, Γαληνός, Πτολεμαίος και Ευκλείδης ευθύνονται για τη δημιουργία των Πανεπιστημίων στη Δύση

Τα γερμανικά φύλα που λεηλάτησαν τη Ρώμη το 455 μ.Χ έφεραν κάποια χρήσιμα πράγματα μαζί τους. Ένα από αυτά ήταν τα παντελόνια που αντικατέστησαν τις χλαμύδες. Ένα άλλο ήταν το κριθάρι, η σίκαλη και η χρήση βουτύρου αντί ελαιόλαδου. Εκείνη τη «σκοτεινή» εποχή υπήρξαν επίσης και κάποιες τεχνολογικές καινοτομίες: νέοι τρόποι καλλιέργειας και οργώματος της γης. Η κατασκευή εκκλησιών και καθεδρικών ναών ενθάρρυνε τους τεχνίτες και τους αρχιτέκτονες να πειραματιστούν με νέες τεχνοτροπίες και τους οδήγησε σε ανακαλύψουν νέους τρόπους να μοιράζουν το μεγάλο βάρος βάρους της πέτρας και του ξύλου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την κατασκευή ακόμη μεγαλύτερων και επιβλητικότερων καθεδρικών ναών, ορισμένοι από τους οποίους μας αφήνουν άναυδους ακόμη και σήμερα. Μας υπενθυμίζουν ότι ακόμη και οι λεγόμενοι «Σκοτεινοί Χρόνοι» είχαν το δικό τους φως.

Τα πρώτα πανεπιστήμια Με την έλευση της δεύτερης χιλιετίας της χριστιανικής εποχής ο ρυθμός των ανακαλύψεων κορυφώθηκε. Ο άγιος Θωμάς ο Ακινάτης ήταν ο μεγαλύτερος θεολόγος του Μεσαίωνα. Έτρεφε τεράστιο θαυμασμό για τον Αριστοτέλη και συγκέρασε τη χριστιανική σκέψη με την αριστοτελική επιστήμη και φιλοσοφία. Ο Αριστοτέλης, μαζί με τον Γαληνό, τον Πτολεμαίο και τον Ευκλείδη ήταν οι κύριοι διαμορφωτές της μεσαιωνικής σκέψης. Τα γραπτά τους έπρεπε να μεταφραστούν, να υποστούν επιμέλεια και σχολιασμό. Όλα αυτά γίνονταν αρχικά στα μοναστήρια, αλλά σταδιακά οι σχετικές δραστηριότητες μεταφέρθηκαν στα πανεπιστήμια, τα οποία ιδρύθηκαν επίσης κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Τα περισσότερα από αυτά συνεχίζουν να λειτουργούν μέχρι σήμερα. Πολλά ιδρύθηκαν από την Εκκλησία, ενώ διάφορες φιλόδοξες κοινότητες και πλούσιοι υποστηρικτές βοήθησαν ορισμένες κωμοπόλεις και πόλεις να ιδρύσουν τα δικά τους πανεπιστήμια. Ο Πάπας έδωσε την άδεια για ίδρυση αρκετών πανεπιστημίων στη νότια Ιταλία.

Το πανεπιστήμιο της Μπολόνια ήταν το πρώτο που άνοιξε τις πύλες του το 1180 και μετά από έναν περίπου αιώνα ιδρύθηκαν πανεπιστήμια στην Πάδοβα, στο Μονπελιέ, στο Παρίσι, στην Κολονία, στην Οξφόρδη καις το Κέμπριτζ. Με τη λέξη «university» αποδόθηκε το αντίστοιχο λατινικό universitas, που δηλώνει το «όλον». Αυτό ακριβώς υποτίθεται ότι κάλυπταν τα συγκεκριμένα ινστιτούτα: το σύνολο της ανθρώπινης γνώσης. Διέθεταν συνήθως τέσσερις σχολές: Θεολογίας (φυσικά ο Ακινάτης ονόμαζε τη θεολογία «βασίλισσα των επιστημών»), Νομικής, Ιατρικής και Τεχνών. Οι φοιτητές ιατρικής μελετούσαν επίσης αστρολογία, εξαιτίας της ευρέως διαδεδομένης πίστης στη δύναμη των άστρων να επηρεάζουν τους ανθρώπους, με θετικό ή αρνητικό τρόπο. Τα μαθηματικά και η αστρονομία διδάσκονταν γενικά στη σχολή τεχνών.

Το τεράστιο έργο του Αριστοτέλη διδασκόταν σε όλες τις σχολές. Πολλοί από τους «επιστήμονες» του Μεσαίωνα ήταν ή γιατροί ή ιερείς και οι περισσότεροι εργάζονταν στα νέα πανεπιστήμια. Οι σχολές ιατρικής απένειμαν στους απόφοιτους πτυχία. Κάποιος μπορούσε να γίνει Διδάκτωρ Ιατρικής ή Πτυχιούχος Ιατρικής. Αυτά με τη σειρά τους διαχώριζαν τους γιατρούς από τους χειρουργούς, τους φαρμακοποιούς και τους άλλους επαγγελματίες της ιατρικής, οι οποίοι διδάσκονταν τα επαγγέλματά τους με άλλους τρόπους. Περίπου από τα 1300, οι καθηγητές ανατομίας άρχισαν να «ανοίγουν» πτώματα για να δείχνουν τα εσωτερικά όργανα τους στους φοιτητές τους, και για να εκτελεστεί μια νεκροψία, χρειαζόταν μερικές φορές να καταβληθεί ένα χρηματικό ποσό ή οι συνθήκες του θανάτου του θύματος να είναι ύποπτες.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ »

Απαγορεύει στους Παλαιστινίους το Ισραήλ, να ανεβαίνουν στο ίδιο λεωφορείο με τους Ισραηλινούς. Heil Netanyahu

Πρόκειται για μια απόφαση του υπουργείου Άμυνας η οποία αναμένεται να προκαλέσει σωρεία αντιδράσεων στη διεθνή κοινότητα.

Οπως ανέφερε πηγή του υπουργείου στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων, η οποία δεν κατονομάζεται «μέσα στο πλαίσιο ενός πιλοτικού προγράμματος διάρκειας τριών μηνών, οι Παλαιστίνιοι που εργάζονται στο Ισραήλ θα πρέπει από την Τετάρτη να επιστρέφουν στα σπίτια τους από το ίδιο σημείο διέλευσης, χωρίς να παίρνουν το λεωφορείο που χρησιμοποιούν οι κάτοικοι της Ιουδαίας και της Σαμάρειας» της κατεχόμενης Δυτικής Όχθης, δηλαδή.

Αυτό σημαίνει πως οι χιλιάδες Παλαιστίνιοι που εργάζονται στο Ισραήλ, που έτσι κι αλλιώς περνούν από τέσσερα σημεία ελέγχου να επιστρέφουν από τις δουλειές τους μόνο από τα ίδια σημεία από τα οποία πέρασαν πριν από κάποιες ώρες για να πάνε στη δουλειά τους. Στο δρόμο της επιστροφής λοιπόν, για τη Δυτική Όχθη, οι Παλαιστίνιοι υποχρεούνται να παίρνουν το λεωφορείο των Παλαιστινίων και όχι των Ισραηλινών.

Οπως αναφέρει το AFP που επικαλείται τη δημόσια ραδιοφωνία, ο Ισραηλινός υπουργός Αμυνας Moshe Yaalon, ο οποίος είναι και ο εμπνευστής της ιδέας, «αναμένεται να λάβει σημαντικές πληροφορίες από αυτή την τρίμηνη περίοδο πιλοτικής εφαρμογής του σχεδίου». Μάλιστα, εκτιμά πως αυτός ο τρόπος μετακίνησης θα επιτρέψει στους Ισραηλινούς «να ελέγξουν καλύτερα τους Παλαιστινίους και αυτούς που βγαίνουν από το Ισραήλ και κατά συνέπεια να μειώσουν τους κινδύνους για την ασφάλεια».

Σημειώνεται ότι αυτό το μέτρο ήταν απαίτηση των εποίκων της Δυτικής Όχθης.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ »

Η μάχη της Κρήτης που έγινε "νεκροταφείο" για τους Γερμανούς αλεξιπτωτιστές

Σαν σήμερα, στις 20 Μαΐου 1941 ξεκίνησε η ιστορική "Μάχη της Κρήτης". Μπορεί τελικώς οι Γερμανοί να πέτυχαν την κατάληψη της Μεγαλονήσου μετά από 12 ημέρες, αλλά υπέστησαν πανωλεθρία. Έχασαν εκατοντάδες αλεξιπτωτιστές σε σημείο να παραδεχθούν οι Γερμανοί πως η Κρήτη ήταν το "νεκροταφείο" των αλεξιπτωτιστών τους, ενώ παρόμοια επιχείρηση δεν τόλμησαν να πραγματοποιήσουν ποτέ ξανά.  

Η απόφαση για την επίθεση στην Κρήτη ελήφθη από το Χίτλερ στις 25 Απριλίου 1941, λίγες μέρες μετά την παράδοση της ηπειρωτικής Ελλάδας στις δυνάμεις του Άξονα και έλαβε την κωδική ονομασία «Επιχείρηση Ερμής» («Unternehmen Merkur»). Ήταν αμυντική και όχι επιθετική επιχείρηση, όπως αποδείχθηκε αργότερα. Οι Γερμανοί είχαν ως στόχο να εξασφαλίσουν τα νοτιοανατολικά τους νώτα, ενόψει της Επιχείρησης Μπαρμπαρόσα (Εκστρατεία στη Ρωσία) και να εξορμήσουν στη Βόρεια Αφρική με εφαλτήριο την Κρήτη, όπως πίστευαν οι Σύμμαχοι.

Τις παραμονές της επίθεσης, οι Σύμμαχοι είχαν τακτικό πλεονέκτημα σε ξηρά και θάλασσα, ενώ οι Γερμανοί στον αέρα. Έτσι, το γερμανικό επιτελείο αποφάσισε να διεξαγάγει την επιχείρηση από αέρος με τη χρησιμοποίηση δυνάμεων αλεξιπτωτιστών σε ευρεία κλίμακα, για πρώτη φορά στην παγκόσμια στρατιωτική ιστορία. Επικεφαλής των γερμανικών δυνάμεων τέθηκε ο πτέραρχος Κουρτ Στούντεντ, 51 ετών, βετεράνος πιλότος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Είχε στη διάθεσή του 1.190 αεροπλάνα (πολεμικά και μεταγωγικά) και 29.000 άνδρες (αλεξιπτωτιστές και πεζικάριους), ενώ οι Ιταλοί θα συνεισέφεραν 3.000 στρατιώτες.

Την Κρήτη υπερασπίζονταν όσοι Έλληνες στρατιώτες είχαν παραμείνει στο νησί και δυνάμεις της Βρετανικής Κοινοπολιτείας (Βρετανοί, Αυστραλοί και Νεοζηλανδοί στρατιωτικοί), που είχαν διεκπεραιωθεί από την κατεχόμενη Ελλάδα. Το γενικό πρόσταγμα είχε ο Νεοζηλανδός στρατηγός Μπέρναρντ Φράιμπεργκ, 52 ετών, βετεράνος και αυτός του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Οι υπερασπιστές της Μεγαλονήσου ανήρχοντο σε περίπου 40.000, αλλά είχαν ανεπαρκή και απαρχαιωμένο οπλισμό, ιδίως οι Έλληνες.

Στην περιοχή των Χανίων είχε εγκατασταθεί ο Βασιλιάς Γεώργιος Β’ και η εξόριστη Ελληνική Κυβέρνηση υπό τον Εμμανουήλ Τσουδερό. Οι Σύμμαχοι γνώριζαν με μεγάλες λεπτομέρειες το γερμανικό σχέδιο επίθεσης, αφού είχαν κατορθώσει για πρώτη φορά να σπάσουν το γερμανικό κώδικα επικοινωνιών («Επιχείρηση Αίνιγμα»). Όμως, το πλεονέκτημα αυτό δεν το εκμεταλλεύτηκαν, εξαιτίας των διαφωνιών του Φράιμπεργκ με τους ανωτέρους του στο Λονδίνο. Οι Αμερικανοί δεν είχαν εισέλθει ακόμη στον Πόλεμο.

Η γερμανική επίθεση εκδηλώθηκε στις 8 το πρωί της 20ης Μαΐου 1941, με τη ρίψη αλεξιπτωτιστών σε δύο μέτωπα: στο αεροδρόμιο του Μάλεμε και στην ευρύτερη περιοχή των Χανίων. Τα πρώτα κύματα των αλεξιπτωτιστών ήταν εύκολη λεία για τους Νεοζηλανδούς και τους Έλληνες που υπεράσπιζαν το Μάλεμε. Στις μάχες έλαβε μέρος και μεγάλος αριθμός αμάχων με ό,τι όπλο είχε στη διάθεσή του, από μαχαίρια ως όπλα από την εποχή της Κρητικής Επανάστασης.

Η συμμετοχή χιλιάδων αμάχων στις επιχειρήσεις ήταν ένας παράγων που δεν είχαν υπολογίσει οι Γερμανοί σχεδιαστές της επιχείρησης. Πίστευαν ότι οι Κρητικοί, γνωστοί για τα αντιμοναρχικά τους αισθήματα, θα υποδέχονταν τους Γερμανούς ως ελευθερωτές. Μία ακόμη λανθασμένη εκτίμηση της γερμανικής αντικατασκοπείας υπό τον ναύαρχο Βίλχελμ φον Κανάρις ήταν ο αριθμός των μαχητών στην Κρήτη, τους οποίους υπολόγιζαν σε μόνο 5.000 άνδρες.

Στις 4 το απόγευμα της 20ης Μαΐου ένα νέο κύμα αλεξιπτωτιστών έπεσε στο Ρέθυμνο και μία ώρα αργότερα στο Ηράκλειο. Τώρα, οι μάχες διεξάγονταν σε τέσσερα μέτωπα: Χανιά, Μάλεμε, Ρέθυμνο και Ηράκλειο. Η πρώτη μέρα της Μάχης της Κρήτης έληξε με μεγάλες απώλειες για τους Γερμανούς και αβέβαια έκβαση. Ο διοικητής των γερμανικών δυνάμεων, πτέραρχος Κουρτ Στούτεντ, απογοητευμένος από την εξέλιξη των επιχειρήσεων σκέφθηκε ακόμη και την αυτοκτονία, αναλογιζόμενος την υπόσχεση που είχε δώσει στον Φύρερ για μια εύκολη νίκη. Το βράδυ της ίδιας μέρας, μετά από μεγάλες περιπέτειες, ο βασιλιάς Γεώργιος Β’ και η εξόριστη ελληνική κυβέρνηση μεταφέρθηκαν με βρετανικό πολεμικό στην Αίγυπτο.

Από τα ξημερώματα της 21ης Μαΐου οι μάχες συνεχίσθηκαν με ιδιαίτερη σφοδρότητα και στα τέσσερα μέτωπα. Οι Γερμανοί επικεντρώθηκαν στην κατάληψη του αεροδρομίου του Μάλεμε, όπως ήταν ο πρωταρχικός τους στόχος και τα κατάφεραν προς το τέλος της ημέρας. Επωφελήθηκαν από την ασυνεννοησία στις τάξεις των Συμμάχων, αλλά υπέστησαν και πάλι μεγάλες απώλειες. Ανάμεσα στους Γερμανούς αλεξιπτωτιστές που κατέλαβαν το Μέλεμε ήταν μια μεγάλη προσωπικότητα του αθλητισμού και της πυγμαχίας, ο πρώην παγκόσμιος πρωταθλητής βαρέων βαρών Μαξ Σμέλινγκ, 36 ετών, που έφερε το βαθμό του δεκανέα.

Η κατάληψη του αεροδρομίου ήταν στρατηγικής σημασίας για την εξέλιξη των επιχειρήσεων. Οι Γερμανοί άρχισαν να μεταφέρουν μεγάλες δυνάμεις από την Ελλάδα και με τον σύγχρονο οπλισμό που διέθεταν ήταν θέμα χρόνου η κυριαρχία τους στη Μεγαλόνησο. Στις 28 Μαΐου οι Γερμανοί είχαν απωθήσει τις συμμαχικές δυνάμεις προς τα νότια, καθιστώντας τον αγώνα τους μάταιο. Έτσι, το Λονδίνο αποφάσισε την απόσυρση των δυνάμεων της Κοινοπολιτείας από την Κρήτη και τη μεταφορά τους στην Αίγυπτο. Όσες μονάδες δεν τα κατάφεραν, παραδόθηκαν στους Γερμανούς. Πολλοί Έλληνες μαχητές και μαζί τους 500 Βρετανοί ανέβηκαν στα απρόσιτα βουνά της Κρήτης για να συνεχίσουν τον αγώνα. Την 1η Ιουνίου, με την παράδοση 5.000 μαχητών στα Σφακιά, έπεσε η αυλαία της Μάχης της Κρήτης.

Οι απώλειες για τους Συμμάχους ήταν: 3.500 νεκροί, 1.900 τραυματίες και 17.500 αιχμάλωτοι. Οι Γερμανοί, σύμφωνα με δικά τους στοιχεία, είχαν 3.986 νεκρούς και αγνοούμενους, 2.594 τραυματίες, ενώ έχασαν 370 αεροπλάνα. Σύμφωνα, όμως, με συμμαχικούς υπολογισμούς, οι γερμανικές απώλειες ξεπέρασαν τις 16.000.

Η Μάχη στην Κρήτη ονομάστηκε και «Νεκροταφείο των γερμανών αλεξιπτωτιστών», εξαιτίας των μεγάλων απωλειών τους, γεγονός που ανάγκασε τον Χίτλερ να διατάξει τον τερματισμό κάθε αεραποβατικής επιχείρησης στο μέλλον. Από την πλευρά τους, οι Σύμμαχοι εντυπωσιάστηκαν από τις μεγάλες δυνατότητες των αλεξιπτωτιστών στη μάχη και δημιούργησαν τις δικές τους αεραποβατικές δυνάμεις.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ »

Ο Ποντιακός Ελληνισμός θυμάται τη γενοκτονία

Τη μνήμη εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων του Πόντου που έχυσαν το αίμα τους, τη δεύτερη μεγάλη γενοκτονία του 20ού αιώνα, τιμά σήμερα η Ελλάδα. Εκτιμάται ότι συνολικά έχασαν τη ζωή τους μαρτυρικά, περίπου 213.000-368.000 Έλληνες του Πόντου. Η 19η Μαΐου έχει οριστεί επίσημα ως ημέρα μνήμης και σε όλη την Ελλάδα θα πραγματοποιηθούν εκδηλώσεις για να τιμήσουν τους νεκρούς, που εξόντωθηκαν συστηματικά την περίοδο 1914-1922, από τους Νεότουρκους.

Αυτή την ώρα εκατοντάδες άτομα κάθε ηλικίας, Πόντιοι από όλες τις μεριές της Ελλάδας, έχουν κατακλύσει το Σύνταγμα, στον Άγνωστο Στρατιώτη, προκειμένου να τιμήσουν την Ημερα Γενοκτονίας των Ποντίων, που έχει καθιερωθεί η 19η Μαΐου.

Αρκετοί από αυτούς, κρατώντας λάβαρα στα χέρια και φορώντας παραδοσιακές στολές, αποτίουν φόρο τιμής στους γενοκτονημένους Έλληνες του Πόντου. Εξάλλου και η αλλαγή της φρουράς των Ευζώνων σήμερα, πραγματοποιείται με τις παραδοσιακές φορεσιές του Πόντου.

Η «μαύρη» σελίδα της νεότερης ιστορίας
Η Γενοκτονία των Έλληνων του Πόντου, που συντελέστηκε συστηματικά την περίοδο 1914-1922, αποτελούσε μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου εξόντωσης των Ελλήνων σε Πόντο και Μικρά Ασία, προκειμένου να σφυρηλατηθεί ένα νεοπαγές Τουρκικό εθνικό κράτος, αρχικά από τους νεοτούρκους και μετέπειτα από τους Τούρκους Εθνικιστές του Μουσταφά Κεμάλ.

Οι μέθοδοι που χρησιμοποίησαν για να εξοντώσουν τους Έλληνες του Πόντου ήταν ο ξεριζωμός, η εξάντληση στις κακουχίες, τα βασανιστήρια, η πείνα και η δίψα, και τα στρατόπεδα θανάτου στην έρημο. Η διεθνής βιβλιογραφία και τα κρατικά αρχεία πολλών χωρών βρίθουν μαρτυριών για το ειδεχθές έγκλημα, που διαπράχθηκε εναντίον του ελληνικού λαού.

Η Γενοκτονία των Ελλήνων πραγματοποιήθηκε παράλληλα με γενοκτονίες σε βάρος και άλλων χριστιανικών πληθυσμών της οθωμανικής αυτοκρατορίας, δηλαδή των Αρμενίων και των Ασσυρίων. Οι σφαγές εναντίον των Ελλήνων που πραγματοποιήθηκαν από το κίνημα των Νεότουρκων κατά την περίοδο 1914-1923, ανήκουν σε μία από τις πιο μελανές σελίδες της σύγχρονης ιστορίας. 

Η Γενοκτονία των Ποντίων εκτιμάται ότι στοίχισε τη ζωή σε 213.000-368.000 Έλληνες. Οι επιζώντες κατέφυγαν στον Άνω Πόντο (στην ΕΣΣΔ) και μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922, στην Ελλάδα. 

Τα γεγονότα αυτά αναγνωρίζονται επισήμως ως γενοκτονία από το Ελληνικό Κράτος, την Σουηδία και την Αυστραλία αλλά και από διεθνείς οργανισμούς όπως η Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών. 

Κατόπιν εισήγησης του πρώην πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου, η Βουλή των Ελλήνων αναγνώρισε τη γενοκτονία το 1994, και ψήφισε την ανακήρυξη της 19ης Μαϊου ως «Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο». 

Η διαδικασία εξόντωσης των ελληνικών πληθυσμών του Πόντου διακρίνεται ιστορικά σε τρεις συνεχόμενες φάσεις: από την έναρξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου ως την κατάληψη της Τραπεζούντας από τον ρωσικό στρατό (1914-1916), η δεύτερη τελειώνει με το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου (1916-1918) και η τελευταία ολοκληρώνεται με την εφαρμογή του Συμφώνου για την ανταλλαγή των πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας (1918-1923). 

Α' και Β' φάση 
Το κύμα μαζικών διώξεων ξεκίνησε στον Πόντο με την μορφή εκτοπίσεων το 1915. Οι εκτοπίσεις συνεχίστηκαν ακατάπαυστα και κατά την εποχή που τα ρωσικά στρατεύματα εισήλθαν στην Τραπεζούντα στις αρχές του 1916. Ιδιαίτερα με το πρόσχημα ότι οι Πόντιοι υποστήριζαν τις κινήσεις των Ρώσων μεγάλος αριθμός κατοίκων από τις περιοχές της Σινώπης και της Κερασούντας εκτοπίστηκαν στην ενδοχώρα της Μικράς Ασίας. Σημειώθηκαν επίσης και εξαναγκαστικοί εξισλαμισμοί γυναικείων πληθυσμών.

Σύμφωνα με εκτιμήσεις του επίσκοπου Τραπεζούντας, ο αριθμός των θυμάτων αυτών των πολιτικών ανήλθε, για εκείνο το διάστημα, σε 100.000 περίπου. Δεν έπαψαν και οι διαμαρτυρίες από Αυστριακούς και Αμερικανούς διπλωμάτες κατά της Γ' φάση Ύστερα από την συνθηκολόγηση της Ρωσίας και την απόσυρση του ρωσικού στρατού από την περιοχή, εντάθηκαν οι διώξεις στην περιοχή. Με την άφιξη του Κεμάλ Ατατούρκ, τον Μάιο του 1919, στην περιοχή και την έξαρση του κινήματός του εντάθηκε η δράση ατάκτων ομάδων (τσετών) κατά των χριστιανικών πληθυσμών. 

Στις 29 Μαϊου ο Κεμάλ ανέθεσε στον τσέτη, Τοπάλ Οσμάν, την επιχείρηση για τη διενέργεια μαζικών επιχειρήσεων εξόντωσης κατά του τοπικού πληθυσμού. Σε αυτό το πλαίσιο, πραγματοποιήθηκαν οι σφαγές και οι εκτοπίσεις των Ελλήνων στη Σαμψούντα και σε 394 χωριά της περιοχής, κατοικημένα από ελληνικούς πληθυσμούς. Σχετικές αναφορές έχουν καταγραφεί από το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών, καθώς και από τον Αμερικανό πρέσβη Χένρυ Μοργκεντάου. 

Μεταξύ Φεβρουαρίου και Αυγούστου 1920 πραγματοποιήθηκε η πυρπόληση της Μπάφρας και η μαζική εξόντωση των 6.000 Ελλήνων που είχαν σπεύσει να βρουν προστασία στις εκκλησίες της περιοχής. Συνολικά από τους 25.000 Έλληνες που ζούσαν στις περιοχές της Μπάφρας και του Ααζάμ, το 90% δολοφονήθηκε, ενώ από τους υπόλοιπους, οι περισσότεροι εκτοπίστηκαν στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας. 

Οι προύχοντες και οι προσωπικότητες του πνεύματος, συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν σε θάνατο από τα λεγόμενα "Δικαστήρια της Ανεξαρτησίας" στην Αμάσεια, κατά τον Σεπτέμβριο του 1921. Παράλληλα, σημειώνονταν και εξαναγκαστικές αποσπάσεις νεαρών κοριτσιών και αγοριών από τις οικογένειές του, τα οποία δίνονταν για τα χαρέμια των εύπορων Τούρκων. 

Τα θύματα
Ο Αριστοκλής Ι. Αιγίδης στο σημαντικότατο βιβλίο που έγραψε για το προσφυγικό ζήτημα "Η Ελλάς χωρίς τους πρόσφυγας" (Αθήνα 1934) τονίζει ότι «1.200.000 ψυχές αποτελούν τον τραγικόν εις ανθρώπινας απώλειας απολογισμόν του αγώνος». Ο Θεοφάνης Μαλκίδης, διδάκτωρ Κοινωνικών Επιστημών και διδάσκει στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, τονίζει ότι «μιλάμε για πάνω από 800.000 Έλληνες». Στις 20 Μαρτίου 1922, ο Άγγλος διπλωμάτης Ρέντελ συνέταξε ένα μνημόνιο για τις τουρκικές ωμότητες σε βάρος των χριστιανών από το 1919 κι έπειτα. Στο προοίμιο αυτού του μνημονίου διαβάζουμε:

«Η επίτευξη της ανακωχής με την Τουρκία, στις 30 Οκτωβρίου 1918, φάνηκε να επέφερε μια προσωρινή παύση των διωγμών των μειονοτήτων εκ μέρους των Τούρκων, που διαπράχθηκαν καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου. Στην επιδίωξη αυτών των διωγμών, είναι γενικώς αποδεκτό ... ότι πάνω από 500.000 ‘Έλληνες εξορίστηκαν, εκ των οποίων συγκριτικώς ελάχιστοι επέζησαν...»

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ »

Σε εκκρεμότητα 56.615 κύριες συντάξεις του ΙΚΑ

Στοιχεία για τις συνταξιοδοτικές εκκρεμότητες για κύριες συντάξεις του ΙΚΑ, διαβίβασε στη Βουλή ο αναπληρωτής υπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων Δημήτρης Στρατούλης.

Τα στοιχεία διαβιβάστηκαν έπειτα από ερώτηση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννη Σταθά σχετικά με την έκδοση συντάξεων από το υποκατάστημα του ΙΚΑ ΕΤΑΜ στη Λιβαδειά.

Σύμφωνα με στοιχεία, ο ακριβής αριθμός των υφιστάμενων εκκρεμοτήτων πανελλαδικά ανέρχεται σε 56.615 απλές κύριες συντάξεις του ΙΚΑ (τον Μάρτιο του 2014 ήταν 63.075 και τον Οκτώβριο του 2014 ήταν 57.394).Οι εκκρεμότητες για συντάξεις διαδοχικής ασφάλισης ανέρχονται σε 10.472 και σε 66.220 για επικουρικές συντάξεις.

Από τις εκκρεμείς κύριες συντάξεις του ΙΚΑ - ΕΤΑΜ αποδίδονται 30.000 προσωρινές συντάξεις μετά από αίτηση των δικαιούχων σύμφωνα με το υφιστάμενο νομοθετικό πλαίσιο. Όσον αφορά στον χρόνο έκδοσης των συντάξεων, κατά κανόνα σε όλα τα Κέντρα Απονομών Συντάξεων της περιφέρειας κυμαίνεται από 2 έως 6 μήνες. Στο λεκανοπέδιο Αττικής, εξαιτίας του μεγάλου όγκου εισερχομένων αιτημάτων, της έλλειψης και της ανισοκατανομής προσωπικού, ο χρόνος αναμονής αυξάνεται.

Ο κ. Στρατούλης αναφέρει, επίσης, ότι ο σημαντικά μειούμενος ρυθμός υποβολής νέων αιτήσεων αναμένεται να συμβάλει στη μείωση του χρόνου απονομής συντάξεων, όπως διαφαίνεται από συγκριτικά στοιχεία του πρώτου τριμήνου για τα έτη από το 2012 έως το 2015 (2012 -> 13.915, 2013 ->10.226, 2014 -> 7.978 και 2015->6.985), ενώ στην οριστική αντιμετώπιση του θέματος θα συμβάλει η ψηφιοποίηση της ασφαλιστικής ιστορίας των ασφαλισμένων του ΙΚΑ-ΕΤΑΜ για τα έτη πριν από το 2002 (ο σχετικός διαγωνισμός βρίσκεται σε εξέλιξη).

«Με σειρά δράσεων που εφαρμόστηκαν την τελευταία τριετία και εξελίσσονται» αναφέρει επίσης ο αναπληρωτής υπουργός, αντιμετωπίζεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το εξαιρετικά μεγάλο πλήθος αιτήσεων που κατατέθηκαν τα τελευταία χρόνια (2009-> 131.269, 2010->167.665, 2011->144.331, 2012->146.474, 2013->109.621 και 2014->103.352).

Η διοίκηση του Ιδρύματος έχει θέσει ως πρωταρχικής σημασίας προτεραιότητα την επιτάχυνση των διαδικασιών, αναλαμβάνοντας σειρά διοικητικών δράσεων, τόσο σε επιτελικό επίπεδο όσο και κατά περίπτωση, σε συνεργασία με τους επικεφαλής των υπηρεσιακών μονάδων, αναφέρεται στο έγγραφο και γίνεται γνωστό ότι έχουν δοθεί οδηγίες και έχουν γίνει αυστηρές συστάσεις προς τις αρμόδιες υπηρεσίες ως προς τα ακόλουθα σημεία:

• Χορήγηση προσωρινής σύνταξης, με βάση το Ν. 3996/2011, εφόσον δεν συντρέχει μια από τις αρνητικές προϋποθέσεις που στερούν το δικαίωμα αυτό από τον ασφαλισμένο και εφόσον δεν υπάρχει δήλωση του ασφαλισμένου ότι δεν επιθυμεί να λάβει προσωρινή σύνταξη. Η υπηρεσία πρέπει να αρκείται στην υπεύθυνη δήλωση της αίτησης συνταξιοδότησης στην οποία ο ασφαλισμένος δηλώνει τους χρόνους ασφάλισής του στον πίνακα ασφαλιστικής κατάστασης, καθώς και στα δικαιολογητικά που πρέπει να έχουν κατατεθεί, ώστε να είναι πλήρης ο συνταξιοδοτικός φάκελος.
• Εξέταση κατά προτεραιότητα των περιπτώσεων για τις οποίες έχει εκδοθεί οριστική απόφαση για τον προσδιορισμό του χρόνου ασφάλισης με βάση το Ν. 3846/2010 και έκδοση εντός των προθεσμιών που καθορίζονται με το άρθρο 38 του Ν. 3996/2011.

Τονίζεται στο σημείο αυτό, ότι η αδικαιολόγητη προώθηση νεότερων αποφάσεων με παραμέληση παλαιότερων συνιστά πειθαρχικό παράπτωμα για το οποίο ελέγχεται ο υπάλληλος σύμφωνα με τον Υπαλληλικό Κώδικα. Ωστόσο, υπάρχουν περιπτώσεις κατά τις οποίες παρουσιάζονται σημαντικοί λόγοι δικαιολογημένης προώθησης νεότερων υποθέσεων, χωρίς να παραβιάζεται ο ανωτέρω κανόνας. Ανεξάρτητα από τα ανωτέρω έχουν δοθεί οδηγίες στις υπηρεσίες συντάξεων ώστε να εκδίδονται άμεσα οι αποφάσεις παράτασης συνταξιοδότησης λόγω αναπηρίας καθώς και οι αποφάσεις μεταβίβασης σύνταξης λόγω θανάτου.

Τέλος, ο κ. Στρατούλης αναφέρεται στα βήματα που έχουν γίνει για την αξιοποίηση του πληροφοριακού συστήματος και στην επιστροφή όσων απολύθηκαν λόγω διαθεσιμότητας (περίπου 200 υπάλληλοι) που θα συμβάλλουν στην ταχύτερη απονομή των συντάξεων.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ »

Μια Ευρώπη με άπω - ασιατική ταυτότητα

Υπήρξε, από την κυβέρνηση Τσίπρα, «τροποποίηση» (γράφε: εξουδετέρωση) της βασικής αρχής για «διαύγεια» στις διοικητικές αποφάσεις του ελληνικού Δημοσίου (δημοσιοποίηση, μέσω Διαδικτύου, κάθε έγκρισης δαπανών για κρατικές προμήθειες, δημόσια έργα κ.τ.ό.). Θα άξιζε κάποια ειδική δημοσκόπηση να καταμετρήσει την απογοήτευση και την οργή των δύσμοιρων υποτελών της κομματοκρατίας στην Ελλάδα. Τρεισήμισι μήνες περιμέναμε να δοκιμαστεί ευδιάκριτα η ανεξαρτησία ή εξάρτηση της «πρώτης αριστερής κυβέρνησης» (!) από τα άνομα συμφέροντα που διαφεντεύουν τη χώρα. Και την απάντηση την έδωσε («χωρίς αιδώ ή λύπην») ο τορπιλισμός του (αναιμικού έστω) θεσμού της «Διαύγειας».

Η έκφραση της αγανάκτησης έχει έγκαιρα εξουδετερωθεί: μονοπωλείται από τις κόκκινες και τις μαύρες ακρότητες. Μένει πνιγερή η αηδία, εμπειρικά τεκμηριωμένη η αίσθηση ότι «όλοι ίδιοι είναι». Συνδυάστηκε η υπονόμευση της «Διαύγειας» και με την από στόμα σε στόμα βεβαιούμενη πληροφόρηση για τους κομματικούς εγκαθέτους που εμφυτεύονται στους κόμβους της Δημόσιας Διοίκησης – προκλητικότερα, όπως πάντοτε, στη συφοριασμένη παιδεία. Επανακάμπτει λοιπόν το ερώτημα που μας γεννιόταν και με τον αυτοκαταστροφικό οίστρο του πράσινου και του γαλάζιου ΠΑΣΟΚ: Καλά, δεν βλέπουν, δεν καταλαβαίνουν πού οδηγούνται και πού μας οδηγούν;

Ο κ. Τσίπρας επέλεξε συνεργάτες για να διεκπεραιώσει ένα τιτάνιο, κυριολεκτικά, εγχείρημα – όχι για να κολακέψει εκλογικές περιφέρειες ή να ξεπληρώσει οφειλές σε υποστηρικτές του, δεν ήταν περίπτωση Σαμαρά ο κ. Τσίπρας. Αλλά μια τέτοια συνείδηση ανάληψης τεράστιας ευθύνης συνεπάγεται αμείλικτη μεταχείριση ανεπαρκών ή διαβρωμένων από την ιδιοτέλεια στελεχών. Δεν δίνονται προθεσμίες ούτε χρονικά περιθώρια διόρθωσης λαθών σε υπουργούς μιας κυβέρνησης που διαχειρίζεται την παντοδαπή χρεοκοπία της χώρας. Ο επαρχιωτικός ναρκισσισμός Βαρουφάκη που διέσυρε διεθνώς τη χώρα, δεν αναχαιτίστηκε ούτε έγκαιρα ούτε επαρκώς, οι προκλήσεις Κατρούγκαλου, ο εξωφρενικός παλαιοημερολογιτισμός Μπαλτά, οι ακροβασίες Παρασκευόπουλου συνεχίζουν να υπονομεύουν την κοινωνική συνοχή στο εσωτερικό, απαραίτητη όταν διακυβεύεται η ίδια η συλλογική μας υπόσταση διεθνώς.

Τη νύχτα της εκλογής του ο κ. Τσίπρας μίλησε στο πλήθος που τον επευφημούσε, και στα λεγόμενά του θέση κεντρική, δεσπόζουσα είχε η Ευρώπη, η ευρωπαϊκή ενοποίηση. Ηταν μια πρόκληση για τους ακροατές ή τηλεθεατές του να διερωτηθούμε, αν, πραγματικά, έχει οσφρανθεί το ουσιώδες: Οτι μια Ελλάδα έξω από την Ε.Ε., θα είναι μια Ελλάδα έξω από την Ιστορία. Οχι επειδή θα έχανε το βυζί για να θηλάζει την καταναλωτική ευδαιμονία, αλλά επειδή θα αποκοβόταν από τη δυνατότητα για ενεργό μετοχή στο ιστορικό γίγνεσθαι.

Φανταστήκαμε ότι, από την άλλη κιόλας μέρα, ο κ. Τσίπρας θα αλώνιζε την Ευρώπη, όχι για επαιτεία, όχι για να λανσάρει επαρχιωτικό, «αριστερό» νταϊλίκι, αλλά για να παλέψει και διεκδικήσει αυτό που κάποιοι ακόμα στην Ελλάδα, και όχι μόνο, πιστεύουμε ως στόχο της ευρωπαϊκής ενοποίησης: Να σωθεί και να πραγματωθεί στην πράξη η ευρωπαϊκή ταυτότητα – αυτό που είναι η Ευρώπη, αυτό που την ξεχωρίζει τόσο από την ασιατική Ανατολή όσο και από τη Βόρεια Αμερική.

Δύο «κόκκινες γραμμές», όρια ανυπέρβατα, συνιστούν την ευρωπαϊκή ταυτότητα: Η δημοκρατία (έστω και ο χρησιμοθηρικός εκπεσμός της σε «αντιπροσωπευτική») και το κοινωνικό κράτος. Οταν αγνοούνται ή και κατάφωρα παραβιάζονται αυτά τα όρια για να υποταχθεί η Ε.Ε. στους όρους της ασιατικής Ανατολής: την ποσοτική ανταγωνιστικότητα και την παραγωγικότητα ως αυταξία, όταν ιδιωτικοί (κερδοσκοπικοί) οίκοι «αξιολογούν» τις οικονομίες οργανωμένων κοινωνιών, ευρωπαϊκή ταυτότητα δεν υπάρχει πια, ο ευρωπαϊκός πολιτισμός είναι μόνο παρωχημένο ιδεολόγημα.

Η σημερινή Ελλάδα είναι τυπική περίπτωση κοινωνίας που αυτοδιαλύθηκε από προχωρημένη σήψη, αμοραλισμό και ανικανότητα της ηγέτιδος τάξης και του πολιτικού της συστήματος – παλινδρόμησε η χώρα σε έναν πρωτογονισμό εγωκεντρικής καταναλωτικής αδηφαγίας. Δεν θα ενδιέφερε η περίπτωσή της, αν δεν είχε γίνει δεκτή ως μέλος της Ε.Ε. με τους ρομαντικούς όρους «ενοποίησης» της Ευρώπης, προτού υποταχθεί η Ε.Ε. στην πρόκληση του άπω ασιατικού μοντέλου.

Οι όροι του άπω ασιατικού μοντέλου πρέπει να είχαν γίνει σιωπηρά δεκτοί στην Ε.Ε., όταν έγιναν επίσης μέλη της η Ρουμανία και η Βουλγαρία. Εχουν περάσει οχτώ χρόνια από τότε (2007) και οι δύο αυτές χώρες συνεχίζουν να βυθίζονται, δίχως ανάσχεση, σε εξαθλιωτική φτώχεια, τρομακτική κοινωνική αδικία και ευτελισμό, με αγνοημένες βάναυσα όλες τις «κατακτήσεις» που συγκροτούσαν άλλοτε την ευρωπαϊκή ταυτότητα. Η οδυνηρή σύγκριση με τις υπηρεσίες υγείας και την εξασφάλιση επιούσιας διατροφής (τουλάχιστον) που πρόσφερε το αμέσως προγενέστερο στις χώρες αυτές κομμουνιστικό καθεστώς, λειτουργεί ως ιστορικό τεκμήριο της απάνθρωπης βαναυσότητας και των δύο όψεων του αμφιπρόσωπου Ιστορικού Υλισμού.

Η παταγώδης οικονομική, πολιτική και κοινωνική κατάρρευση της Ελλάδας, το 2010, μοιάζει να είναι η final phase της αργόσυρτης παρακμής του Ελληνισμού ως μεταπρατικού «εθνικού κράτους». Η αντιμετώπιση όμως αυτής της ιστορικής τραγωδίας από τους «εταίρους» της Ε.Ε. έδειξε (εμφατικότερα και από την περίπτωση Ρουμανίας – Βουλγαρίας) πόσο ολοκληρωτικά υποταγμένη είναι πια η Ευρώπη στους όρους του άπω ασιατικού μοντέλου, στον εφιάλτη της τάχα και «ελευθερίας των αγορών», που με ανατριχιαστική διορατική ικανότητα περιέγραψε η Naomi Klein, το 2007.

Η Ε.Ε. έχει φανερά και απροσχημάτιστα απεμπολήσει την ευρωπαϊκή της ταυτότητα. Η «κόκκινη γραμμή» που λεγόταν «κοινωνικό κράτος» είναι επικίνδυνο να εκφέρεται έστω και λεκτικά: Εκβιάζει η Ευρώπη για κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, για μείωση του κατώτατου μισθού σε επίπεδα λιμοκτονίας, θέλει ασύδοτες τις ομαδικές απολύσεις, απαιτεί την καταλήστευση του συμφωνημένου μισθού και του αποταμιευμένου μόχθου (σύνταξης) των ηλικιωμένων. Και η «κόκκινη γραμμή» που λεγόταν «δημοκρατία», επίσης καταργημένη: Για την τύχη ολόκληρων κοινωνιών αποφασίζουν όχι οι εκλεγμένοι του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, αλλά η διορισμένη γραφειοκρατία, οι εκλεκτοί των «αγορών». Και τις αποφάσεις: ποιοι θα ζήσουν, ποιοι θα πεθάνουν, τις ελέγχουν στην εφαρμογή τους άτεγκτοι γκαουλάιτερ των τραπεζικών συμφερόντων.

Ενας αφελληνισμένος Ελληνισμός εκούσια υποτελής σε μιαν Ευρώπη χωρίς ευρωπαϊκή ταυτότητα.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ »