Η εκτίμηση της στήλης παραμένει πως ασχέτως εκλογικού αποτελέσματος η χώρα μας παραμένει μη κυβερνήσιμη. Η μη κυβερνησιμότητα είναι ένα κενό και η ιστορία απεχθάνεται τα κενά, γι’ αυτό τα καλύπτει με την τάδε και τη δείνα ανατροπή.
Αν κερδίσει η Αριστερά...
Αν κερδίσει η Αριστερά...
Αν κερδίσει η «αντισυστημική» και «παλαβή» κατά τη γνώμη μου εκδοχή της Αριστεράς, μια ανεξέλεγκτη κατάρρευση είναι θέμα ημερών ή το πολύ εβδομάδων. Πολύ πιθανό είναι και πριν τις εκλογές να υπάρξει κάποιο «ρήγμα» αν οι ενδείξεις συγκλίνουν σε ένα τέτοιο εκλογικό αποτέλεσμα.
Τα «παιδιά» προσπαθούν να δώσουν απαντήσεις σε μια κρίση μετάβασης της παγκοσμιοποίησης της μεταβιομηχανικής εποχής, με όρους ανταγωνισμού κεφαλαίου εργασίας σε συνθήκες της πρώτης βιομηχανικής επανάστασης.
Με απλά λόγια σαν να θέλει κάποιος να αλλάξει την κατεύθυνση ενός σύγχρονου τρένου, από αυτά που κινούνται με μεγάλες ταχύτητες, όχι πάνω σε μεταλλικούς τροχούς και ράγες, αλλά σε μαγνητικό πεδίο άπωσης, με κλειδιά για σιδηροτροχιές της εποχής των «μουτζούρηδων» του φαρ Ουέστ...
Δυο σενάρια...
Α Σενάριο: Αν κερδίσει η Αριστερά υπάρχουν δυο πιθανά σενάρια. Το ένα είναι να καταγγείλει το μνημόνιο, καθέτως και αμετακλήτως και είτε από επιλογή, είτε από ανάγκη να τυπώσει δραχμή, με τις γνωστές πιθανές συνέπειες της ανώμαλης προσαρμογής. Κατάρρευση τραπεζικού συστήματος, ελλείψεις βασικών ειδών, εγκληματικότητα και χάος.
Καθώς έχει δεσμευτεί στην παραμονή στο ευρώ και δεν έχει εξηγήσει τις συνέπειες των επιλογών της, είναι πιθανό να γίνει στόχος των «αγανακτισμένων» στο κύμα των οποίων στηρίχθηκε για την απότομη άνοδο.
Η προεκλογική θέση, καταγγελία του μνημονίου αλλά και πάση θυσία παραμονή στο ευρώ, ενδέχεται να αποδειχτεί τόσο μοιραία, όσο η προεκλογική θέση με την οποία ο Δημήτριος Γούναρης κέρδισε τις εκλογές του 1920. Δηλαδή με το σύνθημα επιστροφή των στρατιωτών από τη Μικρά Ασία και αλλά και διατήρηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων εκεί...
Τα «παιδιά» προσπαθούν να δώσουν απαντήσεις σε μια κρίση μετάβασης της παγκοσμιοποίησης της μεταβιομηχανικής εποχής, με όρους ανταγωνισμού κεφαλαίου εργασίας σε συνθήκες της πρώτης βιομηχανικής επανάστασης.
Με απλά λόγια σαν να θέλει κάποιος να αλλάξει την κατεύθυνση ενός σύγχρονου τρένου, από αυτά που κινούνται με μεγάλες ταχύτητες, όχι πάνω σε μεταλλικούς τροχούς και ράγες, αλλά σε μαγνητικό πεδίο άπωσης, με κλειδιά για σιδηροτροχιές της εποχής των «μουτζούρηδων» του φαρ Ουέστ...
Δυο σενάρια...
Α Σενάριο: Αν κερδίσει η Αριστερά υπάρχουν δυο πιθανά σενάρια. Το ένα είναι να καταγγείλει το μνημόνιο, καθέτως και αμετακλήτως και είτε από επιλογή, είτε από ανάγκη να τυπώσει δραχμή, με τις γνωστές πιθανές συνέπειες της ανώμαλης προσαρμογής. Κατάρρευση τραπεζικού συστήματος, ελλείψεις βασικών ειδών, εγκληματικότητα και χάος.
Καθώς έχει δεσμευτεί στην παραμονή στο ευρώ και δεν έχει εξηγήσει τις συνέπειες των επιλογών της, είναι πιθανό να γίνει στόχος των «αγανακτισμένων» στο κύμα των οποίων στηρίχθηκε για την απότομη άνοδο.
Η προεκλογική θέση, καταγγελία του μνημονίου αλλά και πάση θυσία παραμονή στο ευρώ, ενδέχεται να αποδειχτεί τόσο μοιραία, όσο η προεκλογική θέση με την οποία ο Δημήτριος Γούναρης κέρδισε τις εκλογές του 1920. Δηλαδή με το σύνθημα επιστροφή των στρατιωτών από τη Μικρά Ασία και αλλά και διατήρηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων εκεί...
Β Σενάριο: Αν υποθέσουμε πως η αριστερά από την επόμενη της νίκης της αλλάξει το δημαγωγικό λόγο σε μια πιο πραγματιστική διακυβέρνηση διαπραγμάτευσης του μνημονίου, πώλησης των ΔΕΚΟ η οποία δεν θα ονομαστεί αποκρατικοποίηση αλλά κάπως αλλιώς κλπ.
Η μετάλλαξη αυτή μοιάζει σχεδόν αδύνατη καθώς και τα στελέχη και τα μέλη του κόμματος λόγω της επιθετικής απολυτότητας του πολιτικού λόγου, δεν θα μπορέσουν να την αντέξουν. Οι περισσότεροι εκ αυτών κινούνται επαγγελματικά στον ευρύτερο χώρο του δημοσίου και των επιδοτήσεων και ένας λόγος αγκίστρωσης στο «σκάφος» είναι οι υποσχέσεις της διατήρησης αυτής της σχέσης και μέρους της προηγούμενης ευημερίας της εποχής με τα δανεικά.
Επιπλέον αν το παραδοσιακό κοινό της εν δυνάμει σήμερα κυβερνώσας αριστεράς, είναι το 5%, το υπόλοιπο 20-25% που φαίνεται να έχει προσελκύσει είναι κυρίως των απελπισμένων ανέργων που περιμένουν θέσεις εργασίας και επιδόματα ικανά να αναχαιτίσουν την προϊούσα εξαθλίωση. Το κοινό αυτό έχει προσελκυστεί στη βάση μιας ανεδαφικής δημαγωγικής ρητορικής.
Δυο είναι οι πηγές των ψηφοφόρων που συμβάλουν στην ανάδειξη της αριστεράς στην εξουσία. Οι προνομιούχες πελατειακές ομάδες που αντάλλασαν τόσα χρόνια τις ψήφους με θέσεις εργασίας ή αργομισθίες και μερίδιο στη διαφθορά του δικομματισμού και το διογκούμενο πλήθος των νεόπτωχων της ανερχόμενης ανεργίας.
Καθώς η αριστερά είναι εγκλωβισμένη στο μύθο του «λεφτά υπάρχουν» και επειδή δεν υπάρχουν, είναι πιθανό να μην ικανοποιήσει καμία απόν τις δύο κατηγορίες και να βρεθεί αντιμέτωπη με σκηνές σαν αυτές που βρέθηκε πέρυσι το ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και η ίδια υποδαύλιζε...
Η Νέα Δημοκρατία...
Αν κερδίσει η Νέα Δημοκρατία και σχηματίσει κυβέρνηση με κάποιες από τις λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις δύσκολα θα μπορέσει να παρακάμψει την αντιπολίτευση στο πεζοδρόμιο της Αριστεράς και να προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις που απαιτεί άμεσα η χώρα για να μπορεί να ελπίζει σε κάτι...
Η Νέα Δημοκρατία είναι ένα γερασμένο κόμμα με αδύναμους ιδεολογικούς ιστούς καθώς για πολλά χρόνια είχε συνηθίσει να λειτουργεί και να αρμολογείται στη βάση της εξυπηρέτησης πελατειακών συμφερόντων και της διαφθοράς.
Η ένδεια έντιμων και ικανών στελεχών είναι οφθαλμοφανής, ενώ το περίσσευμα ανεπαρκών και ρεπόντων στη διαφθορά καταφανής. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που παρά το διακύβευμα του εξοστρακισμού της χώρας από το ευρώ και την ευρωπαϊκή της πορεία δεν μπορεί να κερδίσει την ανεδαφική μέχρι αστειότητα δημαγωγία του κ. Τσίπρα.
Επιπλέον, ο Σαμαράς ό,τι ήταν να κάνει λάθος τα τελευταία δυο χρόνια το έχει κάνει, από την νομιμοποίηση της αντιμνημονιακής «φούσκας», διάφορων συνωμοσιολογικών θεωριών που κληρονόμησε στη συνέχεια ο κ. Καμμένος κλπ. Πως να πείσει η πανστρατιά της κεντροδεξιάς παράταξης όταν έχει προηγηθεί ακροδεξιά απομόνωση που έχει συμβάλει στο άνοιγμα του «Ασκού του Αιόλου»;
Για το ΠΑΣΟΚ δεν χρειάζεται αναφορά. Ισχύει μια παραλλαγή αυτών που ισχύουν για τη ΝΔ.
Η έξοδος της χώρας από την κρίση της χρεοκοπίας στην οποία βυθίζεται μπορεί να γίνει μόνο με τη δημιουργία προϋποθέσεων προσέλκυσης επενδύσεων οι οποίες θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας ανταγωνιστικές με το διεθνές περιβάλλον.
Αν τώρα αυτές οι θέσεις εργασίας θα πληρώνονται με μισθούς Βουλγαρίας ή μισθούς Γερμανίας δεν εξαρτάται από τις συλλογικές συμβάσεις ή αν είναι αριστερό ή δεξιό κόμμα στην εξουσία, αλλά από τι και πως το παράγεις.
Επενδύσεις στην Ελλάδα είτε από Έλληνες είτε από ξένους δεν πρόκειται να υπάρξουν αν δεν αντικατασταθεί το κράτος από κάτι μικρότερο, ευέλικτο και πιο παραγωγικό και αν ο κόσμος δεν αλλάξει την κομμουνιστική νοοτροπία να βλέπει τις επιχειρήσεις σαν μηχανισμούς εκμετάλλευσης και τους επιχειρηματίες σαν απατεώνες. Όχι, πως δεν υπάρχουν επιχειρηματίες απατεώνες. Ειδικά τα τελευταία χρόνια του κρατικοδίαιτου πελατειακού συστήματος κατάφερναν να επιβιώνουν μόνο οι απατεώνες.
Η χώρα μας λοιπόν δεν είναι κυβερνήσιμη ούτε με την φαρσοκωμωδία της μεγάλης κεντροδεξιάς συμπαράταξης της οποίας ηγούνται ακροδεξιοί και πολιτικά τέκνα της πνευματοκρατίας και της διαφθοράς, ούτε από την «παλαβή» αριστερά η οποία παριστάνει την αντισυστημική αλλά είναι πανταχόθεν κρατικοδίαιτη και επιδοτούμενη.
Δεν είναι τυχαία αυτή η αδυναμία του πολιτικού σκηνικού, παρόμοια είναι και η εικόνα της κοινωνίας. Κατακερματισμένη σε αντιφατικά και μηδενικού αθροίσματος συμφέροντα.
Το ελληνικό πρόβλημα αποτελεί μια ακραία περίπτωση, ενός συνολικότερου προβλήματος που αντιμετωπίζει η Δύση συνολικά η οποία επίσης έχει στηρίξει την ευημερία των τελευταίων δεκαετιών στα δανεικά.
Στη Δύση όμως με μια οργανωμένη μείωση του βιοτικού επιπέδου κατά 20% π.χ. και αλλαγή του καταναλωτικού μοντέλου στα δεδομένα της ανάδυσης μιας πλανητικής μεσαία τάξης των 3 δισ. ανθρώπων μπορεί να βρει σημείο ισορροπίας.
Η Ελλάδα λόγω της ανεπάρκειας της πολιτικής ηγεσίας δεξιάς και αριστερής και της κυριαρχίας παράδοξων θεωριών και ερμηνειών οδηγείται σε τραγικές συνέπειες, οι οποίες θα χρησιμοποιηθούν να γίνει ομαλότερα η προσαρμογή των υπολοίπων στα νέα δεδομένα.
Κατά την ταπεινή γνώμη της στήλης ο μοναδικός δρόμος προσαρμογής της Δύσης στα νέα δεδομένα είναι ο δρόμος Μέρκελ. Η πολιτική Ομπάμα της νομισματικής χαλάρωσης, είναι κοντόφθαλμη και δεν δίνει λύσεις μακροπρόθεσμες. Χρειάζεται σαν τακτική επιλογή και όχι σαν στρατηγική.
Η Ελλάδα στην προκειμένη περίπτωση αποτελεί το «καναρίνι στο ορυχείο» της νέας εποχής.
Η μετάλλαξη αυτή μοιάζει σχεδόν αδύνατη καθώς και τα στελέχη και τα μέλη του κόμματος λόγω της επιθετικής απολυτότητας του πολιτικού λόγου, δεν θα μπορέσουν να την αντέξουν. Οι περισσότεροι εκ αυτών κινούνται επαγγελματικά στον ευρύτερο χώρο του δημοσίου και των επιδοτήσεων και ένας λόγος αγκίστρωσης στο «σκάφος» είναι οι υποσχέσεις της διατήρησης αυτής της σχέσης και μέρους της προηγούμενης ευημερίας της εποχής με τα δανεικά.
Επιπλέον αν το παραδοσιακό κοινό της εν δυνάμει σήμερα κυβερνώσας αριστεράς, είναι το 5%, το υπόλοιπο 20-25% που φαίνεται να έχει προσελκύσει είναι κυρίως των απελπισμένων ανέργων που περιμένουν θέσεις εργασίας και επιδόματα ικανά να αναχαιτίσουν την προϊούσα εξαθλίωση. Το κοινό αυτό έχει προσελκυστεί στη βάση μιας ανεδαφικής δημαγωγικής ρητορικής.
Δυο είναι οι πηγές των ψηφοφόρων που συμβάλουν στην ανάδειξη της αριστεράς στην εξουσία. Οι προνομιούχες πελατειακές ομάδες που αντάλλασαν τόσα χρόνια τις ψήφους με θέσεις εργασίας ή αργομισθίες και μερίδιο στη διαφθορά του δικομματισμού και το διογκούμενο πλήθος των νεόπτωχων της ανερχόμενης ανεργίας.
Καθώς η αριστερά είναι εγκλωβισμένη στο μύθο του «λεφτά υπάρχουν» και επειδή δεν υπάρχουν, είναι πιθανό να μην ικανοποιήσει καμία απόν τις δύο κατηγορίες και να βρεθεί αντιμέτωπη με σκηνές σαν αυτές που βρέθηκε πέρυσι το ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και η ίδια υποδαύλιζε...
Η Νέα Δημοκρατία...
Αν κερδίσει η Νέα Δημοκρατία και σχηματίσει κυβέρνηση με κάποιες από τις λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις δύσκολα θα μπορέσει να παρακάμψει την αντιπολίτευση στο πεζοδρόμιο της Αριστεράς και να προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις που απαιτεί άμεσα η χώρα για να μπορεί να ελπίζει σε κάτι...
Η Νέα Δημοκρατία είναι ένα γερασμένο κόμμα με αδύναμους ιδεολογικούς ιστούς καθώς για πολλά χρόνια είχε συνηθίσει να λειτουργεί και να αρμολογείται στη βάση της εξυπηρέτησης πελατειακών συμφερόντων και της διαφθοράς.
Η ένδεια έντιμων και ικανών στελεχών είναι οφθαλμοφανής, ενώ το περίσσευμα ανεπαρκών και ρεπόντων στη διαφθορά καταφανής. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που παρά το διακύβευμα του εξοστρακισμού της χώρας από το ευρώ και την ευρωπαϊκή της πορεία δεν μπορεί να κερδίσει την ανεδαφική μέχρι αστειότητα δημαγωγία του κ. Τσίπρα.
Επιπλέον, ο Σαμαράς ό,τι ήταν να κάνει λάθος τα τελευταία δυο χρόνια το έχει κάνει, από την νομιμοποίηση της αντιμνημονιακής «φούσκας», διάφορων συνωμοσιολογικών θεωριών που κληρονόμησε στη συνέχεια ο κ. Καμμένος κλπ. Πως να πείσει η πανστρατιά της κεντροδεξιάς παράταξης όταν έχει προηγηθεί ακροδεξιά απομόνωση που έχει συμβάλει στο άνοιγμα του «Ασκού του Αιόλου»;
Για το ΠΑΣΟΚ δεν χρειάζεται αναφορά. Ισχύει μια παραλλαγή αυτών που ισχύουν για τη ΝΔ.
Η έξοδος της χώρας από την κρίση της χρεοκοπίας στην οποία βυθίζεται μπορεί να γίνει μόνο με τη δημιουργία προϋποθέσεων προσέλκυσης επενδύσεων οι οποίες θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας ανταγωνιστικές με το διεθνές περιβάλλον.
Αν τώρα αυτές οι θέσεις εργασίας θα πληρώνονται με μισθούς Βουλγαρίας ή μισθούς Γερμανίας δεν εξαρτάται από τις συλλογικές συμβάσεις ή αν είναι αριστερό ή δεξιό κόμμα στην εξουσία, αλλά από τι και πως το παράγεις.
Επενδύσεις στην Ελλάδα είτε από Έλληνες είτε από ξένους δεν πρόκειται να υπάρξουν αν δεν αντικατασταθεί το κράτος από κάτι μικρότερο, ευέλικτο και πιο παραγωγικό και αν ο κόσμος δεν αλλάξει την κομμουνιστική νοοτροπία να βλέπει τις επιχειρήσεις σαν μηχανισμούς εκμετάλλευσης και τους επιχειρηματίες σαν απατεώνες. Όχι, πως δεν υπάρχουν επιχειρηματίες απατεώνες. Ειδικά τα τελευταία χρόνια του κρατικοδίαιτου πελατειακού συστήματος κατάφερναν να επιβιώνουν μόνο οι απατεώνες.
Η χώρα μας λοιπόν δεν είναι κυβερνήσιμη ούτε με την φαρσοκωμωδία της μεγάλης κεντροδεξιάς συμπαράταξης της οποίας ηγούνται ακροδεξιοί και πολιτικά τέκνα της πνευματοκρατίας και της διαφθοράς, ούτε από την «παλαβή» αριστερά η οποία παριστάνει την αντισυστημική αλλά είναι πανταχόθεν κρατικοδίαιτη και επιδοτούμενη.
Δεν είναι τυχαία αυτή η αδυναμία του πολιτικού σκηνικού, παρόμοια είναι και η εικόνα της κοινωνίας. Κατακερματισμένη σε αντιφατικά και μηδενικού αθροίσματος συμφέροντα.
Το ελληνικό πρόβλημα αποτελεί μια ακραία περίπτωση, ενός συνολικότερου προβλήματος που αντιμετωπίζει η Δύση συνολικά η οποία επίσης έχει στηρίξει την ευημερία των τελευταίων δεκαετιών στα δανεικά.
Στη Δύση όμως με μια οργανωμένη μείωση του βιοτικού επιπέδου κατά 20% π.χ. και αλλαγή του καταναλωτικού μοντέλου στα δεδομένα της ανάδυσης μιας πλανητικής μεσαία τάξης των 3 δισ. ανθρώπων μπορεί να βρει σημείο ισορροπίας.
Η Ελλάδα λόγω της ανεπάρκειας της πολιτικής ηγεσίας δεξιάς και αριστερής και της κυριαρχίας παράδοξων θεωριών και ερμηνειών οδηγείται σε τραγικές συνέπειες, οι οποίες θα χρησιμοποιηθούν να γίνει ομαλότερα η προσαρμογή των υπολοίπων στα νέα δεδομένα.
Κατά την ταπεινή γνώμη της στήλης ο μοναδικός δρόμος προσαρμογής της Δύσης στα νέα δεδομένα είναι ο δρόμος Μέρκελ. Η πολιτική Ομπάμα της νομισματικής χαλάρωσης, είναι κοντόφθαλμη και δεν δίνει λύσεις μακροπρόθεσμες. Χρειάζεται σαν τακτική επιλογή και όχι σαν στρατηγική.
Η Ελλάδα στην προκειμένη περίπτωση αποτελεί το «καναρίνι στο ορυχείο» της νέας εποχής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου