Ο Τσοχατζόπουλος με έκοψε από την πρώτη μου ολυμπιάδα

Ωστόσο, πίσω από αυτά υπάρχει ο πραγματικός Νίκος Κακλαμανάκης, ένας άνθρωπος που άφηνε πάντα το πάθος να τον οδηγεί - όχι μόνο στους αθλητικούς θριάμβους, αλλά και σε μια ανελέητη, διαρκή σύγκρουση με την εξουσία. Το 1988, με εντολή του Ακη Τσοχατζόπουλου, αποκλείστηκε εντελώς άδικα από τους πρώτους του Ολυμπιακούς Αγώνες. Το 2000, πριν από το Σίδνεϊ, έκανε προετοιμασία με προστασία σωματοφυλάκων, καθώς η επιμονή του να καταγγέλλει δημόσια τα κακώς κείμενα στον αθλητισμό ενόχλησε κάποιους, οι οποίοι τον απείλησαν με τη φράση: «Δεν θα φτάσεις σώος στους Ολυμπιακούς Αγώνες». Παρ’ όλ’ αυτά, η πορεία του Νικόλα παρέμεινε σταθερά ευθεία, μια ιστιοδρομία προς τα ρομαντικά του όνειρα και τους αγνούς του στόχους - αν και οι σκοτεινές στροφές που ο ίδιος επέμενε να μην παίρνει σε αυτό το ταξίδι θα βοηθούσαν πολύ στην εξήγηση της παρακμής του ελληνικού αθλητισμού.

- Λονδίνο 2012, πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες από το 1992 χωρίς τη συμμετοχή σου. Πώς νιώθεις γι’ αυτό; 

Εκανα μια συνειδητή επιλογή: να αφοσιωθώ σε άλλους στόχους ζωής, στην οικογένειά μου. Εντιμο για εμένα είναι να δίνω τα πάντα σε ό,τι κάνω, οπότε ή θα έκανα μια προετοιμασία όπως εγώ νομίζω ότι πρέπει να γίνεται, ή δεν θα το προσπαθούσα καθόλου. Η αλλαγή για εμένα είναι ότι εφέτος δεν πονάω κάπου, διότι σε κάθε προηγούμενη Ολυμπιάδα με κάποιον τρόπο υπέφερα, είτε μόνο ψυχικά όπως το 1988, είτε σωματικά και ψυχικά όπως στις υπόλοιπες πέντε. Βέβαια, στη φετινή διοργάνωση μελαγχόλησα. Με πείραξε που δεν άκουσα τον ελληνικό εθνικό ύμνο σε κάποια απονομή.

- Πώς πιστεύεις ότι φτάσαμε από τα 16 μετάλλια για την Ελλάδα στην Αθήνα το 2004 στα μόλις δύο χάλκινα το 2012; 

Ολοι φαίνεται πως αναρωτιούνται τι έφταιξε και φτάσαμε σε αυτό που ονομάζεται «ώρα μηδέν» για τον ελληνικό αθλητισμό, ξεχνώντας ότι μιλάμε για έναν μικρόκοσμο στο γενικότερο πλαίσιο της ελληνικής κοινωνίας. Ως ένα μέτρο είναι λογικό οι έννοιες ολυμπισμός και πρωταθλητισμός να απαξιώνονται, κι αυτό ισχύει για δύο πάρα πολύ σοβαρούς λόγους: ο ένας είναι η οικονομική κατάσταση, η οποία υποτίθεται πως δεν επιτρέπει τέτοιου είδους «πολυτέλειες», και ο άλλος ένα αξιακό σύστημα που παραπαίει, η τάση μιας κοινωνίας που βρίσκεται ένα βήμα από τα Τάρταρα να γκρεμίσει μόνη της τα σύμβολά της. Ο ολυμπισμός, ως έναν βαθμό, είναι ένα από αυτά.

- Πολλοί αθλητές παραπονέθηκαν για τις περικοπές, κάποιοι παλαιότεροι είπαν ότι ούτως ή άλλως στον αθλητισμό ποτέ δεν δίνονταν αρκετά χρήματα, στην πράξη όμως πόσο επηρεάζονται οι επιδόσεις ενός αθλητή μέσα στον αγωνιστικό χώρο; 

Σε μια διοργάνωση όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες, αυτό που μπορεί να μεταβληθεί σε έναν αθλητή είναι η ψυχολογία. Δεν είναι ούτε τα σωματικά του χαρακτηριστικά, ούτε οι γνώσεις, ούτε η ευφυΐα του κ.λπ. Ενα παράδειγμα: στο δικό μου αγώνισμα, αυτό που καλούμαι να κάνω είναι να ισορροπήσω πάνω σε μια σανίδα μήκους τριάμισι περίπου μέτρων και πλάτους 75 εκατοστών. Εστω ότι στην προετοιμασία αυτή η σανίδα βρίσκεται σε ύψος 2 μέτρων από το έδαφος. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι σαν να βρίσκεται ανάμεσα σε δύο ουρανοξύστες. Η σανίδα είναι ίδια, εγώ είμαι ο ίδιος αθλητής, αλλά οι συνθήκες δεν είναι ίδιες. Εκεί καλούμαι να ακυρώσω το κενό που χάσκει από κάτω μου και να αγωνιστώ. Ας μην υποτιμούμε λοιπόν τους συντελεστές «ψυχολογία» και «ανταλλαγή ενέργειας με τον περίγυρο», διότι αυτά είναι στοιχεία που μπορούν να κάνουν μεγάλη διαφορά. Οταν ξέρεις ότι μπορεί να σε περιμένει ένα Καλλιμάρμαρο γεμάτο κόσμο για να σε αποθεώσει, παίρνεις τεράστια δύναμη. Ακριβώς το αντίθετο ισχύει όταν σκέφτεσαι π.χ. «άλλο ένα σκάνδαλο ντόπινγκ. Πάλι θα βγούμε από την πίσω πόρτα στο αεροδρόμιο, ακόμη κι αν πάρουμε μετάλλιο». Και είναι διαφορετικά όταν νιώθεις να σε πολεμούν οι ξένοι - τότε πωρώνεσαι. Αντίθετα, όταν τα βέλη έρχονται εκ των έσω, από την ίδια σου την πατρίδα, γονατίζεις.