Η θέση του ίδια: µπροστά από τη λευκή σκηνή, δίπλα στη σόµπα, απέναντι από τη σιδερένια πόρτα της αυλής. Το σκηνικό απαράλλαχτο: ξερακιανοί άντρες τυλιγµένοι µε κασκόλ, εθελοντές γιατροί µε στηθοσκόπια περασµένα στον λαιµό και τα γνώριµα πρόσωπα της «οµάδας περιφρούρησης». Επειτα από 38 µέρες απεργίας πείνας, ο Σαΐντ είχε χορτάσει µ’ αυτές τις εικόνες. Χτες ήθελε – όπως έλεγε – να βγει έξω.
«Εχω νεύρα», είπε ο 34χρονος Μαυριτανός. «Θέλω να κάνω µια βόλτα.
Να δω κάτι καινούριο. Να ηρεµήσω. ∆εν θέλω να φάω. Το Φόρουµ Μεταναστών Κρήτης µας έχει πει ότι οι απεργοί πείνας µένουν µέσα. Οποιος φύγει θα είναι σα να σταµατάει». Οι δύο φορές που ο Σαΐντ βγήκε από το Μέγαρο Υπατία ήταν για να νοσηλευτεί σε νοσοκοµείο.
Η ζωή των απεργών πείνας στο κτίριο της Πατησίων έχει κανόνες. Για τα ψώνια τους (τηλεφωνικές κάρτες και τσιγάρα) φροντίζουν τα µέλη της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης. Στις 12.00, 17.00 και 20.00 κάθε µέρα. ∆ηµοσιογράφοι και φωτογράφοι επισκέπτονται τον χώρο µόνο για µία ώρα. Απαγορεύεται η είσοδος σε ξένους στο ισόγειο και το υπόγειο του Μεγάρου, αλλά και στις σκηνές της αυλής, για να µην ενοχλούνται οι απεργοί. Την ηµέρα οι απεργοί γεµίζουν σακούλες σκουπιδιών µε τα άπλυτά τους και τα αφήνουν κοντά στην είσοδο για να τα καθαρίσουν στα σπίτια τους οι «αλληλέγγυοι». Η αυτοαποκαλούµενη «οµάδα περιφρούρησης» (εθελοντές και µέλη αντιρατσιστικών οργανώσεων) τακτοποιούν την αυλή από τις δέκα το βράδυ µέχρι τις οκτώ το πρωί. Η καγκελόπορτα µένει πάντα ξεκλείδωτη. Ωστόσο κανείς απεργός δεν βγαίνει αν δεν τον περιµένει ασθενοφόρο.
«∆εν έχουµε κλειδώσει κανέναν µέσα. Οι ίδιοι αποφασίζουν για τον αγώνα τους», λέει ο Αµπντούλ Χατζί, µέλος του Φόρουµ Μεταναστών Κρήτης.
«Τους έχουµε πει ότι είναι καλύτερα να παραµείνουν σ’ αυτόν τον χώρο.
Εξω, ο κίνδυνος να λιποθυµήσουν στον δρόµο είναι µεγάλος. Μπορεί να πέσουν, να χτυπήσουν».
Οι απεργοί πείνας παρακολουθούνται καθηµερινά από εθελοντές γιατρούς στο Μέγαρο Υπατία. Μέχρι χτες το βράδυ 73 νοσηλεύονταν µε συµπτώµατα υπογλυκαιµίας και αφυδάτωσης σε νοσοκοµεία της Αττικής. Οταν κάποιος πρόκειται να µεταφερθεί σε νοσοκοµείο, συνοδεύεται από έναν «αλληλέγγυο». Οι οδηγίες που έχουν δοθεί στους συνοδούς είναι να δίνουν το όνοµα του απεργού στο νοσοκοµείο, αλλά όχι τα δικά τους. Επίσης, τους έχουν πει ότι οι αστυνοµικοί δεν έχουν δικαίωµα να ζητήσουν τα στοιχεία τους σε χώρο νοσοκοµείου και ότι οι απεργοί δεν πρέπει να πληρώσουν χρήµατα για τη νοσηλεία τους. «ΕΜΕις άΠόΦάςιΖόυΜΕ». Στο Μέγαρο Υπατία, οι απεργοί γνωρίζουν την πρόθεση της κυβέρνησης να τους εντάξει σε «καθεστώς ανοχής». Εχουν πληροφορηθεί, λένε, από την Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης ότι η εξάµηνη βεβαίωση αναστολής απέλασης ισοδυναµεί µε τη ροζ κάρτα του αιτούντος άσυλο. «Εµείς όµως αποφασίζουµε σε συνελεύσεις το µέλλον του αγώνα µας», λέει ο απεργός πείνας Σαΐντ. ∆ίπλα του ένας άλλος µετανάστης µού δίνει δύο ευρώ. Ζητά καραµέλες Halls για τον λαιµό (τις τελευταίες µέρες µε συµβουλή γιατρών παίρνουν µόνο το φαρµακευτικό Lysopaine και έχουν περιορίσει τη ζάχαρη σε τέσσερα φακελάκια για να αποφύγουν έντονα υπογλυκαιµικά επεισόδια). Η ώρα για τα ψώνια έχει περάσει. Οταν φέρνω τις καραµέλες, τις παίρνει βιαστικά, τις κρύβει στην τσέπη. Και ο Σαΐντ κοιτάζει ολόγυρα, µήπως µας είδε κανείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου