Μαύρο στις τηλεπερσόνες, κατάμαυρο στους δημοσιογράφους!

Κάθε κόμμα που σέβεται τον εαυτό του έχει στην λίστα του και μερικούς δημοσιογράφους. Ένας ρεπόρτερ σε τηλεοπτικό σταθμό είναι περιζήτητος γαμπρός για τα κομματικά επιτελεία. Και το αστείο είναι ότι ο κόσμος τους ψηφίζει! Σύντροφοι ψηφοφόροι! Άλλο πράγμα είναι το καλό ρεπορτάζ και άλλο η χρησιμότητα του ανδρός στην Βουλή. Έχοντας πλήρη γνώση αυτών που λέω, σας συνιστώ να ρίξετε μαύρο στους δημοσιογράφους! Ψηφίστε ανθρώπους με βαθιά και ουσιαστική γνώση στα καθημερινά σας προβλήματα. 

Κατά τον ίδιο τρόπο, ρίξτε μαύρο στους αθλητές, στους καλλιτέχνες και φυσικά στα κορίτσια της πασαρέλας. Εντάξει! Έχει η άλλη ένα θεϊκό κορμί. Και λοιπόν; Θα την στείλουμε στις ξένες αντιπροσωπείες την ώρα της διαπραγμάτευσης για το χρέος με αποστολή να σαγηνεύσει τα πλήθη; Ποιό είναι το γνωστικό της αντικείμενο; Τι έχει να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο από τη θέση του εκπροσώπου στο Κοινοβούλιο; 

Έχουν περάσει από την Βουλή πλήθος ηθοποιών, αθλητών και δημοσιογράφων. Θυμάστε κάτι αξιομνημόνευτο; Και για να μην λέμε για άλλους. Ας μιλήσουμε για το σπίτι μας. Είναι δυνατόν να είναι η άλλη ρεπόρτερ στο Mega και να την στέλνει η Ν.Δ στην Ευρωβουλή; Με αυτή την λογική ας πάρουν τους συντελεστές όλων των νυκτερινών δελτίων ειδήσεων και ας στελεχώσουν με αυτούς την κυβέρνηση, τους δημόσιους οργανισμούς, τα σώματα ασφαλείας. Παντού δημοσιογράφοι. Παντογνώστες και πάνσοφοι... 

Δεν υπάρχουν εξαιρέσεις; Λίγες! Τόσες για να μπορούμε να λέμε ότι η εξαίρεση επιβεβαιώνει τον κανόνα. Αλλά ακόμη και οι εξαιρέσεις δεν είναι τυχαίες. Για παράδειγμα, η Φωτεινή Πιπιλή, έκανε μία μεγάλη διαδρομή στον χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης πριν περάσει τις πόρτες του Κοινοβουλίου. Δεν ξέρω αν είναι η καλύτερη, αλλά σίγουρα δεν ήταν από τις χειρότερες στο Κοινοβούλιο. Και για την Φωτεινή, πάντως, ισχύει μία γενική παραδοχή: Δεν θα είχε ασχοληθεί με την πολιτική αν δεν ήταν δημοσιογράφος. 

Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι πρόκειται για δύο τελείως διαφορετικούς κόσμους. Ο κόσμος της δημοσιογραφίας δεν έχει σχέση με τον κόσμο της πολιτικής. Η δουλειά του πολιτικού είναι να μαγεύει τους ψηφοφόρους και του δημοσιογράφου να τους ξυπνάει. 

Όλοι μας έχουμε τις προσωπικές και πολιτικές μας συμπάθειες. Κι αυτό είναι υγιές και φυσιολογικό. Δεν θα είχε νόημα η ζωή αν όλοι μας πιστεύαμε τα ίδια ακριβώς πράγματα. Ο δημοσιογράφος, λοιπόν, πρέπει να κρατά ανοικτούς τους διαύλους επικοινωνίας για να μπορούν να κυκλοφορούν ελεύθερα οι ιδέες στην κοινωνία. Οι δημοσιογράφοι είναι φρουροί της ελευθεροτυπίας, όχι θεματοφύλακες της κάθε κομματικής γραμμής. Μπορεί να είμαι φιλελεύθερος και να θέλω να κερδίσουν στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση οι δυνάμεις της κεντροδεξιάς. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι θα αρχίσω να βρίζω χυδαία και με γλώσσα πεζοδρομίου τους "αντιπάλους" η ότι από τις στήλες του Capital.gr θα αποκλειστούν οι "άλλοι"! Ούτε ότι θα κλείσω τα μάτια σε κάθε αθλιότητα που θα γίνεται από τις... φίλιες δυνάμεις. Πολύ απλά διότι η εξουσία δεν μπορεί να είναι φίλια. Η δημοσιογραφία θα είναι πάντα απέναντί της. Αυτός είναι ο ρόλος της. 

Δεν θεωρώ τον εαυτό μου κάτι περισσότερο από έναν παρατηρητή των γεγονότων. Δεν πρόκειται να γίνω πολιτικός. Θα συνεχίσω να κάνω την δουλειά μου, όπως την κάνω εδώ και τριάντα χρόνια. Όσο αντέξω. Θα διασκεδάζω, όμως, κάθε φορά που... "δημοσιογράφος" ασκεί κριτική σε "συνάδελφό" του για τις πολιτικές του θέσεις και θα συνεχίσω να φωνάζω με όση δύναμη θα μου έχει μείνει: "Μαύρο στους δημοσιογράφους"! Αν κάτι δεν θα ήθελα για μένα θα ήταν να καταντήσω νούμερο. Να γίνω, ας πούμε, νομαρχιακός σύμβουλος και να αναζητώ μέσα από τα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης νέα ταυτότητα, αντί να αναζητώ ένα νέο επάγγελμα για να βγάλω στο μέλλον αξιοπρεπώς το ψωμί μου. 

Ψάχνοντας στα ψηφοδέλτια των κομμάτων βρίσκει κανείς και κανονικούς ανθρώπους. Ανθρώπους με πλούσια επαγγελματική εμπειρία και με κοινωνική δράση. Αλλά εμείς οι ψηφοφόροι είμαστε που έχουμε επιλέξει να στείλουμε στην Βουλή "ονόματα" σαν τον κ. Χαϊκάλη. Επειδή εμείς θεωρήσαμε ότι η πολιτική μας σκηνή είναι κάτι σαν το τηλεοπτικό σήριαλ 50 -50. Έπειτα, όμως, διαμαρτυρόμαστε που το κωμικό του πράγματος εμπλέκεται με το τραγικό και στο τέλος έχουμε έτσι ιλαροτραγωδίες. 

Θα συμφωνήσω με όσους υποστηρίζουν ότι η τελευταία Βουλή ήταν από τις χειρότερες των τελευταίων δεκαετιών από πλευράς σύνθεσης. Και τι κάνουμε σύντροφοι ψηφοφόροι για να βελτιώσουμε την κατάσταση; Θα σας μιλήσω για τρεις ανθρώπους με τους οποίους έχω κατά καιρούς διαφωνήσει κάθετα και οριζόντια και μάλιστα δημόσια και οι οποίοι ανήκουν στην... απέναντι όχθη: Τους κκ Βαρουφάκη και Λαπαβίτσα που κατεβαίνουν με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον κ. Χάρη Θεοχάρη που κατεβαίνει με το Ποτάμι. Δεν αξίζουν μία θέση στο Κοινοβούλιο; Προτιμώ, λοιπόν, να έχουμε απέναντί μας σοβαρούς ανθρώπους για να συζητάμε και να ξέρουμε που διαφωνούμε και για ποιον λόγο, από το να πάρουν την θέση τους στο Κοινοβούλιο τηλεπερσόνες. Διαφωνεί κανείς;