Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι η αριστερά, αλλά η έλλειψη ισχυρού φιλελεύθερου κέντρου και κυρίως συντηρητικής δεξιάς παράταξης. Είναι η έλλειψη αξιόπιστων αντίβαρων που δημιούργησε τις προϋποθέσεις καταστροφής οι οποίες επέτρεψαν σε ένα περιθωριακό κόμμα της "παλαβής" αριστεράς να ανέλθει στην εξουσία.
Η παράταξη της συντηρητικής δεξιάς έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στην μεταπολεμική ανόρθωση της χώρας από τα ερείπια του εμφυλίου και είχε επιδείξει σημαντικό ανανεωτικό και ρηξικέλευθο ριζοσπαστισμό κάθε φορά που η ίδια και η χώρα βρισκόταν σε αδιέξοδο και τέλμα.
Έτσι το Λαϊκό Κόμμα μέσα σε λίγες εβδομάδες μεταμορφώθηκε σε Εθνικό Συναγερμό, του οποίου το κράμα του συντηρητικού Στρατάρχη Παπάγου και του φιλελεύθερου Σ. Μαρκεζίνη έθεσε τα θεμέλια της μεταπολεμικής ανάπτυξης και ευημερίας.
Όταν ήρθε η ώρα, ο Εθνικός Συναγερμός έδωσε την θέση στην ΕΡΕ και στη συνέχεια η ΝΔ εγγυήθηκε την ομαλή μετάβαση στη δημοκρατία και την είσοδο της Ελλάδας στην ΕΟΚ, την ΕΕ και την Ευρωζώνη, ένα από τα ισχυρότερα και πλουσιότερα κλαμπ της υδρογείου.
Η ανάδειξη της Ελλάδας μετά τον πόλεμο σε μια από τις 30 πλουσιότερες χώρες του κόσμου είναι έργο κατά κύριο λόγο της συντηρητικής παράταξης.
Το Κέντρο μεταπολεμικά και το ΠΑΣΟΚ μεταπολιτευτικά, ξόδεψαν το "λίπος" που δημιούργησαν οι άλλοι και φυσικά τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις που οι άλλοι πάλι εξασφάλισαν με την είσοδο στην ΕΟΚ.
Είναι η αδυναμία της συντηρητικής παράταξης να μετεξελιχθεί και να παίξει το ρόλο της που επέτρεψε την ανάδειξη στην εξουσία μιας περιθωριακής "παλαβής" αριστεράς.
Αφήστε τους Βουλγαράκηδες λοιπόν και σοβαρευτείτε...
Το πρόβλημα
Το πρόβλημα της χώρας είναι η συγκυρία της απουσίας σοβαρών πολιτικών προσώπων σε όλα τα μήκη και πλάτη του πολιτικού φάσματος ικανών να διαχειριστούν την κρίση και τις συνέπειές της. Κακά τα ψέματα, ούτε η δημοσιογραφία είναι σε καλύτερη μοίρα...
Η γενιά των πολιτικών μετά τη μεταπολίτευση ανδρώθηκε σε μια περίοδο ευημερίας μέσω των επιδοτήσεων και των δανεικών, με μοναδικό κριτήριο πολιτικής ανάδειξης τη διαχείριση των πελατειακών σχέσεων που δημιουργούσε η διανομή των ευρωπαϊκών κονδυλίων και των δανεικών.
Είναι απίθανο αυτή η γενιά των ανεπάγγελτων παιδιών των κομματικών σωλήνων, των διεφθαρμένων και παρασιτούντων συνδικαλιστών του δημοσίου, των καταληψιών-καταπατητών του δημόσιου συμφέροντος, να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις αναδόμησης της οικονομίας και της χώρας σε άλλη βάση πιο παραγωγική.
Η γενιά των πολιτικών που μας κυβέρνησε και μας κυβερνά αποτελεί τη "βιτρίνα" της κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας της χώρας που πρέπει να διαλυθεί και να ανασυντεθεί προκειμένου να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την έξοδο από τις συνεχώς επιδεινούμενες συνθήκες χρεοκοπίας.
Ο μαρξιστής φιλόσοφος Νίκος Πουλαντζάς έγινε διεθνώς γνωστός στους κύκλους της αριστεράς για τη διατύπωση μιας εκδοχής της άποψης πως το κράτος ανά πάσα στιγμή αποτελεί την έκφραση των κοινωνικών και οικονομικών συσχετισμών της συγκεκριμένης συγκυρίας.
Το πολιτικό πεδίο αυτήν τη στιγμή εκφράζει τους πολιτικούς και κοινωνικούς συσχετισμούς που διαμορφώνουν 2,7 εκατ. συνταξιούχοι από τους οποίους το ένα τρίτο κάτω των 65 ετών. Συν 300 χιλ. που έχουν θεμελιώσει δικαίωμα σύνταξης. Συν κάτι λιγότερο από 1 εκατ. αμειβόμενους αμέσως ή εμμέσως από τον κρατικό προϋπολογισμό. Συν 1,3 εκατ. ανέργους οι οποίοι σύντομα θα αυξηθούν κατακόρυφα.
Συν 2,5 εκατ. εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα κατά κύριο λόγο σε κλάδους που εξαρτώνται από τη ζήτηση που δημιουργούν οι συντάξεις και οι μισθοί του δημοσίου και ευρύτερου δημοσίου.
Στον αντίποδα υπάρχουν 23 δισ. εξαγωγές και 13 δισ. τουριστικό συνάλλαγμα που καλύπτουν μέρος των αξίας 41 δισ. εισαγωγών σύμφωνα με τα στοιχεία του 2014.
Οι συνταξιούχοι και οι αμειβόμενοι με πελατειακά κριτήρια από το δημόσιο συνιστούν κατά κύριο την πλειοψηφία που αυτή ορίζει το πολιτικό σκηνικό της χώρας. Βασικός ιμάντας μετάδοσης της ισχύος των κατηγοριών αυτών είναι ο κρατικός συνδικαλισμός που μόνο συνδικαλισμός δεν είναι.
Το πρόβλημα υπάρχει από τη στιγμή που οι αγορές αντελήφθησαν πως το μοντέλο αυτό δεν είναι βιώσιμο και σταμάτησαν να μας δανείζουν. Το κενό κάλυψαν οι εταίροι που μας δάνεισαν έναντι μνημονίων.
Καθώς όμως ούτε οι μεταρρυθμίσεις των μνημονίων έγιναν, ούτε πολύ περισσότερο άλλες αναγκαίες, το ελληνικό μοντέλο παραμένει μη βιώσιμο. Καθώς πλέον τα περιθώρια έχουν στενέψει και οι αντιθέσεις οξυνθεί είναι πιθανότερο να καταρρεύσει παρά να μεταρρυθμιστεί.
Τόσο ο Τσίπρας, ο Λαφαζάνης, ο Στρατούλης, ο Κουρουμπλής κλπ όσο και ο Μεϊμαράκης, ο Βουλγαράκης, η Φώφη Γεννηματά κλπ αποτελούν τις πολλαπλές όψεις του ίδιου παρασιτικού, κρατικοδίαιτου, πελατειακού μοντέλου του αρθρώνουν οι παραπάνω κοινωνικοί και οικονομικοί συσχετισμοί. Ακόμη και ο ιδιωτικός επιχειρηματικός τομέας σε μεγάλο βαθμό εξαρτάται από τις κρατικές δαπάνες και καταρρέει μαζί τους...
Ήταν φυσικό επακόλουθο ο Μεϊμαράκης να ζητήσει την επιστροφή του κ. Βουλγαράκη, γιατί ο πολιτικός ορίζοντας μέχρι εκεί φτάνει και οι κοινωνικές και οικονομικές δυνάμεις που έχουν απομείνει να τον στηρίζουν μέχρι εκεί φτάνουν...
Ήταν φυσικό επακόλουθο το ΠΑΣΟΚ μετά τον ΓΑΠ να καταλήξει στη Φώφη Γεννηματά και η Ζωή Κωνσταντοπούλου παρά τα εμφανή σημάδια αδυναμίας διαχείρισης να καταλάβει θέση σε κορυφαίο θεσμό. Ήταν φυσικό επακόλουθο πρόεδρος της Δημοκρατίας να αναδειχθεί ο άνθρωπος που διόρισε του; περισσότερους Έλληνες στο δημόσιο...
Με αυτούς τους συσχετισμούς ήταν φυσικό ο Τσίπρας για να καταλάβει την εξουσία εκτός του Λαφαζάνη και του Στρατούλη να αποταθεί στον Κουρουμπλή, τη Λούκα Κατσέλη, το Μητρόπουλο και τον Κοτσακά, αυτούς δηλ. που μεταξύ άλλων ευθύνονται και για την οικονομική, κοινωνική και πολιτική χρεοκοπία της χώρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου