Νόσημα αρμοδιότητας συνταγματολόγων

Πρόωρες εκλογές μέσα στην άνοιξη θα ήταν για την Ελλάδα ό,τι και για τον χτυπημένο από βαριά πνευμονία ένας περίπατος στον χιονιά. Αλλά το τελευταίο που ενδιαφέρει τα κόμματα είναι η Ελλάδα και η επιβίωσή της, το δείχνουν κάθε μέρα στην πράξη. Αν η αξιωματική αντιπολίτευση δεσμευόταν να απόσχει από τον κατεξευτελισμό του Συντάγματος που θα ήταν οι τόσο πρόωρες εκλογές, το ενδεχόμενο αποκλειόταν με σιγουριά.

Στο πρωθυπουργοκεντρικό πολίτευμα της χώρας (περίπου φεουδαλικό ή φασιστοειδές) το αν και πότε θα γίνουν εκλογές το αποφασίζει, μόνος και ανεξέλεγκτος, ο πρωθυπουργός. Και για τον σημερινό επιβαίνοντα στο πανκυρίαρχο πόστο ο πειρασμός είναι μεγάλος: Ξέρει, πως εκλογές μέσα στην άνοιξη θα τις κερδίσει οπωσδήποτε – έχει στο χέρι, με κάθε άνεση, άλλα τέσσερα χρόνια εξουσίας. Ο αντίπαλος, το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, αποκλείεται να πλειοψηφήσει, είναι ανύπαρκτος ανταγωνιστής.

Ο σημερινός απελπιστικά ολίγιστος πρωθυπουργός και το συνονθύλευμα των πρωτάρηδων της κυβέρνησής του θα αποδειχθούν με τις εκλογές, για την Ελλάδα, μονόδρομος. Παρά την εικόνα, που προκλητικά ενσαρκώνουν, εντολοδόχων με αλλοδαπούς εντολείς. Παρά τα κατά συρροήν εγκλήματα φυγομαχίας, τη λιποταξία έστω και από την απόπειρα να τολμήσουν μόνοι τους τα όσα προφανή και στοιχειώδη απαιτούσαν οι δανειστές μας – πάταξη της αλογίας και κρατικής διαφθοράς. Θα επανεκλεγούν, παρά το γεγονός ότι τους «άδειασε» ο ίδιος ο Στρος - Καν αποκαλύπτοντας τον πρωθυπουργό σπεύδοντα να προσφέρει την Ελλάδα στο διαβόητο ΔΝΤ, αμέσως μόλις συγκρότησε τη μαριονετική κυβέρνησή του («Κ» 20.2.2011).

Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Διότι η Ν.Δ. παραμένει το ίδιο, ανάλλαχτο κόμμα, που ο λαός το έφτυσε, πριν από ενάμισο χρόνο, εξοργισμένος στο έπακρο και αηδιασμένος. Κόμμα ανίκανο να απαλλαγεί από τη «φυσιογνωμία» που του προσδίδουν οι χιλιοφθαρμένες φιγούρες της εξωφρενικής ανικανότητας και διαφθοράς πέντε χρόνων κατησχυμμένης κυβερνητικής θητείας. Οδήγησαν τον λαό σε τέτοιο θυμό, ώστε να παραδώσει τη χώρα στον πιο μειονεκτικό και προβληματικό πρωθυπουργό που γνώρισε ποτέ ο πολιτικός της βίος. Και παρά το εξευτελιστικό εκλογικό ράπισμα, η Ν.Δ. αποδείχνεται ανίκανη να αυτοκαθαρθεί.

Αλλαξε αρχηγό, ναι, απαλλάχτηκε από τη μητσοτακική επιμειξία. Αλλά είναι περισσότερο από φανερό ότι ο Αντώνης Σαμαράς εκλέχτηκε αρχηγός για να μην αλλάξει τίποτα στο κόμμα. Δεν πιστεύει σε κάτι περισσότερο ή διαφορετικό από αυτό που, επί πέντε χρόνια στην κυβέρνηση, απέδειξε ότι είναι η Ν.Δ. Δεν υποψιάζεται, δεν οραματίζεται ο Α.Σ. αυτό που θα μπορούσε να είναι το κόμμα του, γι’ αυτό και φοβάται να θίξει αυτό που έχει καταντήσει να είναι. Μετράει την πολιτική δύναμη με τη μεζούρα της ποσότητας, με κουκιά βουλευτικών εδρών, γι’ αυτό και φοβάται μήπως του φύγουν οι ανίκανοι και οι φαύλοι, μήπως διαρρεύσουν στο θνησιγενές νεόπλασμα όπου και οργανικά ανήκουν. Αντί να τους παρωθεί στη μεταπήδηση, προσπαθεί να τους δελεάσει με χάντρες και καθρεφτάκια. Μάχεται να συντηρήσει το ίδιο αποτροπιαστικό κομματικό «προφίλ» που ο λαός μετά βδελυγμίας αποδοκίμασε. Αποδείχνεται, μέρα με τη μέρα, ο πιο ακατάλληλος να δώσει μάχη για την ποιότητα, το αμείλικτο ξεσκαρτάρισμα του κόμματός του, που θα προκαλούσε και την ανανεωτική ανατροπή όλου του πολιτικού σκηνικού.

Είναι κρίμα, γιατί ξέρει τι τον περιμένει. Η ατολμία εξόντωσε πολιτικά τον Μιλτιάδη Εβερτ, εξευτέλισε δραματικά και διέσυρε τον Κ. Καραμανλή, τον βραχύ. Ο Εβερτ έσωζε ακόμα την ψυχική υγεία του ρεαλισμού, της επαφής με την πραγματικότητα, που γεννάει ο πατριωτισμός. Γι’ αυτό και ξεστόμισε, σε αυθόρμητη έκρηξη εμπιστοσύνης, την πιστοποίησή του: «Το κόμμα μας είναι σάπιο, οι βουλευτές μας σάπιοι. Μόνο επανάσταση μας σώζει, ειρηνική». Δεν την τόλμησε. «Δεν γίνεται» έλεγε – και δεν εξήγησε ποτέ το γιατί. Προσπάθησε να προσαρμοστεί στο κανονάρχημα των «επικοινωνιολόγων», να το παίξει «λαϊκός τύπος», να καλαμπουρίζει για μακαρονάδες και μπουλντόζες. Τον εξουδετέρωσαν σε ελάχιστους μήνες.

Ο διάδοχός του υπερτέρησε σε ατολμία. Ούτε ανασχηματισμό της κυβέρνησής του δεν μπορούσε να διανοηθεί κι ας βοούσε το πανελλήνιο για την ανικανότητα πρωτοκλασάτων υπουργών του. Να σπάσει αυγά, να βάλει μαχαίρι στη σήψη, να σφίξει τα γκέμια σε πρωταθλητές της φαυλόητας, να απολύσει κραυγαλέα ανίκανους, ούτε που χωρούσε στο μυαλό του. Αφησε πίσω του την εικόνα του ανθρώπου που δεν πίστευε σε τίποτα, δεν τον ενδιέφερε τίποτα ουσιαστικό. Εφυγε με το στίγμα της ντροπής, λέκιασε το οικογενειακό του όνομα.

Στα ίχνη του βαδίζει και ο Σαμαράς. «Μία από τα ίδια», πρωτεύουν οι μικροσκοπιμότητες της συντήρησης, καμιά διακινδύνευση για χάρη των πρωτείων της ποιότητας. Να απαλλαγεί από τους φθαρμένους και διεφθαρμένους, να κάνει πρώτο μέλημά του το κλίμα και τις προϋποθέσεις επιστράτευσης ανθρώπινης ποιότητας με κοινωνική καταξίωση – ούτε το διανοείται. Κάποια καινούργια πρόσωπα εισχώρησαν στην κομματική κουζίνα, αλλά με τις ίδιες συνταγές, ίδια τη βρωμερή τσίκνα αλληλομαχαιρωμάτων, θανάσιμα αλληλομισούμενων δειγμάτων πανσθενούς μετριότητας. Απαράλλαχτο, πανομοιότυπο το παρελθόν.

Στην περίπτωση των εν Ελλάδι «κομμάτων εξουσίας», η νομοτελειακή ευτέλεια των οργανωτικών μηχανισμών και της ανθρώπινης ποιότητας που τους στελεχώνει είναι συνάρτηση της μετριότητας των αρχηγών ή το αντίστροφο αληθεύει; Οι επαΐοντες ας αποφανθούν.

Το ολοφάνερο είναι ότι ακόμα και άνθρωποι διαυγούς ανιδιοτέλειας, θυσιαστικής ετοιμότητας και χαρισματικής ευφυΐας, ύστερα από λίγους μήνες θητείας στους μηχανισμούς των «κομμάτων εξουσίας» νοσούν, με νομοτέλεια αδήριτη, την απώλεια επαφής με την πραγματικότητα. Δεν βλέπουν, δεν ακούν, δεν αντιλαμβάνονται τι γίνεται γύρω τους. Νόσημα αρμοδιότητας ψυχιάτρων, όχι ηθικολόγων.

Σίγουρα και αρμοδιότητας συνταγματολόγων. Συντακτικής συνέλευσης για ριζική αλλαγή του Συντάγματος.

Tου Χρηστου Γιανναρα