Η μεγαλύτερη απάτη της μεταπολίτευσης

Πριν από λίγες μέρες χρειάστηκε να καταβάλω 207 ευρώ ως κόστος εγγραφής σε ξένο πανεπιστήμιο. Όταν πήγα στην τράπεζα με τα σχετικά δικαιολογητικά με ενημέρωσαν πως για κάθε ποσό μετά τα capital controls θα χρειάζεται αίτηση η οποία μεταβιβάζεται στην αρμόδια υπηρεσία του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους για να λάβει τη σχετική έγκριση μετά από αρκετές ημέρες ή ακόμη και εβδομάδες. 

Τα πράγματα σε σχέση με το συνάλλαγμα σπουδών ήταν πιο εύκολα ακόμη και στην εποχή μου,  πριν 30-35 χρόνια, επί δραχμής. 

Σε φίλο που διατηρεί μικρή επιχείρηση που είπα την ιστορία με ενημέρωσε πως και ο ίδιος για μέρος του κόστους του μεταπτυχιακού του γιου του στη Γηραιά Αλβιώνα χρειάστηκε να κάνει χρήση του λογαριασμού που διατηρεί η επιχείρησή του σε τράπεζα της Βουλγαρίας. 

Ελληνική παραγωγική επιχείρηση προκειμένου να κάνει τη δουλειά της και να προμηθευτεί τις αναγκαίες πρώτες ύλες, χρειάζεται να διατηρεί λογαριασμό στη Βουλγαρία. Αντιλαμβανόμαστε τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Την απόλυτη καταστροφή που έχει δρομολογηθεί και επελαύνει. 

Πάγια άποψη της στήλης ήταν και παραμένει πως η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα ολοκληρώσει τη μεγαλύτερη καταστροφή που έχει υποστεί η χώρα μετά τον τελευταίο μεγάλο πόλεμο. Οι καταστροφές στη χώρα του εμφυλίου που προκάλεσε η αριστερά σε ανθρώπινες ζωές και υλικές ζημιές ήταν μεγαλύτερες  και από αυτές που προκάλεσαν οι Γερμανοί κατακτητές. Σε ανθρώπινες ζωές μάλιστα ξεπέρασε τον αριθμό όλων των πολέμων της νεοελληνικής ιστορίας. 

Στις αρχές της δεκαετίας του ’90  όταν κατέρρευσαν τα κομμουνιστικά καθεστώτα στη ζώνη της σοβιετίας, η Ελλάδα γέμισε με ρακένδυτους μετανάστες από τις γειτονικές βαλκανικές χώρες. Σήμερα 35 χρόνια μετά οι Έλληνες αναγκάζονται να ανοίξουν τραπεζικούς λογαριασμούς στη Βουλγαρία, τη Ρουμανία και την Αλβανία προκειμένου να στέλνουν σπουδαστικό συνάλλαγμα στο εξωτερικό ή να διεξάγουν στοιχειώδεις οικονομικές συναλλαγές για τις επιχειρήσεις τους ή να περισώσουν τις καταθέσεις από τους πειραματισμούς χαζο-μπολεσβίκων σε μόνιμη διανοητική εμμηνόπαυση όπως ο κ. Βαρουφάκης, ο κ. Τσίπρας και ο ακραιφνής κύριος Λαφαζάνης. 

Οι πηγές της κακοδαιμονίας... 

Αυτός που έβαλε τα θεμέλια της καταστροφής στη μεταπολίτευση ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με τις μεγάλες εθνικοποιήσεις υγιών επιχειρήσεων. Την καταστροφή ολοκλήρωσε ο Ανδρέας Παπανδρέου με τις κρατικοποιήσεις προβληματικών επιχειρήσεων. 

Επιπλέον, το σύνταγμα των  Καραμανλή-Τσάτσου πάνω στο οποίο θεμελιώθηκε η μεταπολίτευση, εν αντιθέσει με το σύνταγμα του ’52, είχε πολλές αριστερές διαφοροποιήσεις σε σύγκριση με τα περισσότερα  συντάγματα του δυτικού ελεύθερου κόσμου σε σχέση με την προστασία της ιδιωτικής περιουσίας και τα δικαιώματα στο επιχειρείν. Θα επανέλθουμε αναλυτικότερα προσεχώς, καθώς βασική προϋπόθεση για να ξεφύγει η χώρα από την κατάσταση της χρεοκοπίας είναι η αλλαγή πολλών σημείων του συντάγματος. 

Όσοι ακολούθησαν τους Καραμανλή-Παπανδρέου, της μιας ή της άλλης πλευράς, ακόμη και αν διέγνωσαν το πρόβλημα δίστασαν να αναμετρηθούν με τις συντεχνίες που επωφελούνταν από αυτό σε βάρος της κοινωνίας. 

Ο κ. Αλέξης Τσίπρας είναι απλά μια τραγική φιγούρα, καθώς μοιάζει με το "κορόιδο" της ιστορίας το οποίο διεκδίκησε μετά μανίας να αναλάβει τη διαχείριση μιας χρεοκοπίας για την οποία κυρίως ευθύνονται όσοι προηγήθηκαν. 

Η άγνοια βασικών κανόνων της οικονομίας και η χαμηλή πολιτική αντίληψη δεν τον βοήθησαν να αντιληφθεί ούτε τι συνέβαινε πριν αναλάβει, ούτε κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής του. 

Με οφθαλμοφανή αφέλεια εμπιστεύθηκε τα σχέδια ενός περιπλανώμενου  οπορτουνιστή νάρκισσου τα οποία βασίζονταν στην εκτίμηση πως η ρήξη και η απειλή της Ελλάδας για έξοδο από το ευρώ θα δημιουργούσε τέτοιο κυκλώνα στις αγορές που Γερμανοί, Γάλλοι, Αμερικάνοι και Κινέζοι θα έτρεχαν με δεκάδες δισ. αντάλλαγμα να καλοπιάσουν τους κ. Βαρουφάκη και Τσίπρα να επιστρέψουν στο "μαντρί". 

Φυσικά, όπως ήταν αναμενόμενο και φορτικά επαναλαμβάναμε από αυτήν τη στήλη λοιδορούμενοι και υβριζόμενοι, τα πράγματα δεν έγιναν έτσι. 

Κατ’ αναλογία ο κ. Τσίπρας προσπάθησε να επαναλάβει τον εκβιασμό του Ανδρέα Παπανδρέου στην ΕΟΚ, όταν με το βέτο εξασφάλισε τα ΜΟΠ για τη διόγκωση και τη συνέχεια του παρασιτικού μοντέλου. 

Οι εποχές και οι συνθήκες όμως είχαν αλλάξει και κυρίως ο κ. Τσίπρας εκτός της χροιάς της φωνής του ΑΓΠ την οποία με επιτυχία μιμείται, δεν διαθέτει την πολιτική όσμωση και αντίληψη του Ανδρέα. 

Μοιραία έφερε τα capital controls και τη μεγαλύτερη καταστροφή μετά τον πόλεμο, οι συνέπειες της οποίας λόγω χρονικής ανάδρασης δεν έχουν γίνει αισθητές ακόμη στο μέσο πολίτη. 

Ειλικρινά δεν είμαι βέβαιος αν επίσπευσε τις εκλογές για να τις χάσει ή να τις κερδίσει επιδεικνύοντας ξανά μνημειώδη άγνοια κινδύνου. 

Σε κάθε περίπτωση βάση έχει η μνημειώδης φράση της Μαλβίνας Κάραλη που λέει: "Κυβέρνηση που με λύσσα προσπαθεί να κρατηθεί στην εξουσία σε πτωχευμένη χώρα είτε έχει ακόμη τα περιθώρια να φάει είτε φοβάται τη φυλακή...".