Ψευτράκοι αλλά κυρίως ανίκανοι...

Πολλοί αναρωτιούνται πως κάποιος που παριστάνει τον πολιτικό ηγέτη και καταφέρνει να γίνει πρωθυπουργός όπως ο κ. Τσίπρας εσχάτως, μπορεί να διασώζεται πολιτικά μετά από 6-7 μήνες διακυβέρνησης στην οποία επέδειξε καταστροφική άγνοια, ενώ οι περισσότερες πολιτικές δεσμεύσεις του αποδείχθηκαν κοινά χοντρά ψέματα. 

Πράγματι, παρά το γεγονός πως όλοι οι πολιτικοί κέρδισαν μέχρι και εκλογές τα τελευταία χρόνια με ψέματα (Βλέπε ΓΑΠ με λεφτά υπάρχουν, Σαμαράς με Ζάππεια...) κανένας δεν είπε τόσο μεγάλα ψέματα τα οποία διαψεύστηκαν τόσο σύντομα και συνέχισε να διατηρεί το μεγαλύτερο μέρος της πολιτικής του επιρροής όπως ο κ. Τσίπρας. 

Ο ένας λόγος είναι η διαπίστωση πως οι περισσότεροι άνθρωποι αποφασίζουν με τα θολά συναισθήματα που δημιουργεί η πρόσκαιρη κατάσταση της "τσέπης" τους και όχι το τι θα συμβεί αύριο ή μεθαύριο. 

Υπό αυτήν την έννοια η καταστροφή της διακυβέρνησης Τσίπρα δεν έχει ακουμπήσει ακόμη την τσέπη της πλειοψηφίας της κοινωνίας, πέραν του σοκ των capital controls των οποίων οι επιπτώσεις δεν έχουν διευρυνθεί ακόμη. Οι επιπτώσεις αυτές θα γίνουν αισθητές από την επομένη των εκλογών όταν αρχίσουν να έρχονται τα ραβασάκια των φόρων και να γίνονται αισθητές οι μειώσεις των συντάξεων. 

Αυτός είναι ένας  βασικός λόγος της επίσπευσης των εκλογών. 

Ο άλλος λόγος είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να κερδίζει τις εντυπώσεις της οπισθοφυλακής των συμφερόντων του πελατειακού συστήματος που είχαν δομήσει το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ τα τελευταία 40 χρόνια. 

Σε ένα οικονομικό μοντέλο που δεν είναι όμως βιώσιμο, λόγω αποσάθρωσης του τροφοδότη ιδιωτικού τομέα, ο παρασιτισμός αυτός είναι θέμα χρόνου να καταρρεύσει. 

Η μεταπολίτευση 

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως για την οικονομική και κοινωνική χρεοκοπία της χώρας ευθύνονται όλες οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης οι οποίες παρέλαβαν μια χώρα με χρέος περί το 25% του ΑΕΠ και το έχουν εκτοξεύσει πάνω από 200%, μάλιστα μετά και από δυο "κουρέματα" (PSI). 

Από τα 40 χρόνια της μεταπολίτευσης λίγο πάνω από τα 20 κυβέρνησε το ΠΑΣΟΚ και κάτι λιγότερο από 20 η Ν.Δ. 

Ενώ πριν την μεταπολίτευση βασικός πυλώνας επιρροής των πολιτικών εξελίξεων ήταν ο στρατός, μετά σε κυρίαρχο κοινωνικό και οικονομικό  σύμπλεγμα αναδείχθηκε,  μέσω πελατειακών σχέσεων, ο διευρυνόμενος δημόσιος και ευρύτερος δημόσιος τομέας και οι συντεχνίες που με κρατικές ρυθμίσεις εξασφάλιζαν προστασία από τον ανταγωνισμό σε βάρος της κοινωνίας. 

Οι εργαζόμενοι πέριξ του δημοσίου από 250 χιλ. περίπου στη μεταπολίτευση ξεπέρασαν το 1 εκατ. 30 χρόνια αργότερα. 

Το 1 εκατ. μισθοδοτούμενοι από τον κρατικό προϋπολογισμό με πολιτικά και όχι κριτήρια αγοράς, ισοδυναμεί με 2-3 εκατ. ψήφους με ανάλογα κίνητρα και ανταλλάγματα. 

Βασικός ιμάντας μετακύλισης αυτών των πελατειακών συμφερόντων ήταν ο αυθαίρετος συνδικαλισμός του δημοσίου και ευρύτερου δημοσίου. Οι συνδικαλιστές του δημοσίου και ευρύτερου δημοσίου της μεταπολίτευσης, αποτέλεσαν ιμάντα μεταβίβασης και επιρροής της πολιτικής εξουσίας κατ’ αναλογίαν του ρόλου του στρατού και του παρακράτους πριν την μεταπολίτευση. 

Το μόνο που άλλαξε, ήταν επιδερμικά η ιδεολογική βιτρίνα του εθνικισμού και του αντικομμουνισμού με προμετωπίδες σαν του αριστερού εθνικολαϊκισμού και του αντι-νεοφιλελευθερισμού. 

Οι μηχανισμοί αναπαραγωγής της κυρίαρχης ιδεολογίας και της υλικής της βάσης παρέμειναν στη δομή τους ίδιοι. 

Στο επίπεδο της κυβερνητικής εξουσίας το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ φέρουν το συντριπτικό μερίδιο της ευθύνης, αλλά στο επίπεδο του δεύτερου στρώματος εξουσίας του συνδικαλισμού το μερίδιο ευθύνης της αριστεράς είναι πολλαπλάσιο του μέσου όρου της κοινοβουλευτικής επιρροής της κατά την περίοδο αυτή. 

Κατ’ αναλογία, άμεσα εξαρτημένες από κυβερνητικές αποφάσεις και ρυθμίσεις είναι και πολλές ισχυρές συντεχνίες που μόνο κατ’ επίφαση ανήκουν στον ιδιωτικό τομέα. Από τους φαρμακοποιούς, τους μηχανικούς με τις ελάχιστες αμοιβές, τους γαλακτοπαραγωγούς με τον αυθαίρετο ορισμό του φρέσκου γάλακτος, τους δικηγόρους με τα υπέρ ταμείου παράβολα, τους δημοσιογράφους  (με το αγγελιόσημο) κλπ το κράτος ρυθμίζει το πλαίσιο κάθε δραστηριότητας ασφυκτικά σε βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας. 

Όλα αυτά έχουν σαν συνέπεια την επιβάρυνση της εργασίας με υψηλό φορολογικό και ασφαλιστικό κόστος, αλλά και κόστος διαφθοράς λόγω υπερρύθμισης τα οποία καθιστούν κάθε υπηρεσία και παραγωγική διαδικασία μη ανταγωνιστικές. 

Ο παραγωγικός ιστός της χώρας άρχισε να διαλύεται μετά την μεταπολίτευση λόγω της σοσιαλιστικής καταιγίδας των κρατικοποιήσεων που  ξεκίνησε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ολοκλήρωσε με επιτυχία ο Ανδρέας Παπανδρέου. 

Το μοντέλο αυτό θα είχε χρεοκοπήσει και καταρρεύσει από το 1985 περίπου, αν δεν ήταν οι κοινοτικές επιδοτήσεις να το κρατούν όρθιο. Αργότερα με το ευρώ και τα χαμηλά επιτόκια προστέθηκε και ο διεθνής δανεισμός του κράτους με τον οποίο πληρώνονταν μισθοί του δημοσίου και συντάξεις. 

Η Ελλάδα σήμερα έχει χάσει την ευκαιρία να έχει μια αξιοπρεπή θέση στο διεθνή καταμερισμό εργασίας ενώ συνεχίζει να διαθέτει αξιοπρεπή θέση στη διεθνή κατανομή του πλούτου. 

Οι μοναδικές υγιείς και βιώσιμες προσόδους  που διαθέτει η χώρα είναι ο τουρισμός και η ναυτιλία οι οποίες κάθε χρόνο υποβαθμίζονται. Π.χ. ενώ παρατηρείται εκρηκτική αύξηση των επισκέψεων στη χώρα, τα έσοδα δεν παρουσιάζουν ανάλογη αύξηση, γεγονός που σηματοδοτεί την υποβάθμιση του προϊόντος... 

Η ναυτιλία, μετά τις απειλές για αύξηση της φορολογίας και λόγω των προβλημάτων των capital controls, βρίσκεται σε φάση μεταφοράς των γραφείων στο εξωτερικό. 

Αδιέξοδο 

Είτε ο Τσίπρας κερδίσει τις εκλογές είτε ο Μεϊμαράκης, οι επόμενοι μήνες θα είναι ιδιαίτερα δύσκολοι καθώς η ελληνική οικονομία πνέει τα λοίσθια. Δύσκολα θα είναι και τα επόμενα αρκετά χρόνια, είτε εντός ευρώ ή εκτός, καθώς η χώρα θα χρειαστεί να επαναθεμελιωθεί σε νέες βάσεις. 

Τούτο σημαίνει έκρηξη της ανεργίας, αδυναμία καταβολής συντάξεων και εξασφάλισης βασικών κοινωνικών δαπανών. Δυστυχώς οι  πολιτικοί αλλά και πολίτες αυτής της χώρας αποδείχτηκαν κατώτεροι των περιστάσεων.