Μεθοδική αποφυγή άμυνας

Τα κρατικά τηλεοπτικά κανάλια λειτούργησαν, ακόμα μια φορά, με τρόπο παραπλανητικό, τον τρόπο πειθήνιας σε κομματικά αφεντικά θεραπαινίδος. Η πιστοποίηση αφορά το πώς παρουσίασαν την εισήγηση τις Ευρωπαϊκής Επιτροπής προς τις κυβερνήσεις των κρατών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, σχετικά με τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Τουρκίας.
Πρώτο τέχνασμα μειρακιώδους κουτοπονηρίας: Ανακοίνωσαν τα κρατικά κανάλια ότι η Επιτροπή προτείνει την ολοσχερή αναστολή κάθε διαπραγμάτευσης για οκτώ (8) από τα κεφάλαια που συγκροτούν την ενταξιακή διαδικασία. Αποσιώπησαν τον συνολικό αριθμό αυτών των κεφαλαίων – είναι δέκα, είναι εκατό; Τόνιζαν ότι αναμενόταν η αναστολή μόνο τριών έως έξι (3-6) κεφαλαίων, αλλά τελικά η Επιτροπή «πάγωσε» οκτώ κεφάλαια.
Οι διαπραγματεύσεις Τουρκίας - Ευρωπαϊκής Ενωσης θα συνεχιστούν κανονικά, σύμφωνα με την πρόταση της Επιτροπής, σε είκοσι έξι (26) από τα συνολικώς τριάντα πέντε (35) κεφάλαια διαπραγμάτευσης. Αυτήν τη σύγκριση του αριθμού κεφαλαίων που «πάγωσαν» με τον αριθμό κεφαλαίων στα οποία οι διαπραγματεύσεις συνεχίζονται, ο τηλεθεατής των κρατικών καναλιών δεν την πληροφορήθηκε, τη στερήθηκε εσκεμμένα. Προφανώς, για να μη συνειδητοποιήσει την αμαχητί παραίτηση της ελλαδικής κυβέρνησης από κάθε απαίτηση σεβασμού των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας που καθημερινά παραβιάζονται. Τη σιωπή της ελλαδικής κυβέρνησης για την επίταση εξευτελισμού του ανεξάρτητου κράτους-μέλους της Ε.Ε.: της Κύπρου.
Δεύτερο τέχνασμα των κρατικών τηλεοπτικών καναλιών: Αποσιώπησαν την άρνηση της Επιτροπής να θέσει στην Αγκυρα χρονοδιάγραμμα συμμόρφωσης – με τις καταστατικές προϋποθέσεις για την ένταξή της στην Ε.Ε. Αρνήθηκε η Επιτροπή να προσδιορίσει μια καταληκτική ημερομηνία κατά την οποία, αν η Τουρκία δεν έχει ανοίξει τα λιμάνια και τα αεροδρόμιά της στους Κυπρίους, θα ανασταλεί (παγώσει) κάθε διαδικασία για την ένταξή της στην Ε.Ε.
Τρίτο τέχνασμα: Υποβαθμίστηκε προκλητικά η παρουσίαση των αντιδράσεων της Κύπρου στην πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Αναφέρθηκε παρεκβατικά και με τηλεγραφική συντομία ότι υπήρξαν «αντιδράσεις» στην Κύπρο, εμφανίστηκε και ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας να κάνει δηλώσεις, αλλά δεν πρόλαβαν να ακουστούν οι δηλώσεις του. Το Δελτίο Ειδήσεων επεδίωκε να περάσει στον τηλεθεατή την ψευδή εντύπωση ότι τα πράγματα ήρθαν πολύ καλύτερα από ό,τι τα περιμέναμε (προφανώς χάρη στις διπλωματικές προσπάθειες –και ικανότητες– της ελλαδικής κυβέρνησης).
Αν ο Ελληνας πολίτης ενδιαφέρεται ρεαλιστικά (και όχι μόνο συναισθηματικά) για τις συνταγματικές του ελευθερίες, την κρατική ανεξαρτησία της χώρας του και τη συνακόλουθη ποιότητα της ζωής του (έστω τη στοιχειώδη σημερινή), οφείλει να καταλάβει ότι το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα έχει καταρρεύσει. Οτι ένα πολιτικό σύστημα καταρρέει, όταν αδυνατεί να αντιμετωπίσει καίρια κοινωνικά προβλήματα (το ασφαλιστικό, το δημογραφικό, το εκπαιδευτικό, της τυραννικής υπερεξουσίας των συνδικαλιστών, της προστασίας των πολιτών και της περιουσίας τους, του κοινωνικού ελέγχου των εμπόρων της τηλεθέασης). Και όταν αδυνατεί ή αποφεύγει να υπερασπίσει τα συλλογικά (εθνικά) συμφέροντα στο πεδίο των διεθνών σχέσεων – παραπλανώντας τηλεοπτικά τον πολίτη.
Δεν υπάρχουν πια περιθώρια για αυταπάτες. Οφείλει ο Ελληνας πολίτης, έστω για την αυτοπροστασία του και μόνο, να ερευνήσει σοβαρά, να πληροφορηθεί, να συλλογιστεί απροκατάληπτα και να κρίνει: Αν τα δύο κόμματα εξουσίας εργάζονται για να ανταποκριθούν στις κοινωνικές ανάγκες ή μόνο για να μεθοδεύουν την επανεκλογή τους. Αν υπερασπίζουν τα συλλογικά (εθνικά) δίκαια στον διεθνή στίβο ή αν πειθήνια πειθαρχούν στα θελήματα και στα συμφέροντα του «ξένου παράγοντα».
Για τα μικρά κόμματα περιττό να συζητάμε. Ισως από τα ελάχιστα δείγματα πολιτικής υγείας του κοινωνικού μας σώματος είναι τα σταθερά (επί δεκαετίες) ελάχιστα ποσοστά της προτίμησης των ψηφοφόρων που συγκεντρώνουν. Φυσικό για κάθε κοινωνία να εμφανίζει ένα 10% του πληθυσμού της εγκλωβισμένο σε αναχρονιστικές ψυχολογικές εγκυστώσεις ή σε συντεχνιακά (εξόχως αμειβόμενα) «προοδευτικά» ακκίσματα.
Ο υποψήφιος πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας και υπουργός Eσωτερικών Nικολά Σαρκοζί είπε απερίφραστα αυτό που ο Eλληνας πρωθυπουργός και η Eλληνίδα υπουργός των Eξωτερικών δεν αποπειράθηκαν ποτέ να ψελλίσουν: Oτι είναι αδιανόητο να συνεχίζονται ενταξιακές διαπραγματεύσεις με μια υποψήφια χώρα που την Eυρώπη των 25 την αναγνωρίζει ως Eυρώπη των 24. H Tουρκία αρνείται να αναγνωρίσει ως ανεξάρτητο κράτος (μέλος του OHE και μέλος της E.E.) το ελεύθερο τμήμα της Kύπρου και απαιτεί να αναγνωριστεί ως κράτος το κατεχόμενο από τα στρατευματά της βόρειο τμήμα του νησιού. Παραβιάζει καθημερινά τον εναέριο χώρο και πολύ συχνά τα χωρικά ύδατα της Eλλάδας, απειλώντας την ανοιχτά με πόλεμο, ενώ η ελληνική κυβέρνηση ούτε τολμάει να επικαλεσθεί την καταστατική απαίτηση που θέτει η E.E. σε υποψήφιες χώρες για πιστοποιημένες σχέσεις «καλής γειτονίας».
Aν ο Eλληνας πολίτης ενδιαφέρεται ρεαλιστικά (και όχι συναισθηματικά) για την κρατική υπόσταση της χώρας του, την ακεραιότητά της, την ανεξαρτησία της και τη συνακόλουθη ποιότητα της ζωής του, οφείλει να διερωτηθεί:
Γιατί είναι ολόιδια και αμετάλλαχτη η εξωτερική πολιτική των δύο μεγάλων στην Eλλάδα κομμάτων; Για ποιον δουλεύουν οι διαχειριστές της εξωτερικής πολιτικής και των δύο μεγάλων κομμάτων, ποια συμφέροντα υπηρετούν; Προφανώς όχι των Eλλήνων, αφού αρνούνται έστω και πολλοστημόριο της παρρησίας του Nικολά Σαρκοζί, τον αφήνουν μόνον στην υπεράσπιση των δικαίων του Eλληνισμού.
Oφείλουμε να προβληματιστούμε σοβαρά οι Eλληνες πολίτες: Tι είδους δεσμεύσεις πρέπει να έχουν αναλάβει οι διαιχειριστές της ζωής μας και του μέλλοντός μας, με τι τους απειλούν όσοι τους έχουν δεσμεύσει, ποιες παρεμβάσεις ή μεθοδεύσεις έφεραν στον θώκο του υπουργείου Eξωτερικών και στην ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης δύο διαπρύσιους προπαγανδιστές της Πλεκτάνης Aνάν; Mετά τη συγκλονιστική αποκάλυψη των κινήτρων και στόχων της Πλεκτάνης, με ποια κριτήρια, τόσο ο πρωθυπουργός όσο και τα στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αμνήστευσαν και ανύψωσαν σε θέσεις - κλειδιά του πολιτικού μας βίου δύο ενόχους τόσο επικίνδυνης ακρισίας;
Με τα οξύτατα κοινωνικά μας προβλήματα αρνούνται να αναμετρηθούν, τρέμουν το «πολιτικό κόστος», δηλαδή ενδιαφέρονται αποκλειστικά για την επανεκλογή τους. Τα δίκαια της χώρας αδυνατούν να τα υπερασπίσουν, πειθαρχούν πειθήνια σε έξωθεν εντολές. Ποια κανάλια έκφρασης μπορεί να έχει σήμερα η λαϊκή οργή και αγανάκτηση;

ΕΠΙΦΥΛΛΙΔΑ / Του Χρήστου Γιανναρά