Το τέλος πλησιάζει...

Για την κυβέρνηση του κ. Τσίπρα ο χρόνος έχει αρχίσει να μετράει αντίστροφα από τον περασμένο Οκτώβριο, όταν τα νοικοκυριά άρχισαν να βάζουν το χέρι στην τσέπη για να καταβάλλουν φόρους και εισφορές.

Η στήλη είχε επισημάνει το χρόνο και τα αίτια της μεταστροφής πολλούς μήνες νωρίτερα, όπως είχε επισημάνει πριν αναδειχθεί στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ πως η κατάληξη θα ήταν μια οικονομική τραγωδία (μπροστά στην οποία τα μνημονικά χρόνια που προηγήθηκαν θα μοιάζουν με βροχή μπροστά σε τσουνάμι...) και ενδεχομένως μια εθνική τραγωδία. Οι εξελίξεις μέχρι στιγμής επιβεβαιώνουν αμφότερα τα σενάρια.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, από απειρία ή επειδή απλά βολεύεται, μπερδεύει τη στρατηγική που έχει ένα κόμμα της αντιπολίτευσης  με αυτήν που έχει ένα κόμμα που ασκεί διακυβέρνηση.

Στην κυβέρνηση πιστεύουν πως η ικανότητα δημιουργίας εντυπώσεων είναι αρκετή για να αποσπάσει και να διατηρήσει κάποιος την εύνοια της κοινής γνώμης.  Τα θεάματα αποτελούν ικανό μέσο χειραγώγησης όταν ο άρτος είναι δεδομένος.

Η ιστορία διδάσκει πως όταν ο άρτος απουσίαζε οι αρένες των θεαμάτων μετατρέπονταν σε εστίες έκρηξης.

Καθώς η κατάσταση της οικονομίας είναι δραματική και θα επιδεινωθεί προσεχώς, οι χειρισμοί της κυβέρνησης έχουν όλο και μικρότερο αντίκτυπο στην κοινή γνώμη.

Σταδιακά τα πεδία αντιπαράθεσης της κυβέρνησης μειώνονται και περιορίζονται σε ένα και μόνο πεδίο. Αυτό της διαφθοράς των προηγούμενων κυβερνήσεων και της διαπλοκής.

Σε μια κοινωνία που το αίσθημα της ανασφάλειας  χτυπάει κόκκινο και το πεδίο αυτό είναι θέμα χρόνου να εξαντλήσει τη δυναμική του. Πόσο μάλλον που οι τελευταίες αποκαλύψεις καταδεικνύουν πως ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει σε σχέση με τη διαπλοκή της πολιτικής εξουσίας, με οικονομικά συμφέροντα και τον τύπο.

Στην κυβέρνηση ποντάρουν σε μια λύση στο ζήτημα του χρέους για να αντιστρέψουν το κλίμα. Κάνουν λάθος για δυο λόγους.

α) Είναι απίθανο  οι δανειστές να δώσουν ποτέ οποιαδήποτε λύση στο ζήτημα του χρέους, η οποία θα μπορούσε να παρουσιαστεί σαν επιτυχία. Το χρέος πλέον ανήκει σε κράτη και ευρωπαϊκούς θεσμούς, άρα οποιαδήποτε απόφαση θα πρέπει να περάσει από 28 κοινοβούλια και κυβερνήσεις οι οποίες θα πρέπει να δώσουν τις ανάλογες εξηγήσεις σε φορολογούμενους και ψηφοφόρους. Αντί για τους εαυτούς τους οι πολιτικοί που θα κληθούν να αποφασίσουν περί αυτού, θα προτιμήσουν να θυσιάσουν τον κ. Τσίπρα που από υβριστής έχει μεταβληθεί σε πειθήνιο υποτακτικό. Δεν θα διστάσουν προκειμένου να κερδίσουν πολιτικά να θυσιάσουν και την Ελλάδα.

β) Η επίδραση μιας πιθανής μείωσης του χρέους στο οικονομικό κλίμα της Ελλάδας θα είναι μηδαμινή. Ακόμη και αν μηδενιζόταν το χρέος αύριο κανένας δεν θα ήταν πρόθυμος να δανείσει το ελληνικό κράτος ή τις ελληνικές τράπεζες.

Το ελληνικό κράτος δεν θα το δάνειζαν γιατί είναι ένα αποτυχημένο κράτος που ούτε τα σύνορα δεν μπορεί να κρατήσει κλειστά και γιατί επιβιώνει χάρη στη δήμευση περιουσιών πολιτών μέσω φορολογίας.

Ποιος θα δανείσει μια χώρα που καταβάλει κάθε χρόνο το 17% του ΑΕΠ σε συντάξεις, το υψηλότερο δηλαδή ποσοστό σε όλη την Ευρώπη χωρίς να διαθέτει την αντίστοιχη οικονομία που μπορεί να υποστηρίξει αυτές τις δαπάνες.

Το ίδιο ισχύει και για τις ελληνικές τράπεζες, όσο δεν αφήνονται να ξεκαθαρίσουν επιθετικά τα χαρτοφυλάκια από τα κόκκινα δάνεια και τις άλλες αβαρίες του παρελθόντος.

Το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας δεν είναι το χρέος, αλλά κυρίως, η γραφειοκρατία, η κομματοκρατία, η υψηλή φορολογία, το υψηλό ασφαλιστικό κόστος, η απουσία σταθερού φορολογικού συστήματος, η χαμηλή ανταγωνιστικότητα, η εχθρότητα προς τον ιδιωτικό τομέα και την επιχειρηματικότητα και πολλά άλλα...

Από άποψη ανταγωνιστικότητας, η Ελλάδα, μεταξύ 140 χωρών, βρίσκεται στην 81η  θέση μετά την Ουκρανία και το Τατζικιστάν.

Από την άποψη της εγγύησης των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας βρίσκεται στην 77η  θέση μετά την Κένυα και τη Γεωργία.

Από την άποψη της διαφθοράς βρίσκεται στην 82η  θέση, μετά τη Γκάνα και την Αλβανία.

Αν δεν διορθωθούν τα περισσότερα από αυτά καμιά σοβαρή επένδυση δεν πρόκειται να γίνει στη χώρα, ούτε οι καταθέσεις πρόκειται να επιστρέψουν ακόμη και αν μηδενιστεί το χρέος. Άρα, στην παρούσα κατάσταση οποιαδήποτε μείωση του χρέους θα ήταν δώρο-άδωρο.

Από την κατάσταση που βρίσκεται η οικονομία και ο ρυθμός επιδείνωσής της, η κυβέρνηση όχι τετραετία δεν βγάζει αλλά ούτε το χρόνο.

Επιπλέον ζητήματα όμως όπως το προσφυγικό-μεταναστευτικό θα μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να προκαλέσουν ραγδαίες εξελίξεις, καθώς η κυβέρνηση επιδεικνύει μια μνημειώδη αδυναμία διαχείρισης της κατάστασης.

Οι εξελίξεις αυτές επιβεβαιώνουν την εκτίμηση πως αυτή η κυβέρνηση μετράει μέρες εδώ και πολύ καιρό, έστω και αν δεν το έχουν καταλάβει τα μέλη της. Το ερώτημα που θα πρέπει να απασχολεί τους ανθρώπους της οικονομίας είναι τι θα ακολουθήσει και αν υπάρχουν οι προϋποθέσεις ανάταξης της κατάστασης. Εκτός από τη διαπίστωση πως χειρότερα είναι δύσκολο να γίνουν τα πράγματα, δεν υπάρχει απάντηση...