28/3/16

Η «χημειοθεραπεία» της μαντήλας

Αν δεις το θέμα της μαντήλας από την οπτική γωνία των ατομικών δικαιωμάτων, δεν έχεις ούτε μισό επιχείρημα εναντίον της. «Είναι σύμβολο καταπίεσης της γυναίκας και υποταγής στην εξουσία του άντρα», λέει η απελευθερωμένη δυτική. «Εγώ δεν το βλέπω έτσι», απαντάει η μουσουλμάνα. «Μα, έχεις εσωτερικεύσει την καταπίεση, έχεις αποδεχθεί την υποδεέστερη θέση σου, δεν τολμάς να ντυθείς αλλιώς, γιατί φοβάσαι την κατακραυγή, τα αντίποινα από τον περίγυρο, είσαι τρομοκρατημένη, έχεις σύνδρομο Στοκχόλμης», ωρύεται η δυτική. «Και λοιπόν;», απαντάει η μουσουλμάνα. «Δικό μου θέμα. Στο φινάλε, έτσι μ΄ αρέσει.» «Εκπαιδεύεις το παιδί σου στην ανισότητα, το διδάσκεις πώς να μην είναι ελεύθερο», επιμένει η δυτική στρέφοντας τους προβολείς στην ευαίσθητη περιοχή των δικαιωμάτων των παιδιών. «Εγώ σε κατέκρινα ποτέ για το πώς εκπαιδεύεις το δικό σου παιδί; Για το πόσες ώρες τη μέρα αποβλακώνεται στην τηλεόραση, για τις ποπ σταρ που έχει ως πρότυπα, για το πόσα σκουπίδια τρώει στα φαστφουντάδικα; Με ποιο δικαίωμα ορίζεις εσύ πώς θα μεγαλώσω το δικό μου παιδί;», την αποστομώνει η μουσουλμάνα. Και η κουβέντα σταματάει εκεί.
Όμως η οπτική των ατομικών δικαιωμάτων δεν έχει καμιά σχέση με το θέμα μας. Όλα αυτά τα συζητάμε σε περίοδο ειρήνης. Σήμερα έχουμε πόλεμο. Διαφορετικό από όσους έχουμε γνωρίσει, αλλά πόλεμο! Με την ιστορική πρωτοτυπία, ο δεχόμενος την επίθεση να συντηρεί και να τροφοδοτεί τον στρατό του εισβολέα! Συχνά, εκ του υστερήματός του! Αλλά και με μια σειρά από άλλα πρωτοφανή: δεν ξέρεις ποιος είναι ο εχθρός, πότε και πώς θα επιτεθεί, δεν υπάρχει μέτωπο και μετόπισθεν, στρατιώτες και πολίτες, σειρήνες και καταφύγια, διπλωματικοί χειρισμοί, διαπραγματεύσεις, συμφωνίες, λευκές σημαίες, δίκαιο πολέμου. Τίποτε από όσα ίσχυαν μέχρι σήμερα. Το πλέον πρωτότυπο είναι ότι οι επιτιθέμενοι δεν έχουν τη μόνιμη επιδίωξη των επιτιθέμενων από καταβολής κόσμου: να ζήσουν για να ωφεληθούν από τη νίκη τους. Προτιμούν να πεθάνουν! Ο κάθε «στρατιώτης του Αλλάχ» θα χτυπήσει μία φορά που θα είναι γι’ αυτόν η τελευταία. Όμως περιμένουν χιλιάδες στην ουρά για να κάνουν το ίδιο. Ο αμυνόμενος, πάλι, δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τη δύναμή του. Δεν μπορεί, ας πούμε, το Βέλγιο να βομβαρδίσει το Μολενμπέκ. Ενώ σε χτυπάνε με γκασμά, πρέπει να αμύνεσαι με χειρουργική λαβίδα.
Άρα οφείλεις να δεις αυτόν τον πόλεμο σε ένα εντελώς καινούργιο πλαίσιο, ξεκινώντας από το μοναδικό δεδομένο: αυτοί που μας επιτίθενται είναι μουσουλμάνοι. Για να προφτάσω τους καθ’ έξιν αντιρρησίες: δεν είναι όλοι οι μουσουλμάνοι επιτιθέμενοι, αλλά όλοι οι επιτιθέμενοι είναι μουσουλμάνοι. (Αναγκαία διευκρίνιση: αναφέρομαι σε οργανωμένη επίθεση. Υπήρξαν κι άλλοι τρομοκράτες εναντίον της Δύσης, αλλά ήταν μεμονωμένοι παρανοϊκοί χωρίς δίκτυο.)
Προφανώς, σε έναν πόλεμο θέλουμε να νικήσουμε. Τι σημαίνει, όμως, νίκη στην περίπτωσή μας; Όχι μόνο σύλληψη των συνεργατών των βομβιστών ή των επόμενων, στην επετηρίδα, «μαρτύρων του Αλλάχ». Νίκη είναι να επιστρέψει η ζωή μας στην καθημερινότητά της. Όχι μόνο να μην ανατινάζονται πια βομβιστές αυτοκτονίας, αλλά να μην φοβάσαι ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί. Ο ευρωπαϊκός πολιτισμός βασίζεται στην εμπιστοσύνη μεταξύ των πολιτών. Αν τη χάσει, χάθηκε. Αν η Δύση περάσει στον μεσαίωνα του φόβου, θα έχει ήδη ηττηθεί. Ούτε μπορούν οι χώρες μας να γίνουν στρατοκρατούμενα καθεστώτα επί μονίμου βάσεως με πάνοπλους αστυνομικούς και στρατιώτες σε κάθε γωνία, ελέγχους σε κάθε βήμα και παντοδύναμες, πολυπλόκαμες μυστικές υπηρεσίες.
Εδώ αρχίζουν τα πολύ δύσκολα. Είναι δυνατόν να ξαναγυρίσουμε στην ήρεμη καθημερινότητά μας, όταν το 60% των Ευρωπαίων μουσουλμάνων πιστεύει ότι «όλοι οι μουσουλμάνοι πρέπει να επανέλθουν στις ρίζες του Ισλάμ», το 75% ότι «υπάρχει μόνο μία ερμηνεία του Κορανίου την οποία όλοι οι πιστοί πρέπει να ακολουθούν» και το 60% ότι «οι θρησκευτικοί κανόνες είναι πιο σημαντικοί από τους κρατικούς νόμους»; (δημοσκόπηση του 2013 του γερμανικού ινστιτούτου ερευνών WZB, σε συνεργασία με τον Ολλανδό κοινωνιολόγο Ruud Koopmans, σε δείγμα 9.000 Ευρωπαίων μουσουλμάνων τουρκικής και μαροκινής καταγωγής σε Γερμανία, Γαλλία, Ολλανδία, Βέλγιο, Αυστρία και Σουηδία). Πώς μπορείς να είσαι αισιόδοξος για τις προοπτικές της ειρηνικής συνύπαρξης μουσουλμάνων και μη μουσουλμάνων, όταν το 37% των Βρετανών μουσουλμάνων ηλικίας 16-24 ετών δηλώνει ότι προτιμά τη σαρία από τους βρετανικούς νόμους, ενώ μόνο το 17% των άνω των 55 ετών εκφράζει την ίδια επιθυμία; Πώς μπορείς να είσαι σίγουρος για την αφομοιωτική δύναμη της Δημοκρατίας, αλλά και για τη ζωή σου την ίδια, όταν το 36% των νέων Βρετανών μουσουλμάνων θέλουν να θανατώνονται οι αποστάτες του Ισλάμ, διπλάσιο ποσοστό από το 19% των άνω των 55 που πιστεύουν το ίδιο (δημοσκόπηση του βρετανικού ερευνητικού κέντρου Policy Exchange, το 2007); Τι κάνουν λοιπόν οι νέοι μουσουλμάνοι; Ενσωματώνονται ή ριζοσπαστικοποιούνται; Δύο έρευνες στη Δανία με απόσταση 6 ετών (το 2009 και το 2015) έδειξαν ότι σταθερά το 25% των Δανών μουσουλμάνων πιστεύει ότι το Κοράνι θα πρέπει να αντικαταστήσει τη δανική νομοθεσία!
Ήρθε η ώρα να το πούμε έξω από τα δόντια: δεν μπορούμε να ζήσουμε μαζί τους! Και για να μην θεωρηθώ μεροληπτικός, δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε ούτε με τους οπαδούς του Πειραιώς ή του Καλαβρύτων αν ήταν το 60%. Κι ας μην έστελναν τις θεούσες να ανατιναχτούν.
Αν οι ισλαμιστές δεν βιαζόντουσαν, η Ευρώπη θα γινόταν χαλιφάτο το 2040 χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Απλώς γεννώντας 6-8 παιδιά η κάθε οικογένεια, όπως κάνουν τώρα. Θα γινόντουσαν πλειοψηφία και, εντελώς δημοκρατικά, πιάνοντας το πνεύμα του Διαφωτισμού στον ύπνο, θα έπαιρναν μόνιμα την εξουσία. Ευτυχώς που βιάζονται. Διότι έτσι ξυπνούν τους αφελείς καλοπροαίρετους και κείμενα σαν αυτό που διαβάζετε έχουν, επιτέλους, απήχηση. Όταν έγραψαένα παρόμοιο, ΕΔΩ πριν μόλις δύο χρόνια, δέχθηκα πυρά ομαδόν από την «προοδευτική διανόηση», η οποία δεν μπορούσε να… διανοηθεί ότι υπάρχει και πόλεμος χωρίς χαρακώματα. Σήμερα, εκείνοι που με κατακεραύνωναν τότε υιοθετούν (και κάποιοι υπερακοντίζουν!) τις προτάσεις μου.
Λυπάμαι που επιβεβαιώθηκα, αλλά ο αλγόριθμος του φανατισμού αποδεικνύει ότι όσο αυξάνονται και πληθύνονται οι μουσουλμάνοι, τόσο μεγαλύτερος ο αριθμός των φανατικών, τόσο περισσότεροι οι πρόθυμοι να ζωστούν με εκρηκτικά. Το φανατικό Ισλάμ λειτουργεί ακριβώς όπως ο καρκίνος, σκοτώνοντας το ευρωπαϊκό σώμα, χωρίς να αγωνιά για τη δική του κατάληξη. Άρα, οι δυτικές κοινωνίες καλούνται να πραγματοποιήσουν ένα πρωτοφανές εγχείρημα: να βρουν και να ξεριζώσουν από τα σπλάχνα τους μια θανατηφόρα πέμπτη φάλαγγα: πολίτες τους που συγκροτούν έναν εχθρικό στρατό. Τι σημαίνει όμως «ξεριζώνω»; Να μη μασάμε τα λόγια μας. Σημαίνει φυλάκιση ή απέλαση για τους τελειωμένους φανατικούς και εξάρθρωση των μηχανισμών αναπαραγωγωγής τους. Το δεύτερο, που είναι πιο εύκολο, θα έπρεπε να έχει γίνει εδώ και χρόνια. Καθολική απαγόρευση όλων των ισλαμικών σχολείων και των άτυπων θρησκευτικών δικαστηρίων. (Άτυπων σε όλες τις χώρες εκτός από την Ελλάδα, που έχουν και θεσμική κατοχύρωση!!!) Στην Ευρώπη η Παιδεία είναι κοσμική. Και όταν ζεις εκεί, είσαι υποχρεωμένος αυτήν την εκπαίδευση να έχεις –τέλος. Αν σ’ αρέσει. Αν δεν σ’ αρέσει, πίσω στην πατρίδα των προγόνων σου κι ας είσαι Γάλλος, Βέλγος, Βρετανός ή Έλληνας υπήκοος. (Το ότι θα πρέπει παράλληλα η Δύση, με τη συνεργασία της Ρωσίας και των τοπικών συμμάχων της, να εξολοθρεύσει, μέχρις ενός, τα τέρατα του ISIS δεν νομίζω χρειάζεται ούτε καν συζήτηση.)
Μου κάνει εντύπωση ότι προβάλλεται ως μείζον πρόβλημα το πώς θα βρεις τους φανατικούς ανάμεσα στους μετριοπαθείς. Μα το δηλώνουν οι ίδιοι! Με το πώς ντύνονται, τι τρώνε και πώς συμπεριφέρονται. Φανατικός δεν είναι εκείνος που πυροδοτεί βόμβες. Αυτός είναι δολοφόνος. Φανατικός είναι εκείνος που αποδέχεται πως ένα «ιερό βιβλίο» καθορίζει, άκριτα, όλη την πορεία της ζωής του, είτε λέγεται «Κοράνι», είτε «Βίβλος», είτε «Κεφάλαιο» του Μαρξ. Φανατικός είναι εκείνος που υπακούει στις εντολές του Θεού του και αυτών που δηλώνουν εκπρόσωποί του επί γης. Κυρίως αυτών. Όπως λοιπόν βλέπεις μια «δική μας» με τον κότσο, τις φαβορίτες, τα σκούρα ρούχα, τη χοντρή κάλτσα και τα μαύρα μοκασίνια και καταλαβαίνεις ότι είναι «θεούσα», έτσι ακριβώς αυτοπροσδιορίζεται η μαντηλοφορούσα μουσουλμάνα. «Θα απαγορεύσεις το ντύσιμο και της θεούσας;», θα ρωτήσει ο κλασικός ηλίθιος. Όχι, ηλίθιε. Γιατί βόμβες δεν βάζει ούτε η «Ζωή» ούτε ο «Σωτήρ». Οι μαχητές του Αλλάχ βάζουν.
Το κλειδί λοιπόν είναι η μαντήλα! Όπως όταν χειρουργείται ένας καρκινικός όγκος, αφαιρείται και υγιής ιστός περιμετρικά, το ίδιο πρέπει να γίνει κι εδώ: περιμετρικά των τζιχαντιστών βρίσκονται όσοι ακολουθούν απαρέγκλιτα τις ενδυματολογικές (και όχι μόνον) επιταγές του Ισλάμ στην καθημερινότητά τους. Μπορεί κάποιοι να το κάνουν απλώς λόγω εθίμου και παράδοσης. Λυπάμαι, θα τους πάρει κι αυτούς η μπάλα, όπως η χημειοθεραπεία χτυπάει και υγιή κύτταρα. Δεν γίνεται αλλιώς. Όμως ανάμεσα τους είναι και οι (πάρα πολλοί) άλλοι που λειτουργούν ως προθάλαμος του τζιχαντισμού: αυτοί, ας πούμε, που δεν επιδοκιμάζουν την επιδρομή, αλλά… κατανοούν την «ιερή αγανάκτηση» των δολοφόνων των δημοσιογράφων της Charlie Hebdo. Αυτοί που ξέρουν, αλλά δεν μιλάνε. Αυτοί που προτιμούνε τη σαρία στις δημοσκοπήσεις. Σίγουρα, πάντως, δεν είναι οι φορείς μιας εκκοσμικευμένης εκδοχής του Ισλάμ που θεωρούν τις κανονιστικές διατάξεις της θρησκείας τους ξεπερασμένες. Απαγορεύοντας τη μαντήλα, πετυχαίνεις με έναν σμπάρο τρία τρυγόνια: δίνεις διέξοδο σε όσους, και κυρίως όσες, υιοθετούν αυτήν την ενδυμασία από τον φόβο της απόρριψης από την οικογένεια και τον περίγυρο, κάνεις τη μετανάστευση στην Ευρώπη απαγορευτική στους φανατίλες και ταυτόχρονα ωθείς τους ήδη ακραίους «Ευρωπαίους» μουσουλμάνους στο να αντιδράσουν, άρα να εκδηλωθούν. Θα γίνουν διαδηλώσεις κατά της απαγόρευσης, έτσι δεν είναι; Καταγράφεις με κάμερα όλους τους διαδηλωτές και, χωρίς πολύ θόρυβο, τους ειδοποιείς έναν έναν ότι έχουν στερηθεί της υποκοότητάς τους και πρέπει μέσα σε 48 ώρες να εγκαταλείψουν τη χώρα. Φυσικά έχεις ήδη περάσει νόμο που αντιμετωπίζει αυτού του είδους τις αντιδράσεις ως ιδιώνυμο έγκλημα κατά του πολιτεύματος.
Σε κατάσταση ειρήνης θα υπήρχαν, και δικαίως, πολλές ενστάσεις για τέτοιες λύσεις. Όμως σε καιρό πολέμου γίνονται πολύ χειρότερα. Όταν έγινε η ιαπωνική επίθεση στο Περλ-Χάρμπορ και οι ΗΠΑ μπήκαν στον Β’ Π.Π., υπήρχαν πολλοί Αμερικανοί ιαπωνικής καταγωγής. Μόνο οι δεύτερης και τρίτης γενιάς, που διέθεταν αμερικανική υπηκοότητα, ήταν 80.000, σχεδόν όλοι κάτοικοι της δυτικής ακτής. Το πιθανότερο είναι οι περισσότεροι από αυτούς να ήταν φιλειρηνικοί και αφοσιωμένοι στην νέα τους πατρίδα. Όμως, σίγουρα, κάποιοι ανάμεσά τους –πολλοί, λίγοι, ποτέ δεν θα μάθουμε– ήταν έτοιμοι να γίνουν επίγειοι καμικάζι, αν τους διέταζε ο «θεός» Χιροχίτο. Υπήρχε χρόνος για ξεδιάλεγμα; Ούτε για αστεία! Έτσι ο Ρούσβελτ συνέλαβε 5.000 ηγέτες των ιαπωνικών κοινοτήτων και εκτόπισε ή ενέκλεισε σε στρατόπεδα στο εσωτερικό της χώρας πάνω από 100.000 άτομα ιαπωνικής καταγωγής. Υπήρξαν αντιδράσεις; Φυσικά –και εντονότατες. Το θέμα έφτασε μέχρι το Ανώτατο Δικαστήριο μετά από προσφυγή του Ιαπωνοαμερικανού δεύτερης γενιάς, από την Καλιφόρνια, Φρεντ Κορεμάτσου. Είχε δίκαιο; Από την οπτική γωνία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, απόλυτο! Αλλά, είπαμε, η Αμερική ήταν σε πόλεμο. Έτσι το Ανώτατο Δικαστήριο, το 1944, επικύρωσε το διάταγμα του Ρούσβελτ,αναγνωρίζοντας ότι σε έκτακτες συνθήκες κινδύνου δικαιολογούνται έκτακτες αποφάσεις. Για την ιστορία: ο Κορεμάτσου ήταν σκληρό καρύδι. Περίμενε την κατάλληλη συγκυρία και το 1980 επί Κάρτερ ανακίνησε το θέμα για να δικαιωθεί τελικά, το 1983! Ο πόλεμος όμως είχε τελειώσει. Η Δημοκρατία είχε νικήσει.
Από τα κράτη της Ευρώπης μόνο η Γαλλία, προσηλωμένη στον κοσμικό χαρακτήρα του κράτους, απαγορεύει τη μαντήλα στα σχολεία, όχι όμως και σε δημόσιους χώρους, παρότι δέχεται πιέσεις για να το κάνει. Ποια είναι μια από τις οργανώσεις που την πιέζουν; Οι «Μουσουλμάνες χωρίς Μαντήλα»! Οι γυναίκες, οι σύγχρονοι σκλάβοι σε αυτήν την ανδροκρατούμενη, σωβινιστική, δουλοκτητική «θρησκεία», μπορούν να γίνουν οι καλύτεροι σύμμαχοι της δημοκρατίας στον πόλεμο εναντίον της βαρβαρότητας. Άλλωστε οι φανατικοί απειλούν, με την ποινή του θανάτου, πρωτίστως τους δυτικοποιημένους «δικούς τους», που τους θεωρούν αποστάτες. Η καθολική απαγόρευση της ισλαμικής μαντήλας θα στείλει κι ένα μήνυμα στους Ευρωπαίους πολίτες: ότι επιτέλους οι ηγέτες μας αναγνωρίζουν ότι η Ευρώπη είναι το δικό μας σπίτι κι έχουμε κάθε δικαίωμα στο σπίτι μας εμείς να αποφασίζουμε πώς θα ζήσουμε, πώς θα ντυνόμαστε και ποιους θα δεχόμαστε. Σε όποιους αρέσει. Όσοι θέλουν να επιβάλουν στην Ευρώπη τον σκοταδιστικό τους μεσαίωνα δεν έχουν καμία θέση εδώ.
Ποιος όμως θα τα κάνει όλα αυτά; Κακά τα ψέματα: μια ενωμένη, στα χαρτιά μόνο, άτολμη και πλαδαρή Ευρώπη με 28 πρωθυπουργούς, 28 υπουργούς εσωτερικών, 28 μυστικές υπηρεσίες, 28 αστυνομίες, 28 στρατούς, 28 νομοθεσίες και 28 υπηρεσίες φύλαξης συνόρων δεν έχει καμία πιθανότητα να νικήσει. Θα είναι σουρωτήρι. Ευάλωτη κι εκτεθειμένη στις επιδιώξεις οποιουδήποτε!
Η φύση αντιπαθεί το κενό και ίσως να διαθέτει σαρδόνιο χιούμορ: η ισλαμική απειλή προωθεί, μέσω του φόβου, την ευρωπαϊκή ενοποίηση περισσότερο από ότι οι ιδέες του Σουμάν. Ας εκμεταλλευτούμε τουλάχιστον αυτήν την ευκαιρία.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ »

Μέχρι το καλοκαίρι θα σφίξουν οι... ρόλοι

Αθυρόστομος ως γνήσιος αριστοφανικός και εικονοκλάστης, χωρίς ιερό και όσιο -με την καλή έννοια πάντα-, ο Τζίμης Πανούσης οδηγεί και πάλι τον οδοστρωτήρα της σάτιρας σε μια καινούρια παράσταση. Ο τίτλος της είναι, όπως πάντα, εμπνευσμένος από την τρέχουσα πραγματικότητα («Hot Spot») και θα παρουσιαστεί σε τέσσερις βραδιές στο «Can-Can». 

Πρόσφυγας από κάποιον άλλον πλανήτη, όπου το χιούμορ είναι το μόνο ζωτικό στοιχείο που τροφοδοτεί την τέχνη, ο Τζιμάκος σαρώνει με τη δηκτική ευφυΐα του οτιδήποτε του φαίνεται άδικο ή παράλογο. Χαρακτηριστικά, λέει ότι ο υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης στην πραγματικότητα είναι ένας Βορειοκορεάτης ηγέτης και ότι τα πάντα στην Ελλάδα συμβαίνουν ανάποδα: «Περιμέναμε να παντρευτεί ο Παντελίδης, να αποχαιρετήσουμε τον Βουτσά και να χαιρόμαστε με τον εθνικό μας επιβήτορα, τον Γκλέτσο. Κοιτάξτε τι έγινε: αποχαιρετήσαμε τον Παντελίδη, παντρέψαμε τον Βουτσά και το γλεντάει με την όπισθεν ο Γκλέτσος». 


- Πώς σας φαίνεται η Ελλάδα του 2016; Το ότι φτάσαμε στο 2016 είναι μεγάλη μας επιτυχία, καθότι δεν το περίμενε κανένας. Το ότι έχουμε και δεύτερη φορά Αριστερά είναι κι αυτό «ουάου!». Τώρα περνάμε μια ενθουσιώδη Σαρακοστή. Σήμερα πληροφορήθηκα -και είμαι πολύ χαρούμενος γι’ αυτό- κάτι που κανείς δεν προσδοκούσε από μια κυβέρνηση: έμαθα το project που ετοιμάζει η κρατική τηλεόραση για τη Eurovision και βρήκα την ιδέα εκπληκτική. Δεν ξέρω αν ήταν έμπνευση του συντρόφου Τσακνή ή κάποιου άλλου. Ισως να είναι και του Καρανίκα, που ανήκει στον στρατηγικό σχεδιασμό της κυβέρνησης Αλέξη. Θα πάνε 12 οικογένειες προσφύγων μαζί με τα παιδιά τους στον διαγωνισμό και θα χρησιμοποιηθούν από εμάς σαν ντεκόρ. Ετσι και πραγματοποιηθεί αυτό, θα είναι ένα χάπενινγκ πολύ δυνατό, με το δικό του μήνυμα, που σίγουρα θα συγκινήσει το γκέι κοινό της Eurovision. Θα κλάψουν όλες οι λουγκρούλες.
- Η φετινή σας παράσταση έχει τίτλο «Hot Spot». Γιατί; Σερβίρουν στο μαγαζί πρόσφυγες, έτσι για να προσφέρουμε κι εμείς μια μικρή βοήθεια στο Προσφυγικό. Οι σερβιτόροι είναι όλοι με σωσίβια και σαφώς μας κοστίζουν πιο φτηνά.


- Τι να περιμένουμε όλοι εμείς που θα έρθουμε να σας δούμε ενώ είμαστε πνιγμένοι στα οικονομικά βάσανα; Και ο πνιγμένος απ’ τα μαλλιά πιάνεται. Δεν σας κρύβω όμως ότι αισθάνομαι οικεία και όμορφα γιατί είμαι πρόσφυγας κι εγώ. Η οικογένειά μου είναι από το Αϊβαλί και από το Αϊδίνι κι έχουμε τραβήξει πολλά. Ακόμη ηχούν στ’ αυτιά μου οι διηγήσεις της γιαγιάς μου με τις οποίες έχω μεγαλώσει. Μη νομίζετε ότι έχουμε ενσωματωθεί στην ελληνική κοινωνία. Πώς ήταν παστρικές οι Μικρασιάτισσες; Τώρα θα γίνουν παστρικές οι Σύρες. Θα μπουν για τα καλά στη ζωή μας. Αλλά για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, η Ελλάδα από την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας έχει δεχτεί 17 φορές εισροές προσφύγων. Εκατομμύρια πρόσφυγες έχουν έρθει και έχει προκύψει αυτή η φυλή, η οποία είναι μείγμα από φυλές όλου του κόσμου. Γι’ αυτό έχουμε ωραίες γκομενάρες και τα πάμε καλά.
- Μήπως έχουμε μετατραπεί στο προσφυγικό πάρκινγκ της Ευρώπης; Nαι, αλλά αρκεί να είναι σαν το πάρκινγκ του Κολωνακίου, όπου το αντίτιμο για το αυτοκίνητο είναι υψηλό. Εχουν να φαγωθούν πάρα πολλά λεφτά. Αφού βολεύτηκαν οι δεξιοί και έφαγαν και οι Πασοκτζήδες, τώρα ήρθε η ώρα του αριστερού βολέματος. Πέφτει τρελό τσιμπούσι στις ΜΚΟ.


- Πώς βλέπετε τον Αλέξη Τσίπρα; Eκανε την αναταραχή στην Ευρώπη, αλλά τα ψωμιά του είναι λίγα. Ευτυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πάγκο. Εγώ είχα ποντάρει πολύ στη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Είναι πολύ καλή, άξια σάτιρας, κορίτσι της δουλειάς  -της δικής μου δουλειάς- βέβαια. Υπάρχουν κι άλλοι όμως, όπως ο Νίκος Φίλης, ένας Βορειοκορεάτης ηγέτης που θα γράψει ιστορία. Με όλους αυτούς θα είμαστε περίεργα πριν από το καλοκαίρι και όπως λέει και ο λαός: «Θα σφίξουν οι... ρόλοι».
- Πώς σας φάνηκε η συνάντηση Αλέξη Τσίπρα - Αντζελίνα Τζολί; Λυπήθηκα πολύ τον Αλέξη. Οταν είσαι με την ίδια γυναίκα (την Περιστέρα) από δεκατεσσάρων ετών έχεις αναπτύξει αντισώματα και είναι δύσκολη η κατάσταση. Ο Τσίπρας είναι ένα συνεσταλμένο παιδί, γι’ αυτό και έβγαλε έρπη στη διαπραγμάτευση. Με την Τζολί έζησε το δικό του δράμα, γιατί η Τζολί ανήκει σε μια αίρεση και δεν πλένεται. Ο Αλέξης την ώρα της συνάντησης, είχε αυτό το βλάχικο ύφος στο Μαξίμου, γιατί τον ενόχλησε η μυρωδιά της.
- Εκείνη δεν μας «μυρίστηκε» άραγε; Eίδε τη σαπίλα της δήθεν Αριστεράς. Η Τζολί μαζεύει παιδιά και ήρθε να δει τι θα πάρει κι από την Ελλάδα.


- Ο πρωθυπουργός έχει βελτιώσει τα αγγλικά του; Μπα, τα πρωθυπουργικά αγγλικά έχουν γίνει χειρότερα. Ολο αυτό δείχνει μια έπαρση και αποδεικνύει τον χαρακτήρα του Αλέξη. Οταν δεν μιλάς καλά, κάνεις λίγο πίσω, δεν είσαι ο Λουδοβίκος ο οποίος έλεγε «L’état c’est moi», δηλαδή «το κράτος είμαι εγώ». Αυτός βέβαια λέει «λεφτά σε μουά!» Σας το ξανάπα: έχει να πέσει πολύ φαγοπότι μέσω των ΜΚΟ.
- Θα είναι γκουρμέ το τραπέζι ή με πιτόγυρο; 
Πιτόγυρο θα είναι για τους πρόσφυγες. Για τις ΜΚΟ, το σκάνδαλο που πρωτοέστησε ο Γιωργάκης, θα είναι τρελό το τσιμπούσι. Από τους πρόσφυγες κάποιοι βγάζουν τρελά λεφτά. Χιλιάρικο νοικιάζονται τα σπίτια στην Ειδομένη, 5 ευρώ το κατούρημα των Σύρων στα καταστήματα της πλατείας Βικτωρίας. Θα γίνει μεγάλη μπίζνα. Κάποιοι θα πλουτίσουν από την κατάσταση.
- Μήπως όταν έλεγαν ανάπτυξη εννοούσαν αυτό; Nαι, αυτό. Τι άλλο; Aλλά εγώ είμαι χαρούμενος. Θα γίνουν επιτέλους διασταυρώσεις με πιο σοβαρούς ανθρώπους!
- Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Γιατί οι Αμερικάνοι διαλύουν οτιδήποτε εμπεριέχει ιστορία, κουλτούρα και πολιτισμό και μας συνηθίζουν στις απαγορεύσεις. Από την απαγόρευση του τσιγάρου μέχρι τον έλεγχο στα αεροδρόμια που σε ξεφτιλίζουν, αφήνοντάς σε με το βρακί. Μας εξοικειώνουν στους περιορισμούς. Θέλουν να μας επιβάλουν μια άνοστη ζωή, όπως αυτή της Βόρειας Ευρώπης. Θα δουλεύουμε όλη μέρα, θα βγαίνουμε έξω μόνο το Σαββάτο και θα γινόμαστε ντίρλα από το μεθύσι.
- Διαθέτουμε ως λαός φυσικά αντικαταθλιπτικά; Πρώτα απ’ όλα τον ήλιο, έπειτα τη θάλασσα, τους φίλους και την οικογένεια. Μεγάλο λιμάνι η οικογένεια. Ο άλλος είναι 70 χρονών και ζει ακόμη με τη μάνα του. Γι’ αυτό χτυπάνε την οικογένεια και τους έπιασε πρεμούρα με το σύμφωνο συμβίωσης.


- Ποια η γνώμη σας γι’ αυτό; Tώρα τους έπιασε ο πόνος για τους ομοφυλόφιλους; Δηλαδή εγώ αν είχα βίτσιο να γλείφω τις μασχάλες της άλλης χρειάζεται και κρατική έγκριση για να το κάνω; Ο άλλος θέλει να τον παίρνει, χρειάζεται και χαρτί για να τον δεχτεί ο παπάς και ο μπάτσος, τι να πω; Εγώ ασχολούμαι με τα αστρολογικά και έχω καταλάβει τι γίνεται. Η Ελλάδα είναι σαν εμένα: Υδροχόος με ωροσκόπο Σκορπιό και έχουμε ανάδρομο Ποσειδώνα, πράγμα που σημαίνει ότι όλα έρχονται ανάποδα. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Περιμέναμε να παντρευτεί ο Παντελίδης, να αποχαιρετήσουμε τον Βουτσά και να χαιρόμαστε με τον εθνικό μας επιβήτορα, τον Γκλέτσο. Κοιτάξτε τι έγινε: Aποχαιρετήσαμε τον Παντελίδη, παντρέψαμε τον Βουτσά και το γλεντάει με την όπισθεν, κατά δήλωσή του, ο Γκλέτσος.
- Πρέπει να δημοσιοποιεί κάποιος τόσο προσωπικά στοιχεία της ζωής του; Τα δημόσια πρόσωπα δεν δικαιούνται προσωπική ζωή. Οταν μπαίνεις στη δημόσια αρένα είσαι ανοιχτός, γι’ αυτό και η σάτιρα δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Αλλωστε όταν είσαι γκέι είναι καλύτερα να το αποδεχτείς παρά να τυραννάς μια γυναίκα, να την παντρεύεσαι, να μην την πηδάς ποτέ και να έχεις μια οικογένεια-φερετζέ και δυστυχισμένη. Πατέρας, σου λέει ο άλλος, ενώ είναι μια λουλού, πιο γυναίκα από τις γυναίκες, που τα βράδια βγαίνει με ποδοσφαιριστές και πολίστες.
- Σας έχουν ποτέ πάρει τηλέφωνο για να σας ζητήσουν να κόψετε κάποιο νούμερο;Πολλές φορές, αλλά εγώ πεισμώνω και γίνομαι χειρότερος. Και ο Ρέμος με πήρε πριν από λίγο καιρό, στην αρχή με τσαμπουκά και έπειτα πιο ευγενικά, για να μου ζητήσει να μην ασχολούμαι με τη ζωή του. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν κάνω τηλεόραση.
- Ποιος άνθρωπος μπορεί να σας επηρεάσει στη δουλειά;  H σύζυγός μου, που είναι σκηνοθέτις, μου κάνει παρατηρήσεις κι εγώ συνήθως τις αποδέχομαι, γιατί έχει καθαρό μάτι και είναι άνθρωπος της δουλειάς.
- Η ζωή σας είναι απλή;  Δεν είμαι τόσο εξτρίμ στην καθημερινότητα. Η προσωπική μου ζωή είναι εξαιρετικά χαμηλών τόνων. Θα μπορούσα να αυτοχαρακτηριστώ συντηρητικός οικογενειάρχης. Δεν βρίζω -σε αντίθεση με αυτό που βλέπετε στη σκηνή, μάλλον εκεί γίνομαι κάποιος άλλος- γιατί δεν μου αρέσει και έχω συστολή. Αν το πολυψάξεις, όμως, είμαι σίγουρα χαζομπαμπάς. Είμαι εγώ, το παιδί μου, η γυναίκα και οι γκόμενές μου, δηλαδή οι παράλληλες σκέψεις.
- Κοστούμι έχετε φορέσει ποτέ στη ζωή σας;  Φόρεσα την πρώτη φορά που παντρεύτηκα. Γραβάτα όμως θα ξαναφορέσω τώρα, γιατί θέλω να αποδείξω ότι δεν είμαι ΣΥΡΙΖΑ. Πρέπει να ξαναγίνει μόδα η γραβάτα στα φρικιά για να μη μας περνούν κάποιοι για δικούς τους.


- Βοηθάτε την επτάχρονη κόρη σας στα μαθήματά της;  Kαι τη διαβάζω και παίζουμε και λέμε παραμύθια και μοιραζόμαστε μοναδικές στιγμές παιδικής υπερβατικότητας και την πηγαίνω στο μπαλέτο και στα παιδικά πάρτυ - και έχω γίνει ο καλύτερος φίλων των μαμάδων. Στην αρχή όλες αυτές οι κυρίες με αντιμετώπιζαν διστακτικά. Τώρα έχουμε γίνει κολλητάρια. Συζητάμε ανοιχτά για σεξ, οργασμούς κ.λπ.
- Βλέπετε ελληνική τηλεόραση; Eλάχιστα. Εκείνη που μου λείπει είναι η Μπήλιω Τσουκαλά, την οποία έβλεπα τα βράδια σε επανάληψη. Περφόρμερ η γυναίκα, κάτι σαν τη Μαρίνα Αμπράμοβιτς. Σας πληροφορώ ότι κάποιος Δανός καλλιτέχνης την είδε και πήρε μια ολόκληρη εκπομπή της και την έκανε εγκατάσταση-video.
- Πρωινάδικα βλέπετε; Δεν το 'χω ούτε με τα πρωινάδικα, ούτε με περιοδικά τύπου «Ciao» - και επομένως με τον κίτρινο Τύπο. Υπάρχει μια ατάκα στην ταινία «Οι άνδρες με τα μαύρα» που είναι θεϊκή: δείχνει αυτούς τους εξωγήινους που πάνε στα περίπτερα για να προμηθευτούν τέτοιου είδους έντυπα και όταν τους ρωτούν γιατί το κάνουν, απαντούν «γιατί μόνο σε αυτά κρύβονται οι πραγματικές αλήθειες».
- Καταχρήσεις έχετε κάνει ποτέ στη ζωή σας;  Δεν είμαι υπέρ των καταχρήσεων. Μου αρέσει να είμαι νηφάλιος. Θέλω να απολαμβάνω το σεξ που μου αρέσει καθαρός, και επομένως ούτε μεθυσμένος, ούτε μαστουρωμένος. Εξάλλου δεν έχω αντοχές. Εχω το κύτταρο των Ινδιάνων: αν πιω ένα ποτηράκι ή οτιδήποτε άλλο, γίνομαι αμέσως ντίρλα.
- Γκλαμουριές έχετε ζήσει; Mε τον δικό μου τρόπο. Κάποτε οι δισκογραφικές μάς έκλειναν σουίτες στα καλύτερα ξενοδοχεία του κόσμου. Εγώ έκανα check-in και κατόπιν κοιμόμουν στα παγκάκια. Αυτό συνέβη πριν από χρόνια. Υπήρχε πολυτελές δωμάτιο κι εγώ βρήκα μια φίλη που τα είχε με έναν φορτηγατζή, ένα πρεζάκι, και πέρασα όλο το βράδυ μαζί τους στις γειτονιές του Λονδίνου ανάμεσα σε παγκάκια και μαύρους συζητώντας για σεξ. Γουστάρω την ελεύθερη ζωή.
- Ποιο περιστατικό θα σας μείνει αξέχαστο; Κάποτε ένα ζευγάρι είχε έρθει στο μαγαζί, κι ενώ εκείνος απολάμβανε το πρόγραμμα και γελούσε με την καρδιά του, εκείνη, ελαφρώς μεγάλης ηλικίας και παχουλή, δεν χαμογελούσε, έχοντας στραμμένη την προσοχή της αλλού. Οποτε συμβαίνει αυτό ομολογώ ότι με ερεθίζει, προκαλεί έναν καλλιτέχνη η αδιαφορία κάποιου από το κοινό. Οταν στο τέλος της παράστασης ήρθαν στο καμαρίνι για να με δουν, ρώτησα την κυρία γιατί το έκανε. Ακουσα την εξής ατάκα: «Κύριε Πανούση, γιατί είστε ωραίος άνδρας, αλλά φοράτε αυτά τα κουρέλια και μας ξεκαυλώνετε». Πάνας, Πανούσης, Σάτυρος. Κακά τα ψέματα. Τέτοια φάτσα έχω. 
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ »

25/3/16

«Από τον πούτζον του Καραϊσκάκη στον Φίλη». Χρόνια πολλά στους Έλληνες! (Για τους "ελληνόφωνους" δεν είμαι σίγουρος...)

«Σεις δε σκιαί των γνησίων Ελλήνων και του Ιερού Λόχου, όσοι προδοθέντες επέσατε θύματα δια την ευδαιμονίαν της Πατρίδος, δεχτήτε δι’ εμού τας ευχαριστήσεις των ομογενών σας! Ολίγος καιρός και στήλη θα αναγερθή να διαιωνίση τα ονόματα σας. Με χαρακτήρες φλογερούς είνε εγκεχαραγμένα εις τα φίλτρα της καρδίας μου, τα ονόματα εκείνων όσοι μέχρι τέλους μ’ έδειξαν πίστιν και ειλικρίνειαν. Η ενθύμησις των θα είναι πάντοτε το μόνον δροσιστικόν της ψυχής μου»…   Οι παραπάνω γραμμές είναι από την τελευταία διαταγή που συνέταξε στο Ρίμνικο ο Πρίγκιπας Αλέξανδρος Υψηλάντης, Αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας, με καταγωγή από τα Ύψηλα της Τραπεζούντας, προς τους επιζώντες αγωνιστές, που έσωσε με την γενναία παρέμβαση του ο Γεωργάκης Ολύμπιος κατά την μάχη στο Δραγατσάνι.   Τον στρατολόγησε στον Αγώνα ο Εμμανουήλ Ξάνθος, που περιγράφει λέξη προς λέξη την συγκινητική στιγμή.    Αφού ο Πρίγκιπας ρώτησε και άκουσε τα δεινά των συμπατριωτών του, έθεσε τον εαυτό του στην διάθεση της κοινής υπόθεσης, καταλήγοντας «…και τον εαυτόν θα εθυσίαζον υπέρ αυτών».    Ο Ξάνθος σηκώθηκε λέγοντας του «Δος μοι Πρίγκιψ την χείρα σας εις βεβαίωσιν των όσων εκφράσθητε». Την επομένη τον μύησε στην Εταιρεία και αυτός ο Πόντιος αληθινός αριστοκράτης ανέλαβε Γενικός Επίτροπος της Αρχής.    Κράτησε τον λόγο του. Συγκρότησε το πρώτο τακτικό στρατιωτικό σώμα της Νεότερης Ελλάδας, έδωσε το έναυσμα της Επανάστασης και θυσίασε τον εαυτό του. Στις 22 Φεβρουαρίου 1821 πέρασε τον Προύθο ποταμό και δυο μέρες μετά έβγαλε την πρώτη προκήρυξη. Ο τίτλος της ήταν «Μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος». Δεν του είχαν πει περί «ταξικού αγώνα», βλέπετε. Ξεκίνησε την οργάνωση του στρατιωτικού σώματος του, οργανώνοντας 500 Έλληνες φοιτητές στον Ιερό Λόχο. Ηττημένος, αλλά έχοντας δώσει το πρώτο πυρ μιας τελικά νικηφόρας επανάστασης, υποχώρησε στην Αυστρία, όπου φυλακίστηκε ως το 1827. Πέθανε πάμπτωχος στις 31 Ιανουαρίου 1828 στην Βιέννη μόλις δυο μήνες μετά την απελευθέρωση του.   Στον αγώνα αυτό, που ήταν εθνικός, διαταξικός και θρησκευτικός, Ορθόδοξοι σκλάβοι πολέμησαν τους σουνίτες δυνάστες τους, συναγωνίστηκαν κλεφταρματολοί, αριστοκράτες της διασποράς, βοσκοί, προεστοί, παπάδες, ναυτικοί, γεωργοί, έμποροι, σπουδαστές. Παρά την αρχική στάση του Πατριαρχείου, που αφόρισε τον Υψηλάντη υπό τις απειλές των Τούρκων για μαζικές σφαγές, ο απλός κλήρος και πλήθος ιεραρχών συμμετείχαν στον αγώνα κι ο ίδιος ο Πατριάρχης έγινε εθνομάρτυρας στα χέρια των μουσουλμάνων δημίων του, όπως κι ο Αρχιεπίσκοπος Κυπριανός στην Λευκωσία, αφού κι η Κύπρος έδωσε το μερτικό της σε αίμα.   195 χρόνια μετά, οι εθελοντές γενίτσαροι της αποδόμησης κι αναθεώρησης της Ιστορίας, δεκαετίες τώρα, αγωνίζονται να στήσουν όσο πιο ψηλά μπορούν το ξόανο του ψευτοπροοδευτικού μισελληνισμού τους, ντυμένο με τα ράκη μια δήθεν επιστημοσύνης.    Ένα μαρξιστικό και δουλόφρων σκουπιδαριό, αρχοντοχωριάτες της Εσπερίας, που παριστάνουν τους νεωτερικούς, με την ανοχή της Δεξιάς και κυρίως επί σημιτικού ΠΑΣΟΚ, επέδραμαν σαν πανούκλα στην Παιδεία και σε κάθε τομέα διαμόρφωσης δημόσιου λόγου.    Στην πραγματικότητα ανήκουν απλώς στα παλαιά είδη του ρουφιάνου, του ανόητου ή του πεμπτοφαλαγγίτη. Γιατί είναι, εκούσια ή ακούσια, όργανα ξένων σωβινισμών ή ανόητοι που πελεκούν τα ίδια τους τα πόδια, διότι είναι «μόδα» οι ψευδοϊστορικές τερατολογίες. Σήμερα κυβερνούν, διότι ο λαός τρομαγμένος και θυμωμένος από την φτώχια, την φοροεπιδρομή και τις περικοπές δεν διάβασε τα όχι και τόσο «ψιλά γράμματα» των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ και διαφόρων στελεχών του, που ως κυβερνώντες απολαμβάνουν να μας τρίβουν στα μούτρα τις ανιστόρητες ιδεοληψίες τους. Μαζί με τις μαγικές υποσχέσεις για την οικονομία, πήγαιναν πακέτο ο μισελληνικός αναθεωρητισμός που τώρα κοπρίζουν επίσημα χείλη στον δημόσιο βίο.   Είναι αξιοπερίεργο αλλά αληθές, πως από τους αρειμάνιους Μανιάτες, τους πάνκηδες – λόγω κόμμωσης – Αρβανίτες και τόσες ελληνικές ράτσες πατριωτών πολεμιστών, βγήκε αυτή η μεταλλαγμένη μειοψηφική φύτρα, που μισεί την γη που πατάει και τους ανθρώπους της, την Ιστορία της, τους Ήρωες και τα σύμβολα της.   Όταν τους διαβάσεις, γρήγορα αντιλαμβάνεσαι πως έχουν θέσει εκ των προτέρων ως στόχο το συμπέρασμα τους, την ασυνέχεια του Έθνους. Κατόπιν προσπαθούν να εφεύρουν τα …επιχειρήματα.   Δια της μαρξίζουσας μαζικής κοινωνικής νόσου προσπαθούν να βρουν «στοιχεία» που θα αποδομήσουν αυτά που μισούν. Το Έθνος, την Ορθοδοξία, είτε δια της ευθείας προσβολής, είτε δια της λήθης ή της προβολής μοδέρνας μπουρδολογίας.   Πάντα θεωρούσα σπουδαία και τραγική μορφή τον Αλέξανδρο Υψηλάντη αλλά ο αγαπημένος μου είναι, όπως τον χαρακτηρίζει ο σπουδαίος Φωτιάδης, το κατεξοχήν τέκνο της Επανάστασης, ο Γιος της Καλογρηάς, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης.    Το κλεφτόπουλο που κάποτε είχε ως περιορισμένο όραμα το αρματολίκι του Λιδωρικιού, εξελίχθηκε στον μεγάλο Στρατηγό που κράτησε αναμμένη την φλόγα του αγώνα στην Ρούμελη, αυτός που βαριά άρρωστος από την φθίση, εκστράτευε ακόμη και πάνω στο φορείο μέσα σε ένα μέτρο χιόνι για να τσακίσει τους Τουρκαλβανούς στην μάχη της Αράχωβας. Αυτός, ο αθυρόστομος, που περηφανευόταν κι αυτοσαρκαζόταν για το ότι ήταν μπάσταρδος:    «Εμένα ρε η μάνα μου για να με κάνει έφαγε χίλιους». Αυτός, που πολεμούσε έφιππος και επιβράβευε τους καλύτερους στην μάχη επιτρέποντας τους ν’ ανεβούν στο βαρβάτο αραβικό άλογο του. Αυτός, που όταν ο Μαχμούτ πασάς του πρότεινε να προσκυνήσει και του υποσχόταν, μεταξύ άλλων, το αρματολίκι που ονειρευόταν κλεφτόπουλο, του απάντησε: «Μου γράφεις ένα μπουγιουρντί, λέγεις να προσκυνήσω. Κι εγώ πασά μου, ρώτησα τον πούτζον μου τον ίδιον κι αυτός μου αποκρίθηκε να μην σε προσκυνήσω κι αν έρθεις κατ’ επάνω μου, ευθύς να πολεμήσω».   Αν ζούσε σήμερα κι ο γραμματικός του του διάβαζε την ανακοίνωση του Φίλη για την Εθνεγερσία, θα διαπίστωνε, όπως κι εμείς, πως ο πούτζος του ήταν πιο αξιοπρεπής κι εθνωφελής… 

Φαήλος Κρανιδιώτης
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ »

23/3/16

Γιατί οι μουσουλμάνοι δεν διαμαρτύρονται για το ISIS;

Σε κάθε τρομοκρατική επίθεση των τζιχαντιστών, σκοτώνονται άνθρωποι. Επικρατεί βαρβαρότητα, διαχέεται ανασφάλεια παντού και οικοδομείται μια κατάσταση τρόμου. Αναμφίβολα, ακόμα και στους πιο ψύχραιμους δυτικούς πολίτες, δημιουργείται ένα αίσθημα οργής και έλλειψης εμπιστοσύνης προς τους μουσουλμάνους. Εντονότερος για αυτούς που βρίσκονται στις χώρες τους αλλά ακόμα και γι αυτούς που ζουν και εργάζονται στις δικές τους κοινωνίες.
Αναρωτιέται λοιπόν κανείς για ποιο λόγο, έστω ένα μικρό ποσοστό ανθρώπων από τα 22 εκατομμύρια μουσουλμάνων που ζει  στην Ευρώπη, δεν διαμαρτύρεται για την «κατασυκοφάντηση» της θρησκείας τους. Γιατί δεν διοργανώνουν ένα ογκώδες συλλαλητήριο στο Βερολίνο ή στο Παρίσι, όπου θα διατρανώνουν τον αποτροπιασμό τους για τα θύματα των τρομοκρατικών επιθέσεων; Και το βασικότερο, να εκφράζουν την οργή τους που οι εξτρεμιστές του ΙSIS δυσφημούν την θρησκεία τους και τους καθιστούν ανεπιθύμητους σε πολλές κοινωνίες του δυτικού κόσμου.
Κάποιος καχύποπτος θα έλεγε ότι οι μουσουλμάνοι δεν διαμαρτύρονται, όπως ακριβώς δεν διαμαρτύρονταν οι χριστιανικοί πληθυσμοί της Ευρώπης στην εποχή των Σταυροφοριών! Υπερβολική εκτίμηση; Ίσως αλλά, τηρουμένων των αναλογιών, μπορεί κανείς να το σκεφτεί αν λάβει υπόψη του ορισμένες αντικειμενικές συνθήκες: η πρώτη παρατήρηση είναι γιατί ούτε καν οι Σιίτες της Δύσης δεν εκδηλώνουν την αγανάκτησή τους με τον εξτρεμισμό των Σουνιτών; Μια άλλη είναι ότι η συντριπτική τους πλειοψηφία αρνείται να ενσωματωθεί στις κοινωνίες όπου ζουν και μεγαλώνουν τα παιδιά τους, αναλαμβάνοντας το κόστος της «γκετοποίησης» και της  εσωστρέφειας. Τέλος, κάποια  από τα παιδιά αυτών των κοινοτήτων, χωρίς να έχουν βρεθεί ποτέ στη χώρα καταγωγής τους, στρατολογούνται ως τζιχαντιστές, εκπλήσσοντας όσους τα γνώριζαν στην καθημερινότητά τους.
Αν λοιπόν, η μεσαιωνική Ευρώπη διέθετε τεράστιες μάζες χριστιανών που «κατανοούσαν» τα εγκλήματα των σταυροφόρων, θα μπορούσε να πει κανείς σήμερα, ότι το ίδιο «κατανοούν» και οι σημερινοί μουσουλμάνοι τις τρομοκρατικές επιθέσεις των τζιχαντιστών. Έστω και υποσυνείδητα, ανεπαίσθητα, κρυφά ακόμα και από τον ίδιο τους τον εαυτό. Άλλωστε, πρεσβεύουν οι περισσότεροι μια θρησκευτική ένταση την οποία μπορεί να την διακρίνει κανείς σε πολύ  λιγότερους της δικής μας κοινωνίας. Αν για παράδειγμα, βάλουμε σε διάφορα γκέτο, αν απομονώσουμε  κοινότητες ακραίων Αριστερών ή φανατικών ορθοδόξων ή εθνικιστών, είναι βέβαιο ότι ο ιδρυματισμός τους θα εντείνει ακόμα πιο πολύ την βεβαιότητά τους ότι το οποιοδήποτε έγκλημα νομιμοποιείται στο όνομα της μεγάλης ιδέας τους!
Το ζήτημα λοιπόν είναι τι πρόκειται να κάνει η Ευρώπη και γενικότερα, ο δυτικός κόσμος με όλους αυτούς τους ανθρώπους οι οποίοι δεν επιθυμούν να αμβλύνουν μέσα τους, τον θαυμασμό προς την βαναυσότητα και γι αυτό είναι εν δυνάμει επικίνδυνοι για το μέλλον. Όπως το ίδιο επικίνδυνοι είναι για την αστική δημοκρατία οι αριστεροί εξτρεμιστές ή και οι γοητευμένοι συμπολίτες μας από το τέρας του εθνικισμού. Άρα λοιπόν, οι μεγάλες μάζες των μουσουλμάνων της Ευρώπης έχουν σοβαρούς ιδεολογικούς, κοινωνικούς και πολιτιστικούς λόγους να μην αισθάνονται αγανάκτηση για τους τρομοκράτες, όταν μάλιστα ξέρουν ότι ταυτίζονται με την μαρτυρία, τη θυσία και την αυταπάρνηση προκειμένου να φτάσουν πιο γρήγορα, κοντά στον προφήτη…

Τι πρέπει να γίνει με ένα τόσο μεγάλο ποσοστό ανθρώπων που ζει ανάμεσά μας; Οφείλουμε να αποκτήσουμε ως Ευρώπη την ανάλογη ωριμότητα για να τους διαχειριστούμε σωστά.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ »

Η μεγαλύτερη εταιρεία γαιάνθρακα του κόσμου οδεύει σε χρεοκοπία. Τυχαίο;

Χτες διέρρευσε στην αγορά η είδηση ότι η μεγαλύτερη εταιρεία γαιάνθρακα του κόσμου, ο αμερικάνικος κολοσσός Peabody, οδεύει προς χρεοκοπία. Αν αυτό συμβεί, τι σημαίνει για την αγορά και τι θα πρέπει να περιμένουμε στο επόμενο διάστημα;
Η αμερικάνικη εταιρεία Peabody δεν είναι μια οποιαδήποτε εταιρεία. Αποτελεί έναν ενεργειακό κολοσσό παγκοσμίως, που εξοπλίζει με γαιάνθρακα εταιρείες παραγωγής ενέργειας αλλά και βαριές βιομηχανικές εταιρείες που το χρησιμοποιούν ως πρώτη ύλη στη σιδηροβιομηχανία. Είναι ευνόητο ότι η στρατηγική σημασία του γαιάνθρακα δεν περιορίζεται μόνο στην παραγωγή ενέργειας, αλλά επηρεάζει όλη την παραγωγική αλυσίδα και το κόστος χιλιάδων εταιρειών και μεγάλου τμήματος της παραγωγικής διαδικασίας όχι μόνο στις ΗΠΑ, αλλά και παγκόσμια. Ιδιαίτερος ο ρόλος στην Ασία, καθώς η κατοχή εταιρειών στην Αυστραλία δίνει τη δυνατότητα πρόσβασης στις σχετικά γειτονικές ασιατικές αγορές που είναι ιδιαίτερα «λαίμαργες» για κατανάλωση γαιάνθρακα, κυρίως λόγω της κολοσσιαίας σιδηροβιομηχανίας.
Η εταιρεία έχει προ πολλού σταματήσει να βγάζει κέρδη, όμως το μεγαλύτερο «βαρίδι» που έχει είναι το χρέος της, που βρίσκεται στο ύψος των 6 δισ., τα ¾ από το οποίο οφείλονται στην «επεκτατική» πολιτική που ακολούθησε η εταιρεία στα τελευταία 5 χρόνια εξαγοράζοντας άλλες εταιρείες και ιδιαίτερα τη Macarthur Coal, μια αυστραλιανή εταιρεία, που μάλιστα εξαγοράστηκε σε εποχή που η τιμή του γαιάνθρακα ήταν υπερτριπλάσια της σημερινής. Ασφαλώς μια τέτοια εξαγορά θα μπορούσε να είχε αντιμετωπιστεί, αν οι τιμές γαιάνθρακα ήταν καλύτερες. Όμως καθώς επηρεάζονται από υποκατάστατα προϊόντα, όπως πετρέλαιο και φυσικό αέριο, για τμήμα της αγοράς, εκείνο της ενέργειας, είναι σαφές ότι η σημερινή εξέλιξη μόνο εν μέρει ήταν αποτέλεσμα άστοχων εξαγορών. Η άλλη πλευρά, μάλλον η σημαντικότερη, είναι εκείνη της ίδιας της αγοράς δραστηριοποίησης και των προοπτικών.
Το ένα είναι ότι ο γαιάνθρακας σταδιακά αντικαθίσταται από ηπιότερες, για το περιβάλλον, πηγές ενέργειας. Το δεύτερο είναι ότι η αγορά μετάλλων πάει από το κακό στο χειρότερο, καθώς η παγκόσμια ζήτηση δεν διατηρεί πλέον τους ρυθμούς ανάπτυξης. Το τρίτο είναι ότι η ενεργοβόρα και με μεγάλες ανάγκες σε μέταλλα αγορά της Κίνας έχει μπει σε φάση ήπιας προσαρμογής σε χαμηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης. Και το τέταρτο, και ακόμη χειρότερο, είναι ότι το κόστος δανεισμού, είτε με όρους άμεσων επιτοκίων δανεισμού από τράπεζες, είτε πρόσβασης στην αγορά ομολόγων, έχει γίνει απαγορευτικό πλέον για εταιρείες με δραστηριότητα που σχετίζεται με την ενέργεια.
Όλα τα παραπάνω οδηγούν σε ένα εκρηκτικό μείγμα που πρέπει να μας προβληματίζει. Καθώς η επερχόμενη χρεοκοπίας της κολοσσιαίας αυτής εταιρείας δεν είναι θέμα απλά κακών επενδυτικών επιλογών, αλλά αυξανόμενα είναι θέμα που αφορά την άσχημη μακροοικονομική εικόνα που έρχεται, με υψηλότερα επιτόκια δανεισμού και χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης της παγκόσμιας αγοράς, αυτό που τώρα συμβαίνει στην εταιρεία αυτή είναι πολύ πιθανό να είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, όπως ακριβώς η χρεοκοπίας της Lehman Brothers στις ΗΠΑ ήταν η κορυφή του παγόβουνου των προβλημάτων στις τράπεζες παγκοσμίως στην προηγούμενη κρίση του 2008. Και αυτό είναι κάτι εξαιρετικά ανησυχητικό…
* Ο κ. Κωνσταντίνος Βέργος είναι Καθηγητής Χρηματοοικονομικών, Πανεπιστήμιο Πόρτσμουθ, Αγγλία.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ »

Η ανοιχτή κοινωνία αυτοκαταστρέφεται

Η χθεσινή σφαγή στις Βρυξέλλες, η αναμενόμενη που απεδείχθη αναπόφευκτη, είναι ένα ακόμα επεισόδιο ενός πολέμου που έχει κηρυχθεί μονομερώς: από την πλευρά της η Δύση πασχίζει, αδέξια, να βρει ειρηνικές λύσεις. Όπως έχουμε επαναλάβει πολλές φορές στον δημόσιο διάλογο, η επίθεση αυτή εναντίον της Δύσης έχει μια σειρά αιτίες: μερικές σχετίζονται με τη φύση του Ισλάμ, άλλες με το πώς η δυτική κοινωνία απέτυχε στην ένταξη, πολύ περισσότερο στην αφομοίωση, των μουσουλμάνων μεταναστών. Προσετέθη η αμερικανική και ευρωπαϊκή στρατηγική στο διεθνές πεδίο (συμμαχίες με ισλαμικές χώρες, επεμβάσεις σε άλλες) που ενέτεινε το ιστορικό μίσος σε μια συγκυρία εκβαρβαρισμού του Ισλάμ.
Αυτή τη στιγμή έχουμε απέναντί μας έναν ολισθηρό εχθρό που μάχεται από το εσωτερικό μας. Δεν πρόκειται για την εκδίκηση των ταπεινωμένων, πρόκειται για κατακτητικό και καταστροφικό πόλεμο: Τι θέλουν επιτέλους αυτοί οι άνθρωποι; Η απάντηση είναι απλή και, μαζί, σύνθετη: έχουν ένα ουτοπικό – για μας δυστοπικό – όραμα, μια «τέλεια», οικουμενική, κοινωνία που θα λειτουργεί σύμφωνα με το Κοράνι και τη Σαρία. Για το Ισλάμ δεν αρκεί να εφαρμόζεται το Κοράνι και η Σαρία σε ένα κομμάτι του κόσμου: πρέπει, σύμφωνα με τις προσταγές του Αλλάχ, να υποταχθούν στον ισλαμικό νόμο όλοι οι άπιστοι –αλλιώς, πρέπει να πεθάνουν.
«Η φιλελεύθερη κοινωνία κινδυνεύει να καταστραφεί από τα δικά της ιδανικά, από ένα μείγμα αυτοαπέχθειας και εσωστρέφειας: πράγματι, δίνουμε μεγαλύτερη βαρύτητα στα τρομοκρατικά χτυπήματα στη Δύση, παρά σ’ εκείνα, τα ακόμα συχνότερα και περισσότερο αιματηρά, που συμβαίνουν σε χώρες του Τρίτου Κόσμου. Παραλλήλως, δείχνουμε μια δήθεν ανωτερότητα: πολλοί έσπευσαν να ονομάσουν την 13η Νοεμβρίου 2015, jour de gentillesse. Στο μεταξύ, η ισλαμική θεμελιοκρατία επετείνεται• δεν βρίσκεται απλώς επί θύραις – βρίσκεται στο εσωτερικό μας, βρίσκεται στο εσωτερικό του ίδιου του Ισλάμ. Απλώς, επί χρόνια, επί δεκατίες, επιδεινύαμε εθελοτυφλία, δειλία – η στρουθοκάμηλος χώνει το δυσανάλογα μικρό της κεφάλι στην άμμο. Kαι οι ηγεσίες, αριστερές και λαϊκιστικές, συγχέουν πεισματωδώς τον πλουραλισμό με την πολυπολιτισμική σαλάτα.
Ο πλουραλισμός είναι αξία και πρέπει να εκλαμβάνεται ως αξία. Η πολυφωνία που προϋποθέτει συνεπάγεται ανεκτικότητα: ο πλουραλισμός απορρίπτει τον δογματισμό, τη θρησκοληψία και τον φανατισμό. Εξ ορισμού, απαιτεί τον διαχωρισμό Εκκλησίας και Κράτους: η κοινωνία των πολιτών (δηλαδή όχι των υπηκόων) πρέπει να είναι ανεξάρτητη κι από τα δύο. Ο πλουραλισμός απειλείται τόσο όταν το κράτος ταυτίζεται με την Εκκλησία και τη θρησκεία (όπως συμβαίνει στις ισλαμικές χώρες και στις ισλαμικές ουτοπίες) όσο και όταν το κράτος πολιτικοποιεί την κοινωνία (όπως συνέβαινε στις χώρες του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού»). Η κοινωνία των πολιτών δεν διέπεται ούτε από τον Θεό, ούτε από μη εκλεγμένες ηγεσίες, ούτε από κόμματα που επιβάλλουν μονοκρατορίες. Αυτό είναι το όραμα του κόσμου που οδηγεί στον φιλελευθερισμό και, στη συνέχεια, στη φιλελεύθερη δημοκρατία.
Πρόκειται για ένα κοινωνικό όραμα δυτικής εμπνεύσεως. Το Ισλάμ το απορρίπτει κατηγορηματικά, ενώ ακόμα και στις μη ισλαμικές περιοχές της Αφρικής δεν έχει ρίζες. Αλλά αυτός δεν είναι λόγος για να οπισθοχωρήσουμε, για να επιστρέψουμε στο σκοταδιστικό παρελθόν, ακολουθώντας ένα είδος παγκόσμιου μέσου όρου. Παρά τη διεθνή αποσταθεροποίηση και την ανάπτυξη της ισλαμικής θεμελιοκρατίας, η θεωρία της μόδας δεν είναι ο πλουραλισμός – είναι  η πολυπολιτισμικότητα, η οποία θεωρείται  διεύρυνση του πλουραλισμού. Πρόκειται για χονδροειδές λάθος ευαίσθητων ψυχών. Αντιθέτως, η πολυπολιτισμικότητα είναι η άρνηση και η ανατροπή του πλουραλισμού.
Ο πλουραλισμός έχει τις ρίζες του στην ανεκτικότητα, μια αρχή που βασίζεται σε τρία κριτήρια. Πρώτον, στην απόρριψη κάθε δόγματος και μοναδικής αλήθειας, εφόσον ο πολιτισμός μας μάς υπαγορεύει να επιχειρηματολογούμε, να αιτιολογούμε τις ιδέες που υποστηρίζουμε. Δεύτερον, στον σεβασμό της λεγόμενης harm principle που σημαίνει ότι η ανεκτικότητα δεν πρέπει να επισύρει οποιαδήποτε βλάβη είτε της μίας είτε της άλλης πλευράς. Τρίτον, στο κριτήριο της αμοιβαιότητας. Αν σας παραχωρώ κάτι, πρέπει κι εσείς να μου παραχωρήσετε κάτι: μια δίκαιη δοσοληψία. Αν δεν υπάρχει αμοιβαιότητα, τότε η σχέση δεν είναι σχέση ανεκτικότητας, είναι σχέση επιβολής, είναι άσκηση βίας.
Από αυτά τα τρία κριτήρια προκύπτει ότι η ανοχή/ανεκτικότητα είναι η απόρριψη κάθε δόγματος κι ότι ο πλουραλισμός είναι η απόρριψη κάθε ισοπεδωτικής και τυραννικής εξουσίας. Ο πλουραλισμός απορρίπτει τη μονοκρατορία και την ομοιομορφία.
Η αρχαία πόλη φοβόταν τη διαφωνία. Η σύγχρονη πόλη την απολαμβάνει: την εκπολιτίζει, τη μετριάζει, τη μετατρέπει σε διάλογο. Στο τέλος, στην καλύτερη περίπτωση, η διχόνοια μετασχηματίζεται σε συμφωνία και ομόνοια. Concordia discors. Η «καλή πόλις» του πλουραλισμού βασίζεται σε μια ποικιλία που παράγει συνεκτικότητα – μέσω της ένταξης όλων στο κοινωνικό σώμα, της υπακοής στους ίδιους νόμους, της άσκησης ίσων δικαιωμάτων – όχι διάλυση.
Η πολυπολιτισμικότητα ακολουθεί αντίθετη πορεία. Αντί για την προώθηση μιας «συνεκτικής πολυμορφίας» ή μιας «πολυμορφικής συνεκτικότητας», προωθεί και προβάλλει τις ξεχωριστές ταυτότητες της κάθε ομάδας• συχνά τις δημιουργεί, τις αναδεικνύει, τις υποδαυλίζει. Το αποτέλεσμα της πολυπολιτισμικότητας είναι μια κατατεμαχισμένη κοινωνία με στεγανά, εχθρικά, τμήματα μεταξύ τους, τα οποία κραδαίνουν βιαίως ισχυρές ταυτότητες «διαφορετικότητας» και στερούνται επιθυμίας και ικανότητας να ενσωματωθούν. Η πολυπολιτισμικότητα δεν υπερβαίνει τον πλουραλισμό – τον καταστρέφει.

Τα ερωτήματα είναι πάρα πολύ πιεστικά: Γιατί οι δυτικές δημοκρατίες συνεχίζουν να συνεργάζονται και να μην καταγγέλλουν τις αραβικές χώρες που χρηματοδοτούν τους ισλαμιστές; Γιατί δεν καταργούν τα εξτρεμιστικά τζαμιά στο έδαφός τους; Γιατί δεν απελαύνουν (αν πρόκειται για μετανάστες) ή γιατί δεν τιμωρούν (αν πρόκειται για πολίτες) τους εξτρεμιστές ιμάμηδες και τους εκκολαπτόμενους τρομοκράτες που ζουν στη Δύση; Οι γαλλικές αρχές, για παράδειγμα, κάνουν λόγο για 5.000 άτομα που ανήκουν σε τζιχαντικά κυκλώματα: όχι, δεν πρόκειται για Γάλλους –αν ακούς στο όνομα Μοχάμετ δεν είσαι Γάλλος, αν και πιθανώς έχεις γαλλικά χαρτιά. Γάλλος, Βέλγος, Βρετανός είναι αυτός που υπογράφει το Σύνταγμα της χώρας του, υπακούει στους νόμους και ορκίζεται allegiance.
Γιατί όμως οι δυτικές χώρες κάνουν διαρκώς συμβιβασμούς παραβιάζοντας τους νόμους της δημοκρατίας προκειμένου να ικανοποιήσουν τους μουσουλμάνους μετανάστες; Πού οφείλεται αυτή η αδυναμία; Εν κατακλείδι, όσοι κατηγορούν τους άλλους για ισλαμοφοβία είναι προφανώς εκείνοι που φοβούνται περισσότερο το ισλάμ και επιδεικνύουν ανημπόρια, ενδοτικότητα και τη συνηθισμένη δήθεν αγάπη προς τον πλησίον που καταλήγει στο «όστις σε ραπίσει επί την δεξιάν σιαγόνα, στρέψον αυτώ και την άλλην».
Υπάρχει μόνον ένας τρόπος ειρηνικής συνύπαρξης με όρους ελευθερίας: η αφομοίωση, η πλήρης ένταξη των ξένων στον κύριο κοινωνικό κορμό στο πλαίσιο της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Πλήρης ένταξη σημαίνει επιθυμία του ανήκειν, σεβασμό της χώρας υποδοχής, διάχυση της παλιάς ταυτότητας στην καινούργια. Υπάρχουν πολλοί τρόποι συνύπαρξης με όρους ανελευθερίας: αυτοί που παρατηρούνται σε χώρες με ολοκληρωτικά συστήματα, με θεοκρατικά καθεστώτα και με πρωτόγονες δομές εξουσίας των φυλών. Αλλά, για να εκτιμήσουμε τον πλουραλισμό και να απορρίψουμε την πολυπολιτισμικότητα, πρέπει πρώτα να αναγνωρίσουμε τη συντριπτική ανωτερότητα της φιλελεύθερης δυτικής δημοκρατίας έναντι των άλλων συστημάτων. Ο σημερινός δυτικός πολίτης συμπεριφέρεται σαν κακομαθημένο παιδί: αντιμετωπίζει με αχαριστία τόσο την κοινωνική δομή που δημιουργήθηκε τα τελευταία διακόσια χρόνια όσο και την πορεία της δημιουργίας της – τους στοχασμούς, τους αγώνες, τις επαναστάσεις, τους πολέμους. Και αντί να προσπαθεί να εφαρμόσει τη δημοκρατία με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, την αμφισβητεί διαρκώς, πριονίζοντας, όπως συνηθίζουμε να λέμε, το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται». 

*Σώτη Τριανταφύλλου, «Πλουραλισμός, πολυπολιτισμικότητα, ένταξη, αφομοίωση», εκδ. Πατάκη, 2015
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ »

16/3/16

Στη χώρα των ζωντανών νεκρών...

Η Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ στο παρελθόν μία κανονική χώρα. Έμοιαζε πάντα με προσομοίωση, σαν να επιλέγει κανείς ρόλους σε ένα βιντεοπαιχνίδι δράσης. Η τελευταία version θυμίζει το walking dead. Έχουμε το προνόμιο να βλέπουμε ζωντανά στην καθημερινότητά μας την επόμενη σεζόν της γνωστής σειράς. Έλληνες κουράγιο, keep walking…
Οι ηττημένοι του εμφυλίου υποστήριξαν  ότι είχαν το ηθικό πλεονέκτημα, ότι εκείνοι θα μπορούσαν να κτίσουν έναν καλύτερο κόσμο, στηριγμένο στον ανθρωπισμό και την δικαιοσύνη. Δίχως τρίκυκλα, παρακράτος, ημετέρους, κομματάρχες, σκάνδαλα.
Κι ήρθε η ώρα να κυβερνήσουν. Στην αρχή για όλα έφταιγαν οι προηγούμενοι, οι οποίοι ήσαν ακροδεξιοί και κυρίως προδότες. Ήσαν οι μισητοί εκπρόσωποι της γενιάς των νικητών ενός αδελφοκτόνου πολέμου και ως εκ τούτου θα έπρεπε να πληρώσουν! Η κατηγορία ήταν έτοιμη, «μέλη της τρόικας του εσωτερικού»! Τέτοια μαεστρία στην ανακάλυψη τόσο πλούσιου και πρωτότυπου κατηγορητηρίου θα την ζήλευσαν ακόμη και οι επιτροπές των λαϊκών δικαστηρίων που συστάθηκαν αμέσως μετά την Οκτωβριανή επανάσταση.
Κι έπειτα ήρθε η ώρα που έπρεπε να πουν την αλήθεια στον λαό. Ότι όλα όσα έλεγαν τόσα χρόνια δεν ήταν και τόσο ακριβή! Δεν είχαν σχέδιο, δεν είχαν τρόπο. Τότε ήταν που ανακάλυψαν τον επόμενο εχθρό: Τους ξένους! Οι ξένοι έφταιγαν για όλα τα δεινά μας. Αν δεν ήσαν αυτοί στην μέση θα είχαμε έναν καλύτερο κόσμο. Ευτυχώς που ο Θεός δεν μας άφησε κληρονομιά μία ατομική βόμβα. Θα είχαμε ήδη αλλάξει την Ευρώπη…
Μην έχετε αμφιβολία για το ποιος θα είναι ο επόμενος εχθρός. Όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις ο εχθρός θα είναι ο ελληνικός λαός στο σύνολό του, επειδή δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί πόσο αγνά  σκέπτονται γι’ αυτόν οι σοσιαλιστές ηγέτες του. Το ερώτημα είναι αν το καθεστώς διαθέτει την ισχύ να επιβληθεί.
Το κακό είναι ότι ο ελληνικός λαός που πίστεψε τους τσαρλατάνους δεν είναι σε θέση να αντισταθεί. Αρνούμενος να αποδεχτεί ότι έπεσε θύμα εξαπάτησης, αποδέχεται πλέον τα πάντα! Ό,τι του λένε, ό,τι του σερβίρουν. Έχει πάθει ένα είδος ασθένειας, που μοιάζει πολύ με τον ιό που έχει κτυπήσει την ανθρωπότητα στο walking dead. Οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν, περιφέρονται ως βαδιστές. Δεν πεθαίνουν, αλλά δεν είναι και ζωντανοί! Είναι ζωντανοί – νεκροί, ανίκανοι να αντισταθούν, ανίκανοι να νιώσουν οτιδήποτε.
Το ατύχημα δεν είναι προ των πυλών. Το ατύχημα έχει ήδη συμβεί και δεν είναι άλλο από αυτόν τον απίθανο θίασο που παίζει τον ρόλο της κυβέρνησης. Αυτό που μένει να δούμε είναι τις συνέπειες του ατυχήματος και των επιλογών μας.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ »

11/3/16

Επαχθή χρέη...

Στο μέσο περίπου από τότε που ξέσπασε η κρίση είχα διαβάσει ένα σχόλιο από ένα εξαιρετικό μέλος που παρακολουθούσα ( και ο οποίος έχει χαθεί δυστυχώς) τον Deep Purple ( εύχομαι να είναι καλά).  

Θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας σήμερα. Τώρα που τα πράγματα έχουν πάρει πλέον τον δρόμο τους.  
Να ξέρουμε τουλάχιστο τί είναι αυτό που θα πρέπει ΑΜΕΣΑ να ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ για την επόμενη μέρα που θα είναι δύσκολη για όλους.  

Χωρίς την επικράτηση της λογικής της αξιοκρατίας της δικαιοσύνης δεν μπορεί να υπάρχει αύριο για αυτό τον τόπο. 
Να προσέχετε την οικογένεια σας . ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΥΝΟΡΟ ΟΠΟΥ ΘΑ ΔΩΣΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ ΤΗΝ ΜΑΧΗ ΤΟΥ...ΝΑ ΣΤΕ ΚΑΛΑ 
Ακολουθεί απόσπασμα από το σχόλιο του Deep Purple.  

Την  ώρα   λοιπόν,   που  κάποιοι ψάχνουν   για  «επαχθή   χρέη»   και   παραπλανούν   τον 
κόσμο, θα πρέπει κάποια πράγματα, να τα δούμε από κοντά. Ειδικότερα δε, θα πρέπει 
να   γίνει   κατανοητό,   ότι   ΣΕ   ΜΙΑ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΔΕΝ  ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΜΕΤΟΧΟΙ, 
κυρίως   όταν   η   χρεοκοπία   είναι   απότοκος   συλλογικής   ληστείας,   
τους καρπούς της οποίας ΑΛΛΟΙ ΓΕΥΟΝΤΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ, άλλοι λιγότερο και 
κάποιοι   ίσως   καθόλου. 
Αριθμοί   και   γεγονότα: 
Αναμφισβήτητα, τα  35  τελευταία χρόνια αρκετοί  πολιτικοί πλούτισαν  και  κάποιοι 
υπερπλούτισαν, ασκώντας το επάγγελμα του «εκπροσώπου του λαού». Επιπλέον, στο 
πολιτικό   μας   σύστημα   υπάρχει   αυξημένη   διαφθορά.   Όμως,   όλα   αυτά,   σε   μία 
δημοκρατία   είναι   ανιχνεύσιμα   και   κολάσιμα.   Γι’  αυτό   εξάλλου,   «επαχθή   χρέη» 
υπάρχουν   και   αναγνωρίζονται   μόνον   στις   δικτατορίες   τριτοκοσμικού   και 
κομμουνιστικού τύπου. Αντιθέτως, στη δημοκρατία, η διαφάνεια, η οποία είναι και 
ένας από τους όρους λειτουργίας της, αποτελεί αντίδοτο στην διαφθορά και ενίοτε 
την αποτρέπει. Και προφανώς, ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ! 
Ωστόσο,   ειδικά   στην   χώρα   μας,   υπάρχει   μία   άλλη,   και   πραγματική,   διάσταση 
«επαχθούς χρέους», την οποία κανείς δεν τολμά ν’ αναφέρει και, ακόμη περισσότερο, 
να αναδείξει.  Γι’ αυτό,  στο παρόν  σημείωμα θα προσπαθήσουμε να  δώσουμε μία 
μερική διάσταση αυτού του «επαχθούς χρέους», προβάλλοντας στοιχεία, που με πολύ 
κόπο   αναζητήσαμε   και   καταγράψαμε. 
Επισημαίνουμε, έτσι, ότι από το 1979 έως και το 2010 έγιναν στην Ελλάδα 5.280 
γενικές και κλαδικές απεργίες, σε ποσοστό 96% του δημοσίου τομέα, με αποτέλεσμα 
να   χαθούν   1.385   ημέρες   εργασίας.   Σε   σημερινά   ευρώ,   το   κόστος   αυτών   των 
εργασίμων ημερών, που είναι 45 τον χρόνο, αντιστοιχεί σε 135 δις ευρώ, ήτοι στο 
39%   του   συνολικού   δημοσίου   χρέους   της   χώρας   ή   στο   55%   των   χρεών   των 
ασφαλιστικών ταμείων. Σημειώνεται, ότι οι απεργούντες ναι μεν δεν προσήλθαν στην 
εργασία τους, πλην όμως εισέπραξαν το σχετικό ημερήσιο κόστος αυτής …, και το 
συνολικό  αυτό   ποσόν   είναι   αδύνατον   να   υπολογισθεί.   Σίγουρα,   όμως,   σωρευτικά 
αντιπροσωπεύει   κάποια   δις   ευρώ. 
Οι   περισσότερες  από   τις   προαναφερθείσες   απεργίες,   ο   αριθμός   των   οποίων  είναι 
τριπλάσιος του αντιστοίχου κοινοτικού μέσου όρου !), πριν τη μεγάλη διεύρυνση της 
Ευρωπαϊκής   Ενώσεως   (ΕΕ)   είχαν   εκβιαστικό   χαρακτήρα   και   κατέληξαν   στην 
απόσπαση   απίθανων   προνομίων.   Τα τελευταία,   όπως   για   παράδειγμα,   τα   δωρεάν 
ταξίδια   με   την   Ολυμπιακή   Αεροπορία   όλων   των   μελών   των   οικογενειών   των 
εργαζομένων !) στην εταιρεία, στην πρώτη θέση …, επιβάρυναν, σύμφωνα με τον 
ΟΟΣΑ, το κόστος παραγωγής της ελληνικής οικονομίας κατά 4% του ΑΕΠ περίπου. 
Έτσι, σωρευτικά τα τριάντα τελευταία χρόνια η ελληνική οικονομία επιβαρύνθηκε με 
άλλα   140   δις   ευρώ,   χάνοντας   ταυτοχρόνως   και   σημαντικό   μέρος   από   την 
ανταγωνιστικότητά της. Στην απώλεια αυτή θα πρέπει να προστεθεί και η κατά 2% 
σωρευτική   επιβάρυνση   του   ΑΕΠ   από   τα   κλειστά   επαγγέλματα,   η   οποία   επίσης 
υπολογίζεται   σε   άλλα   120   δις   ευρώ. 
Επίσης, ΑΠΟ το 1993, μετά την πτώση της κυβερνήσεως Κων. Μητσοτάκη, έως και 
το   2009,   ΠΡΟΣΕΛΗΦΘΗΣΑΝ   ΣΤΟΝ   ΕΥΡΥΤΕΡΟ   ΔΗΜΟΣΙΟ   ΤΟΜΕΑ  περί   τα 
600.000 ΑΤΟΜΑ, με αποτέλεσμα το κόστος του δημοσίου τομέα να επιβαρυνθεί με 
το απίστευτο  ποσόν των 500   δις ευρώ,  κόστος  το οποίο  ξεπέρασε  κατά  τέσσερις 
ποσοστιαίες μονάδες το αντίστοιχο μέσο της ΕΕ των 15 χωρών μελών. Το ποσοστό 
αυτό   σήμερα   αντιπροσωπεύει   11  δις   ευρώ   ετησίως   και   είναι   η   βασική   αιτία   της
δημιουργίας   δημοσιονομικών   ελλειμμάτων.   Ακόμα   χειρότερα,   επιβαρύνει   και   την 
εξυπηρέτηση   του   δημόσιου   δανεισμού   σε   επίπεδα,   που   είναι   δύσκολο   να 
υπολογισθούν. 
Στις   παραπάνω   απίστευτες   επιβαρύνσεις   θα   πρέπει   να   προσθέσουμε   και   την 
χορήγηση στην Ελλάδα 180.000 ΣΥΝΤΑΞΕΩΝ ΜΕ ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΑΝΤΑΠΟΔΟΣΗ, 
οι οποίες σε μία εικοσαετία επιβάρυναν το υπερχρεωμένο ασφαλιστικό σύστημα της 
χώρας   με   24   δις   ευρώ,   στα   οποία   θα   πρέπει   να   προστεθούν   και   κάποια 
δισεκατομμύρια   εφάπαξ. 
Την περίοδο 1990-2009 καταγράφηκαν επίσης, μόνο στην Αθήνα … 180 ΔΗΘΕΝ 
ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ   ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ,   οι   οποίες   κατέληξαν   σε   ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ 
ΔΗΜΟΣΙΑΣ   και   ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ   ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ   και   σε   λεηλασίες   πανεπιστημιακών 
ιδρυμάτων   ανυπολογίστου   αξίας.   Την   εικοσαετία   αυτή,   οι   καταστροφές   που 
προκλήθηκαν μόνον στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο υπολογίζονται στα 30 εκατ. 
ευρώ σωρευτικά, συμπεριλαμβανομένων και των κλοπών επιστημονικού υλικού. Από 
κοινωνικής  δε πλευράς, οι βάρβαρες αυτές  εκδηλώσεις   οδήγησαν  σε  ΑΠΩΛΕΙΕΣ 
δεκάδων χιλιάδων ΘΕΣΕΩΝ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ της Αθήνας και στο κλείσιμο 
περίπου   10.000   εμπορικών   και   άλλων   επιχειρήσεων. 
Αποκαλυπτικά   επίσης   στοιχεία   για   το   μέγεθος   της   μεγάλης   ληστείας   μπορεί   να 
εντοπίσει κανείς σε ένα θαυμάσιο βιβλίο του αείμνηστου Νίκου Θέμελη, υπουργού 
Εσωτερικών   στην   Οικουμενική   Κυβέρνηση   Ζολώτα   το   1990,   με   τίτλο   «Τον  Βίο 
Τετελεύτηκα».   Στο   βιβλίο   αυτό,   ο   συγγραφέας,   που   ήταν   και   πρόεδρος   του 
Ελεγκτικού   Συνεδρίου,   περιγράφει   τις   απίστευτες   εμπειρίες   του.   Σε   οποιαδήποτε 
δημοκρατική   και  ευνομούμενη  χώρα,  το   βιβλίο  αυτό θα  είχε  προκαλέσει   θύελλα 
αντιδράσεων   και   εισαγγελικών   επεμβάσεων.   Εν   Ελλάδι   πέρασε   απαρατήρητο.   Ο 
λόγος   απλός   και   ευκόλως   κατανοητός:   ο   συγγραφέας   περιγράφει   ΟΡΓΙΑ 
ΚΑΤΑΧΡΗΣΕΩΝ και ΣΠΑΤΑΛΩΝ στη δημόσια διοίκηση και αναφέρει σοβαρότατες 
ατασθαλίες σε δήμους και κοινότητες. Ατασθαλίες που, συνολικά, ξεπερνούσαν τα 20 
δις   δραχμές   την   εποχή   εκείνη…   
Το   ποσόν   αυτό,   βέβαια,   ανεβαίνει   σε   αστρονομικά   ύψη,   αν   διαβάσει   κανείς   τις 
εκθέσεις   του   Λ.   Ρακιντζή,   Επιθεωρητού   Δημοσίας   Διοικήσεως,   ο   οποίος,   στην 
γνωστή   έκθεσή   του,   περιγράφει   τα   σημεία   και   τέρατα   που   συμβαίνουν   στους 
Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοικήσεως, στις πολεοδομίες, στα Ελληνικά Ταχυδρομεία 
και γενικά σε δημόσιους οργανισμούς. Σύμφωνα με υπολογισμούς του Οργανισμού 
Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως (ΟΟΣΑ), το κόστος της διαφθοράς στην 
ελληνική   δημόσια   διοίκηση   αντιπροσωπεύει,   ΕΤΗΣΙΩΣ,   περί   το   2%   του 
Ακαθαρίστου Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ) της χώρας, ήτοι, με τα σημερινά δεδομένα, 
ένα ποσόν της τάξεως των 5 δις ευρώ. Έτσι, σε επίπεδο τριακονταετίας, φθάνουμε 
αισίως   τα   120   δις   ευρώ. 
Είναι   λοιπόν,   ηλίου   φαεινότερο,   ότι   το   ελληνικό   δημόσιο   χρέος   είναι   όντως 
«επαχθές»,   όχι όμως για   τους   λόγους  που επικαλούνται   κάποιοι   νομικοί  που, ως 
φαίνεται,  τώρα ανακαλύπτουν τον  τροχό  της  διαφθοράς   και   της   γραφειοκρατικής 
ασυδοσίας.   

Υ.Γ. 
Πως το βρήκατε, … ενδιαφέρον ή άλλη μία μαύρη προπαγάνδα κάποιου επιτήδειου? 
Διαβάστε όμως και  τον   επίλογο,   γιατί   αυτό έχει σημασία σήμερα, για εμάς, τους 
απλούς,   μη   προνομιούχους   Ελληνες: 

Το   ελληνικό   δημόσιο   χρέος   είναι   το   γνήσιο   προϊόν   της   καταληστεύσεως   του 
δημοσίου   πλούτου   από   συντεχνίες,   συνεταιρισμούς,   συνδικαλιστικά   σωματεία, 
δημόσιες επιχειρήσεις και κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες. Όλος αυτός ο συρφετός 
στην ελληνική, σοβιετικού τύπου, ΚΛΕΠΤΟΚΡΑΤΙΑ, ΔΙΝΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟΝ ΥΠΕΡ 
ΠΑΝΤΩΝ ΑΓΩΝΑ, για ΝΑ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΕΙ Η ΧΩΡΑ. Είναι η μόνη ελπίδα τους. 
Διότι, μία ελληνική κατάρρευση, θ’ αφήσει άθικτους όλους τους μηχανισμούς της 
διαφθοράς   και   θα   ενισχύσει   τις   εξουσίες   των   συντεχνιών. 
Για   παράδειγμα,   επιχειρηματίες   που   τροφοδοτούν   τις   διάφορες   φιλολογίες   περί 
επιστροφής στην δραχμή, είναι ξεκάθαρο, του τί επιδιώκουν. Έχοντας τεράστια χρέη 
στο εσωτερικό και γερές καταθέσεις στο εξωτερικό, σε περίπτωση που η Ελλάδα 
επιστρέψει στην δραχμή, ΝΟΜΙΖΟΥΝ, ΟΤΙ ΘΑ ΕΞΟΦΛΗΣΟΥΝ ΤΑ ΧΡΕΗ ΤΟΥΣ 
ΣΕ   ΥΠΟΤΙΜΗΜΕΝΕΣ   ΔΡΑΧΜΕΣ,   εισάγοντας   υπερτιμημένα   ευρώ.   Θα   συμβεί, 
δηλαδή, ό,τι συνέβη στην πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση, στην οποίαν οι ολιγάρχες της 
νομενκλατούρας αγόρασαν σχεδόν τα πάντα, με υπερτιμημένα έναντι του ρουβλίου 
δολλάρια   που   είχαν   φυγαδεύσει   στο   εξωτερικό   την   περίοδο   του   κομμουνιστικού 
καθεστώτος.   Με   το   χρήμα   αυτό   οι   ολιγάρχες,   όχι   μόνον   απέκτησαν   αμύθητες 
περιουσίες,   αλλά   εγκατέστησαν   και   τις   δικές   τους   πολιτικές   εξουσίες.   Έτσι,   η 
σημερινή   Ρωσία   ελέγχεται   από   τους   ολιγάρχες   του   χρήματος   και   αυτούς   που 
αποτελούν   το   πολιτικό   τους   σκέλος. 
Αυτό   το   μοντέλο   «οραματίζονται»   κάποιοι   και   για   την   Ελλάδα,   γι’   αυτό   και 
ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΝ   ΜΕ   ΚΑΘΕ   ΜΕΣΟΝ,   ΝΑ   ΤΗΝ   ΑΠΟΚΟΨΟΥΝ   ΑΠΟ   ΤΗΝ 
ΕΥΡΩΠΗ.   Δηλαδή,   πέρα   από   την   μεγάλη   ληστεία,   οι   κύκλοι   αυτοί   επιχειρούν 
σήμερα και μία πολιτικο-θεσμική ανατροπή. Το θέμα είναι τεράστιο και οι διάφορες 
πτυχές του θ’ αναδεικνύονται όλο και πιο αδρά, όσο κυλά ο χρόνος. Και το ερώτημα 
είναι: Τί μέλλει γενέσθαι στην μετά την μεγάλη ληστεία Ελλάδα;
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ »