Σε στάση "ανάπαυσης" ο πρωθυπουργός στον Εθνικό Ύμνο

Από την επίσκεψη Ολάντ στην Αθήνα μέχρι στιγμής δύο γεγονότα έχουν γίνει αντικείμενο συζήτησης . Το ένα ήδη το σχολιάσαμε . Ο Εθνικός Ύμνος με ουρλιαχτά από το άγημα. Τι δεύτερο που έχει ενοχλήσει είναι η στάση…ανάπαυσης που είχε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας όταν ακουγόταν ο Εθνικός Ύμνος της Γαλλίας.

Χθες όμως ο Πρωθυπουργός μας το «τερμάτισε». Να στέκεται σε στάση «τελειώνετε να φύγουμε» με  βλέμμα που υποδηλώνει σκέψεις του τύπου «τι φαγητό να έχει στο σπίτι» την ώρα του Εθνικού Ύμνου της φιλοξενούμενης Χώρας, δεν έχει ξαναγίνει.  Είναι ντροπή για τον φιλοξενούμενο αλλά και για το σύνολο των Ελλήνων κύριοι.  
 
Το δυστυχές  είναι ότι μετά και από την χθεσινή τραγική εμφάνιση και στάση του Πρωθυπουργού μας την ώρα του Εθνικού Ύμνου της Γαλλίας, κατάλαβα ότι αυτή η τάση να ευτελίσουμε και να ισοπεδώσουμε την εθιμοτυπία, δεν είναι κάτι μεμονωμένο το οποίο γίνεται από κάποιους κατά τύχη βάσει άγνοιας λόγω έλλειψης εμπειρίας,  αλλά, συνολική και συντεταγμένη ενέργεια.

Πως αλλιώς να εξηγήσει κάποιος τα τόσα στραβοπατήματα από τόσους ανθρώπους, σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα;  
 
Ανεβάσατε Μιράζ να συνοδεύσουν, εθιμοτυπικά, το Γάλλο Πρόεδρο, αλλά ξεχάσατε να σταθείτε προσοχή στον Εθνικό Ύμνο τους.
 
Κατανοώ ότι ο πρωθυπουργός μας λίγες φορές έχει σταθεί προσοχή στον Εθνικό μας Ύμνο, και μπορώ με ασφάλεια να προβλέψω  ότι αν δεν τον εξανάγκαζαν λόγω των περιστάσεων (Σχολείο, Θητεία στο ΠΝ), ίσως και να μην καθόταν προσοχή σε  καμία περίσταση.
 
Και είναι λογικό. Στον Εθνικό μας Ύμνο κάθεσαι προσοχή γιατί το αισθάνεσαι, γιατί καταλαβαίνεις και ενστερνίζεσαι το τι εκφράζει.  Αν δεν τα καταλαβαίνεις και δεν λένε τίποτα για σένα το πιθανότερο είναι να βάλεις και το χέρι στην τσέπη την επόμενη φορά. Στον Εθνικό Ύμνο των καλεσμένων σου, όμως, είσαι υποχρεωμένος να κάθεσαι σε στάση προσοχής συμμεριζόμενος και σεβόμενος το δικό τους αίσθημα. Είναι τόσο απλά τα πράγματα. Είναι Σεβασμός. Άλλη μια μεγάλη κουβέντα μετά την ταπεινοφροσύνη.