H κυβέρνηση Αριστεράς θα διαλύσει τα καθάρματα της ΔΙΑΣ

Σφοδρή επίθεση με απίστευτους χαρακτηρισμούς έλαβε χώρα από ιστοσελίδα που πρόσκειται στο "συνταγματικό τόξο" του ΣΥΡΙΖΑ εναντίον των αστυνομικών της ομάδας ΔΙΑΣ!  Ανακοίνωση εξέδωσε και το Γραφείο Τύπου της Νέας Δημοκρατίας με αφορμή απειλές εναντίον αστυνομικών στην ιστοσελίδα του ΣΥΡΙΖΑ “rednotebook.gr” που επί λέξη αναφέρει μέσω του λογαριασμού της στο facebook:

“Η κυβέρνηση της Αριστεράς θα διαλύσει τα καθάρματα της ΔΙΑΣ”.

Εκτός από τις ύβρεις και τη στοχοποίηση το rednotebook.gr συνεχίζοντας, απειλεί τους αστυνομικούς ανοιχτά με διώξεις τύπου βόρειας Κορέας αναφέροντας (επίσης επί λέξει) ότι “Στο πλαίσιο της κινητικότητας, να πάνε στο Βορρά να κάνουν τους σχολικούς τροχονόμους”.

Είμαστε βέβαιοι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ως “κόμμα του δημοκρατικού τόξου” θα διαγράψει το μέλος της Κεντρικής του Επιτροπής Δημοσθένη Παπαδάτο Αναγνωστόπουλο που διαχειρίζεται τόσο το portal όσο και τη σελίδα, και θα τον στείλει σήμερα κιόλας στη Δικαιοσύνη για τις απειλές του.

Όπως οφείλει να διαγράψει αμέσως τη συντακτική ομάδα που εμφανίζεται στην ταυτότητα του portal, δηλαδή τον μισό ΣΥΡΙΖΑ.

Εκτός και αν πράγματι ο κ. Τσίπρας έχει σκοπό να  “διαλύσει τα καθάρματα της ΔΙΑΣ”.

Είμαστε βέβαιοι ότι όλα τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου θα αποδοκιμάσουν ευθέως τις ύβρεις, τις απειλές και τη στοχοποίηση αστυνομικών, θεσμών και προσώπων…».

Επισυνάπτεται η ανάρτηση στο facebook.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ »

Με το “Κτήριο του ΝΑΤΟ” εμπλουτίζει τη συλλογή του ο Ιβάν Σαββίδης

Μετά το “Κόκκινο Σπίτι” και τη Βίλα Ζαρντινίδη ο μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ ΠΑΟ εμπλουτίζει τη συλλογή ακινήτων που κατέχει στη Θεσσαλονίκη, με την αγορά και του γνωστού νεοκλασικού της Βασιλίσσης Όλγας στη Θεσσαλονίκη, γνωστό ως “κτήριο του ΝΑΤΟ” ή “Ερυθρός Σταυρός”.

Η αγοραπωλησία του εμβληματικού ακινήτου μάλιστα έγινε έναν μήνα πριν, αλλά γνωστοποιήθηκε μόλις πριν από λίγες ημέρες.

Το αρχοντικό υπήρξε αρχικά ιδιοκτησία του Αχμέτ Καπαντζή και χρησιμοποιήθηκε ως εξοχική βίλα της οικογένειας. Το 1926 περιήλθε ως ανταλλάξιμη περιουσία στο δημόσιο και χρησιμοποιήθηκε ως σχολή νοσοκόμων. Στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, κατασχέθηκε από τους Γερμανούς και χρησιμοποιήθηκε από τη Γκεστάπο. Στη συνέχεια στέγασε τις υγειονομικές υπηρεσίες του Ερυθρού Σταυρού. Μέχρι το 1973 τις υπηρεσίες του ΝΑΤΟ και μετά το σεισμό του 1978 πολλές αναρχικές ομάδες.
Το κτίριο άρχισε να αναστηλώνεται το 1982 και οι εργασίες ολοκληρώθηκαν μετά την ανακήρυξη της Θεσσαλονίκης ως Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης για το 1997. Στέγασε τον Οργανισμό της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας Θεσσαλονίκη. Στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε από τον Οργανισμό Ρυθμιστικού Θεσσαλονίκης.

Η πώληση στον Ιβάν Σαββίδη έγινε απ’ ευθείας από την διοίκηση του οργανισμού στην Αθήνα, με αποτέλεσμα να υπάρξουν τεράστιες αντιδράσεις από τη διοίκηση του Παραρτήματος Θεσσαλονίκης.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το “Κόκκινο Σπίτι” σύμφωνα με τις πληροφορίες που διέρρευσαν, κόστισε στο αφεντικό του ΠΑΟΚ 5 εκ. ευρώ, ενώ με την αγορά της “Βίλας Ζαρντινίδη” που είχε γίνει τους προηγούμενους μήνες και του κτιρίου που ανήκει στον Ελληνικό “Ερυθρό Σταυρό”, είναι φανερό ότι δείχνουν την αποφασιστικότητα του Ιβάν Σαββίδη να “ριζώσει” για τα καλά στη Θεσσαλονίκη.

Το αρχοντικό χτίστηκε μεταξύ 1893 και 1895 από τον περίφημο Ιταλό αρχιτέκτονα Πιέρο Αριγκόνι και είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα του τύπου της εξοχικής κατοικίας που υιοθετήθηκε στη Θεσσαλονίκη με επιδράσεις από τις βίλες των Βιενέζων μεγαλοαστών.

Το μπεζ κόκκινο αρχοντικό της Βασιλίσσης Ολγας 105, είναι τριώροφο και κάθε ένας από τους ορόφους αυτούς αποτελεί ξεχωριστά διαμερίσματα. Χαρακτηριστικά του στοιχεία είναι η ασυμμετρία της κάτοψης, οι όγκοι του κλιμακοστασίου που προεξέχουν από τον κύριο όγκο του κτιρίου με τη μορφή πύργου και η ξύλινη στέγη. Την εντυπωσιακή του όψη συμπληρώνει το πλήθος των στεγασμένων και ελεύθερων εξωστών αλλά και εντυπωσιακά τζαμωτά.

Η πρόσοψή του είναι διακοσμημένη με μοτίβα που αρχίζουν από νεοκλασικά και αναγεννησιακά πρότυπα και φθάνουν ως την αρτ νουβό και αραβικές-γοτθικές επιδράσεις. Στο εσωτερικό του υπάρχουν αξιόλογες τοιχογραφίες με βοτανικά θέματα, μενταγιόν με προσωπογραφίες, πουλιά, τοπία

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ »

Βροχή οι αποφάσεις αντισυνταγματικότητας από το ΣτΕ. Απόφαση-βόμβα από ΣτΕ για ΕΤΜΕΑΡ

Ανυπολόγιστες συνέπειες για την αγορά ηλεκτρισμού εκτιμάται ότι θα έχει απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ), μετά από προσφυγή μεγάλης βιομηχανίας η οποία έκρινε αντισυνταγματική και μη νόμιμη την επιβολή του ΕΤΜΕΑΡ (ειδικό τέλος μείωσης ατμοσφαιρικής ρύπανσης).

Σύμφωνα με την απόφαση, το ΕΤΜΕΑΡ θεωρείται φόρος και όχι ανταποδοτικό τέλος και κατά συνέπεια η επιβολή του καθώς και η αναπροσαρμογή του αποφασίζεται όχι από τη Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας (ΡΑΕ), όπως συνέβαινε μέχρι σήμερα, αλλά από τη Βουλή με νόμο. Κατά πάγια τακτική του ΣτΕ το θέμα παραπέμπεται στην Ολομέλεια.

Ωστόσο, καθώς το σκεπτικό της απόφασης αμφισβητεί την ανταποδοτικότητα του τέλους, μέσω του οποίου αποπληρώνονται οι μονάδες ΑΠΕ θεωρείται ότι δημιουργεί νέα δεδομένα και ανατρέπει το καθεστώς που διέπει το ΕΤΜΕΑΡ. Εκτιμάται, δε, ότι δημιουργείται ένα τεράστιο πρακτικό πρόβλημα στην αγορά καθώς το τέλος πρέπει να αναπροσαρμόζεται σε εξαμηνιαία βάση, σύμφωνα με τις ανάγκες που προκύπτουν για πληρωμές από το λειτουργό της Αγοράς ΛΑΓΗΕ.

Έτσι, ενώ μέχρι σήμερα η αναπροσαρμογή γινόταν με βάσει τις εισηγήσεις του ΛΑΓΗΕ και του ΥΠΕΚΑ, με απόφαση της ΡΑΕ, πλέον θα πρέπει να υπάρχει ειδική ρύθμιση και η αναπροσαρμογή να γίνεται από τη Βουλή, κάτι που υπό τις παρούσες συνθήκες θεωρείται εξαιρετικά δύσκολο να συμβεί.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ »

Οι συγγενείς των ηρώων Παναγιώτη Βλαχάκου, Έκτορα Γιαλοψού και Χριστόδουλου Καραθανάση, μιλούν για τα αδέλφια τους, τη θυσία τους και το αντίκρισμά της

Στην πρόσφατη ελληνική ιστορία είναι άφθονα τα παραδείγματα επικαιροποίησης εθνικών δανείων. Η επέτειος της τραγωδίας των Ιμίων, όμως, είναι η πραγματική ευκαιρία για επικαιροποίηση του εθνικού χρέους: Επειδή περισσότερο από ό,τι χρωστάει σε όσους της δάνεισαν, η Ελλάδα και κάθε άλλη χώρα χρωστάει σε όσους την πλήρωσαν, κάποιοι ακριβά.

Η παρακάτω συνέντευξη με τους συγγενείς του Παναγιώτη Βλαχάκου, του Έκτορα Γιαλοψού και του Χριστόδουλου Καραθανάση παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην ελληνική έκδοση του περιοδικού BBC History:

Κάποιες εκφράσεις είναι παράλογες. Ο όρος «παράπλευρες απώλειες», ο οποίος χρησιμοποιείται κάποιες φορές για να περιγράψει με κυνικό τρόπο τις πιθανότητες της στρατιωτικής πραγματικότητας, χαρακτηρίζεται από μία εγγενή χυδαιότητα: Οι θυσίες των Ελλήνων στρατιωτών δεν είναι παράπλευρες. Οι επιλογές των Ελλήνων στρατιωτών είναι ευθύγραμμες. Οι οικογένειες και των τριών αξιωματικών, οι οποίοι θυσιάστηκαν στα Ίμια πριν 12, περίπου, χρόνια, διηγούνται πως οι συγγενείς τους δίπλωσαν τα ρούχα τους πριν απονηωθούν, έβγαλαν τα προσωπικά τους αντικείμενα, όπως τις βέρες τους, και ζήτησαν από τους συναδέλφους τους να τα παραδώσουν στις οικογένειές τους. Γνώριζαν πού πήγαιναν και ποιες ήταν οι πιθανότητες. Το γνώριζαν όταν δέχτηκαν την αποστολή τους. Το γνώριζαν όταν αποφάσισαν την καριέρα τους, όταν αποφάσισαν ότι η πατρίδα τους θα μπορούσε να τους ζητήσει τις ζωές τους.

Η μητέρα του Έκτορα Γιαλοψού επιμένει: «Τα παιδιά τα στείλανε εκεί για να σκοτωθούν». «Δεν μπορεί να στέλνεις ένα ελικόπτερο άοπλο σε αποστολή αυτοκτονίας. Αυτά τα ελικόπτερα ξέρουμε ότι δεν έχουν όπλα επάνω τους, είναι αναγνωριστικά», συμπληρώνει ο αδελφός του. Ο αδελφός του Παναγιώτη Βλαχάκου σχολιάζει την «ατυχέστατη δήλωση του τότε υπουργού Εθνικής Άμυνας, του κυρίου Γεράσιμου Αρσένη, ο οποίος, πριν προλάβουν να βρουν πτώματα, πριν προλάβουν να βρουν το σκάφος, πριν καν προλάβουν να διερευνήσουν οτιδήποτε, βγήκε και έκανε τη δήλωση ότι προφανώς η πτώση του ελικοπτέρου οφείλεται σε vertigo των πιλότων. Ατυχέστατη, εκτός αν ήθελε κάτι να προκαταβάλει. Vertigo δεν μπορεί κανείς να πάθει τόσο εύκολα. Vertigo είθισται να συμβαίνει σε πιλότους μαχητικών αεροσκαφών, όχι σε πιλότους ελικοπτέρων». Και η αδελφή του Χριστόδουλου Καραθανάση σχολιάζει την ευρύτερη κατάπτωση εκείνης της νύχτας: «Εκείνο το βράδυ σκότωσαν ηθικά όλους τους Έλληνες και την πατρίδα. Καταλάβαμε ότι την Ελλάδα δεν τη διαχειρίζονται κάποιοι σαν να είναι ένα ιδανικό, αλλά σαν οικονομικό μέγεθος».

Και οι τρεις οικογένειες έχουν μεγάλη παράδοση στη στρατιωτική σταδιοδρομία. Η πατρίδα δεν είναι απομακρυσμένη έννοια για εκείνες. Σε μία εποχή, λοιπόν, η οποία συζητά πολύ για «θυσίες», μιλούν από τη θέση της υπέρτατης θυσίας. Συζητήσαμε με τον Νίκο Βλαχάκο, αδελφό του Παναγιώτη Βλαχάκου, με τον Γιώργο Γιαλοψό και τη Βούλα Γιαλοψού, αδελφό και νύφη του Έκτορα Γιαλοψού, και με τη Ντίνα Καραθανάση, αδελφή του Χριστόδουλου Καραθανάση.

Πώς αισθάνεστε όταν μιλάτε για τον αδελφό σας;

Γιώργος Γιαλοψός: Υπερηφάνεια. Δεν με πληγώνει να μιλάω για τον αδελφό μου. Με πληγώνει που δεν έχουμε μάθει ακόμα την επίσημη αλήθεια. Με πληγώνει ότι μετά από το περιστατικό αυτό που σκοτωθήκαν τα τρία παιδιά δεν βλέπουμε να έχει γίνει κάτι διαφορετικό στην Ελλάδα.

Νίκος Βλαχάκος: Πάντοτε έχω καλές αναμνήσεις. Ομολογουμένως αισθάνομαι και απέραντη πικρία πολλές φορές για τον τρόπο με τον οποίο έφυγε και, το χειρότερο από όλα, για την αντιμετώπιση της πολιτείας τότε, η οποία προσπάθησε να μηδενίσει το περιστατικό, για να μην δώσει μεγάλη έκταση και για να μην αφήσει να φανεί στο λαό και στην κοινωνία το τι ακριβώς συνέβη. Και βέβαια από την άλλη μία απέραντη υπερηφάνεια, γιατί έδωσα έναν αδερφό για την πατρίδα.

Ντίνα Καραθανάση: Σίγουρα είναι πάρα πολύ στενάχωρο. Κάθε θάνατος είναι δύσκολος. Το γεγονός είναι ή ουσία για την οικογένεια, αλλά και ο τρόπος κάνει μία μικρή διαφορά. Όχι στο μέγεθος του πόνου, αλλά κάνει μία μικρή διαφορά.

Ο δημόσιος χαρακτήρας της απώλειας σας βοήθησε ή σας δυσκόλεψε;

ΝΚ: Στην αρχή ήταν εξαιρετικά επώδυνο το ότι έπρεπε να χειριστούμε και τη δημοσιότητα. Ήταν πάρα πολύ δύσκολο να χειριστούμε και τους δημοσιογράφους. Κάποιοι ερχόντουσαν έξω από το σπίτι, να κινηματογραφούν το παιδί του αδερφού μου, να προσπαθούν να μας προκαλέσουν να απαντήσουμε σε ερωτήσεις. Πρωτόγνωρο πράγμα και δύσκολο. Αυτό που ήταν παρήγορο ήταν ότι στην κηδεία του αδελφού μου, που ήταν η πρώτη, γιατί ήταν και ο πρώτος που είχε βρεθεί, είχε πολύ κόσμο. Αυτό που μπορώ να πω τώρα είναι ότι δεν ησυχάζεις. Κάθε χρόνο που γίνεται κάτι, το σέβομαι, αλλά εμένα αυτή η τιμή που προσπαθεί ο άλλος να αποδώσει, όταν είναι ένα θέμα το οποίο σε έχει ξεσκίσει και σε ξεσκίζει ψυχικά κάθε φορά, δεν μου είναι καθόλου εύκολη.

Αισθάνεστε την ανάγκη να πείτε «φτάνει, δεν είναι δημόσια υπόθεση, είναι οικογενειακή»;

ΝΚ: Φυσικά. Και το έχω κάνει. Και προσωπικώς αλλά και οικογενειακώς, επιλέξαμε και πηγαίναμε μόνο στην εκδήλωση που κάνει η βάση ελικοπτέρων του ναυτικού, η βάση του. Είναι λίγο δίκοπο μαχαίρι, γιατί από την άλλη θες να σεβαστείς και την κίνηση που κάνουν κάποιοι άνθρωποι, κάποιες ομάδες για να τιμήσουν αυτά τα τρία παιδιά. Αυτό που ήταν πολύ παρήγορο και δεν το περίμενα ήταν κάτι μηνύματα που παίρναμε, κάτι γράμματα από ανθρώπους που ήταν εντελώς άγνωστοι, από διάφορα σημεία της χώρας και από το εξωτερικό, λόγια συμπαράστασης, ποιήματα, κασέτες. Θα ήθελα να είναι πια μόνο δικό μου θέμα. Ξέρω ότι αυτό δεν πρόκειται να γίνει. Είναι και ένα εθνικό θέμα. Δεν έχω φτάσει σε ένα σημείο που να πω τέρμα, δεν πάω πουθενά, δεν απαντάω πουθενά, δεν κάνω τίποτα. Καμιά φορά νιώθω και ότι του το οφείλω.

Θα θέλατε να μπορούσαν να σταματήσουν οι τιμές που αποδίδουν οι ξένοι;

ΝΚ: Όχι βέβαια, αυτό θα ήταν πολύ εγωιστικό. Δεν μπορώ να πω στον άλλο ότι δεν θα τιμά τον αδελφό μου γιατί εγώ πονάω τόσο πολύ που δεν το αντέχω πια.

Τι συνέβη στα Ίμια;

ΝΒ: Εκείνη τη νύχτα η Ελλάδα έσκυψε το κεφάλι της στον μόνιμο και παντοτινό εχθρό της. Μπορεί να ακούγεται πολύ εθνικιστικό αυτό που λέω, αλλά πιστεύω ότι ο συγκεκριμένος λαός ήταν, είναι και θα παραμείνει βάρβαρος. Απλά κάθε φορά η Τουρκία έχει βλέψεις προς την Ελλάδα. Και αυτές οι βλέψεις καταλήγουν πάντοτε σε μοιραία γεγονότα. Εκείνο το συγκεκριμένο βράδυ πληγώθηκε το φιλότιμο του Έλληνα στρατιώτη και δη του πολεμικού ναυτικού: Ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία του που υπέστειλε την ελληνική σημαία. Και αυτό πάλι εξαιτίας κάποιων ατυχών πολιτικών παρεμβάσεων. Πάνω από όλα, χάθηκαν τρεις Έλληνες αξιωματικοί. Και πιστεύω ότι χάθηκαν άδικα, γιατί ενώ είχαν φέρει εις πέρας την αποστολή τους, η τότε πολιτική ηγεσία συνέχισε με έναν επίμονο παράδοξο τρόπο να προσπαθεί, ενώ είχε λήξει όλο το συμβάν, να εντοπίσει ακριβώς το τι συνέβαινε στη δυτική Ίμια. Κάτι το οποίο δεν θα ωφελούσε και σε τίποτα τη χώρα, δεν θα έδινε μια λύση στις περαιτέρω διαπραγματεύσεις ή κάτι άλλο. Το θέμα είχε λυθεί. Η θυσία των τριών ηρώων, όμως, κράτησε ψηλά το γόητρο των ενόπλων δυνάμεων και του ελληνικού λαού. Έδειξε ότι υπάρχουν ακόμα αξιωματικοί οι οποίοι πράττουν αυτό για το οποίο ορκίστηκαν: Να φυλάττουν Θερμοπύλες.

Πώς ζήσατε στην οικογένειά σας την υπόθεση των Ιμίων πριν την τραγική τους εξέλιξη;

ΝΚ: Εγώ ήμουν μία νιόπαντρη νέα κοπέλα. Ο άντρας μου μόλις είχε πάει στο στρατό. Εργαζόμουν, αλλά ήταν μία εποχή που με ένοιαζαν άλλα πράγματα. Ο αδερφός μου είχε την οικογένεια του, είχε το μωρό του, μάλιστα το προηγούμενο βράδυ ήμασταν μαζί και βλέπαμε τις Τρεις Χάριτες. Ήταν σαφώς ευαισθητοποιημένος και γνώριζε τα ελληνοτουρκικά, τα οποία τον απασχολούσαν πάρα πολύ. Ήταν ένα θέμα που τον άγγιζε και ήθελε να κάνει και το μεταπτυχιακό του πάνω σε αυτό. Εμένα αντιθέτως δεν με άγγιζε. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν είχε συζητήσει κάτι με τον πατέρα μου για την κατάσταση, με εμένα δεν είχε κάνει κάποια συζήτηση.

ΝΒ: Εκείνη την περίοδο εγώ έκανα το αγροτικό μου. Ο πατέρας μου ζούσε τα γεγονότα από την Αθήνα. Ο δε αδελφός μου ήταν κατά διαστήματα μέσα-έξω στη μονάδα του. Πάντοτε υπήρχε ο φόβος μην καταλήξει σε κάποια σύρραξη, γιατί με τον συγκεκριμένο λαό δεν ξέρεις πού μπορεί να φτάσεις. Τέσσερεις ημέρες πριν το γεγονός είχα μιλήσει με τον αδελφό μου και το μόνο που του είπα τότε ήταν «πρόσεχε, γιατί δεν μου αρέσουνε πάρα πολύ οι συγκεκριμένες κινήσεις και δηλώσεις των πολιτικών μας αρχηγών». Το «πρόσεχε» ήταν από τα τελευταία λόγια που του είπα.

ΓΓ: Δεν υποψιαζόμασταν ότι θα φτάσει σε τέτοιο σημείο.

Βούλα Γιαλοψού: Επεισόδια λίγο πολύ ψιλογίνονται, έτσι το παίρνεις.

Είχατε κάποια αγωνία για τους συγγενείς σας, ότι θα μπορούσαν να εμπλακούν σε όσα συνέβαιναν;

ΝΚ: Δεν το είχα καταλάβει. Εκείνος σίγουρα θα είχε. Το χρονικό διάστημα πριν την αποστολή του αδερφού μου ήταν και εκείνο περίεργο για εμάς γιατί δεν είχε βάρδια. Ο αξιωματικός που είχε βάρδια δεν είχε δεχτεί να πάει. Παλιά ομολογώ ότι το έλεγα κατηγορώντας τον. Τώρα πια το λέω θεωρώντας τον σοφό. Πραγματικά, δεν το λέω ειρωνικά, θεωρώ ότι ο άνθρωπος είχε ενδεχομένως την ωριμότητα και γνώριζε τις καταστάσεις και πώς κινούνται τα πράγματα. Ήταν και εκπαιδευτής του αδελφού μου, και δεν είχε δεχτεί να πάει. Είχε και την επιλογή, εφόσον η υπηρεσία του το δέχτηκε. Πραγματικά έχω αλλάξει το πώς σκέφτομαι γι αυτό το άτομο. Όχι με την έννοια «αν πήγαινες εσύ θα ήσουν εσύ και όχι ο αδερφός μου». Παλιά όμως το έβλεπα ότι «δεν αξίζει να φοράς εσύ γαλόνια, δεν είσαι στο ίδιο επίπεδο με τον αδελφό μου». Αυτό εξακολουθώ και το πιστεύω, ωστόσο καλά έκανε και θεωρώ ότι φέρθηκε σοφά. Όχι καλά, αλλά σοφά. Μετά ήταν ο on-call, ο οποίος ήταν και συμμαθητής του αδερφού μου. Η υπηρεσία, όμως, βρήκε τον αδερφό μου. Ήμασταν στο σπίτι του. Εγώ δεν έδωσα την πρέπουσα σημασία όταν αρχικώς είπε «αν δεν βρείτε τον on call ξαναπάρτε με». Μετά πήρε ο ίδιος και είπε «αφού δεν βρίσκετε τον on call θα έρθω εγώ». Ήταν επιλογή του.

Τα αδέλφια σας, δηλαδή, γνώριζαν τους κινδύνους της ζωής τους. Πώς τους δέχονταν; Και πώς αισθάνεστε εσείς που είχαν διαλέξει κάτι επικίνδυνο;

ΓΓ: Ο αδελφός μου τους καταλάβαινε, μας το έλεγε συχνά. Δεν θα ήθελα να κάνει κάτι άλλο επαγγελματικά. Αυτό ήθελε να ακολουθήσει.

ΝΒ: Το να εξελιχθεί από αξιωματικός του πολεμικού ναυτικού σε πιλότο ελικοπτέρου του πολεμικού ναυτικού ήταν το όνειρό του. Ήταν άριστος, από όσα μπορώ να γνωρίζω, όπως άριστος ήταν και ο Χριστόδουλος Καραθανάσης και ο Έκτορας Γιαλοψός. Γι αυτό και τους επέλεξαν. Και η πικρία που ανέφερα στην αρχή είναι ότι, παρόλο που έστειλαν συγκεκριμένο πλήρωμα γι αυτή την αποστολή, αργότερα βγήκαν να το κατηγορήσουν ότι έπασχε η καρδιά του Χριστόδουλου, ο αδερφός μου δεν άκουγε καλά και διάφορα άλλα τέτοια. Αυτό είναι ένα κομμάτι, το οποίο στιγμάτισε αρνητικά το οτιδήποτε θέλησαν να δικαιολογήσουν. Και είναι ένας πόνος για τις οικογένειες, το ότι θεωρήθηκαν οι άνθρωποί τους άχρηστοι για αυτό που έκαναν.

ΝΚ: Υπάρχει ένα βιντεάκι που βγάλανε με τον Βλαχάκο πάνω στο Ναβαρίνο και λένε ότι θα πάνε, θα τα κάνουν όλα όπως πρέπει και θα τα καταφέρουν, ένα βίντεο με ένταση. Πριν φύγει από εδώ, από το σπίτι του, για την υπηρεσία, ξημερώματα όταν έφευγε, κατέβηκε στον πατέρα μου και τον χαιρέτησε. Αυτό δεν το έκανε κάθε φορά που έφευγε στην υπηρεσία του. Και πήρε εμένα τηλέφωνο και μου είπε «να μου προσέχεις την Ειρήνη και το παιδί». Ποτέ δεν το έκανε αυτό γιατί εκείνος ήταν προστάτης μας, ποτέ δεν ήμουν εγώ. Πάλι, κι αυτά δεν τα εκτίμησα εκείνη την ώρα.

Θα αφήνατε το παιδί σας να ακολουθήσει στρατιωτική σταδιοδρομία;

ΓΓ: Αν το θέλει τόσο πολύ, δεν ξέρω. Θα το σκεφτόμουν πάντως.

ΝΒ: Η πρώτη επιλογή της μεγάλης μου κόρης στις πανελλήνιες ήταν η σχολή ναυτικών δοκίμων. Πέρασε στη δεύτερη επιλογή της, που ήταν η οδοντιατρική.

Ανακουφιστήκατε;

ΝΒ: Όχι. Εγώ απλώς ήθελα να ακολουθήσει το παιδί μου αυτό που νόμιζε ότι είναι καλύτερο για την ίδια. Η ίδια στενοχωρήθηκε πάρα πολύ που δεν πέρασε στη Σχολή. Ίσως, όμως, ορισμένα πράγματα να είναι και τυχερά σε αυτή τη ζωή.

ΝΚ: Εγώ μεγαλώνω τα παιδιά μου δημοκρατικά, για να έχουν άποψη δυναμική, να διεκδικούν, να ζητάνε, να μην δέχονται ότι όλα είναι έτσι επειδή το λέμε οι γονείς ή επειδή κάπου είναι γραμμένο. Να εξετάζουν, να κάνουν τις επιλογές τους. Αυτό, όμως, είναι το μόνο στο οποίο θα σταθώ εμπόδιο. Αν επιλέξουν, κάποιο από τα δύο αγόρια, ο γιος μου ή ο ανιψιός μου, στρατιωτική κατεύθυνση, δεν υπάρχει περίπτωση να συμφωνήσω.

Μετά από ό,τι έγινε αισθάνεστε ότι έχετε έρθει πιο κοντά στην πατρίδα, μια και ο αδελφός σας θυσιάστηκε για εκείνη, ή αισθανθήκατε ότι ήταν τόσο δυσανάλογη η θυσία, ώστε κατέδειξε πόση απόσταση σας χωρίζει σαν άτομο από την πατρίδα;

ΓΓ: Αξίζει η θυσία. Προς Θεού, δεν λέμε ότι δεν αξίζει. Πάντα είμαστε κοντά στην πατρίδα. Ο αδερφός μου δεν ήταν να πάει στην αποστολή εκείνη τη βραδιά. Αρνήθηκαν άλλοι και πήγε ο αδελφός μου. Αυτό λέει πολλά. Βέβαια εγώ τώρα μετά από τόσα χρόνια λέω μακάρι να μην πήγαινε ο αδελφός μου και να ζούσε. Αλλά δεν ήταν ο αδερφός μου τέτοιος άνθρωπος. Ο αδελφός μου έβλεπε εδώ στην τηλεόραση που καίγανε τη σημαία του Πολυτεχνείου και έβαζε τα κλάματα. Ολόκληρος άντρας 30 χρονών και έβαζε τα κλάματα.

ΝΚ: Διαφορετική απάντηση θα σου έδινα πριν το 1996. Έχει κλείσει αυτό το θέμα για εμάς. Για εμένα προσωπικά η πατρίδα δεν υπάρχει από τις 31 Ιανουαρίου 1996. Έχω ακούσει πολλούς που λένε ότι ενδεχομένως αυτό προσβάλει το θάνατο του αδελφού μου. Δεν είναι έτσι. Ξέρω πάρα πολύ καλά γιατί πέθανε, τιμώ πάρα πολύ τους λόγους για τους οποίους ο ίδιος πέθανε. Γιατί διάλεξε το θάνατο του. Πατρίδα, όμως, είναι το σπίτι μου και η οικογένεια μου. Όχι επειδή πέθανε ο αδερφός μου. Επειδή ξέρω πώς πέθανε.

Πώς;

ΝΚ: Σίγουρα άδικα. Εκείνο το βράδυ, χειρίστηκαν την υπόθεση κάποιοι άνθρωποι που ειδικά για εκείνη δεν στάθηκαν ικανοί και άξιοι. Άστοχα τελείως χειρίστηκαν τη ζωή του αδελφού μου και των άλλων δυο παιδιών.

Αξίζει η πατρίδα τη θυσία του αδερφού σας; Αξίζει θυσία αίματος;

ΓΓ: Το συγκεκριμένο επεισόδιο ήταν από την αρχή παράξενο. Ένα παιχνίδι ήταν. Μα είχε δώσει όρκο για αυτό που έκανε εκείνο το βράδυ: Πως αν χρειαστεί θα δώσει τη ζωή του. Πόσο άξιζε, όμως, για ένα παιχνίδι πολιτικό; Αποσύραμε και τη σημαία μας στο τέλος. Έπεσε για την πάρτη του και για κανέναν άλλον. Για την αξιοπρέπειά του, για την πατρίδα του, για κανέναν πολιτικό, για κανέναν εντολέα.

ΒΓ: Γιατί η πατρίδα την άξιζε τη θυσία, κάθε θυσία. Οι πολιτικοί δεν την αξίζανε. Που μας ντρόπιασαν μετά να πάρουμε τη σημαία μας και να φύγουμε. Να θυσιάσουμε τρεις ανθρώπους που ήξεραν πολύ καλά τι κάνανε. Για τους πολιτικούς δεν άξιζε η θυσία. Και δεν θα αξίζει καμία θυσία για κανέναν πολιτικό, ποτέ. Η πατρίδα αξίζει από όλους τις θυσίες. Αν παραστεί ανάγκη δεν θα μας κρατήσει πίσω η θυσία του Έκτορα, το ότι γνωρίζουμε τι σημαίνει να μένει κάποιος πίσω από κάποιον ο οποίος θυσιάζεται.

ΝΒ: Ορισμένες φορές αξίζει, αρκεί να αναγνωρίζεται.

Τι νόημα έχουν τα «κοινά» για μια οικογένεια, η οποία προσέφερε όσα περισσότερα θα μπορούσε; Θα μπορούσε κάποιος να γίνει αδιάφορος για όλα αυτά μετά από ένα γεγονός, όπως αυτό, το οποίο ζήσατε εσείς.

ΒΓ: Δεν είναι λύση να απομονωθεί κάποιος. Έχουμε και παιδιά πίσω. Κοιτάζεις και τι θα γίνει στο μέλλον, τι θα γίνουν κι αυτά. Δεν μπορείς να κλείσεις την πόρτα και να πεις τέρμα.

Έχετε ζήσει ποιο μπορεί να είναι το κόστος του πολέμου. Επειδή μόνο μία οικογένεια σαν τις δικές σας μπορεί να απαντήσει, πείτε μου πότε μπορεί κάποιος να πει «αυτό σηκώνει πόλεμο». Πότε δικαιολογείται ο πόλεμος;

ΝΒ: Ο πόλεμος σαφώς δεν είναι αρεστός σε κανέναν. Χάνονται ζωές και πάνω από όλα μπορεί να χαθούν εδάφη από μία χώρα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να αφήσεις και κανέναν να σου στερήσει αυτό το οποίο σου ανήκει. Εφόσον υπάρχουνε τέτοιες συνθήκες, μόνον έτσι μπορείς να φτάσεις και να πεις ναι, θα γίνει πόλεμος. Και αν φτάσει κανείς σε αυτό το σημείο, οι ένοπλες δυνάμεις είναι έτοιμες να προασπίσουν την πατρίδα, αρκεί να τις αφήσουν να κάνουν αυτό που ξέρουν. Στρατιωτικοί αναλυτές πολλών χωρών μετά από χρόνια από τη νύχτα των Ιμίων απέδειξαν ότι, εκείνο το βράδυ, η Ελλάδα ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε πρόκληση ή πολεμικό επιχείρημα των Τούρκων. Η πολιτική λύση δεν ήταν η καλύτερη που δόθηκε, γιατί πλέον κομμάτια της ελληνικής γης έχουν χαρακτηριστεί πλέον γκρίζες ζώνες. Άρα είχες κάτι και το έχασες. Και το έχασες στα χαρτιά, δεν το έχασες υπερασπιζόμενός το.

ΓΓ: Εγώ δεν θέλω πόλεμο, ποτέ.

ΒΓ: Κανένας δεν θέλει να χαθούνε ζωές, να χαθούνε τα παιδιά μας. Αλλά όταν εισβάλλει γειτονική χώρα απειλητικά, εκεί θα πολεμήσεις.

ΓΓ: Αν έρθει ο άλλος στην πατρίδα σου και ζητάει να την πάρει, θα αντισταθείς. Τι θα κάνεις;

ΒΓ: Δεν τον αποφεύγεις τότε τον πόλεμο. Τι να πεις; «Για να μην σκοτωθεί κανείς, πάρε;» Η ιστορία μας δεν το επιτρέπει.

Στη στρατιωτική καθημερινότητα προϋπολογίζονται και κάποιες «παράπλευρες απώλειες», όπως έχει χαρακτηριστεί από κάποιους και η θυσία των δικών σας. Ο όρος φαίνεται να υποστηρίζει την ιδέα των «θυμάτων ειρήνης». Υπάρχει όριο στο πόσα θύματα χωρούν πριν τον πόλεμο;

ΝΒ: Δεν υπάρχει περιθώριο. Από τον πρώτο άνθρωπο. Αν τα υπολογίσουμε σαν παράπλευρες απώλειες, αν ανατάξουμε τις ανθρώπινες ζωές σε νούμερα, από τη στιγμή που χάνεις έστω και ένα νούμερο, το οποίο είναι υπολογίσιμο για εσένα, οφείλεις να αντιμετωπίσεις το πρόβλημα, το οποίο παρουσιάζεται. Δεν μπορείς να κλείνεις τα μάτια στις απώλειές σου, έστω και αν είναι μία η απώλειά σου.

Πώς αισθάνεστε για τη λύση Holbrooke για τα Ίμια; Το περίφημο «καμιά σημαία, κανένα πλοίο, κανένα στράτευμα»;

ΝΒ: Η Ελλάδα θα έπρεπε να το αντιμετωπίσει ακόμη πιο σκληρά και να δώσει μιαν άλλη απάντηση την εποχή εκείνη. Εντάξει. Να αποχωρήσουν τα πλοία. Αλλά να βγάλεις τη σημαία; Από πού; Από ένα κομμάτι δικό σου; Κακίστως υπεστάλη η ελληνική σημαία. Σου υπεδείκνυε κάποιος να φύγεις από τη χώρα σου.

ΓΓ: Για το «κανένα στράτευμα» συμφωνώ. Για να μην γίνει επεισόδιο. Αλλά να σου λέει και ο υπουργός τότε, ο Πάγκαλος, ότι την πήρε ο αέρας τη σημαία...

ΒΓ: Ή να μην μπορείς να πας με το καΐκι δίπλα να ρίξεις λουλούδια για τους νεκρούς...

ΓΓ: Αν έγινε αυτό για να μην υπάρξουν άλλα θύματα, τότε καλώς. Ίσως να έπρεπε να γίνει έτσι. Εμείς ξέρουμε τι έχει γίνει εκείνη τη νύχτα, μας τα έχουν πει και πολλοί που δεν θέλουν να μιλήσουν, ότι το ελικόπτερο το έριξαν. Αυτό είναι φως φανάρι. Αλλά σεβαστήκαμε ότι τότε δεν ήθελε η κυβέρνηση να το πει, για να μη γίνει θερμό επεισόδιο με τους Τούρκους. Γι αυτό δεν βγήκαμε να φωνάζουμε και να λέμε διάφορα. Είναι τυχαίο που δεν ζει κανένας από τους Τούρκους κομάντος που ήταν πάνω στα Ίμια; Νέα παιδιά και σκοτωθήκαν όλοι; Εγώ, τουλάχιστον, δεν πιστεύω ότι είναι σύμπτωση.

Και γιατί απλώς περιμένετε υπομονετικώς την αλήθεια και λέτε ότι έπρεπε να το αποσιωπήσει η κυβέρνηση;

ΓΓ: Δεν είχα την απαίτηση τότε, όταν ήταν φρέσκο το γεγονός, να βγει κάποιος στην τηλεόραση και να πει τι έγινε, αλλά τουλάχιστον στην οικογένεια έπρεπε κάποιος να το πει.

ΒΓ: Τότε δεχτήκαμε αυτή τη λύση για να μη θρηνήσουν άλλες μανάδες παιδιά ή για να μη γίνει πόλεμος. Τουλάχιστον, όμως, πες την αλήθεια στις οικογένειες, σε αυτούς που θυσίασαν τα παιδιά τους.

ΓΓ: Τότε, θυμάμαι, ο Αρσένης ούτε μια ώρα δεν είχε περάσει από το γεγονός και είπε «vertigo». Και τα παιδιά ήταν ακόμα στον πάτο της θάλασσας. Αυτό δείχνει ότι ήθελαν να καλύψουν το γεγονός.

Έπρεπε να ακολουθήσει η πολιτική λύση μετά το γεγονός ή κάποια κλιμάκωση;

ΓΓ: Εγώ λέω πολιτική λύση.

ΒΓ: Μα η πολιτική λύση ήταν να πάρουν τη σημαία και να φύγουν.

ΓΓ: Δηλαδή τι να λέγαμε; «Πόλεμος»; Να χαθούν άλλες χίλιες ζωές; Φαντάσου πόσες φρεγάτες ήταν εκεί και πόσες μανάδες θα κλαίγανε ακόμα μετά.

ΒΓ: Αυτό το ξέρουμε. Αλλά δεν ήταν και πολιτική λύση αυτό που είπε ο όποιος Πάγκαλος «την πήρε ο αέρας» ή «να πάρουμε τη σημαία να φύγουμε». Αυτό ήταν ντροπιαστική λύση, όχι πολιτική λύση.

ΓΓ: Μα εγώ λέω για πολιτική λύση, όχι για προδοσίες.

Είστε «ικανοποιημένοι» με το ότι χάσατε τον αδερφό σας, αν μπόρεσε να σταματήσει τα επόμενα θύματα ενός ενδεχόμενου πολέμου;

ΓΓ: Όχι βέβαια. Μακάρι να ζούσε ο αδερφός μου. Καταλαβαίνω ότι εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσαν να πουν κάτι διαφορετικό. Γι αυτό και μετά και ο Χόλμπρουκ είπε ό,τι είπε. Μπορεί εκεί να ξέσπασε το γεγονός. Όμως όχι, όπως εξελίχτηκαν τα πράγματα, αλλά και όπως ξεκίνησαν, δεν είμαι ικανοποιημένος.

ΝΚ: Έχουμε ακούσει ότι καλύτερα που σκοτώθηκαν 3 και δεν σκοτώθηκαν 1013. Το δέχομαι. Αλλά αυτό μπορεί να το πει οποιοσδήποτε άλλος εκτός από τις τρεις οικογένειες. Θα ήταν δυνατό και εφικτό να μην πεθάνει κανείς. Δεν υπήρχε λόγος να σκοτωθούν. Με όποιον τρόπο και αν αυτό έγινε. Για εμένα δύο ήταν οι δολοφόνοι εκείνων των παιδιών. Οι ηθικοί ήταν Έλληνες. Και ήταν η πολιτική και, κατά ένα ποσοστό, η στρατιωτική ηγεσία της εποχής. Δεν είναι δυνατόν να φτάνει να σκοτώνεται ο αδελφός μου γιατί ο ένας δεν έφευγε από το σπίτι του να πάει στο ΚΥΣΕΑ ή γιατί ο ένας δεν συμπαθεί τον άλλον και δεν βρισκόντουσαν καν για να συνεννοηθούν τι πρέπει να γίνει. Φυσικά και είναι παρήγορο επιχείρημα, αν σταμάτησε έναν πόλεμο. Αλλά αυτό ήταν που σταμάτησε τον πόλεμο ή ήταν ένα ευχαριστώ που ακούστηκε μετά; Γιατί και τον θάνατο πήγαν να τον καπακώσουν μετά την ηθική εξέγερση των Ελλήνων. Σίγουρα είναι παρήγορο αν ήταν ο θάνατος των 3 να σταματήσει το θάνατο των 1013. Αλλά φτάνει; Δεν υπάρχει παρηγοριά. Απλώς, όπως έχεις μία ελιά στο χέρι, μαθαίνεις να ζεις με αυτό το πράγμα, που είναι ένα μαύρο και μελανό σύννεφο μέσα στην ψυχή σου πάντα.

Θα θέλατε να έχει πει όχι ο αδελφός σας;

ΝΚ: Φυσικά, σαν άνθρωπος θα ήθελα να είχε πει όχι, γιατί θα ήθελα να ήμασταν μαζί, γιατί θα ήθελα να είχε μεγαλώσει το παιδί του, γιατί θα ήθελα το παιδί του να έχει τον πατέρα του. Ξέρω ότι δεν θα το έκανε. Ήταν το ιδανικό του. Δεν θέλω να παρεξηγηθώ: Σε καμία περίπτωση δεν λέω ότι θα ήθελα να έχει πεθάνει ο Χ, αλλά να ζούσε ο αδερφός μου, γιατί θεωρώ δεδομένο ότι το πλήρωμα του όποιου ελικοπτέρου πέταγε θα είχε φύγει.

Αισθάνεστε ποτέ ότι έχει εξοφλήσει η οικογένειά σας τα πατριωτικά της χρέη;

ΝΒ: Δεν πιστεύω ότι έχει εξοφλήσει. Από τη στιγμή που είμαι όρθιος, ζωντανός και μπορώ και λειτουργώ σε επαγγελματικό επίπεδο, πιστεύω ότι μπορώ να λειτουργήσω με τον ίδιο τρόπο και σε εθνικό επίπεδο και να δώσω και εγώ ότι περισσότερο μπορώ. Ο αδελφός μου έδωσε την ίδια του τη ζωή.

Το κράτος τι μπορεί να σας χρωστάει ακόμη σαν εξήγηση ή σαν τιμή για τον αδελφό σας; Ένα ακριβέστερο πόρισμα, ίσως;

ΓΓ: Δεν με ενδιαφέρει τώρα το πόρισμα. Είτε το πόρισμα λέει ότι το έριξαν το ελικόπτερο, είτε λέει ότι χάλασε ο κινητήρας, είτε οτιδήποτε, δεν παύει ο αδερφός μου να ήταν μάγκας και ήρωας που πήγε. Αλλά θα μπορούσαν να πουν μερικά πράγματα στην οικογένεια για όσα ακολούθησαν.

ΝΒ: Αυτό που χρωστάνε σε όλους εμάς, είναι ότι πρέπει να μας πουν την αλήθεια: Τι ακριβώς έγινε εκείνο το βράδυ. Μπορεί ενδόμυχα όλοι να πιστεύουμε αυτό που πιστεύουμε, ότι το ελικόπτερο το έριξαν, αλλά παραμένουμε όλοι μας με ένα μεγάλο ερωτηματικό για το ηθικό κομμάτι, το γιατί θυσιάστηκαν αυτά τα άτομα, το ότι δεν πήγε χαμένη η θυσία τους.

Τι σας κάνει να νομίζετε ότι κάτι δεν σας έχουν πει;

ΝΒ: Πρώτον, τα κομμάτια του ελικοπτέρου, τα συντρίμμια του, δεν έχουν ανασυρθεί όλα από το βυθό. Δεύτερον, τα συντρίμμια του ελικοπτέρου δεν εστάλησαν ποτέ στο εργοστάσιο της Agusta. Παραμένουν κλειδωμένα σε υπόστεγο της βάσης ελικοπτέρων, ερμητικά κλειστά. Η ατυχής δήλωση του Γεράσιμου Αρσένη είναι ακόμα ένα κομμάτι από τα πράγματα που λένε ότι κάπου αλλού είναι η αλήθεια.

Αν μπορούσατε να κάνετε μόνο μία ερώτηση για τα Ίμια, σε κάποιον, ο οποίος θα ξέρατε ότι θα μπορούσε να απαντήσει και θα το έκανε, ποια θα ήταν αυτή η ερώτηση;

ΝΒ: Για ποιο λόγο δεν αντέδρασε η πατρίδα μας έτσι όπως έπρεπε να έχει αντιδράσει. Γιατί αν όντως ισχύει ότι το ελικόπτερο κατερρίφθη, η απάντηση της Ελλάδος θα έπρεπε να ήταν τελείως διαφορετική από αυτή, στην οποία εξελίχθηκε. Δεν θα έπρεπε να έχεις ευχαριστήσει κανέναν, δεν θα είχες προσέλθει σε κανένα τραπέζι διαπραγματεύσεων και θα έπρεπε να έχεις κάνει υπηρεσιακά κάτι, στο οποίο να δείξεις ότι είμαι και εγώ εδώ. Όχι να σκύψεις το κεφάλι.

Ποιο καλό βγήκε από τη θυσία του αδελφού σας για την πατρίδα και τα ιδανικά του;

ΓΓ: Βλέπεις κάτι καλό εσύ; Εγώ δεν βλέπω κάτι να άλλαξε.

ΒΓ: Έμειναν για τον ίδιο τα ιδανικά. Και για τις οικογένειες πίσω. Και για τον απλό λαό, γιατί ακόμα θυμάται.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ »

Το χρονικό της προδοσίας των Ιμίων

Η αλήθεια είναι σκληρή, αλλά η πολιτική ηγεσία και η κοινή γνώμη της Ελλάδας πρέπει να την αντικρίζουν κατάματα: Ο χειρισμός της κρίσης των Ιμίων, πριν και μετά τη μοιραία νύχτα της 30ής Ιανουαρίου 1996, αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγήν. Όσα ακολούθησαν, ώς σήμερα, δεν παρέχουν την παραμικρή εγγύηση ότι τα λάθη δεν θα επαναληφθούν. Γιατί η απουσία στόχου, η ανεπάρκεια μέσων, η έλλειψη συντονισμού και οι σπασμωδικές αντιδράσεις αποτελούν μόνιμες παθογένειες της ελληνικής εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής.

Τα προεόρτια της κρίσης αρχίζουν την επομένη των Χριστουγέννων του 1995, όταν το τουρκικό motorship«Φίγκεν Ακάτ» προσαράζει στην Ανατολική Ίμια, τη μία εκ των δύο βραχονησίδων που βρίσκονται μεταξύ του συμπλέγματος Καλύμνου - Καλολίμνου και τουρκικών ακτών. Είτε η προσάραξη ήταν (όπως και το πιθανότερο) προσχεδιασμένη είτε όχι, η Άγκυρα αξιοποιεί το γεγονός για να ισχυριστεί ότι οι νησίδες (στα τουρκικά «Καρντάκ») δεν αποτελούν ελληνική επικράτεια. Μόλις τέσσερις ημέρες αργότερα, το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών επιδίδει στην ελληνική πρεσβεία Άγκυρας ρηματική διακοίνωση, σύμφωνα με την οποία τα «Καρντάκ» αποτελούν τμήμα της επαρχίας Αλικαρνασσού.

Η ελληνική πλευρά απαντά στις 9 Ιανουαρίου 1996 με δική της ρηματική διακοίνωση, όπου υπογραμμίζεται ότι, με βάση τη Συνθήκη της Ρώμης του 1932, η Άγκυρα είχε αποδεχθεί την κυριαρχία της Ιταλίας σε όλα τα Δωδεκάνησα. Με τη σειρά της, η Ιταλία, με τη Συνθήκη Ειρήνης του Παρισιού (1947) μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, είχε παραχωρήσει τα Δωδεκάνησα, επομένως και τα Ίμια, στην Ελλάδα. Επιπλέον, ορισμένα διαδικαστικά θέματα μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας, σχετικά με την κύρωση διαφόρων νομικών εγγράφων, είχαν ολοκληρωθεί λίγα χρόνια αργότερα.

Σε κάθε περίπτωση, όπως υπογράμμιζε το συνδρομητικό δελτίο ενημέρωσης «Εμπιστευτικό Γράμμα», που αποκάλυψε πρώτο στις 20 Ιανουαρίου 1996 την επικείμενη κρίση των Ιμίων, «το τουρκικό ΓΕΕΘΑ θα πρέπει να έψαξε, πολύ βαθιά, στα αρχεία του για να εφεύρει ένα τέτοιο ζήτημα που ήταν ήδη κλειστό, πριν από τη δεκαετία του 1950»... Το «Εμπιστευτικό Γράμμα» τιτλοφορούσε το θέμα ως «Βαριά πρόκληση από την Τουρκία», προσθέτοντας ότι, πέραν των αεροπορικών και ναυτικών προκλήσεων στο Αιγαίο, ήταν η πρώτη διεκδίκηση ελληνικού εδάφους.

Η πρώτη φάση

Η πρώτη φάση της κρίσης των Ιμίων, από την Τρίτη 26 Δεκεμβρίου 1995 ώς και τη Δευτέρα 22 Ιανουαρίου 1996 (ημέρα της ορκωμοσίας της πρώτης κυβέρνησης του Κώστα Σημίτη), συμπίπτει με πολιτική κρίση στις δύο χώρες.

Στην Άγκυρα έχει μόλις ανατραπεί, με μια παρασκηνιακή παρέμβαση του στρατού, η κυβέρνηση του φιλοϊσλαμιστή Νεσμετίν Ερμπακάν (προδρόμου και ινδάλματος του σημερινού πρωθυπουργού Ρ. Ερντογάν) και τη διαδέχεται σχήμα συνεργασίας υπό τη, βουτηγμένη στα σκάνδαλα, Τανσού Τσιλέρ με τη στήριξη του, γνωστού «γερακιού», Μεσούτ Γιλμάζ.

Στην Αθήνα, ο Ανδρέας Παπανδρέου νοσηλεύεται, βαριά ασθενής, στο Ωνάσειο και παραιτείται από την πρωθυπουργία μόλις τη Δευτέρα 15 Ιανουαρίου. Όλο αυτό το διάστημα, με την εξαίρεση μιας σύσκεψης των τότε υπουργών Εξωτερικών Κ. Παπούλια και Εθνικής Άμυνας Γερ. Αρσένη, που είχαν διαβλέψει ήδη από τον προηγούμενο Νοέμβριο την πιθανότητα μιας τουρκικής προβοκάτσιας, η ελληνική πολιτική ηγεσία δεν αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο. Οι κ.κ. Παπούλιας και Αρσένης δίνουν εντολή για αυξημένη επιτήρηση της περιοχής των Ιμίων στις 16 Ιανουαρίου, αλλά ο νέος πρωθυπουργός και ο νέος υπουργός Εξωτερικών Θ. Πάγκαλος δεν δείχνουν να αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα της κατάστασης. Άλλωστε, είναι χαρακτηριστικό ότι κατά τη συζήτηση του προϋπολογισμού, στα μέσα Δεκεμβρίου 1995, ο κ. Σημίτης είχε κρίνει ώριμες τις συνθήκες για μείωση των αμυντικών δαπανών!

Η δεύτερη φάση

Το απόγευμα της Τρίτης 23 Ιανουαρίου 1996, το ζήτημα εξετάζεται σε κυβερνητική σύσκεψη, ενώ το επόμενο βράδυ η τηλεόραση του ΑΝΤ1 αναφέρεται στην ανταλλαγή εγγράφων μεταξύ των υπουργείων Εξωτερικών και Εθνικής Άμυνας. Την Πέμπτη 25 Ιανουαρίου, ο δήμαρχος, ο διοικητής του αστυνομικού τμήματος και κάτοικοι της Καλύμνου μεταβαίνουν στην ανατολική Ίμια και προχωρούν σε έπαρση της ελληνικής σημαίας. Το επόμενο πρωί, ο κ. Πάγκαλος αναγνωρίζει ότι πρόκειται για την πρώτη φορά που εγείρονται εδαφικές διεκδικήσεις και προσθέτει πως «δεν γνωρίζω, αν το θέμα οφείλεται στον υπερβάλλοντα ζήλο κάποιου Τούρκου διπλωμάτη ή αποτελεί μέρος ευρύτερου σχεδίου».

Το Σάββατο 27 Ιανουαρίου, ελικόπτερο της εφημερίδας «Χουριέτ» με δύο δημοσιογράφους (που είχαν, παλαιοτέρως, υποκινήσει επεισόδια στη Θράκη και για τους οποίους είχε εκδοθεί «ερυθρό δελτίο» απαγόρευσης εισόδου στην Ελλάδα) προσγειώνεται στα Ίμια και αντικαθιστά την ελληνική σημαία με μία τουρκική.

Το πρωί της Κυριακής 28 Ιανουαρίου, το περιπολικό σκάφος του Πολεμικού Ναυτικού «Παναγόπουλος ΙΙ» εντοπίζει την τουρκική σημαία και, την ίδια περίπου ώρα, η «Χουριέτ» εκδίδεται με πρωτοσέλιδες φωτογραφίες από την αλλαγή των σημαιών. Το υπουργείο Εθνικής Άμυνας διατάσσει την άμεση έπαρση της ελληνικής σημαίας και τη φύλαξη της μίας εκ των δύο νησίδων από μικρή ομάδα ανδρών ειδικών δυνάμεων, ενώ, στις 4 το απόγευμα της ίδιας ημέρας, το «Παναγόπουλος ΙΙ» ανακόπτει μικρή λέμβο με Τούρκους κομάντος, που προσπαθούσαν να προσεγγίσουν τα Ίμια. Μέχρι αργά το βράδυ, σημειώνονται αλλεπάλληλες παραβιάσεις των ελληνικών χωρικών υδάτων από τουρκικά σκάφη.

Η ίδια στρατιωτική κατάσταση επικρατεί και τη Δευτέρα 29 Ιανουαρίου, ενώ, στο διπλωματικό επίπεδο, ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Ντ. Μπαϊκάλ καλεί τον Έλληνα πρεσβευτή Δημ. Νεζερίτη απαιτώντας διαπραγματεύσεις όχι μόνο για το νομικό καθεστώς των βραχονησίδων, αλλά γενικά για την οριοθέτηση των θαλάσσιων συνόρων. Ειδικώς για τα Ίμια, ζητά την αποχώρηση του στρατιωτικού προσωπικού και την ελληνικής σημαίας.

Η τρίτη φάση

Η κρίση κορυφώνεται από τις 4 το πρωί της Τρίτης, 30 Ιανουαρίου 1996 καθώς ο τουρκικός στόλος αυξάνει αιφνιδιαστικώς την παρουσία του στην περιοχή. Ακολουθούν αναχαιτίσεις τουρκικών αεροσκαφών και πλωτών μέσων, ενώ στις 10.30 π.μ. συγκαλείται στην Αθήνα έκτακτη κυβερνητική σύσκεψη (το πρώτο «άτυπο ΚΥΣΕΑ» εκείνης της ημέρας), που αποφασίζει, πρώτον, την έξοδο του μεγαλύτερου μέρους του στόλου από το Ναύσταθμο Σαλαμίνας προς τα Ίμια και την ευρύτερη περιοχή της Δωδεκανήσου και, δεύτερον, τη δημόσια παρουσίαση χάρτη του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών του 1953, όπου η επίμαχη περιοχή αναγνωρίζεται ως ελληνική. Περίπου την ίδια ώρα, ο κ. Νεζερίτης συναντάται με τον υφυπουργό Εξωτερικών Ονούρ Οϊμέν, ο οποίος αξιώνει επιστροφή στο προηγούμενο καθεστώς (status quo ante) υπογραμμίζοντας, για πρώτη φορά, το τρίπτυχο «αποχώρηση πλοίων - αποχώρηση προσωπικού - αποχώρηση σημαιών» (no ships - no troops - no flags).

Στις 4 μ.μ. (ώρα Ελλάδας), στην Ουάσιγκτον, ο βοηθός υπουργός Εξωτερικών Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ συγκαλεί τηλεδιάσκεψη μεταξύ του Στέητ Ντηπάρτμεντ του υπουργείου Άμυνας, του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας και των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ. Διαπιστώνεται μέγιστος κίνδυνος θερμού επεισοδίου Ελλάδας - Τουρκίας και συστήνεται στις δύο κυβερνήσεις (ιδιαίτερα στην ελληνική) «άμεση λύση» κι όχι «διαπραγμάτευση» ώστε οι ειδικότερες πτυχές να συζητηθούν αργότερα και αφού έχει υλοποιηθεί το «no ships - no troops - no flags». Ενώ οι ώρες περνούν και οι εκατέρωθεν δυνάμεις στα Δωδεκάνησα είναι πλέον τεράστιες, στις 10.30 μ.μ. ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ Ο. Πέρι, συνομιλεί τηλεφωνικά με τον κ. Αρσένη και ο υπουργός Εξωτερικών Γ. Κρίστοφερ με τον κ. Πάγκαλο. Η Αθήνα απαιτεί την άμεση αποχώρηση των τουρκικών ναυτικών δυνάμεων, αλλά η Άγκυρα επιμένει στην αποχώρηση του στρατιωτικού προσωπικού και στην υποστολή της σημαίας.

Στη 1 π.μ. της Τετάρτης 31ης Ιανουαρίου, αρχίζει η (καταγεγραμμένη πλέον στη σύγχρονη ελληνική ιστορία) σύσκεψη στο Γραφείο Πρωθυπουργού με τη συμμετοχή των κ.κ. Σημίτη, Πάγκαλου (...που καθυστέρησε λόγω παρουσίας του σε τηλεοπτική εκπομπή!), Αρσένη, των υπουργών Εσωτερικών Α. Τσοχατζόπουλου, Εθνικής Οικονομίας Γ. Παπαντωνίου, και Τύπου Δ. Ρέππα καθώς και του αρχηγού ΓΕΕΘΑ, ναυάρχου Χρ. Λυμπέρη. Πρόκειται για το δεύτερο «άτυπο ΚΥΣΕΑ», το οποίο, προς τα ξημερώματα, θα μετατραπεί σε επίσημη συνεδρίαση με τη συμμετοχή και των υπολοίπων, προβλεπόμενων από το νόμο, υπουργών.

Λίγο μετά τις 2 π.μ., φθάνει ξαφνικά η είδηση (από δημοσιογραφικές πηγές) για κατάληψη της Δυτικής Ίμιας από Τούρκους κομάντος καθώς οι ελληνικές ειδικές δυνάμεις, σύμφωνα με το σχέδιο του ΓΕΕΘΑ, φρουρούσαν μόνο την Ανατολική Ίμια και την Καλόλιμνο (ΒΔ των Ιμίων) σε περίπτωση που η Άγκυρα σκόπευε να μεταφέρει αλλού το θέατρο των επιχειρήσεων και να ζητήσει συνολική διαπραγμάτευση. Ακολουθεί ένα τρίωρο τηλεφωνικών συνδιαλέξεων Χόλμπρουκ - Πάγκαλου αφενός για την επιβεβαίωση της κατάληψης της Δυτικής Ίμιας (που δεν μπορούσε να πιστοποιήσει εγκαίρως το ΓΕΕΘΑ) και αφετέρου για τη διαδικασία απεμπλοκής. Πέρα από τα αμερικανικά στοιχεία, κρίνεται απαραίτητη η απονήωση και ελικοπτέρου από τη φρεγάτα Ναβαρίνο. Το πλήρωμα του ελικοπτέρου επιβεβαιώνει την παρουσία 10 Τούρκων κομάντος (και της σημαίας τους) στις 04.50 και θα καταπέσει περίπου 10 λεπτά αργότερα. Ταυτοχρόνως (και ενώ δεν είχε γίνει ακόμα γνωστή η πτώση του ελικοπτέρου που προκάλεσε υπόνοιες κατάρριψής του από τις τουρκικές δυνάμεις) οι κ.κ. Σημίτης και Πάγκαλος αποδέχονται την αμερικανική πρόταση για τη συμφωνία απεμπλοκής. Ο Ρ. Χόλμπρουκ, σε επίσημες δηλώσεις του, τονίζει ότι η υποστολή της σημαίας αποτελούσε αναπόσπαστο μέρος του τριπτύχου «no ships - no troops - no flags», ενώ η κυβερνητική εκδοχή στην Αθήνα είναι ότι οι ελληνικές δυνάμεις «παίρνουν τη σημαία μαζί τους για να την προστατεύσουν από βεβήλωση»!

Η διπλωματική διολίσθηση

Αντί να απολογούνται, τα μέλη της τότε κυβέρνησης Σημίτη καυχώνται ότι το βράδυ των Ιμίων απέτρεψαν έναν ελληνοτουρκικό πόλεμο, ενώ ο κ. Πάγκαλος έχει δηλώσει ότι στόχος του ήταν να αποτρέψει την τουρκική προσπάθεια συνολικής διαπραγμάτευσης για το Αιγαίο. Οι ισχυρισμοί τους ίσως φαίνονται καταρχήν αληθοφανείς και λογικοφανείς, αλλά στην πραγματικότητα είναι αναληθείς και αστήρικτοι για τους εξής λόγους:

- Πρώτον, αν και η τουρκική προβοκάτσια για κλιμάκωση ήταν πασιφανής, ο κ. Σημίτης ήταν ο μόνος που δεν την έβλεπε. Ο τότε πρωθυπουργός δεν ανέλαβε καμιά πρωτοβουλία συνεννόησης με την Άγκυρα ή παρέμβασης της Ουάσιγκτον και του ΝΑΤΟ για μια ολόκληρη εβδομάδα μέχρι την κορύφωση της κρίσης. Είχε τη δυνατότητα πολιτικών και διπλωματικών επαφών, αλλά δεν έπραξε τίποτα για να αποτρέψει τη σύγκρουση.

- Δεύτερον, το ενδεχόμενο «πολέμου» είχε προβληθεί, για πρώτη φορά, από την ίδια την κυβέρνηση Σημίτη! Ενώ τη Δευτέρα 29 Ιανουαρίου ο κ. Δ. Ρέππας είχε προετοιμάσει σχέδιο πρωθυπουργικής δήλωσης με την κρίσιμη φράση «η Ελλάδα είναι δύναμη σταθερότητας στην περιοχή», το τελικό κείμενο ανέφερε ότι «έχουμε όλα τα μέσα και θα τα χρησιμοποιήσουμε». Επομένως, ο ίδιος ο κ. Σημίτης, πιθανώς με σκοπό την ισχυροποίηση του πρωθυπουργικού προφίλ του, ήταν ο πρώτος που εισήγαγε την πιθανότητα χρήσης στρατιωτικών μέσων που ίσως οδηγούσε σε πόλεμο.

- Τρίτον, το επιχείρημα της αποφυγής μιας συνολικής διαπραγμάτευσης για το Αιγαίο αναιρείται από τις επόμενες κινήσεις των κ.κ. Σημίτη και Πάγκαλου. Μόλις τρεις μήνες μετά τη μοιραία νύχτα των Ιμίων, ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών συναντάται με τον Τούρκο ομόλογό του Ε. Γκιονενσάι, στις 29 Απριλίου 1996, στο Βουκουρέστι. Σε εκείνη τη συνάντηση, η τουρκική πλευρά κάνει, για πρώτη φορά, λόγο για «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο και αποστέλλει -εντέχνως γραμμένο- υπόμνημα στην ΕΕ, από το οποίο δεν προκύπτει απορριπτική ελληνική απάντηση. Δυστυχώς, για μακρύ χρονικό διάστημα μετά το τουρκικό υπόμνημα, η ελληνική κυβέρνηση δεν είχε απαντήσει στη «γκρίζα» ορολογία. Το έπραξε πολύ αργότερα και πολύ καθυστερημένα και μόνο όταν συνειδητοποίησε ότι η Τουρκία δεν απέδιδε τοπικό χαρακτήρα στις «γκρίζες ζώνες» (μόνο στα Ίμια), αλλά νομική διάσταση (με εφαρμογή σε δεκάδες νησιά, νησίδες και βραχονησίδες, που δεν αναφέρονται ρητώς στη Συνθήκη της Λοζάννης ή σε άλλες επίσημες συμφωνίες).

- Τέταρτον, τον Ιούλιο 1997, ο κ. Σημίτης συνυπογράφει με τον Τούρκο πρόεδρο Σ. Ντεμιρέλ την περίφημη Συμφωνία της Μαδρίτης. Μεταξύ άλλων, υπάρχουν αναφορές α) σε σεβασμό της κυριαρχίας των δύο χωρών, αλλά χωρίς η Τουρκία να αποδέχεται ρητώς τα υφιστάμενα σύνορα, β) σε σεβασμό των αρχών του διεθνούς δικαίου και διεθνών συμφωνιών, αλλά χωρίς η Άγκυρα να αποδέχεται επίλυση των όποιων διαφορών στο Αιγαίο με βάση το νέο Δίκαιο της Θάλασσας και γ) σε αναγνώριση των «νόμιμων, ζωτικών συμφερόντων» των δύο χωρών στο Αιγαίο, χωρίς η τότε κυβέρνηση να μεριμνήσει για την εξουδετέρωση της διασταλτικής ερμηνείας εκ μέρους της γειτονικής χώρας, η οποία έκτοτε επικαλείται ποικίλα πολιτικά και οικονομικά κριτήρια για τον ορισμό των «συμφερόντων» της.

- Πέμπτον, από το 2001 ώς το 2004 (κυβέρνηση Σημίτη) και από το 2009 ώς το 2011 (κυβέρνηση Παπανδρέου), η Ελλάδα και η Τουρκία, σε αλλεπάλληλους γύρους διερευνητικών επαφών, εξετάζουν μεθόδους λύσης του ζητήματος της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας. Αποτελεί, ωστόσο, κοινό μυστικό ότι εξετάζονται και η αυξομείωση του εύρους των ελληνικών χωρικών υδάτων, όπως και μια σειρά άλλων θεμάτων που παραπέμπουν σε συνολική διαπραγμάτευση.

Η κρίση των Ιμίων αποτελεί, από το 1996 ώς σήμερα, διαρκή εφιάλτη όλων των ελληνικών κυβερνήσεων. Κι αν τα τελευταία χρόνια είχε παρατηρηθεί σχετική ύφεση στο Αιγαίο λόγω της τουρκικής ανάγκης επίδειξης ενός φιλοευρωπαϊκού προσωπείου, σταδιακά χάνεται κι αυτή η ελληνική ψευδαίσθηση καθώς η Άγκυρα απομακρύνεται από το στόχο ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στρέφεται προς ανατολάς.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ »

Το ένα πέμπτο του DNA μας προέρχεται από τους Νεάντερταλ

Μπορεί οι τελευταίοι Νεάντερταλ να έχουν πεθάνει εδώ και δεκάδες χιλιάδες χρόνια, αλλά μεγάλα τμήματα του γενετικού κώδικά τους ζουν στους σύγχρονους ανθρώπους. Αν και πολλοί από εμάς μπορεί να υποστηρίζουμε ότι ελάχιστα μοιάζουμε στους Νεάντερταλ, ερευνητές διαπίστωσαν ότι ο ανθρώπινος πληθυσμός μεταφέρει πάνω από το ένα πέμπτο του DNA του αρχαϊκού ανθρώπου.

Το εύρημα αυτό σημαίνει ότι οι επιστήμονες μπορούν να μελετήσουν περίπου 20% του γονιδιώματος του Νεάντερταλ , χωρίς να χρειάζεται να πάρουν το γενετικό υλικό από εύθραυστα και αρχαία απολιθώματα. Τα ίχνη του Νεάντερταλ στο γενετικό υλικό μας είναι η διαρκής κληρονομιά των σεξουαλικών συνευρέσεων μεταξύ των άμεσων προγόνων μας και των Νεάντερταλ που συναντήθηκαν όταν αποχώρησαν από την Αφρική και την Ευρασία, περίπου 65.000 χρόνια πριν. Οι πληθυσμοί και των δύο ομάδων ήταν πιθανόν τόσο μικροί που η διασταύρωση ήταν ένα σπάνιο γεγονός, αλλά τα οφέλη ορισμένων γονιδίων Νεάντερταλ ήταν τόσο μεγάλα, ώστε εξαπλώθηκαν μέσω του πληθυσμού και επεκτάθηκαν σε σύγχρονους μη Αφρικανούς.

Οι Benjamin Vernot και Joshua Akey στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον στο Σιάτλ συνέδεσαν τα γονιδιώματα πάνω από 600 ατόμων από την Ευρώπη και την Ανατολική Ασία. Στη συνέχεια χρησιμοποίησαν ανάλυση μέσω υπολογιστή για να βρουν παραλλαγές γονιδίων που έφεραν όλα τα χαρακτηριστικά που προέρχονται από τους Νεάντερταλ. Για να διαπιστώσουν εάν η τεχνική λειτούργησε, σύγκριναν τα γονίδια με τα επίσημα των Νεάντερταλ, τα οποία είχαν λάβει από ορυκτά απολιθώματα το 2010 από ερευνητές στη Γερμανία.
Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι ενώ οι περισσότεροι μη – Αφρικανοί είχαν από  1 έως 3 % DNA του Νεάντερταλ, το συνολικό ποσό στο σύγχρονο άνθρωπο έφτασε περίπου το 20%. «Παρά το γεγονός ότι οι Νεάντερταλ έχουν εκλείψει, υπάρχουν ακόμα πολλές γενετικές πληροφορίες σχετικά με αυτούς στα δικά μας γονιδιώματα. Αυτό δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι θα μας βοηθήσει να θεραπεύσουμε τον καρκίνο, αλλά μας βοηθά να μάθουμε την ιστορία μας» λέει ο Vernot. Οι λεπτομέρειες της μελέτης αναφέρθηκαν στο Science.

Οι ερευνητές πιστεύουν τώρα ότι η ακόμη βαθύτερη έρευνα των σύγχρονων γονιδιωμάτων θα μπορούσε να βοηθήσει να βρούμε γενετικά ίχνη και άλλων αρχαϊκών ανθρώπων. Σε μια ξεχωριστή μελέτη που δημοσιεύεται στο περιοδικό Nature, ο David Reich στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ αναζήτησε γονίδια Νεάντερταλ στο DNA πάνω από 1.000 ανθρώπους που ζουν. Διαπίστωσε ότι οι Νεάντερταλ έχουν αφήσει ένα σημάδι σε διακριτές περιοχές του σύγχρονου ανθρώπινου γονιδιώματος, αλλά σε άλλα δεν άφησαν κανένα ίχνος.
Πολλά από τα γονίδια των Νεάντερταλ που ζουν σε άτομα σήμερα εμπλέκονται στην παραγωγή κερατίνης, μιας πρωτεΐνης που χρησιμοποιείται στο δέρμα, τα μαλλιά και τα νύχια. Ο Reich εικάζει ότι οι σύγχρονοι άνθρωποι μπορεί να έχουν πάρει τα γονίδια των Νεάντερταλ που ήταν καλύτερα προσαρμοσμένα στο κρύο περιβάλλον, ίσως επειδή παρήγαγαν περισσότερες ή πιο χοντρές τρίχες, ή πιο σκληρή επιδερμίδα. Το πιο εντυπωσιακό ήταν ότι οι άνθρωποι δεν έχουν DNA του Νεάντερταλ σε πολλές άλλες περιοχές των γονιδιωμάτων τους, γεγονός που υποδηλώνει ότι η εξέλιξη αφαίρεσε σταδιακά το αρχαϊκό DNA, μέχρι να εξαφανιστεί εντελώς.
Ο Reich διαπίστωσε ότι σχεδόν καθόλου γονίδια Νεάντερταλ δεν υπήρχαν στους όρχεις του σύγχρονου άνδρα και ότι το χρωμόσωμα Χ ήταν σχεδόν εντελώς άνευ DNA του Νεάντερταλ. «Όταν οι Νεάντερταλ και οι σύγχρονοι άνθρωποι διασταυρώθηκαν ήταν πραγματικά στο χείλος της βιολογικής συμβατότητας. Διασταυρώθηκαν και οι Νεάντερταλ άφησαν ένα σημαντικό βιολογικό ίχνος στον σύγχρονο άνθρωπο, αλλά παρόλα αυτά ο πληθυσμός έπρεπε να λύσει κάποια προβλήματα στη συνέχεια, επειδή ορισμένες παραλλαγές οδήγησαν τον Νεάντερταλ σε μειωμένη ανδρική γονιμότητα», είπε ο Reich. Το εύρημα αυτό υποδηλώνει ότι το περισσότεροι DNA του Νεάντερταλ που βρέθηκε σε ανθρώπους σήμερα, κληροδοτήθηκε από τα θηλυκά.
«Οτιδήποτε σχετίζεται με το αρσενικό στους Νεάντερταλ έχει εκκαθαριστεί από τα γονιδιώματα μας», δήλωσε ο Chris Stringer, επικεφαλής της ανθρώπινης προέλευσης στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο Λονδίνο. «Το DNA του Νεάντερταλ μας έχει κληροδοτηθεί, αλλά αυτή η μετάδοση ήταν κυρίως μέσω της θηλυκής γραμμής, επειδή τα αρσενικά θα ήταν σημαντικά λιγότερο γόνιμα και ενδεχομένως ακόμη και στείρα».

http://www.theguardian.com/science/2014/jan/29/fifth-neanderthals-genetic-code-lives-on-humans

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ »

Η κυβέρνηση "βάζει" τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ! Ο Ευάγγελος Τούρκογλου ή "Βενιζέλος" μίλησε για Ελληνική Μακεδονία!

Αποσύνδεσε το θέμα του ονόματος των Σκοπίων από τη διαδικασία εισόδου του κρατικού αυτού μορφώματος σε ΕΕ και ΝΑΤΟ ο υπουργός Εξωτερικών Ευάγγελος Βενιζέλος πραγματοποιώντας μια θεαματική στροφή στην ελληνική εξωτερική πολιτική και μάλιστα συμμετέχων σε ένα κυβερνητικό σχήμα του οποίου πρωθυπουργός είναι ο Αντώνης Σαμαράς ο οποίος αποχώρησε από την κυβέρνηση Μητσοτάκη το 1993 εξαιτίας ακριβώς αυτού του ζητήματος: της ονομασίας δηλαδή των Σκοπίων.

Μάλιστα ο Ε. Βενιζέλος προχώρησε και σε δεύτερο ατόπημα κάνοντας λόγο για «ελληνική Μακεδονία» αφήνοντας να εννοηθεί ότι είναι ανοικτός σε μια οποιαδήποτε άλλη «Μακεδονία» στα βόρεια σύνορά μας.

Αφορμή για τις περίεργες και ύποπτες αυτές δηλώσεις ήταν ερώτηση του αρχηγού των Ανεξάρτητων Ελλήνων Πάνου Καμμένου σχετικά με την πορεία της υπόθεσης του ονόματος των Σκοπίων.

Αφού πρώτα θέλησε να αποστασιοποιηθεί από την απειλή βέτο που είχε κάνει γνωστή στα υπόλοιπα μέλη του ΝΑΤΟ το 2008 ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής κατά τη διάρκεια της συνόδου κορυφής στο Βουκουρέστι ο Ε. Βενιζέλος είπε:

«Η Ελλάδα δεν προβάλλει αντιρρήσεις για την ένταξη της πΓΔΜ στο ΝΑΤΟ ή στην Ε.Ε. επειδή είναι ανοιχτό το ζήτημα του ονόματος, επειδή θέλουμε να επιβάλλουμε την αλλαγή ονόματος. Η επίλυση του διεθνούς νομικού ζητήματος σε σχέση με το όνομα είναι υποχρέωση σεβασμού των αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας και γενικότερα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών». Και συμπλήρωσε: «Η ένταξη της γειτονικής μας χώρας στους νατοϊκούς και ευρωπαϊκούς θεσμούς μπορεί να γίνει –και θα γίνει– μόνο όταν ισχύσουν όλα τα γενικά κριτήρια που ισχύουν για όλα τα υποψήφια κράτη μέλη, που επιδιώκουν τη συμμετοχή τους στους ευρωατλαντικούς θεσμούς και πιο συγκεκριμένα στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση».

Βέβαια τα κριτήρια αυτά κατά Ε. Βενιζέλο δεν έχουν καμία σχέση με το θέμα του ονόματος παρά μόνο με ένα γενικό προσδιορισμό ενός πλαισίου συμπεριφορών και κριτηρίων

«τα κριτήρια αυτά, ειδικά για την Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι σχηματοποιημένα εδώ και πάρα πολλά χρόνια, είναι τα λεγόμενα γενικά πολιτικά κριτήρια της Κοπεγχάγης». είπε ο Ε. Βενιζέλος για να συνεχίσει λέγοντας:

«Αντίστοιχα είναι και τα κριτήρια που ισχύουν στο ΝΑΤΟ. Τα κριτήρια αυτά είναι ο σεβασμός της Δημοκρατίας και του κράτους δικαίου, ο σεβασμός των θεμελιωδών δικαιωμάτων, ο σεβασμός του Διεθνούς Δικαίου και των σχέσεων καλής γειτονίας, ο σεβασμός της περιφερειακής σταθερότητας, η συμβολή στους σκοπούς που έχει είτε η Ατλαντική Συμμαχία είτε η Ευρωπαϊκή Ένωση. Και τέτοιου είδους ζητήματα θέτουν όλα τα κράτη, για όλα τα υποψήφια κράτη».

Δηλαδή εν κατακλείδι απροσδιοριστίες ευρωπαϊκού θεσμικού δεδομένου αντί της καθαρής θέσης περί μη εισδοχής σε ΕΕ και ΝΑΤΟ εάν δεν έχει επιλυθεί πρώτα το θέμα του ονόματος, αλλά πολύ περισσότερο εάν αυτή εξακολουθεί να φέρει το όνομα πΓΔΜ.

Ο υπουργός Εξωτερικών επανέλαβε μεν την αδύναμη θέση μιλώντας και για «ελληνική Μακεδονία», λέγοντας ότι «η Ελλάδα είναι έτοιμη να δεχθεί μια σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό στον όρο ΄΄Μακεδονία΄΄ που θα διαφοροποιεί σαφέστατα το κράτος αυτό από την ελληνική Μακεδονία και βεβαίως, θέλουμε ένα τέτοιο όνομα erga omnes, δηλαδή ένα όνομα για κάθε χρήση εσωτερική και διεθνή, διμερή και πολυμερή» δεν έθεσε όμως το παραπάνω ως όρο για την για την είσοδο των Σκοπίων σε ΕΕ και ΝΑΤΟ!

Με λίγα λόγια αυτό που είπε ο Ε. Βενιζέλος είναι μεν πως η Ελλάδα θα δεθχεί μια σύνθετη ονομασία για τα Σκόπια, αλλά αυτό δεν αποτελεί όρο για την είσοδο ή μη της χώρας αυτής σε ΕΕ και ΝΑΤΟ. Αμφισβήτησε δηλαδή και ανατρέπει εκ των βάθρων το δόγμα Καραμανλή έτσι όπως αυτό εκφράστηκε στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ το 2008.

Είχε προηγηθεί η επισήμανση του κ. Καμμένου ότι «στο Βουκουρέστι ο πρόεδρος Μπους πρότεινε στον τότε πρωθυπουργό της χώρας, στον κ. Κ. Καραμανλή, να γίνει δεκτή η πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ με το όνομα ΄΄Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας΄΄ και η απάντηση του Πρωθυπουργού της Ελλάδος ήταν ΄΄Όχι΄΄!». «Αυτή είναι η πάγια θέση της Ελλάδος»,

Ο Π. Καμμένος δήλωσε αντίθετος «με οποιαδήποτε χρήση του όρου ΄΄Μακεδονία΄΄» και τάχθηκε κατά της αποδοχής εκ μέρους της Ελλάδας του γεωγραφικού προσδιορισμού του ονόματος της γείτονος χώρας διότι, όπως είπε, «καταλήγει σε εθνικό προσδιορισμό και ουσιαστικά υπαναχωρεί η Ελλάδα από τις πάγιες θέσεις της», ενώ έθεσε θέμα είτε σύγκλησης του Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών είτε δημοψηφίσματος «για να αποφασίσει ο λαός». 

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ »

Η κυβέρνηση μειοδοσίας και δωσιλόγων επί το έργο. Το βίντεο της προδοσίας

Δείτε το βίντεο από την αίθουσα Γερουσίας στη Βουλή όπου Σκοπιανός βουλευτής ατάραχος και χωρίς συναίσθηση που βρίσκεται αποκάλεσε «Δημοκρατία της Μακεδονίας» το κρατικό του μόρφωμα το οποίο και εκπροσωπούσε.

Τέτοιες σκηνές θα ήταν αδιανόητες σε άλλες εποχές όπου η χώρα διατηρούσε ένα έλασσον επίπεδο εθνικής αξιοπρέπειας αλλά σήμερα φαίνεται πως οι αντιστάσεις έχουν καμφθεί και η πολιτική ηγεσία νιώθει πως δεν εκπροσωπεί ούτε τον τόπο ούτε και την ιστορία του.

Το πρόβλημα δεν είναι τόσο σε αυτό που είπε ο Σκοπιανός βουλευτής, με την έννοια ότι δεν μπορούσε κανείς να γνωρίζει με ακρίβεια τις προθέσεις του, όσο η απουσία αντίδρασης, παντελής απουσία, τόσο του προεδρεύοντα Γιάννη Τραγάκη, του υπουργού Εξωτερικών και Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης Ευάγγελου Βενιζέλου, αλλά και του προέδρου της Βουλής, Βαγγέλη Μεϊμαράκη,

Ουδείς μίλησε ύστερα από την λεκτική πρόκληση του Σκοπιανού βουλευτή και μόνο η μεταφράστρια (ναι μόνο αυτή!) κοντοστάθηκε λίγο στο λόγο της μη μπορώντας να δεχθεί την προσβολή αυτή.

Δυστυχώς ζούμε σε καιρούς άλωσης της εθνικής συνείδησης, του τόπου και η ηττοπάθεια έχει γίνει δόγμα εξωτερικής πολιτικής.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ »

Στάλθηκαν κατασχετήρια σε 30.000 δανειολήπτες από τις τράπεζες. Μόλις 3.000 οι αιτήσεις για ρύθμιση

Κατασχετήρια σημειώματα σε 30.000 δανειολήπτες έχουν αποστείλει οι τράπεζες. Όπως γράφει η "Καθημερινή" οι συγκεκριμένοι δανειολήπτες έχουν προθεσμία έως τα τέλη Φεβρουαρίου για να ενταχθούν στη ρύθμιση για την προστασία της πρώτης κατοικίας τους, καθώς η παράταση του ισχύοντος προστατευτικού καθεστώτος ισχύει για ένα χρόνο ακόμη. 

 

Σύμφωνα με τα στοιχεία από τις τράπεζες οι αιτήσεις πoυ έχουν υποβληθεί μέχρι στιγμής δεν ξεπερνούν τις 3.000. Από την πλευρά του το υπουργείο Ανάπτυξης ευελπιστεί ότι η πλειοψηφία των δανειοληπτών θα προσέλθει τον Φεβρουάριο για τις σχετικές διαδικασίες ρύθμισης εξαντλώντας το χρονικό περιθώριο που δίνει ο νόμος. 

 

Η προστασία που ισχύει μέχρι σήμερα για την ακίνητη περιουσία έχει παγώσει τους πλειστηριασμούς ακινήτων, οι οποίοι έχουν μειωθεί σε σχέση με το 2012 κατά 27% περίπου. Στο τέλος του 2013 ο αριθμός τους περιορίστηκε περαιτέρω στις 19.000. 

 

Πάντως από τα ερωτήματα των δανειοληπτών που έχουν επισκεφθεί τις τράπεζες, ζητώντας ενημέρωση για τις δυνατότητες που δίνει ο νόμος προκύπτουν επιφυλάξεις για την τύχη που θα έχει η πρώτη τους κατοικία μετά την πάροδο της μεταβατικής περιόδου, δηλαδή από το 20105 και μετά, οπότε και λήγει η προστασία. 

 

Σύμφωνα με τον σχεδιασμό του υπουργείου Ανάπτυξης την τύχη αυτών των δανείων μετά το 2014 θα αξιολογήσει το Κυβερνητικό Συμβούλιο Διαχείρισης Ιδιωτικού Χρέους, το οποίο ακόμα δεν έχει συσταθεί. 

 

Με αφορμή το συγκεκριμένο θέμα ο υπ. Ανάπτυξης Κωστής Χατζηδάκης διέψευσε χθες δημοσίευμα που προσδιόριζε ως δαπάνη διαβίωσης, βάσει της οποία θα καθορίζεται και η δόση του δανείου, τα 1.000 ευρώ. 

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ »